by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Athbhliain faoi mhaise dhaoibh
Peadar Bairéad
Nollaig eile imithe uainn isteach trí shúil dhroichead an ama. Agus bíodh gur tráth ceiliúrtha agus spraoi é, tá súil agam, ag an am gcéanna, gur chaith sibh súil uaibh siar thar na blianta atá caite againn, go nuige seo, ag taisteal linn ar oilithreacht mhór achrannach na beatha. Is tráth freisin é le cuimhneamh ar na cairde a cailleadh, fan na slí. Ach, ní chuige sin amháin atá mé, an babhta seo, ach mo shúil romham agam ar an mbliain atá ag síneadh romhainn amach anois, agus í ag fanacht ar thairseach an tí, réidh le bualadh isteach chugainn, agus guím an tseanghuí arís oraibh, uair amháin eile. “Athbhliain faoi shéan is faoi mhaise dhaoibh uilig, agus gura seacht fearr a bheas chuile dhuine againn, bliain ó inniu.” Anois, agus muid ag seasamh ar bhruach na hathbhliana, nár chóir dúinn, i dtosach báire, slán a fhágáil leis an tseanbhliain agus í anois ag saothrú an bháis, lei fhéin, agus í ag snámhaíl lei, ar a ceithre bhonn, isteach i leabhair na staire. Céard is féidir linn a rá fúithi, sul a n-imí sí uainn? Ní féidir linn dul thar fóir á moladh, ach bíodh nárbh í an bhliain ab fhearr a casadh inár líon, ag an am gcéanna, níorbh í ba mheasa! Is fíor nach raibh cúrsaí eacnamaíochta anseeo thar mholadh beirte le linn saolré na bliana atá ar leaba a báis anois, ach ag an am gcéanna nár chóir dúinn a bheith buíoch, beannachach, go bhfuil muid beo fós, agus muid ag treabhadh linn go rábach i ngort guaireach na beatha.
New Year's Resolutions
Bhíodh sé de nós agamsa, thar na blianta atá caite, rúin athbhliana a dhéanamh, thart ar an am seo, chuile bhliain, agus mé ag ligint orm, go raibh fúm bheith im naomh ar thalamh san athbhliain! Ar éirigh liom beart de réir mo bhriathair a dhéanamh? Ag rámhaillí atá tú! Níor éirigh muis! nó bhíodh na rúin chéanna briste basctha agam gan mórán achair. Nílim ag moladh anois go gcuirfí deireadh le déanamh na rún céanna sin, nó is maith ann iad, do dhaoine áirithe, sé sin, do dhaoine a dteastaíonn uathu siúl feasta i dtreo eile ar fad, agus sa chás sin, go hiondúil, éiríonn le fear déanta na rún sin a leas a dhéanamh. Agus arís, nílimse ag maíomh nach bhfuil fúm fhéin cúrsaí ar bith a athrú, teacht na hathbhliana seo. Níl, muis! Mar, déanta na fírinne, tá socraithe agam in intinn leanúint liom ag scríobh na bpíosaí seo, don Kilkenny People, chomh fada is atá Eagarthóir oilte an tsárnuachtáin seo sásta spás a chur ar fáil dom, agus cuir le sin, go bhfuil mé meáite anois ar labhairt amach níos dána agus níos fórsúla ná mar a dhein mé, go nuige seo. Tá socraithe agam freisin, súil ghéar a choinneáil ar chúrsaí na teanga, agus ar chúrsaí polaitíochta, frí chéile, sa bhliain atá romhainn amach.
Wandering Memories
Ní call dom a rá, go dtéann mo chuimhní ag fánaíocht leo, siar thar na blianta atá imithe uainn isteach trí shúil dhroichead an ama, an tráth seo bliana, siar freisin, ar na nósanna a bhíodh againn le linn domsa bheith ag éirí aníos in Iorras na nIontas, sea agus cuimhním freisin, ar na daoine a raibh aithne agam orthu agus atá anois imithe leo ar Shlí na Fírinne. Leaba i measc na Naomh go raibh acu go léir. Agus ó tharla gur chaith mo Dhaid agus a chompánaigh seal ag sclábhaíocht leo in Albain, thugadar leo abhaile go hÉirinn nósanna Albanacha ar nós na “First Footers”, faoi mar a thugtaí ar an gcéad duine a thiocfadh thar do thairseach isteach, Lá Coille. Sea, agus scéalta an “Haggis” freisin. Minic a shiúl mé leo, ina scéalta, trí shráideanna na “Gorbals” faoi mar a thugaidís ar an dúthaigh cathrach sin i gcathair Ghlascú. Ach leor sin don turas seo. Níl le déanamh agamsa anois ach, Athbhliain faoi shéan is faoi mhaise a ghuí oraibh uilig, agus go mbeirimid beo ar an am seo arís.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Bhur gCéad Fáilte isteach 2
Peadar Bairéad
(This week we continue our welcome for Refugees.)
.
Athsmaoineamh
Bhí mé ag smaoineamh ar leithscéal a ghabháil libh faoi’n dearmad cló a bhí i dteideal an phíosa a scríobh mé faoi fhadhb na ndídeanaithe, coicíos ó shoin, nuair a bhí ‘each’ le léamh in áit ‘Isteach’, agus chun a mhíniú daoibh, gur de thaime, amach is amuigh, a tharla a leithéid, ach ó tharla gur athraigh cúrsaí na ndídeanaithe céanna chomh mór sin, agus chomh tubaisteach sin, san idirldinn, tuigeadh dom, nárbh olc an smaoineamh é, aguisín a chur leis an bpíosa sin, leis an scéal a thabhairt suas chun dáta, mar adéarfá. Sa chéad alt, bhí mé ag maíomh go raibh ceist na ndídeanaithe i ndáil le bheith scaoilte, agus luaigh mé an áit tábhachtach a bhí ag Aingeal na Gearmáine i scaoileadh na faidhbe sin, nuair a mhaígh sí go nglacfadh an Ghearmáin thart ar 800,000 dídeanaí sa bhliain reatha, agus dár lei, bheadh tíortha an Aontais Eorpaigh sásta a gcion fhéin den ualach seo a iompar freisin. Ba ghearr áfach, gur tuigeadh, nach raibh chuile thír san Aonas céanna sásta seasamh gualainn le gualainn leis an nGearmáin, sa bhfiontar sin, agus tuigtear anois, nach mbeadh an Pholainn, an Phoblacht Seiceach, an tSlóvaic, an Ungáir agus roinnt eile freisin, sásta glacadh le cion éigeantach dídeanaí a bheith leagtha amach do chuile thír san Aontas. Ar na mallaibh, áfach, tá an scéal ag imeacht ina loscadh sléibhe, nach mbeidh na Gearmánaigh fhéin sásta dídeanaithe, gan teorainn, a ligint thar theorainn a dtíre isteach. Ní haon ionadh, mar sin, go bhfuil ceannairí na hEorpa ar a míle dhícheall, ag iarraidh scéal seo na ndídeanaithe a shocrú, ar bhealach amháin, nó ar bhealach eile, chomh luath agus is féidir, agus dá chomhartha sin, glacadh le vóta an mhóraimh, le huimhir éigeantach dídeanaithe a chur i bhfeidhm feasta, ar chuile Stát san Aontas.
Léigh mé píosa, ar na mallaibh, freisin, le Mary Kenny, san Irish Catholic, dár dáta 17 Meán Fómhair 2015, ina dtugann sí staitisticí suimiúla, suntasacha, faoin méid a d’fhulaing an Ghearmáin fhéin i ndeireadh an Dara Cogadh Domhanda, nuair a bhí fórsaí na gComhghuallaithe á dtimpeallú, agus á mbascadh, sular ghéill siad go neamhchoinníollach dóibh, sa bhliain 1945. B’in an t-am ar chuir an cine sin aithne ar chruachás dídeanaithe, nó tuigtear go raibh thart ar 12 milliún dídeanaí ó Oirthear na Gearmáine ag cur fúthu in Iarthar na tíre sin, faoin mbliain 1950, dár le Mary, agus deir sí linn freisin, gur chuir ‘Anthony Beevor’, ina leabhar, ‘Downfall’, síos go mion, ar chruachás agus ar fhulaingt na ndídeanaithe Gearmáineacha sin, ar a dteitheadh siar roimh tancanna agus arm na Rúiseach, sa bhliain 1945, agus dár leis, go raibh, faoi Eanair na bliana sin, thart ar 40,000 agus 50,000 dídeanaí ag teacht isteach i gcathair Bherlin chuile lá, agus faoi lár Mhí Feabhra na bliana sin, deir an t-údar sin, go raibh thart ar sheacht mhilliún dídeanaí sa chathair chéanna sin. Níl dabht ar domhan, mar sin, ach go dtuigeann na Gearmánaigh fadhb seo na ndídeanaithe, nó nach bhfuil roinnt mhaith Gearmánach beo fós, a bhfuil cuimhne acu ar na laethe uafásacha sin. Agus tríd is tríd, níl an oiread sin de dhifear idir anchaoi na ndídeanaithe úd agus cruachás dhídeanaithe an lae inniu, mar nach iad, teitheadh ó bhaol, agus tóir ar shíocháin, an dá fhórsa a spreag iad le teitheadh lena mbeo, tar éis dóibh chuile cheo a fhágáil ina ndiaidh.
Nuair a chuirtear chuile shórt san áireamh, caithfear a admháil, go bhfuil dualgas ar thíortha na hEorpa tearmann a chur ar fáil do na dídeanaithe atá ag teitheadh lena mbeo, ó chogaí agus ó bhaol ina dtíortha dúchasacha, sa lá atá inniu ann. B’fhéidir nach bhfuil an dualgas céanna orthu i gcás an dreama úd atá ar a dteitheadh, ar thóir oibre, agus stíl bheatha Iarthar na hEorpa. Agus leis an scéal seo a chríochnú, is dócha gur chóir go gcuirfeadh na cúrsaí sin ar ár súile dúinn, go bhfuil dualgas orainn freisin, ceist an lucht taistil, agus fadhb na ndaoine gan teach gan treibh, a fhuascailt freisin, nó nár dúradh riamh anall, go dtosaíonn an charthannacht ag béal an dorais, mar i ndeireadh na dála, nach iad ar gcomharsana iad an dá dhream sin.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Hi! Mary,
I notice that the Irish Column is not in the Kilkenny People this week, so I wonder if you got my last offering? But, just in case, I’ll forward a copy right away. Pity it missed this weeks edition. So, here goes……….
Regards,
Peter Barrett.
.
.
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Cairde caillte.
Denis Philpott
Ar na mallaibh a chuala mé an scéal, drochscéal gan choinne, chomh fada is a bhain sé liom fhéin, nó bíodh go raibh aithne agam ar Denis thar bhlianta fada, ón tráth ar tháinig sé go Cill Chainnigh a chéaduair, i dtús na seachtóidí, mar nach raibh muid beirt i mbun múinteoireachta i gColáiste Chiaráin anseo sa Chathair Álainn feadh cuid mhaith den am sin, ach mar sin fhéin, ba bheag an teangmháil a bhí eadrainn ó d’éirigh mé fhéin as an múinteoireacht, roinnt blianta ó shoin. Ach ní hionann sin is a rá, nár áirigh mé Denis ar dhuine dem chairde, agus dem chomhleacaithe, duine a raibh meas, agus dhá mheas, agam air, mar dhuine agus mar mhúinteoir díograiseach, dúthrachtach, dáiríreach. Ach, céard is féidir liom a rá faoin laoch seo anois, agus mé ag iarraidh cloch a chur ina leacht? Mar tuigtear dom, go bhfuil a leithéid tuillte aige, agus mar sin, seo chuige mé….
Fear breá eile sciobtha uainn ag an mbás bradach. Caithfidh mé a admháil dhuit nach raibh mé ag súil lena bhás, nó b’fhear breá, scafánta, óigeanta ab ea Denis, fear ar chaith mé blianta fada i mbun oibre in éindigh leis, agus fear a d’fhéadfá bheith ag brath ar a chúnamh, agus a chomhoibriú, chuile lá riamh, nó ba dhuine uasal, díograiseach, macánta, é, agus Gael dílis, ionraic, den chéad scoth. Ba mhór é a spéis i gcluichí agus i gcultúr an Ghaeil, agus ba mhúinteoir é a bhí réidh agus sásta, i gcónaí, a dhúthracht a chaitheamh ar mhaithe lena dhaltaí. Sea, ní chuile lá a chasfadh a leithéid ort, nó faoi mar adúirt, an tú adúirt, seans nach mbeidh a leithéid arís ann. Méala mór a bhás dá bhean, Catherine, agus dá chlann, agus is mór linn uilig a mbris.
Solas na Soilse, agus ionad i measc na Naomh Éireannach, go raibh aige anois agus i dtólamh.
Slán le Denis….
.
A Dhonncha gealgháireach mothóimid uainn thú,
Do chomhairle gaoise, is do chúnamh caoin, Do neart, do dhearcadh, is do chluas le héisteacht,
Bheith ’na n-éaghmais feasta, is buille dian.
.
Dáileadh an chré leat i Mí na Marbh,
Is fágadh do mhuintir i mbuairt ‘s i mbrón ,
Ach duitse, a chara, guím solas na soilse
I dTeaghlach an Rí, anois is go deo.
.
Mothóimid uainn thú, anois is feasta,
Agus sinn i sáinn nó i bhfadhb gan bhrí,
Ach beidh do chuimhne mar mhéar an eolais
Dár stiúradh fós trí bhuairt an tsaoil.
.
Codladh sámh dhuit i dteaghlach Chiaráin,
I bhfad ód’ dhúthaigh ar bhruach na Laoi,
Mar tá d’áit in áirithe ag Bord an Tiarna,
Is fáilteofar romhatsa i measc na Naomh.
.
**********************************************************
.
.
Laoch eile ar lár
John Glynn
Dáileadh an chré le laoch eile, anseo sa Chathair Álainn, ar na mallaibh freisin. Deoraí eile atá i gceist agam anseo, agus fear mór spóirt freisin, nó ba Ghaillimheach é, a d’imir ar Fhoireann Sinsear Peile na Gaillimhe, ina lá, agus fear a chaith blianta fada freisin, mar ghalfóir díograiseach, anseo i gClub Ghailf Chill Chainnigh.
Cé tá i gceist agam, an ea?
Cé eile, ach an duine uasal sin, John Glynn. Fear macánta, díograiseach, dúthrachtach, ab ea John, agus bíodh go raibh sé imithe anonn sna blianta, nuair a chuir mé fhéin aithne air, a chéaduair, ag an am gcéanna, bhí ar a chumas cluiche breá gailf a imirt, agus geallaimse dhuit é, nach go héasca a gheofaí an lámh in uachtar air, sa chluiche céanna sin. Thuigfeá láithreach, go raibh tú ag imirt le curadh, a chaith a dhúthracht le linn a óige, ag imirt peile ag an leibhéal ab airde, lena Chontae, i nGaillimh thiar.
Bhí aithne mhaith freisin ag pobal Eaglais Fhiachra ar John, anseo sa Chathair Álainn, agus ba é an scéal céanna é ag John, bíodh sé san Eaglais, nó amuigh ar pháirc na himeartha, ní dhéanadh sé riamh dhá leath dá dhícheall. B’éasca a thuiscint uaidh, go mba fhear creidimh, amach is amuigh é. Mothóimid uainn thú, a Sheáin na gile, ach guímis solas na soilse, agus áit ag Bord an Tiarna, go raibh agat anocht agus i dtólamh.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Ceiliúradh Thiar 1
Peadar Bairéad
(This week I write about a recent trip west)
.
“Is dá mbeinnse i mo sheasamh
I gceartlár mo dhaoine,
D’imeodh an aois díom
is bheinn arís óg.”
Ócaidí le ceiliúradh
.
Tharla, ar na mallaibh, go raibh roinnt áirithe ócáidí le ceiliúradh ag an gclann s’againne, agus in ionadh iad a cheiliúradh anseo, ag baile, i gCill Chainnigh, shocraíomar ar gheábh a thabhairt siar go Connachta agus an ceiliúradh a dhéanamh ansin.
Céard a bhí le ceiliúradh againn, an ea?
Bhuel! Bhí breithlá suntasach le ceiliúradh agam fhéin, agus chomh maith le sin, bhí iúbhailí tábhachtacha a bpósta le comóradh ag baill áirithe eile den treabh freisin, agus ni rud beag nó suarach é, sa lá atá inniu ann, bheith ag ceiliúradh triocha, agus trí scór bliain faoi chuing an phósta, agus nuair a chuireamar chuile shórt san áireamh, is é a bheartaíomar a dhéanamh nó an bóthar siar a thabhairt orainn fhéin, thart ar dheireadh Mhí Iúil, agus b’in é díreach a rinneamar. Agus le tús a chur leis an turas siar, shocraíomar ar theacht le chéile i dtosach i mbaile mór Mhá Nuat, agus ar an Luain, an fichiú la d’Iúil, thógamar ár seolta agus siar linn, le cóir, in ár mionbhus deas, compórdach, scioptha, scuabtha. Seisear dinn a bhí ag dul ar an turas sin siar, mo bhean agus mé fhéin, mo mhac, Micheál, agus a bhean siúd, m’iníon, Carol Ann, agus ár ngarmhac, Oisín. D’fhágamar Má Nuat na nGearaltach thart ar mheánlae agus bíodh nach raibh an aimsir thar mholadh beirte, ag an am ach, faoi mar a dhruideamar isteach i gcríocha na gclaíocha cloch, thosaigh na scamaill agus na ciothanna ag glanadh leo, agus ba ghearr go raibh radharc le fáil againn ar rí na spéire fhéin agus é spalpadh anuas orainn as gorm glan glé na spéire. Thart ar an Muileann Cearr, dúirt duine eicínt go raibh sé in am againn bheith ag smaoineamh ar bhlas bia a chaitheamh. Níor chuir éinne i gcoinne an smaoinimh chéanna. Ba ghearr an mhoill orainn óstán oiriúnach a aimsiú, agus tar éis dúinn an mionbhus a pháirceáil, thugamar aghaidh ar an óstán céanna sin. Roinneadh go fial, flaithiúil orainn san óstán sin, agus ba ghearr go raibh cúl curtha againn ar an ocras, agus tar éis dúinn ár gcomhrá a dhéanamh ar ár sáimhín só, bhíomar réidh chun bóthair arís. Ní call dom a rá, go raibh súil an tseabhaic a choinneáil againn uilig ar an dtír trínar ghabhamar, agus ní call dom a rá, gur chuir taitneamh na gréine go mór le háilleacht na dúiche trína raibh muid ag gluaiseacht, tailte méithe, barraí aibí, beithigh breátha ramhraithe, foirgnimh dea-thógtha, dea–dheartha, agus bailte seascaire, gona sráideanna breátha, leathana, glana. Cuir le sin, an comhrá suimiúil a bhí idirt chamáin againn, agus tuigfidh tú nár mhothaíomar an t-am, nó an t-achar, ag sleamhnú tharainn, agus ba ghearr gur thugamar faoi deara go raibh muid gafa thar theorainn Mhaigh Eo isteach, agus muid ag déanamh ar lom ar ndíchill ar cheann ar gcúrsa, ar Bhéal an Átha ar bhruacha na Muaidhe. Bhí áit curtha in áirithe dúinn sa Ballina Manor Hotel, i Sráid an Bhairéadaigh, sa bhaile céanna sin.
Ar ais i mBéal an Átha
.
Níorbh aon strainséir sa bhaile sin mé fhéin, nó chaith mé seacht mbliana taitneamhacha, im mhúinteoir le Gaeilge, i gColáiste Mhuireadhaigh, sa bhaile sin. Thóg sé tamall orainn áit oiriúnach pháirceála a aimsiú don mhionbhus, ach ar deireadh thiar, d’éirigh linn sin a dhéanamh, agus nuair a bhí chuile shocrú déanta againn, bhuaileamar isteach sa Ballina Mhanor Hotel, agus ghlacamar seilbh ar ár seomraí ansin, agus tar éis dúinn bail eicínt a chur orainn fhéin, bhíomar réidh le turas a thabhairt ar an seomra bia, le dinnéar a chaitheamh ansin ar ár sócúlacht. Fuaireamar bord, don seisear againn, díreach os cionn an Ridge Pool, an t-ionad iascaireachta bradán is cáiliúla sa tír, agus bíodh gur roinneadh togha gach bia, agus rogha gach dí orainn, go fial, flaithiúil, ag an am gcéanna, choinnigh muid súil ghéar freisin ar na hiascairí díograiseacha, foighdeacha, a bhí ag siúl síos suas fan bhruach na habhann, agus iad ag caitheamh doruithe go cliste, ealaíonta, ach má dhein fhéin, ba bheag toradh a bhí ar a n-iarrachtaí an trathnóna sin. Chríochnaíomar ár mbéile agus ar ball, thugamar an leaba orainn fhéin agus ní haithristear ár n-imeachtaí go héirí lae gona lánsoilse arna mhárach.
Ar leanúint, an tseachtain seo chugainn…..
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Cnuasach Gearrscéalta
.
Íbíotsa……………le……………Labhrás Ó Finneadha
Céadfhoilsthe………………2015…….………..€10.00
.
Scéilíní fánacha
I nóta poiblíochta ar chlúdach cúil an leabhair seo, – an chéad leabhar ficsin le Labhrás Ó Finneadha – , deirtear linn, gurb é atá ar fáil againn sa chnuasach seo nó, “scéilíní fánacha a léiríonn eachtraí beaga an tsaoil i sochaí cheilte an oileáin.” Ach le filleadh ar an leabhar fhéin… D’fhéadfá a rá, go bhfuil éagsúlacht taitneamhach le fáil in ábhar na scéalta. Breathnaigh nóiméad ar an gcéad scéal sa leabhar, ‘Dlúthpháirtíocht na mBan’ a bhaist an t-údar ar an scéal taitneamhach seo. Triúr cailín a théann ar saoire chuig Íbíotsa, le deireadh na hArdteistiméireachta a ceiliúradh. Eilís a bhí ar an gcailín ba chúthaile, agus rinne a máthair chuile iarracht ar chiall a mhúineadh di, sa chaoi go dtógfadh sí saoire anseo in Éirinn b’fhéidir, ach cinnte, gur chóir di an t-ionadh mí-oiriúnach, frithchríostaí sin a sheachaint. Ba bheag aird a thug Eilís ar a comhairle, agus in am tráth, shroich sí fhéin agus a beirt compánach an t-oileán grianmhar, Meánmhuirí sin. Níor chuir an tsaoire sin aon stró ar a compánaigh, ar Mhonice, nó ar Bhláthnaid, agus i ndeireadh na dála, bhí an triúr acu ag baint taitnimh an tsaoil as a saoire in Íbíotsa. Laethe fada cois trá, seal ag snámh agus seal á ngrianadh fhéin, agus seal eile fós ag breathnú ar fhir agus ar ógánaigh! Níor staon siad ó chupla deoch nó dioscó san oíche, ach choinnigh siad súil seabhaic ar a chéile, agus sa tslí sin, níor bhaol dóibh. Ní dhearna siad tada as an mbealach, luath nó mall.
Iall tosaigh briste
Ansin, lá amháin, agus Eilís ag snámh di fhéin, tháinig sí ar ais chucu agus í an-trína-chéile. Mhínigh sí dóibh go raibh iall tosaigh a bicíní briste. Moladh an leigheas seo agus moladh di an leigheas siúd, ach i ndeireadh na dalá, bhain si an gléas sin di, agus shiúl lei i dtreo a n-árasán, agus í cíochnocht, bródúil, banúil, gan chíochbheart ar bith, agus ba ansin a rinne an bheirt eile an beart céanna. Bláthnaid ba thúisce a thuig tábhacht na hócáide. ‘Dlúthpháirtíocht na mBan’ a bhí ann, dár lei. Sea, casadh an dá chultúr ar a chéile, agus chonaic na cailíní nár thug na daoine thart orthu aon aird faoi leith ar a ndánacht, agus bhíodar sásta go mbeadh cuimhne acu fhéin ar saoire sin a bhfuascailte in Íbíotsa lá is fuide anonn. Sea, d’imigh siad leo agus cíochbheart thar a gualainn ag chuile dhuine acu, agus iad lán de chuimhní na hócáide, cuimhní a chuirfidís i dtaisce i gcuisneoir na cuimhne, cuimhní a thógfadh a gcroí le linn geimhrí préachta a laethe, amach anseo.
“Díomá a bhí uirthi, áfach, nuair a thug sí faoi deara, nach raibh aon duine ag breathnú anois orthu, nó ag cur blas suntais san ala suaithinseach seo.”
Sea, rinne an t-údar an-obair anseo, sa chaoi ina gcuireann sé an scéal seo le chéile, agus mar ar éirigh leis stíl dheas, éasca, seolta, a úsáid, leis an scéal a chur inár láthair.
Scéal eile
Tá scéal suimiúil le fáil againn freisin faoin teideal, ‘An Mhaidhm’. Séimí ina shuí ar a bhalcóin, ‘Cafe con leche’ ordaithe aige, bosca toitín leagtha ar bhord, taobh leis, feaig ina láimh chlé, agus é ag breathnú amach ar an bhfarraige. Tugann sé chuile cheo faoi deara. “Tá rud éigin amuigh ansin nach deachomhartha ó Dhia é, agus más i dtír a thiocfaidh, tagadh!
Thug Séimí na comharthaí uilig faoi deara, de réir a chéile, ach thuig sé an scéal go seoigh, tsúnamí, gan dabht, ach níor chorraigh Séimí na leisce, ach d’fhan mar a raibh aige, agus é faoi dhraíocht ag an maidhm mhór mhara, agus féach mar a chríochnaíonn an scéal agus an mhaidhm ag múchadh toitín Shéimí dó, agus ag an bpointe sin críochnaíonn an scéal. Cuirtín anuas, mar adéarfá.
An-scéal, an-insint, an-chur-chuige. sea, draíocht amach is amuigh.
Sea, agus d’fhéadfainn chuile scéal den naoi scéal sa leabhar seo a mholadh go hard, as a stíl, as a leagan amach, agus as an ruainne sin den draíocht a fhíonn an t-údar isteach trí abhras chuile scéal acu.
English 
Gaeilge