C Á B H F U I L Á R D T R I A L L F E A S T A

C Á B H F U I L Á R d T R I A L L F E A S T A ?

.

Caithfear a admháil nach bhfuil an saol chomh bog, réidh, ag an Eaglais Chaitliceach is a bhíodh, cupla scór bliain ó shoin. Ní thugtar an aird chéanna ar dhearcadh na n-easpag is na sagart is a dhéantaí blianta ó shoin. Agus ní hé sin amháin é, ach le tamall de bhlianta anois, tá tobar na ngarimeacha crábhaidh ag dul i ndísc, ó bhliain go chéile. Má chuireann tú leis an méid sin, na scanaill uilig a chráigh an Eaglais sin le suim de blianta anuas, tuigfidh tú an cruachás ina bhfuil an Eaglais chéanna sin i láthair na huaire seo. Ní haon ionadh go bhfuil daoine áirithe á thuar, go bhfuil a caiscín meilte, agus go bhfuil muid in ár gcónaí anois ar thairseach na ré iarchríostaí, sé sin, mura bhfuil muid inti, cheana féin, agus cé thógfadh orthu é, a leithéid de thuairim a chaitheamh, nó ní comharthaí fáis in aon chor iad na comharthaí sin, a luaigh mé thuas. Ach caithfear a chur san áireamh, sa cheist seo, gur minic cheana adúradh an rud céanna faoin Eaglais chéanna sin, agus féach í beo beathaíoch fós inár measc. I rith a tréimhse ar an saol seo, tháinig impirachtaí, agus d’imigh impireachtaí, d’fhorbair náisiúin agus mheath rnáisiúin, tháinig ríochtaí ar an saol agus shéathlaigh ríochtaí, ach má dhein fhéin, tá sise fós ar mairthean. Duine ar bith a dhéanfadh staidéar ar an eagraíocht chéanna sin, bheadh air a admháil nár ghnátheagraíocht saolta a bhí i gceist anseo, agus go raibh chuile chosúlacht ar an scéal, go raibh cumhacht eicínt osnádúrtha i mbun oibre anseo, nó murach sin, bheadh a cosa nite na céadta bliain ó shoin, agus cos i bpoll curtha lei ag dream eicínt dá naimhde. Ach

bíodh nach bhfuil sí i mbarr na sláinte, faoi láthair, mar sin fhéin, maireann sí.

.

Céard a chuir ag tochrais ar an gceirtlín sin mé, adéarfadh duine, b’fhéidir?

Bhuel, ba é ba chúis leis, i ndáiríre, nó píosa a léigh mé ar an Western People, dár dáta 16 Bealtaine, 2001, píosa leis an sagart cáiliúil sin, Fr. Brendan Hoban, fear a mbíonn píosa breá uaidh ar an nuachtán céanna sin, chuile sheachtain. Cúrsaí creidimh, nó cúrsaí sóisialta , nó fiú cúrsaí poilitíochta, a bhíonn ar an inneoin aige, seachtain i ndiaidh seachtaine, agus caithfidh mé a admháil, go mbainimse idir thaitneamh agus tairbhe as a cholún a léamh, go rialta. Ach san eagrán áirithe atá i gceist agam anseo, tá a aird dírithe aige ar thodhchaí na hEaglaise Caitlicí, i bhfianaise na ndeacrachtaí úd atá luaite agam fhéin thuas. Féach mar a chuireann sé tús lena phíosa ..…

“It’s no secret that this is a very fragile time for priesthood. Ordinations are few and far between. Priests are leaving the ministry. Few are entering seminaries. The status of religion in Irish life has declined. Fewer practice, in the sense of church attendance. The clerical sexual abuse scandals have traumatised priests. There is a sense, that for priests, we’re several goals behind and we’re facing into a stiffening breeze in the second half. Little wonder that in such circumstances there is talk of declining morale among priests.”

Sea, mh’anam, tá sé uilig ráite aige ansin, agus níor chuir sé fiacail ann, ach oiread. Nach gcuireann na fíricí sin uilig sinn ag smaoineamh ar chéard tá i ndán dúinn, sa todhchaí. “Cá bhfuil ár dtriall feasta?”, a déarfadh duine ar bith, tar éis dó a leithéid a léamh. Nó nach bhfuil chuile chosúlacht ar an scéal go bhfuil tobar na ngairmeacha crábhaidh beagnach imithe i ndísc ar fad orainn. I gcás deoisias Chill Alaidh, abraimis, deir an tAthair Brendan linn go raibh dáréag ábhar sagairt acu, nuair a bhí seisean sa Chliarscoil, agus sa lá atá inniu ann, níl ach fear amháin acu i mbun na hoibre sin! Sea, agus i ndeoise átha Cliath, níl ach fear amháin le hoirniú I mbliana. Nach leor sin le cruachás seo na hEaglaise a léiriú go soiléir dúinn?

Is dócha go bhféadfaí ceisteanna áirithe a chur i dtaobh na gcúrsaí sin. Céard is cúis leis an athrú ollmhór seo i gcás na ngairmeacha crábhaidh? D’fhéadfadh duine a rá go bhfuil na saolta ag athrú, agus go gcaithfimidne athrú leo. Nó d’fhéadfadh duine eile a rá, go bhfuil ré an chreidimh caite, geall leis, agus go gcaithfear tabhairt faoi athchraoibhscaoileadh an chreidimh chéanna sin arís, ach é a dhéanamh ar bhealach eile ar fad, sé sin, go gcaithfimid dul siar go dtí na préamhacha arís, agus tosú as an nua. Táid ann freisin adeir, nach bhfuil tada cearr le cúrsaí, agus nach bhfuil ann ach go bhfuil an Spiorad ag iarraidh sinn a threorú treo eile ar fad,, agus gurb é seo a bhealach, le sin a chur in iúl dúinn.

Ní gá a rá, go bhfuil daoine ansin, ag iarraidh a chur ina luí orainn, gurb é leigheas ár ngarla nó fáil réidh le riail na haontumhachta, scun scan, agus go mbeadh chuile short ceart arís. B’fhéidir go dtabharfadh socrú dá leithéid réidhe an achair dúinn, ar feadh scathaimh, ach i ndáiríre, is dócha nach mbeadh ann ach ón bhfuacht go dtí an teas. An bhfuil leigheas i ndán dár ngalar, mar sin? Bí cinnte go bhfuil, agus níl le déanamh againn ach teacht air! B’fhéidir gurb é socrú atá I ndán dúinn, i ndeireadh na feide, nó go dtabharfaí deis do chaitliceach ar bith, fear nó bean, a mbeadh na cáilíochtaí cuí, agus na tréithe riachtanacha aige nó aice, seal a chaitheamh le sagartóireacht. Ansin, nuair a cheapfadh sé nó sí go raibh a chion féin déanta aige, nó aice, don Eaglais, d’fhéadfadh siad filleadh arís ar shaol an tuata. D’fhágfadh sin go mbeadh bansagairt againn, taobh istigh de thréimhse áirithe, nó chaithfí spriocdhátaí a leagan síos i dtosach báire, i dtreo is go mbeadh deis ag daoine dul i gcleachtadh an leagain amach sin. Ar an dtaobh eile den scéal, d’fhéadfaí glacadh le socrú eile ar fad, sé sin, go leanfadh cúrsaí sagartachta díreach faoi mar atá i láthair na huaire, ach amháin go nglacfaí feasta le mná mar ábhair sagairt, ach go gcaithfeadh siad cloí leis na coiníollacha atá I bhfeidhm faoi láthair, i gcás na bhfear. Ach, i ndáiríre, ní fúmsa atá sé tuairimí dá leithéid a chaitheamh, caithfimid an scéal a fhágáil faoin Spiorad,fhéin, agus séidfidh seisean faoi mar is rogha leis.

Sa ghearrthéarma áfach, caithfidh muid glacadh leis, go mbeidh ganntanas sagart ann, gan aon ró-mhoill, agus dá thairbhe sin, nach mbeidh an oiread céanna Aifrinntí á cheiliúradh inár n-eaglaisí . Beidh an t-ádh linn, má bhíonn Aifreann Domhnaigh amháin á léamh dúinn, inár bparáiste fhéin. Féach mar a chuireann an tAthair Brendan é….

Again, if present patterns continue, we’ll be doing well if in 10 years time we have one weekend Mass in each church.

In future, when a priest dies or a priest is changed, the question we’ll be asking is will we get a priest at all and if we do how many other parishes will we have to share him with?

Is dócha, adeir sé, go bhfuil an Fear Thuas ag iarraidh sinn a ullmhú don chineál sagartachta a bheidh riachtanach, san aois, agus sa mhílaois, atá ag breacadh rómhainn, sna laethe atá le teacht

Ach is dócha, gurb é is riachtanaí dúinn uilig, i láthair na huaire seo, nó cúrsaí a ghlacadh go réidh, nó má tá an creideamh againn, tuigtear dúinn go bhfuil lámh láidir, chinnte ar an roth stiúrach, agus nach baol dúinn, ach ag an am gcéanna, tuigtear dúinn freisin, go bhfuil orainn uilig ár gcion fhéin a dhéanamh i ngnó seo ár slánaithe.

D’fhéadfadh muid trácht ar roinnt mhaith ábhar eile in alt mar seo, ach, b’fhéidir gur leor sin do thuras na huaire seo, agus fillfidh mé ar na cúrsaí céanna, amach anseo arís.

Go dtí sin, …Slán……..

.

Peadar Bairéad.

.

.

.

.

.