I mBéal an Phobail

Peadar Bairéad

Our Latest Trend-setters

“Nuair a labhraíonn muid faoi na Trend-setters nua seo, smaoiníonn muid láithreach ar na láithreoirí, agus ar na hiriseoirí Teilífise agus Raidió úd, a dhéanann chuile iarracht ar a ndearcadh agus ar a dtuairimí fhéin a chur abhaile ar a lucht éisteachta.” B’in mar a chuir Séimí an Droichid tús lena chomhrá, thíos sa Smugairle Róin, an tráthnóna faoi dheireadh.

“In ainm an Rí! céard tá i gceist agat? a Shéimí, a chara” arsa mé fhéin, á fhreagairt, agus mé ag iarraidh scéal nó duan eicínt a mhealladh uaidh, go deas réidh.

“Tá mé ag caint faoi na láithreoirí, agus na hiriseoirí úd, a dhéanann chuile iarracht, ar a lucht éisteachta a mhealladh leo, síos go grinneall an locha, nó tá a fhios acu, go maith, gur thíos ansin, i ndorchadas an doimhnis, a thiocfaidh siad ar na scanaill bhrocacha, agus ar an mbiadán nimhneach, a gcuireann roinnt áirithe dár bphobal suim agus dhá shuim iontu.”

“Anois, a Shéimí, na páirte, b’fhéidir go mbeadh láithreoirí agus iriseoirí dá leithéid le fáil i dtíortha thar lear, ach anseo in Éirinn? Nach deacair a leithéid a chreidiúint?”

“Don té nach mbacann leis na meáin s’againne, bheadh sé éasca go leor dó a chreidiúint, gur dearg áibhéil atá ar siúl agam, ach don té a chaitheann roinnt áirithe ama ag breathnú ar na meáin s’againne, thuigfeadh seisean láithreach, nach raibh ar siúl agam ach lomchlár na fírinne.”

Chapter and Verse!

“Ach an bhféadfá véarsa agus caibidil a lua dúinn, sa chás seo, nó an amhlaidh nach bhfuil i gceist agat, ach gurbh amhlaidh a fheictear dhuit, gur mar sin atá.?”

“Caibidil agus Véarsa! adeir tú. Caibidil agus véarsa, an ea? Bhuel, d’fhéadfainn sin a dhéanamh, go héasca, ach nach cuimhin leat, gur scríobh mé píosa anseo, tamall ó shoin, faoin gClár úd a shuítear i mBaile an Aoiligh? An bhféadfadh éinne a rá, go mbeadh sé ar a chompord, ag éisteacht leis an gClár céanna sin i bhfochair a thuismitheoirí agus a chlann? Bhuel, b’fhéidir gur comhartha aoise é, ach caithfidh mé a admháil nach mbeinnse. Níor mhaith liom bheith ag breathnú air i gcomhluadar Naipí agus na rudaí beaga fiú. Bí ag caint ar rás go grinneall! Agus leis an scéal sin a dhéanamh níos measa fós, tá daoine measúla sásta dul ar aon fhód leis na harrachtaigh, nó ar chóir dom, abhaic, a thabhairt orthu, agus iad breá sásta páirt a ghlacadh i gcomhrá brocach leo! “

“Ach, a Shéimí! Nach dtuigeann tú nach bhfuil ansin ach píosa spóirt, agus go mbaineann bunús na n-éisteoirí taitneamh agus spraoi as.”

“Nach é sin go díreach atá i gceist agam anseo, mar in áit daoine a mhealladh chun féaraigh, thar bhóthar a leasa, is amhlaidh a mhealltar trí láib, is trí chlábar a n-aimhleasa iad, ag na trend-setters nua seo, a luaigh mé thuas.”

“ Mura bhfeiceann tú ach fáinleog amháin, ná tuig uaidh sin, go bhfuil an Samhradh Sámh linn go fóill.”

“Fáinleog amháin, an ea? fáinleog amháin, adeir tú? Ní fáinleog amháin atá i gceist anseo, ach scaoth fáinleog.”

“An bhféadfá clár eile a ainmniú, a thumann i dtreo an ghrinnill, ar thóir brocamais.”

Candid Camera

“Céard faoin gclár úd ina ghlacann fear an nuachtáin agus na feadaíle páirt ann? Anois tá bunús an chláir chéanna sin greannmhar go maith, ach tá mír amháin de, a théann thar fóir ar fad.”

“Agus cén mhír í fhéin?”

“Mír na caillí, gan amhras, nó bheadh sé deacair an tseanchailleach úd a shárú ar chaint bhrocach, ghnéasach, gháirsiúil, agus leis an scéal a dhéanamh níos measa fós, deirtear liom nach cailleach atá inti in aon chor, ach seanlead!”

“B’fhéidir go dtéann sí, nó sé, thar fóir anseo is ansiúd, ach táid ann, a cheapann, gur mór an spórt í, nó é.”

“Bhuel, nach beag an tuiscint ar spórt a bhíonn ag daoine áirithe, má cheapann siad gur spórt é sin. “

“Agus céard faoin Raidió? An mbíonn aon rud scanallach ar siúl ar an meán sin, ar na mallaibh?”

“Bí cinnte go mbíonn, agus roinnt mhaith freisin, ach caithfidh tú a bheith sásta le sampla amháin, an babhta seo.”

“Scaoil chugainn é, mar sin.”

“Bhuel, is cuimhin liom bheith amuigh, ag tiomáint liom, ar bhóithre bána na Banban, maidin álainn, roinnt míonna ó shoin anois, agus bhí mé ag eisteacht le clár raidió. Duine de mhór-láithreoirí an raidió a bhí i mbun oibre, agus gasúr, thart ar dhá bhliain déag d’aois, á chur faoi agallamh aige. Tar éis dóibh seal a chaitheamh i mbun an ghnó sin, chuir an láithreoir ceist aisteach, amach is amuigh, ar an ngasúr bocht. ‘Ar chuir tú do bhroim trí thine riamh?’ ar seisean. Baineadh stangadh as an ngasúr, agus ansin lean an láithreoir air gur inis scéal faoin éacht neamhghnách sin, agus faoi chara leis, a raibh an éacht céanna mar “Party Piece” aige. Mhúch mé an raidió ag an bpointe sin, nó chuir an scéal, agus an ócáid, masmas orm, geall leis.

There’s more, but……

Sea, agus d’fhéadfainn ualach asail de scéalta nár chóir riamh iad a scaoileadh chugainn ar thonnta an raidió, nó ar an teilifís, ach oiread, ach, bí cinnte, go bhfillfidh mé ar an ábhar seo, amach anseo, arís. Ach, tá sé thar am agamsa bheith ag bogadh.”

Chuir mé mo shlán abhaile, amach an doras ina dhiaidh, ach is dócha nár chuala sé puinn de, nó is dócha go raibh a aigne ró-thógtha suas leis an scéal úd, a bhí idir chamáin aige, an tráthnóna álainn úd. Caithfidh mé a admháil, gur chuir mo Shéimí cóir ag smaoineamh mé ar an saol sona, neamhurchóideadh, as ar fáisceadh roinnt mhaith againn. Sea, “mór idir inné agus inniu,” arsa mise liom fhéin, agus an deoir deiridh a dhiúgadh as mo ghloine agam.

.