by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Hi! Chloe,
Something like the followin g, perhaps!!!
If you have any problems with it, or any questions, feel free to ask!!!
Trusting you are well and having a great time. Glad to see that your grades are great. The break will be welcome, I’m sure!!!
With love
Mummy and Dada.
.
Aistriúchán……………..
.
He bought a house in Encino in the San Fernando Valley, near where he and his wife had grown up.
Cheannaigh sé teach in Encino, i nGleann San Fernando, i ngar don áit in ar tógadh é fhéin is a bhean.
Encino is a pleasant, well-to-do California suburb, but it has none of the palatial sweeps of Beverly Hills or Bel Air.
Bruachbhaile taitneamhach, gustalach, Calafoirneach, isea Encino, ach é d’uireasa réimsí palásta Bheverly Hills, nó Bel Air.
Milken, however, has no taste for such splendors.
Níl aon dúil ag Milken, áfach, i mbreáthachtaí dá leithéid.
In Encino he was surrounded by family.
Bhí a mhuintir thart air in Encino.
******************************
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
An Pocán sa Pharlús!
.
Cáil a cailleadh
“Nach minic a chloistear an leagan cainte sin ‘The Elephant in the Room’ i mBéarla an lae inniu, nuair a theastaíonn ó dhuine a chur in iúl go bhfuil fadhb dhoscaoilte os ár gcomhair amach, agus gan éinne ag déanamh tagairt di.”
B’in mar a chuir Séimí an Droichid tús lena chomhrá liom, an oíche faoi dheireadh, agus muid beirt sáite go dtí na cluasa, istigh sa Smugairle Róin, thíos ag tóin an bhaile, áit a raibh muid beirt ag cur cúl ar thuirse an lae.
“An bhfuil aon Ghaeilge agat ar an leagan dothuigthe sin?” arsa mé fhéin.
“Ní héasca, dár ndóigh, an leagan sin a thabhairt isteach sa Ghaeilge, ar bhealach a bheadh nádúrtha, dúchasach, ach d’fhéadfá cnaipe a chur air, nach ndéanfadh an cainteoir ó dhúchas iarracht ar é a aistriú, focal ar fhocal ón mBéarla. Mar sin, caithfear teacht timpeall air, ar bhealach eicínt eile. Céard faoi ‘An Pocán sa Pharlús’ a úsáid. Mar díreach sa chaoi nach bhféadfaí dearmad a dhéanamh den Elephant sa Seomra, ar a mhéid, is ar a chontúirt, is féidir leat a bheith lán chomh cinnte, nach bhféadfaí dearmad a dhéanamh den phocán úd, ach oiread, ar a bholadh, nó ar a mheigeallach. B’in iad na smaointe a rith liom fhéin, an lá cheana, agus mé ag éisteacht le diospóireacht faoi Chluichí Oilimpeacha Bheijing,” arsa mo Shéimí liom, go deas réidh.
Cuimhní ar Chuairt
“Ach cén bhaint atá ag na Cluichí Oilimpeacha leis an bPocán sin agatsa?”
“Bhuel! sa diospóireacht úd, bhíothas ag caint faoin ndornálaí seo, agus faoin reathaí úd, faoin snámhaí seo, agus faoin mbádóir úd eile. Chuathas siar ar stair na gCluichí sin go dtí na tráth ar cuireadh tús leis na Cluichí Oilimpeacha Nua-aoiseacha, a tionóladh san Ataen, sa naoú haois déag. Ní call dom a rá, nár ligeadh i ndearmad an chéad bhonn óir a buadh sna Cluichí stairiúla sin, an bonn úd a bhuaigh an tÁrainneach cáiliúil sin, Ó Conghaile, sna cluichí sin, lena Phreab, Céim, agus Léim. Deineadh tagairt do Ronnie s’againne, an reathaí, agus do Mhicheál, an Dornálaí cáiliúil, beirt a bhuaigh boinn óir ina ndisiplin fhéin. Tagairt déanta freisin do na hiarrachtaí ollmhóra a rinne lúthchleasaithe eile le cáil a bhaint amach dóibh fhéin sna Cluichí Oilimpeacha, ach tharla nach raibh an t-ádh ina gcaipín, ar an lá, agus nár éirigh leo a raibh saothraithe acu a bhaint amach, daoine cosúil le Sonia O Sullivan, agus Eamonn Coughlan, bíodh gur bhaineadar siúd cáil domhanda amach dóibh fhéin, ar ball, i gcomórtaisí domhanda eile.!
Bodhaire Uí Laoghaire
“Ach a Shéimí! cén bhaint atá aige sin go léir lenár bPocán buile?”
“Bhuel, i rith na diospóireachta sin uilig, ó thús deireadh, bíodh go raibh chuile dhuine ag súil leis, níor deineadh oiread is tagairt amháin do na héachtaí uilig a rinne ár snámhaí cáiliúil, Michelle Smith de Bruen. Níor deineadh an tagairt ba lú di, sa chaint uilig sin, agus nach é an scéal céanna é, i gcás na meán cumarsáide uilig? Ní bheadh duine ag súil lena leithéid uathu, mar nárbh í an Michelle chéanna sin a thóg ár gcroíthe ag Cluichí Oilimpeacha na bliana 1996, Cluichí a tionóadh in Atlanta, Georgia, i Stát Aontaithe Mheiriceá
Brosna Bonn
Is cuimhin liom fhén go maith,” arsa Seimí, “an bród a bhí orm as ár mbanlaoch sna Cluichí céanna sin. Sea, agus an brosna bonn a bhuaigh sí. Nár mhór an t-éacht é trí bhonn óir, agus bonn cré-umha, a bhuachaint i Linn stairiúil Snámha Chluichí na bliana sin 1996. Tuigeadh domsa, nach ndéanfaí dearmad ar an mbanlaoch chéanna sin go raghadh soir anoir. Ach bhí breall orm áfach, nó cheana féin, taobh istigh de dhá bhliain déag, tá sí ligthe i ndearmad ag taoisigh na meán.”
“Tuige? a d’fhiafraigh mé fhéin.”
“Cúrsaí Drugaí, adéarfadh na saineolaithe.”
“Ach, ar cruthaíodh gur bhain sí úsáid as drugaí, le linn na gCluichí Oilimpeacha sin Atlanta, mar sin?”
“Níor cruthaíodh, go bhfios domsa,” arsa mo Shéimí cóir.
Táid ann a chreideann….
“Cén fáth, mar sin, ar cuireadh na líomhaintí sin ina leith?” arsa mé fhéin.
“Toisc gur cruthaíodh gur baineadh úsáid as substaint neodraithe i sampla múin a bailíodh uaithi, tamall i ndiaidh na gCluichí sin, agus dár leis na hÚdaráis, ba leor sin. N’fheadar mé an gchruthódh a leithéid nárbh fhiú an deich triuf na boinn a buadh lei sna Cluichí in Atlanta? Ach, táid ann a chreideann go ndéanann, ach chomh fada is a bhaineann sé liomsa, ní féidir liom an bród a chuir éachtaí Mhichelle orm, i rith na gCluichí sin, a chealú, agus chomh fada is a bhaineann sé liomsa, fanann Michelle ina banlaoch Oilimpeach fós, agus ní cosúil go n-athróidh na cúrsaí sin, go ceann i bhfad. Fanann sí ansin i measc ar gcuimhní, ach gan éinne sásta tagairt a dhéanamh di. Bí ag caint ar Phocán sa Pharlús! Ó a Thiarcais!” arsa Séimí, “tá mé déanach. Maróidh Naipí s’againne mé.” agus amach an doras leis, gan fanacht le torann a bhróg, ach d’fhág sé ábhar smaointe ina dhiaidh, sea, agus ábhar an ailt seo, freisin!!!
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
An tAthair Albert
.
.
Peadar Bairéad
Early Days
Rugadh an tAthair Bibby i Muine Bheag, sa bhliain 1877, ach ba i gCathair Chill Chainnigh a tógadh é, cóngarach do Mhainistir na gCaipisíneach, sa chathair sin, agus ba ansin a dhéanadh sé Aifreann a éisteacht go rialta. Cuireadh scolaíocht air i Scoil na mBráithre, sa Chathair Álainn, agus ar ball, chuaigh sé le sagartacht go Coláiste na gCaipisíneach, i mBaile an Róistigh, Contae Chorcaí, áit ar glacadh leis mar bhall den Ord sin, sa bhliain 1894. Oirníodh ina shagart é sa bhliain 1902, tar éis dó cáil a bhaint amach dó fhéin mar mhac léinn Ollscoile. Chaith sé seal ina Ollamh le Fealsúnacht, agus le Diagacht, agus mhúin sé na hÁbhair Naofa sin do baill a Oird fhéin. I rith an ama sin, casadh scoláire óg leis, An tAthair Doimnic, fear a d’fhan ina chara buan, agus ina chomrádaí dílis, ag an Athair Albert, i rith na mblianta cinniúnacha sin idir 1917 agus 1925. Ba shagart i measc sagart é an tAthair Albert, fear a chaith a dhúthracht i measc na mbocht, agus é ag iarraidh chuile chúnamh a d’fhéadfadh sé, a thabhairt dóibh. Bhí meas an domhain aige ar an nGaeilge, agus ba bhreá leis cuairt a thabhairt ar an nGaeltacht, le cainteoirí ó dhúchas a chlos ag spalpadh na teanga ab ansa leis. Choinnigh sé súil ghéar ar Éirí Amach na Cásca, sa bhliain 1916, agus thug faoi deara an sléacht a rinne sé ar an gcosmhuintir, ar na hÓglaigh, agus ar a muintir siúd.
During the “Rising”
Ar oíche an 3ú Bealtaine 1916, cuireadh scéala chuig Mainistir na gCaipisíneach i Church Street, go raibh baill den Ord ag teastáil, i bPríosún Chill Mhaighneáin, nó go rabhthas le hÓglaigh áirithe a scaoileadh ar maidin. Cuireadh an tAthair Albert agus an tAthair Augustine chun an Phríosúin, agus rinneadar freastal ar na hÓglaigh dhaortha ansin, Oíche Dhomhnaigh, an 7ú Bealtaine, 1916, fuarthas scéala eile i Church Street, go mbeadh an tAthair Albert agus an tAthair Augustine ag teastáil arís, i bpríosún Chill Mhaighneáin, an mhaidin dár gcionn, nó bhíothas le tuilleadh Óglaoch a scaoileadh. Chaith an tAthair Albert seal ag cabhrú leo siúd a bhí daortha. Ina dhiaidh sin, thug sé cuairt ar Sheán Heuston. Nuair a shroich sé cillín Sheáin, bhí an fear sin ag rá a phaidrín. Ní raibh ar a aire aige, an t-am sin, ach é fhéin a ullmhú mar ba chóir le dul i láthair a Shlánaitheora. Chaith an bheirt acu seal ansin ag paidreoireacht. Ar ball, tháinig saighdiúir Sasanach, le cur in iúl dóibh, to raibh an t-am tagtha. Amach leo. Rinneadh a raibh le déanamh. Shiúl an bheirt acu amach go láthair an scaoilte. Dúradh le Seán suí ar bhosca a bhí ansin sa chlós, agus scaoileadh rois mharfach piléar leis, rois a chuir lán stad lena théarma ar an saol seo. Chuaigh an tAthair Albert chuige agus chuir an Ola air láithreach.
After the “Rising”
Ní gá a rá go raibh na hÓglaigh fhéin, agus a muintir, buíoch do na Caipisínigh a rinne freastal chomh fial sin, orthu siúd a scaoileadh, i gclós Chill Mhaighneáin, i ndiaidh Éirí Amach na Cásca, 1916. Agus nach bhfuil sé ina scéal i measc daoine áirithe, gur chuir James Connolly fios ar Father Aloysius, OFM Cap., agus gur dhúirt sé leis, gur theastaigh uaidh buaileadh leis mar shagart, nó go raibh scéalta cloiste aige faoin éacht a rinne idir shagairt agus mhná rialta le linn an Éirí Amach. Deirtear go ndearna sé a fhaoistin agus gur ghlac sé Comaoineach Naofa freisin, ar an ócáid. Nuair a bhí chuile shórt thart, agus an tÉirí Amach curtha faoi chois, níor dhein an tAthair Albert dearmad ar mhuintir na nÓglach a scaoileadh, agus ba é a nós cuairt a thabhairt orthu, go rialta.
Nuair a tharla Cogadh na Saoirse, idir na blianta 1917 agus 1921, lean an tAthair Albert ag friotháil ar phríosúnaigh Poblachtacha, i bpríosún, nó ar a gcoimeád dóibh. Ar ball, áfach, ghabh na Dúchrónaigh é fhéin agus a chara dhil, an tAthair Doimnic. Tógadh chun an Chaisleáin iad, mar ar deineadh iad a chiapadh agus a chéasadh.
Into Exile
Nuair a bhí ár Stát fhéin bunaithe anseo againn, chuir Údaráis an Oird an tAthair Albert go Meiriceá, i Meithemh na bliana 1924. N’fheadar cén fáth? Ach ar bhealach amháin, d’fhéadfá a rá go raibh toil Dé fhéin á léiriú dó sa deoraíocht chéanna sin, nó tharla go raibh áit faoi leith ag Naomh Úna i spioradáltacht agus i gcráifeacht an tsagairt chráifigh, Ghaelaigh seo, agus bhíodh pictiúr an Naoimh sin crochta i gcónaí ina chillín aige. Cuireadh i gceannas ar Mhisean Santa Ynez, i gCalafóirnia é, mar Phastor, agus nach bhfuil a fhios ag cách gurb ionann Úna agus Ynez, nó Agnes i mBéarla. Níor tugadh deis dó, i ndáiríre, mórán oibre a dhéanamh sa Mhisean cáiliúil céanna sin, nó faoi dheireadh na bliana sin 1924, bhuail taom trom tinnis é, agus cuireadh go hOspidéal Naomh Proinsias, i Santa Barbara é, mar a bhfuair sé bás i bhFeabhra na bliana 1925. Is dócha gurbh é mian a chroí é go gcuirfí a chorp faoin bhfód i dtír a dhúchais, ach chuile sheans nach raibh sin indéanta, ag an am, agus dá bharr sin, cuireadh i Reilg na SeanMhainistreach sin Santa Ynez é.
Home, at last
Ar feadh blianta ina dhiaidh sin, bhíothas ag iarraidh anseo go dtabharfaí a chorp abhaile go hÉirinn, maraon le corp a charad, an tAthair Doimnic, lena gcur i measc a mBráithre anseo, i gcré bheannaithe na tíre seo, ar thug siad grá a gcroí di. Ar deireadh thiar, deineadh sin, agus le toil na hEaglaise, le toil an Oird, agus le toil an Stáit s’againne, tógadh a gcoirp, faoi ghradam, abhaile go tír seo na hÉireann, ar an 13u Meitheamh 1958. Taobh amuigh de chathair Chorcaí, chuir Ard Mhéara Chorcaí agus Bardas na Cathrach sin Fáilte Oifigiúil rompu abhaile, agus ar an bhfód freisin an lá sin, bhí Ard Mhéara Átha Cliath, maraon le Méaraí Chill Chainnigh agus Luimní. Cuireadh i Reilg an Oird iad, i mBaile an Róistigh, i gContae Chorcaí. Bhí maithe agus móruaisle na tíre i láthair don athadhlacadh sin, le meas an náisiúin a chur in iúl, os ard, do bheirt laoch Éireannach a rinne a gcion fhéin le linn an Éirí Amach anseo, um Cháisc na bliana 1916.
.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
.
A r n a M i s i n 1 2 .
*****************************
.
Untold bought wealth .
.
Ach le filleadh ar scéal Chaisleán Hearst, agus ar na seoda iomadúla a bailíodh ansin as na ceithre hairde, agus mar a gcoinnítear iad anois, i ndún daingean na Dánlainne Idirnaisiúnta sin, agus áit a dtagann thart ar mhilliún cuairteoir, in aghaidh na bliana, le spléachadh a fháil ar an ollmhaitheas (wealth) sin uilig. Rud a thugann an cuairteoir faoi deara, le linn a chuairte ar an gCaisleán sin, nó an méid ollmhór d’éidí eaglasta atá crochta ar fallaí, agus a úsáidtear sa tslí sin mar mhaisiúcháin, ar fud an “Casa Grande” ar fad.
Stored Treasure.
Bhí áiteacha, agus Hallai, sa Chaisleán, a chuaigh i gcionn go mór orainn uilig. Bhí Halla ollmhór ansin, an Leabharlann, ina dtagadh na haíonna le chéile, ar chúiseanna áirithe, agus é lom lán le seoda de chuile chineál, ó shíleáil go hurlár, ó throscán go taipéisí, agus ó dhealbha go pictiúir, ach thar aon rud eile, thabharfá suntas do na Cuacha Gréagacha (Greek Vases), atá socraithe go healaíonta os cionn na leabhragán, agus iad teanntaithe leis an bhfalla ansin, ar chaoi nach ndéanfai dochar dóibh, dá dtarlódh crith talún, fiú. I lár an tseomra istigh, bhí bord ollmhór, agus thart air, bhi cathaoireacha áille, dea-dheartha, dea-dhéanta, ar a suíodh maithe móra agus móruaisle an domhain mhóir, mar aíoanna Hearst, ag an am sin.
.
Famous Guests .
Ba mhinic a chaitheadh an t-únéir an deireadh seachtaine thíos ansin ar a Rainse, agus in éineacht leis, bhailíodh sé slua daoine, a bhí i mbéal an phobail, ag an am, agus ó tharla go mba iriseoir é Hearst, thugadh sin deis faoi leith dósan, na daoine sin a chur faoi agallamh, i dtimpeallacht speisialta, agus in éineacht leo sin, thugadh sé cuireadh freisin, do dhaoine mór le rá, a bhi ar chuairt sna Stáit Aontaithe, ag an am, daoine cosúil le Príomh-Airí, Ríthe, Prionsaí, Réalta Scannáin, agus a leitheidí.
The Chuck House.
Anois, bhíodh a seomraí fhéin ag na haíonna sin i dTithe na gCuairteoirí, ach nuair a thagadh an tam le tráth bia a chaitheamh, ghlaofaí ar na haíonna teacht go Seomra Bia an “Casa Grande”, díreach mar a ghlaofaí ar bhuachaillí bó chuig an Chuck House, fadó, nó b’fhacthas do William Randolph i gcónaí go mba Rainse a bhí acu ag San Simeon. Ó, sea, agus a leithéid de Bhialann! Halla ollmhór fairsing. Bord caol fada síos lár an tseomra chéanna sin, agus crochta go hard ar na taobhfhallaí tá sraith de bhratacha ildaite síoda. Bratacha rásaíochta de chuid an ochtú haois déag atá i gceist anseo, ach, ó tharla go bhfuil na bratacha céanna sin caite go maith faoi seo, ní hiad na bratacha bunaidh (original colours) atá crochta ansin a thuilleadh, ach cóipeanna dea-dhéanta atá crochta ansin anois ina n-áit. Tá, sa Bhialann sin freisin, bailiúchán de shoithigh airgid, leagtha amach anois, mar mhaisiúcháin, fan taobh an Halla. Tá ann freisin, coinleoirí airgid, maraon le taipéisí ildaite, ealaíonta, crochta ar na taobhfhallaí. I gcás an bhoird fhada fhéin, thabharfá faoi deara, nár bhord ró-leathan é, agus nach ndeachthas thar fóir le cathaoireacha, nó le feisteas boird ach oiread, mar rinne Hearst fhéin chuile dhícheall le cheangal eicínt a choinneáil le saol an Rainse, sa Halla seo, ach go háirithe. Mar sin, bhí simplíocht nádúrtha ag baint le leagan amach an bhoird agus na gcathaoireacha.
.
Equality .
Bhí rud eile ag baint leis an mBialann sin, i Raisne San Simeon, agus sé sin, nár tugadh aird ar bith ar stádas aon aoi, ag an mbord sin. Cuma cé acu Rí nó Príomh-Aire; Aisteoir, nó Iriseoir; a bhí i gceist, ní raibh aon áit faoi leith curtha in áirithe dó, nó bhí chuile aoi ar aon leibhéal sóisialta ag bord William Randolph Hearst, ansin, i mBialann an “Casa Grande”. Sea, agus le blas an Rainse a choinneáil glas, minic a sheasadh Hearst fhéin ag doras an “Casa Grande”, lena chlog, agus é á bhuaileadh, lena aíonna a ghlaoch chun boird. Bhí an Bialann (Dining Hall) sin ar cheann de na Hallaí ba mhó a chuaigh i gcionn orm fhéin, caithfidh mé a rá.
Cinema.
Thugamar cuairt freisin ar an bPictiúrlann álainn, a bhí ag Hearst ina Chaisleán, mar a léirítí scannán, chuile thráthnóna, geall leis, agus ní call dom a rá, go raibh fonn i gcónaí ar Hearst, scannáin faoi Bhuachaillí Bó a chur ar teaspáint ansin. Arís bhí blas den chlasaiceacht ag baint le chuile shórt sa bPictiúrlann céanna sin, agus féach mar a theaspáin Hearst a mheas ar a lucht oibre. Bhí sé mar riail acu, gan an scannán a chur ar teaspáint, go dtí go mbeadh a gcuid oibre críochnaithe ag foireann na cistine, le deis a thabhairt dóibhsean freastal ar an scannán, ansin amháin a chuirtí tús leis an seó. Agus os ag tochrais ar an gceirtlín sin mé, ní raibh cead ag aoi ar bith a bheith drochbhéasach le cailíní, nó le buachaillí, aimsire, agus dá dtarlódh a leithéid, ba don aoi a thugtaí bata agus bóthar (sent packing) ar an dá luas!
Le críoch a chur lenár gcuairt ar an “Casa Grande” fhéin, tugadh isteach sinn le spléachadh a fháil ar an Linn Snámha faoi dhíon. Arís, caithfidh mé a admháil gur bheag nár thiteamar as ár seasamh, nuair a leagamar súil ar an Linn chéanna sin. Ní raibh le feiceáil timpeall ort ach chuile rud níos áille ná a chéile. Mósáic de ghloine leochaileach Venéiseach, agus ór leathnaithe (hammered gold), a chlúdaigh, idir shíleáil agus taobh-bhallaí, agus ar an urlár thíos fút fiú, ba chineál mósáice a bhí ansin freisin, ach go raibh tíleanna beaga óir measctha go fairsing tríd an mósáic chéanna sin, agus ór dhá charat agus fiche, a bhí ann, adúradh linn. Sin galántacht agat, a mhac!
Ar ár mbealach amach as an “Casa Grande”, chonaic muid an cúirteanna leadóige, mar a bhíodh deis ag na haíonna, seal a chaitheamh ag imirt dreas leadóige lena chéile.
End of our Tour.
Ar deireadh thiar, bhíomar tagtha go deireadh na cuairte iontaí sin ar Chaisleán Hearst, agus tugadh amach sinn, go dtí an áit a raibh ár mbus ag fanacht, le sinn a iompar ar ais go dtí an tIonad Fáiltithe arís. Ar ár slí ar ais, míníodh dúinn freisin, go mbíodh Sú speisialta, cóngarach don Chaisleán freisin, tráth, agus sa tslí sin, go mbíodh deis ag na haíonna breathnú ar bheithigh allta, i suíomh speisialta, a cuireadh ar fáil dóibh ansin, ar shléibhte Santa Lucia. Ach, ar chúis amháin, nó ar chúis eile, cuireadh deireadh leis an dtionscadal sin, luath go leor, i stair an Chaisleáin. Nior thóg sé an oiread sin ar fad ama ár mbealach ar ais go dtí an tIonad Fáiltithe a dhéanamh ar bhus úd an Chomhlachta, agus ba ghearr go raibh muid ag tuirlingt den bhus chéanna sin, agus muid ar ár mbealach isteach san Ionad céanna sin, ach b’fhéidir gur chóir dom an chuid eile de sceal ár gcuairte, ar Chaisleán Hearst, a fhágáil go dtí an chéad bhabhta (occasion) eile, nuair a chríochnóidh mé scéal Chaisleán Hearst.
***************
Peadar Bairéad.
***************
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
B l i a i n e i l e c h u g a i n n .
.
Mothaímse anocht
Luaidhe na mblian,
Mar ualach dian dom choscairt,
Ar alt, ar chnámh,
Ar chos, ar lámh,
Mar chosc, mar bhac, ar ghluaiseacht.
.
Moilltear luas,
Cosctar lúth,
In úll, in alt, is i bhféith,
Sníomhtar pian,
Sáitear scian,
I gcroílár úll is géag.
.
Lagtar misneach,
Báitear dóchas,
Ullmhaítear corp is anam,
Don síob faoim’ choinne,
Ar ais abhaile
Go síocháin séimh na broinne.
.
**************************
English 
Gaeilge