by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Leabhar mór-ráchairte eile
.
THE AFGHAN……….
by…………………………………
FREDERICK FORSYTH
.
.
Ní gá dhom a rá, nach é seo an chéad leabhar a shil ó pheann líofa an údair ildánaigh seo, nó tá sraith d’úrscéalta cáiliúla curtha ar fáil aige dúinn, cheana féin. B’fhéidir gur léigh tú cuid acu cheana féin, nó is iomaí leabhar a chuir sé ar fáil dúinn le tamall de blianta anuas. Leabhair ar nós, The Fourth Protocol, the Devil’s Alternative, The Dogs of War, The Odessa File, The Day of the Jackal, The Fist of God, gan ach cuid acu a ainmniú. Ní haon ionadh mar sin, gur chuir mé suim, agus dhá shuim, sa leabhar seo is déanaí óna pheann, comh luath is a leag mé súil air. Is féidir a chur san áireamh anois, gur anuraidh, sa bhliain 2006, a cuireadh i gcló é den chéad uair, mar sin, tá an scéal, agus a shuíomh, chomh suas chun dáta is a d’fhéadfaidís a bheith. Is é an cogadh in aghaidh na sceimhlitheoireachta, an cúlra a roghnaíonn an t-údar don scéal seo, agus déanann sé a mhór-dhícheall, rialacha, agus modhanna troda, an chogaidh chéanna sin, a shníomh isteach i ndlúth agus in inneach an scéil chorraithigh seo.
I Londain Shasana
Cuireann an t-údar tús lena scéal i Londain Shasana, ar an seachtú lá d’Iúil, sa bhliain 2005, nuair a d’imir ceathrar buamadóirí féinmharaitheacha Muslamacha ár agus sléacht, nuair a scaoileadar a mbuamaí i lár na Cathrach céanna sin. Féach mar a chuir an t-údar é….
On 7 July 2005 four suicide bombers let off their haversack bombs in Central London. They killed fifty-two commuters and injured about seven hundred, leaving at least one hundred crippled for life.
Dhealródh sé, nárbh aon saineolaithe i mbun a gceirde iad na buamadóirí céanna sin, nó taobh istigh d’achar gearr, bhí na Fórsaí Slándála ábalta a mbonn a chur, agus a dtithe agus a n-áiteacha folaigh, a fháil agus a chuardach. Sa tslí sin, bhailigh siad an-chuid eolais faoi na buamadóirí agus faoina lucht leanúna, agus ba é an rud ba mhó a chuir ionadh orthu siúd, nó go mba dhaoine de shliocht Phacastáineach, a rugadh agus a tógadh sa Bhreatain fhéin, triúr den cheathrar, agus ba shaoránach eadóirseach Briotanach é, a ghabh leis na Muslamachas, an ceathrú duine den cheathrar.
Frithsceimhlitheoireacht
Ní gá a rá go raibh an cogadh frithsceimhlitheoireachta ag réabadh leis go rábach san Afganastáin, ag an am, agus go raibh ag teip ar na Comhghuallaithe teacht ar aon eolas cruinn ar phleananna a naimhde, agus go raibh a leithéid de sheift ag teastáil go géar uathu, go háirithe, ó fuair siad lide eicínt, faoi phlean áirithe a bhí á bheartú ag na naimhde céanna sin. Ní bhfuair siad i ndáiríre, ach gaoth an fhocail, nó ní bhfuair siad ach an téarma Al-Isra, agus dhealródh sé go mba ainm i gcód eicínt, é sin, ar phlean a bhí á dhreachtadh ag fórsaí na sceimhlitheoireachta, le scrios agus ár a imirt ar Fhórsaí an Iarthair, ar fhórsaí na nAinchreideamhach. Ach céard ba chiall leis an gCód céanna sin. Ní raibh dabht ar domhan ach go mba thábhachtach an scéim a bhí á bheartú, nó bhain an téarma Al-Isra le croí agus le lár an Mhuslamachais.
Ach ag an am sin, tharla go raibh oifigeach Sasanach imithe ar scor, agus é ag iarraidh teach faoin tuath a thógáil dó fhéin, ach ba dhuine é, a tógadh sa Mheán-Oirthear, agus a raibh a chuma sin air, fear a gceapfaí faoi go mba dhúchasach ón dúthaigh sin é. Tharla freisin, ag an am sin, go raibh Afgáineach i bpríosún i nGuantanamo, ag na Meiriceánaigh, agus socraíoch, go ligfí saor, mar dhea, an tAfgáineach sin, agus go dtógfadh an t-oifigeach Sasanach a áit, fad is a choinneofaí an tAfgáineach i bpríosún dlúth, daingean, in áit scoite, imigéiniúil.
Malartú rathúil
D’éirigh leis na Comhghuallaithe an t-aistriú sin a chur i gcrích, le dua, agus le contúirt nár bheag, agus tríd an gcleas sin, roghnaíodh an t-oifigeach Sasanach, an Cornal Mike Martin, le páirt an Afgánaigh, Ismat Khan, a ghlacadh, nó sa bhealach sin, tuigeadh dóibh, go bhféadfadh siad fáil isteach i mbainistíocht an Al-Qaeda, agus sa tslí sin, go bhféadfaidís teacht ar chiall an Al-Isra úd. Éiríonn leis an údar teannas, agus corraitheacht a instealladh sa scéal, agus ag an bpointe sin, is deacair an leabhar a fhágáil uait, geallaimse dhuit é! Éiríonn le Martin, é a chur ar a súile do na Comhghuallaithe, gur trí loingeas, atá socruithe ag Al-Qaeda ár “spectacular” a imirt ar an Iarthar, an babhta seo.
Ar éirigh le Cornal Mike Martin pleananna Al-Qaeda a chur ó mhaith? nó ar theip glan air tuilleadh eolais a chur ar fáil dá mháistrí san Iarthar?
Bhuel, tá faitíos orm, go gcaithfidh tú an leabhar corraitheach seo a fháil, is a léamh, le freagra na gceisteanna sin a fháil duit fhéin. Ach, geallaimse dhuit é, gur fiú go maith an tairbhe an trioblóid, nó cuirfidh an scéal iontach seo faoi gheasa thú, agus beidh cathú ort, nuair a bheidh an leathanach deiridh léite agat. Is é a locht a laghad, faoi mar adeireadh an tseandream fado! An-leabhar, an-scéal, an-léamh.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
.
“Ciorclán 44/07”
Nach beag Gaeilgeoir sa tír, faoin am seo, nár chuala trácht eicínt ar an gCiorclán cinniúnach sin, 44/07, agus murar chuala, chuile sheans go gcloisfidh siad faoi, sna laethe atá romhainn amach.
Céard é fhéin, an ea?
Ciorclán a sheol an tAire Oideachais agus Eolaíochta chuig na Scoileanna lán-Ghaeilge, tamall ó shin, ag cur ar a súile dóibh, nach mbeadh sé ceadmhach feasta, luath-thumoideachas iomlán sa Ghaeilge a úsáid i ranganna naíonán sna Scoileanna Gaeltachta agus sna Scoileanna lán-Ghaeilge. Ní call dom a rá, go gcuireann údaráis na Scoileanna céanna sin go tréan i gcoinne chinneadh úd an Aire.
Why?
Tuige ar fhógair an tAire an cosc sin ar an luath-thumoideadhas, má sea?
Bhuel, i ráiteas chuig an nuachtán Ghaeilge, Foinse, thar cheann an Aire, a ndéantar tagairt dó in alt le Máire Ní Chiaráin, sa pháipear sin, dúradh…..
“Research shows that children in disadvantaged areas, including some who enrolled in Gaelscoileanna, have language deficits in their mother tongue, English.”
Níltear cinnte anois cén “Research” atá i gceist ag muintir an Aire sa ráiteas céanna sin, agus fiú má tá “language deficits” ag naíonáin i limistéir mhíbhuntáisteacha, faoi mar a deirtear sa ráiteas sin, níl baint ar bith aige sin le polasaí tumoideachais na Scoileanna lán-Ghaeilge, agus i gcás na “some who enrolled in Gaelscoileanna” níl cruthú ar bith ann, go gcuirfeadh sin lena “Deficits in their Mother tongue, English,” nó ní bheadh siad ag gabháil don “Mother Tongue” úd, fad is a bheadh siad tumtha sa chéad teanga oifigiúil, agus dá n-éireodh leo sa Ghaeilge, nár mhór an misneach a thabharfadh sin dóibh, nuair a thabharfadh siad faoin mBéarla, ar ball.
“Tumoideachas”
Ach, ar eagla na heagla anois, nár chóir a fhiafraí faoi mhíniú an téarma sin, tumoideachas?
Cinnte ba chóir, agus go bunúsach, is é atá i gceist sa téarma sin nó, ar theacht isteach don naíonán sa Ghaelscoil, go dtumtar é i meán na Gaeilge, sa chaoi nach mbíonn le clos aige, ó thús deireadh an scoil-lae ach an sprioctheanga sin amháin.
An éiríonn leis an modh múinte sin?
D’fhéadfá a rá go n-éiríonn, mar is cuimhin liom fhéin, nuair a bunaíodh Ghaelscoil Osraí, anseo i gCill Chainnigh, roinnt mhaith blianta ó shin anois, agus tar éis don scoil sin bheith á seoladh, thart ar ráithe, tugadh cuireadh dhom teacht isteach ar chuairt chucu. Chuaigh mé isteach, agus dár ndóigh, ní raibh mé ag ceapadh go mbeadh mórán dul chun cinn déanta ag na páistí sin sa Ghaeilge, tar éis an méid sin ama. Bhuel, ba bheag nár baineadh an chaint díom, nuair a chuala mé na páistí sin ag spalpadh na teanga go deas, líofa, nádúrtha, i gcomhrá, i ndráma, in aithriseoireacht, agus i gcluichí, faoi mar ba í an Ghaeilge a dteanga dhúchais. Labhair mé leo, agus labhair siad liom, agus ní raibh amhras ar bith ormsa, ach gur éirigh go seoigh leis an luath-thumoideachas iomlán, cumas labhartha na teanga a thabhairt do na páistí céanna sin.
Second Thoughts
Déarfainn fhéin gur chóir don Aire an ciorclán sin, 44/07, a aistharraingt, agus ligint do Bhoird Bhainistíochta na Scoileanna lán-Ghailge deighleáil leis an bhfadhb seo, toisc gurbh iadsan is fearr a thuigeann riachtanais na Scoileanna céanna sin.
Molaim an tAire as a bheith sásta súil ghéar a choinneáil ar chúrsaí dá leithéid, agus as a bheith sásta freisin, gníomhú chun leasa na nGaelscoileanna, faoi mar a chonacthas disi é, ach sa chás seo, b’fhéidir gurbh fhearr di fanacht ar an dara scéal, sára ndéanfadh sí a breith a thabhairt, agus polasaí chomh tábhachtach le seo a athrú.
Tugaim faoi deara freisin, go bhfuil ráiteas eisithe ag Iar-Uachtaráin, agus ag Uachtarán an Chonartha, ag moladh don Aire an ciorclán úd, 44/07, a tharraingt siar, agus nach é an scéal céanna ag lucht stiúrtha na Scoileanna lán-Ghaeilge fhéin é.
B’fhiú dúinn uilig, agus b’fhiú don Aire freisin, aird a thabhairt ar mholadh na ndaoine sin.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I ‘m Nóibíseach dom, sna Daichidí 2
Peadar Bairéad
(This week I continue to share with you my experience as a Novice in the Forties)
.
D’éirímis ar a sé ar maidin!
Ní raibh an oiread sin difríochta idir an Nóibhíseacht agus na Coláistí úd, ar dhein mé freastal orthu, sna blianta roimhe sin. Ba é an leagan amach céanna a bhí ar chúrsaí ansin. D’éirímis ar a sé a chlog ar maidin, Ansin, bhíodh paidreacha, Aifreann, glanadh, snasadh, agus a leithéid, ar chlár na maidine dúinn, roimh ár mbricfeasta. Seal gairid ansin ag siúl timpeall agus ina dhiaidh sin, bhíodh ranganna, agus cúrsaí spioradálta idir chamáin againn go ham lóin. Ba chosúla le léachtaí Ollscoile ár ranganna faoin am seo áfach, nó bhí cead faighte againn ó Ollscoil na Gaillimhe, cuid mhaith dár léachtaí a fhreastal, istigh ansin sa Nóibhíseacht s’againne, ar choiníoll go ndéanfaimis freastal ar léacht, nó dhó, sa tseachtain, istigh san Ollscoil fhéin. Ba é an sárscoláire, agus an fealsamh aithnidiúil, ildánach, an tAthair Félim Ó Briain, a bhí mar Ollamh, agus mar threoir, againn, istigh san Ollscoil. I ngluaisteáin a théimis chun na hOllscoile, chuile sheachtain, agus bhainimis toit agus spraoi as na hócáidí céanna sin, nó bhíodh deis againn cuairt a thabhairt ar shiopaí, le rudaí ar nós milseán agus brioscaí a cheannacht, nó bíodh go raibh muid thart ar scór bliain d’aois, ag an am, ní raibh muid chomh haibí, glic, is a bheadh daoine dár gcomhaois amuigh sa saol mór. Bhí rud amháin áfach, nach raibh ró-éasca a dhéanamh, agus b’in comhairle na n-uachtarán a leanúint, gan cheist, i gcónaí, gan eisceacht ar bith, cuma cé acu cheap tú fhéin go mba amadán críochnaithe é an t-uachtarán céanna sin! Is cuimhin liom go mbíodh leabhar faoi chúrsaí spioradálta ar an gcúrsa againn, leabhar le fear, dárb ainm Rodriguez, mura bhfuil dul amú orm, agus bhí samplaí den umhlaíocht ghaisciúil sin liostáilte aige sa leabhar sin. Seo mar a bhí i gceann acu. Bhí Abb a raibh cleas aige, le humhlaíocht a mhúineadh dá nóibhísigh. Bhí manach óg ag obair sa gharraí, agus thug an tAbb a mhaide siúil dó, agus d’iarr air, é a phlandáil sa chré, agus é á uisciú, chuile lá, faoi mar ba phlada beo é. Bhuel, rinne sé mar adúradh leis, agus thagadh sé, chuile lá, leis an mbata siúil a uisciú, agus tar éis míosa i mbun na ceirde sin, is amhlaidh a chuir an bata siúil fréamhacha uaidh agus d’fhás ina phlanda álainn sa gharraí dó. Ba chomhartha é sin, go raibh Dia sásta le leibhéal umhlaíochta an nóibhísigh sin Ag an am, tá mé cinnte, gur ghlac mé fhéin leis, chomh maith le duine, gur chóir dúinn an chonair sin a leanúint Anois, bíodh go mbíodh an-chuid ama le caitheamh againn, ag guí, ag staidéar, agus ag obair, ní hionann sin is a rá gur deineadh dearmad ar cluichí, nó ar chaitheamh aimsire. Níor deineadh, muis! agus bhíodh cluichí againn cupla uair sa tseachtain. Bhíodh peil, iomáint, sacar, agus rugar corr uair, againn. Déarfainn go raibh caighdean réasúnta ard sroichte againn sna cluichí céanna sin, go háirithe sna cluichí Gaelacha, nó bhí beirt dár nóibhísigh ag imirt ar fhoireann Mhaigh Eo, ag an am sin. Bhainimis spórt agus spraoi as na cluichí céanna sin, agus d’imrímis cluichí Cúige, chuile Lá ‘le Pádraig,
B’ait an traenáil é!
Níl fhios agam, conas a dheintear Nóibhíseachtaí a stiúradh, na laethe seo, ach nuair a smaoiníonn tú air, nárbh ait an traenáil a thugtaí d’fhir óga, an tráth úd, le saol an tsagairt a chaitheamh. Thógtaí isteach san institiúid sin iad, ar feadh dhá bhliain, geall leis, agus i rith an ama sin uilig, choinnítí glan scartha iad ón saol mór thart orthu. Ghlacamarna go huile is go hiomlán leis an gcóras sin, faoi mar a bhí. Mholamar an t-áth mar a fuaireamar. Tuige nach ndéanfadh? Nár mhínigh mé dhuit thuas, faoin umhlaíocht úd a dhéanfadh bata siúil a uisciú, chuile lá, go dtí go bhfásfadh sé! Nuair a bhreathnaím ar na cúrsaí sin anois, feictear dom nach féidir liom éaló ó na laigí a bhí de dhlúth agus d’inneach, sa chóras céanna sin. Cuimhnigh anois, go ndeachaigh mise isteach i Cloughballymore House, i Meán Fómhair na bliana, 1945, agus an scór sáraithe agam ag an am, agus coinníodh istigh ansin mé, go dtí Meitheamh na bliana 1947. I rith an ama sin go léir, níor ligeadh abhaile ar saoire nó tada dá leithéid mé. Agus níor tugadh deis ar bith dom eolas a chur ar chúrsaí an tsaoil mhóir a bhí thart orainn, ach muid cuachta istigh ansin in ár n-oileán scoite, spioradalta, fhein,
Ach tá faitíos orm, go bhfuil scéal mhadra na n-ocht gcos déanta agam de scéal seo na nóibhíseachta, ach b’fhéidir, ar an dtaobh eile den scéal, gur thug sé deis dom, cuid de mo smaointe ar an ábhar seo a léiriú anseo dhuit!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
A Phádraig, a chara,
B’fhéidir nach bhfuair tú an píosa seo uaim an babhta deiridh. Ach ar eagla na heagla, seo chugat arís é!
ó
Peadar Bairéad.
*****************************************
Is túisce deoch ná scéal!
.
Thíos i lár na cathrach anseo i gCill Chainnigh a bhí mé, an lá faoi dheireadh, nuair a chuala mé an scread caol, ard, taobh thiar díom.
Thuig mé ar an toirt, go mba é mo sheanchara, Séimí a’ Droichid, a bhí ann, agus gur chosúil go raibh scéal mór, scannraitheach, ag teacht idir é fhéin agus codladh na hoíche…
“Go réidh ansin” ar seisean, “agus nach ort atá an deifir, chomh luath seo sa lá. N’fheadar an mbeadh an tart ag cur as duit, agus tú ag réabadh leat trí na sráideanna, faoi mar ba bhuachaill óg thú!”
“An tú fhéin atá ann,” arsa mise, á fhreagairt. “Eachtra siopadóireachta a bhí idir lámha agam fhéin, agus mé ag iarraidh an gnó a dhéanamh, sára mbeadh an áit plódaithe le idir thurasóirí agus dúchasaigh. Ach le filleadh ar do cheist. Bhuel, anois, ó chuir tú im’ cheann é, déarfainn, le fírinne, go bhfuil ábhairín beag, bídeach, den tart diabhalta céanna sin, ag triomú cúl mo sceadamáin.”
Is túisce deoch na scéal
“Más mar sin atá an scéal agat, b’fhéidir go mbeadh tú sásta seal gearr a chaitheamh, in éineacht liom, istigh anseo sa Smugairle Róin, mar a dhéanfaidh Tóin Mhór fhéin freastal fial orainn, fad is atá cúrsaí an tsaoil mhóir á gcíoradh againne.!”
Isteach linn go díscréideach, agus, nach orm a bhí an t-ionadh, nuair a chonaic mé go raibh an áit istigh dubh le daoine chomh luath sin sa lá. Isteach sa Chailleach a chuamar, nó theastaigh uainn beirt, ár gcomhrá a dhéanamh, gan éinne bheith ag éisteacht linn, nó ag cur isteach orainn.
“Aon scéal nua agat, A Shéimí, a chara?”
arsa mé fhéin, go deas réidh, chomh luath is a bhí dhá ghloine ghealgháireacha ag spréacharnach, is ag miongháirí, os ár gcomhair amach, ar bhoirdín dea-dheartha na Caillí.
“Diabhal scéal nua ar bith agam, ach tá an seanscéal céanna ag dó na geirbe fós agam!”
Páirceáil sa Chathair!
“Agus cén scéal é fhéin?” arsa mise arís, agus mé ag iarraidh scéal a mhealladh uaidh.
“Cén scéal? adeir tú. Cén scéal, an ea? Nár léigh tú i Kilkenny People na seachtaine seo caite, faoi chúrsaí páirceála, anseo sa Chathair Álainn?”
“Níor léigh, muis! nó tharla go raibh muid as baile, ar saoire, le scathamh anuas anois, ach céard a bhí le léamh i ‘People’ na seachtaine seo caite?”
“Cúrsaí Páirceála a bhí idir chamáin arís ag lucht an Bhardais s’againne.”
“Ach nach gnáth-scéal é sin, ag an dream céanna?”
“Tá an ceart agat sa mhéid sin, ach an babhta seo, chuaigh siad thar fóir ar fad. An bhfuil a fhios agat céard tá molta acu anois?”
“Níl, muis!”
Crúite, sniogtha!
“Bhuel, tá molta acu anois, go ndéanfaí iarracht eile ar ghluaisteánaithe na dúiche seo a chrú tuilleadh. Agus nach bhfuil a fhios ag an Lá, go bhfuil siad crúite go bun na dúide, cheana féin, ag chuile údarás sa tír gortach seo, a dteastaíonn pingneacha breise uathu, le seo a dhéanamh, nó le siúd a dheisiú. Crúnn an Stát iad, nuair a cheanaíonn siad an carr, agus chuile bhliain ina dhiaidh sin, trí cháin bóthair a ghearradh orthu, agus lena chois sin ar fad, nach sacann siad a lámh ina bpóca arís, chuile bhabhta a chuireann siad braoinín peitril isteach in umar a gcairr, agus fiú, nuair a chuireann siad an carr isteach sa gharáiste, lena dheisiú, nó le caoi a chur air, nach mbíonn an Stát ag fanacht ansin, lena cháin bhreisluacha fhéin a ghearradh ar an mbille sin freisin. Sea, agus crúnn na hÚdaráis Áitiúla iad freisin, am ar bith a dteastaíonn pingneacha breise uathusan, agus déanann siad sin, trí táille pháirceála a ghearradh orthu, am ar bith a ndéanann siad a gcarr a pháirceáil ar shráid, nó in ionad poiblí páirceala.”
Imithe thar fóir?
“Ach a Shéimi, nach gnáthrud é sin, agus nach ndéantar amhlaidh i mbailte agus i gcathracha, ó cheann ceann na tíre?”
“Déantar, ach dúirt mé go ndeachaigh siad thar fóir ar fad, an babhta seo, nuair a mhol duine eicínt go sacfaí an gluaisteánaí isteach i bpríosún, mura mbeadh sé toilteanach an táille páirceála sin a íoc!! Ar chuala éinne riamh a leithéid?”
Ag an bpointe sin, bhí sé soiléir go raibh mo Shéimí bocht an-chorraithe, agus bhí an dá mhuc ghránna úd ar a mhalainn chomh dearg le fuil, agus bhí faitíos orm fhéin go dtitfeadh mo chara bocht gan aithne, gan urlabhra, istigh ansin i gCailleach an Smugairle Róin.
Níor thit, áfach, ach is amhlaidh a sheas sé, shloig a raibh fágtha ina ghloine, agus amach an doras leis, faoi mar ba chat scólta é! gan fiú beannú roimhe nó ina dhiaidh.
Caithfhidh mé a admháil áfach, gur fhág sé ábhar smaointe agam fhéin, sea, agus ábhar freisin don alt seo.
Peadar Bairéad
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
‘La Cuesta Encantada’, nó, an Cnocán Draíochta.
(Hearst Castle)
Peadar Bairéad
.
Bóithrín na Smaointe
Ar mo thaisteal siar dom ar bhóithrín na smaointe, tháinig mé ar na píosaí a scríobh mé, blianta fada ó shoin, faoi’n gcuairt a thugamar ar an gCnocán Draíochta úd, le linn dúinn bheith ar saoire thall sna Stáit, agus muid ag fámaireacht linn ó iontas amháin go hionas eile, i Stát ollmhór Chalfóirnia. Agus ó tharla gurbh fhada muid ag éisteacht le scéalta faoi Chaisleán draíochta Hearst, a dhear an t-ailtire cáiliúil, Julia Morgan, in óige na haoise seo caite, shocraíomar ar chuairt a thabhairt ar an bhfoirgneamh cáiliúil, stairiúil, sin.
Shaothraigh George Hearst lear mór airgid trí mhianadóireacht, a cheaduair, agus ansin trí thailte a cheannacht go dtí go raibh rainse ollmnhór aige thart ar San Simeon, tailte a cheannaigh sé, amannta, ar sheachtó Ceint an acra! Phós sé Phoebe Apperson, agus bhí mac amháin acu, mac a rugadh ar an 29u lá d’Aibreán 1863, ar ar bhaist siad William Randolph. Ó tharla go raibh raidhse airgid ag George, bhí ar chumas a mhná Phoebe, Willie óg a thabhairt lei ar an ‘Grand Tour of Europe’, turas a mhair ar feadh ocht mhí dhéag, agus thug sin deis do Willie óg eolas a chur ar chúrsaí cultúir agus ealaíon na Mór Roinne sin, rud a chabhraigh le William fís a chruthú ina aigne fhéin, ar shaol inmhianaithe, ealaíonta, a raibh sé sásta an chuid eile dá shaol a chaitheamh ar a tóir. Chláraigh sé mar Mhac Léinn i gColáiste Harvard, sa bhliain 1882, agus bíodh gur chaith sé tréimhse fada ansin, mar ar léirigh sé a shuim i gcúrsaí cultúir agus ealaion, níor éirigh leis céim a bhaint amach. D’fhág sé Harvard ina dhiaidh agus chuaigh le hIriseoireacht, agus ba ghearr go raibh tionchar ollmhór aige ar chúrsaí iriseoireachta ó cheann ceann na Stát. Phós se Millicent Wilson agus é ina dhaicheadú bliain, agus bhí cúigear clainne orthu, agus sa bhliain 1919, roghnaigh William Randolph Julia Morgan mar ailtire, le príomh-theach agus tithe do chuairteoirí a thógail ar San Simeon, a Rainse ollmhór. Roghnaigh sé an Cnocan Draiochta mar shuíomh do na foirgintí sin, nó ‘La Cuesta Encantada’, mar a bhaist William Randolph fhéin air. Mar sin, bhí ceithre theach i gceist, i ndáiríre, an Príomhtheach, nó an ‘Casa Grande’, agus trí theach so chuairteoirí, nó tá’s againn anois, go raibh nós aige cuireadh a thabhairt do mhaithe móra agus d’uaisle na cruinne, seal a chaitheamh ina fhochair ar an gCnocán Draíochta ansin ar a Rainse ollmhór ar San Simeon.
Réaladh físe
Chuaigh sé fhéin agus a Ailtire Julia Morgan i mbun oibre sa bhliain 1919 agus throid siad a slí trí dheacrachtaí iomadúla le críoch a chur lena bhfís, sa bhliain 1947. Ach cailleadh William fhéin sa bhliain 1951, sára raibh am aige, i ndáiríre, suí síos agus pléisiúr a bhaint as toradh a shaothair, agus le comhlíonadh a fhíse a fheiceáil, agus le taitneamh a bhaint as. Ach murar bhain William Randolph fhéin lán-taitneamh as a chaisleán álainn ar an gCnocán Draíochta úd, ní hionann sin is a rá nár bhain an saol mór is a Mham taitneamh agus sásamh as foirfeacht, agus áilleacht na físe a chruthaigh sé fhéin agus Julia Morgan ar an gCuesta Encantada, ansin i Stát ollmhór Chalafórnia agus mar chloch phréacháin ar sin uilig, cuirtear ar a gcumas breathnú ar na saothair ealaíne, agus ar na seandachtaí uilig, a bhailigh Hearst ó cheann ceann na cruinne, lena chaisleán álainn a mhaisiú, agus dá chruthú sin, tagann thart ar mhilliún duine ar chuairt chuig an Caisleán úd, chuile bhliain.
Bhásaigh Hearst sa bhliain 1951, in aois a hocht mbliana is ceithre scór agus sa bhliain 1957 bhronn an ‘Hearst Corporation’ an ‘San Simeon esate’ ar Stát Chailifóírnia, lena oidhreacht a chaomhnú, a chosaint, agus a fhorbairt, agus chuige sin, sa bhliain 1958, deineadh Hearst Castle a oscailt, a chéaduair, don phobal, mar Shéadchomhartha Náisiúnta, agus ón lá sin amach, tugann breis is milliún cuairteoir aghaidh ar an suíomh sin ar an gCuesta Encantada, chuile bhliain, le radharc a fháil ar ‘the Hearst San Simeon State Historical Monument’ sin.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Léim an dá Mhíle…Cuid a Dó.
…..(Seanmóir a thabhairt)…..
Peadar Bairéad
Léirmheas ar ‘Léim an dá Mhíle’ leis an Athair Pádraig Ó Fiannachta..
(ar leanúint ón tseachtain seo caite.)
.
Seanmóir á thabhairt
Samhlaítear don bhfile go raibh Críost ag labhairt sa Daingean an lá úd…
“Ní os comhair an tsáipéil
A bhí Críost ag caint an lá úd,
Ach thiar ag Bun Calaidh
Agus amuigh ar Cheann an Ché.”
.
Ainmníonn sé na daoine a bhí ar an bhfód don ócáid, daoine ón áit ba ea a bhformhór. Bhí Aspail ann freisin, bhí Síomón agus Aindí beag i mbun a mbáid agus a líonta. Bhí oíche caite acu ar thóir na scadán, ach ruball scadáin fhéin ní bhfuair siad, agus anois bhí siad suncaithe, sáraithe.
Seanmóir á thabhairt
D’iarr Iosa ar Shíomón teacht i gcabhair air lena bhád. Rinne. Agus thug Íosa Seanmóir uaidh as tochta an bháid sin.
Labhair Íosa leo faoi éisc agus faoi iascaireacht, rud a chuir ionadh ar dhaoine, nó nár shiúinéir é mac Iosaef? Nuair a bhí deireadh ráite aige, d’imigh na daoine, ach d’fhan na hiascairí, agus d’iarr Íosa orthu buaileadh amach píosa, “Agus déanaíg cor” ar seisean. Rinne, agus ba ghearr go raibh na líonta lán go scóig le héisc. Ghlaoigh Síomón ar Shéamas agus ar Eoin, agus ba é deireadh an scéil é nó go raibh…
“Na báid lán agus na líonta slán.”
Ag an bpointe sin, thuig Íosa go maith, go raibh Síomón gafa aige, agus go ndéanfadh sé iascaire fónta, ar ball, iascaire ar dhaoine.
“Dúirt leis: Tair agus lean mise,
Agus déanfaidh mé iascaire ar dhaoine díot.”
Mac an Duine
Sa chéad chaibidil eile, faigheann muid Íosa agus na hAspail, ag caint faoi Mhac an Duine fhéin. Agus ag breathnú ar Shíomón, labhair sé leis..“Cé adeir siad is mé?” ar sé leis. Cuid acu Eoin Baiste, a thuilleadh Éilias, Nó duine de na fáithe.” “Cé adeir tusa is mé?” “Is tú Críost Mac Dé Bhí…”
Shuigh an file an beart sin i gCeann Sléibhe. Agus roghnú déanta ag Íosa ar Pheadar, shocraigh sé ar a Eaglais a bhunú ar an bhfear céanna sin. Ina dhiaidh sin, déantar tagairt do eachtraí áirithe eile ó mhisean an Tiarna.
Cuairt ar na hEasláin
Thug sé cuairt ar na heasláin, rud a tharlaíonn go rialta i saol an údair fhéin, nuair a théann sé ar ghlaoch ola agus nuair a thógann sé an Lón Bóthair chucu siúd a bhíonn ina ghátar. Thug Íosa compord agus suaimhneas do na heasláin
“Is mó áras ata i dtigh mAthar.
Raghadsa agus cuirfead áit i gcóir daoibh.”
Ar ball arís, bheannaigh Íosa na créatúir uilig atá curtha i gCill Mhairéad, Reilg an Ghorta.
“Táid anois in aoibhneas na bhFlaitheas.
Is leo Ríocht Dé.”
Nach mar sin a labhraíonn an Tiarna leis an údar fhéin, tráth fhéachann seisean ar an Reilg chéanna sin?
An tArán Beo
Déantar tagairt freisin don tSuipéar Deiridh, nuair a thug an Tiarna a chuid fola agus feola dá Aspail, á rá leo:-
“Is mise an t-arán beo
A tháinig anuas ó neamh.
Má itheann duine an t-arán seo,
Mairfhidh sé go deo.”
Sea, agus nach cóngarach do chroí an fhile an ráiteas céanna sin, nó nach cuid dá shaol laethúil é, bheith ag glaoch ar an bhfuil agus ar an bhfeoil chéanna sin teacht anuas ó na Flaithis agus tamall a chaitheamh os a chomhair amach, ar lic na haltóra, le linn dó an tAifreann a cheiliúradh.
Clabhsúr
Le clabhsúr a chur ar a dhán, críochnaíonn an file an scéal dúinn trí thagairt a dhéanamh don Cháisc, agus don Aiséirí.
“Céad glóir le Dia!” arsa Síomón Peadar,
“Agus canaimis an Hallel.”
B’fhéidir nárbh olc an áit í seo, le críoch a chur lem’ smaointe ar ‘Léim an Dá Mhíle’, an dán spreagúil, seo, a chuireann Críost ag taisteal arís inár measc.
B’fhéidir gur mhaith leatsa tabhairt faoi ar do chaothúlacht?
.
.
English 
Gaeilge