D í r b h e a t h a i s n é i s e i l e

D í r b h e a t h a i s n é i s e i l e .

************************

.

The Autobiography…………………………………………………an chéad chló………2002.

le

NIALL QUINN……………………………………………………………………………….€28.99.

.

*********************************

.

Roinnt míonna ó shoin, scríobh mé alt faoi Bheathaisnéis eile, an bheathaisnéis cháiliúil úd faoi Roy Keane, an bheathaisnéis sin, a scríobh Roy fhéin, i gcomhar le hEamon Dunphy. Bhuel, nuair a bhí mé ag cur críche leis an bpíosa sin, rinne mé tagairt do dhírbheathaisnéisí le peileadoirí cáiliúla eile, a bheadh ag teacht ar an margadh, sár i bhfad, agus go raibh seans ann, go scríobhfainnse píosa faoi cheann nó dhó acu, dá bhfaighinn an deis chuige, amach anseo. Bhuel, fuair mé an deis sin, nuair a bhronn duine áirithe cóip den “Autobiography” seo le Niall Quinn, a tháinig ar an margadh, ag deireadh na bliana seo caite, orm. Peileadóir Éireannach eile is ea Niall, a bhfuil clú agus cáil bainte amach aige, ó cheann ceann na cruinne, áit ar bith a imrítear Sacar inti. Nílim ag maíomh anois, go bhfuil sé ar aon leibhéal le Roy, ach, ag an am gcéanna, nílim ag rá nach bhfuil a chlú agus a cháil tuillte, agus tuillte go maith, aige ar fhaichí imeartha ar fud an domhain mhóir, nó shaothraigh sé go dian ar son a thíre ar na faichí céanna sin, am ar bith ar iarradh air an geansaí uaine a chaitheamh. D’imir sé uair is nócha ar son na hÉireann, ón mbliain 1986 i leith, nuair a chéadimir sé dá thír, agus i nDeireadh Fómhair na bliana 2001, ar a thriocha cúigiú breithlá, d’éirigh leis craobh faoi leith a bhaint, nuair a d’éirigh leis níos mó cúla a scóráil ar son a thíre, ná Éireannach ar bith eile, riamh, agus ní beag ná suarach an focal é sin.

I mBaile Átha Cliath a rugadh Niall Quinn, sa bhliain 1966 agus ba ann a tógadh é freisin, i gCrumlin, ar imeall na cathrach sin, agus ó tharla go mba as Tiobraid Árann dá athair, chuir sé spéis san iománaíocht ó thús, agus bhí ag éirí go galánta leis sa chluiche sin, ach dár ndóigh, ba dhual athar dó é, nó bhí an t-athair céanna sin ar cheann de na hiománaithe ab fhearr sa Chontae cáiliúil sin, ina lá, agus níl dabht ar domhan ann, ach go mbainfeadh sé cáil agus clú amach dó fhéin, sa chluiche sin, murach go raibh air an bád bán a thabhairt air fhéin, sular shnasaigh sé a scileanna go dtí an leibhéal ab airde.

Ach is faoi Niall fhéin atá muid ag caint, agus sula raibh deis ag an ógánach céanna sin a chumas mar iománaí a chruthú i gceart, fuair sé cuireadh ó Chlub Peile Arsenal, seal a chaitheamh leo thall, féachaint an raibh cumas peile ann, agus dá mbeadh, bhuel, bheadh siad sásta conradh peileadóra a shaighneáil leis, rud a chuirfeadh ar a chumas ansin bheith ina pheileadóir gairmiúil. Ghlach sé leis an gcuireadh, agus chuaigh anonn go Londain, agus de réir a chéile, d’éirigh leis clú agus cáil a bhaint amach dó fhéin mar pheileadóir, thall, agus chomh maith le sin, bhí a ainm inairde mar Pheileadóir idirnáisiúnta, ar Fhoireann na hÉireann. Níor fhan sé le Club Peile Arsenal an t-am uilig sin áfach, nó chaith sé sealanna ag imirt le clubanna eile, le Cathair Mhanchúin, agus le Club Peile Sunderland, freisin.

Tá sé spéisiúil, gur chuir sé suim ar leith i Jack Doyle, agus ba é an chúis a bhí le sin nó, go ndeireadh a athair leis, le linn a óige, gan Jack Doyle a dhéanamh de fhéin, is docha gurbh é ciall a bhí aige le sin nó, gan amadán a dhéanamh de fhéin, mar ba fhear é Jack, a bhain clú domhanda amach dó fhéin mar dhornálaí, agus a rinne carn mór airgid dá bharr, ach chaill sé an t-airgead céanna sin, go fánach uaidh, ar ball, ach, ba chuma leis, nó tuigeadh dó, go bhféadfadh sé a fhortún a dhéanamh arís, dá mba ghá. Féach mar a chuireann an t-údar fhéin é…

‘Dont do a Jack Doyle on it now, will ya,’ he’d say. ‘Dont do a Jack Doyle.’

Ach ba bheag aird a thug Niall óg ar chomhairle úd a athar, nó féach mar a tharla…

“Perversely, of course, Jack Doyle became a hero for me. Something about the way he strolled through life, always sticking to the sunny side of the street. That appealed to me. Jack won a fortune and threw it away again, he believed that a generous man never went to hell, he married the most beautiful woman in the world, and he entered each act of his life with the same bubbling optimism he had when he started out.”

Chuir mé an t-athlua fada sin isteach ansin, nó tar éis dom an leabhar a léamh, tuigtear dom, go ndeachaigh dearcadh Uí Dhúill i gcionn go mór ar an údar, le linn a shaoil fhéin. Cuma céard a tharlódh dó, bheadh sé ar a chosa gan aon ró-mhoill arís, sea agus chuimhnigh Niall freisin, ar na línte úd le Kipling, file a chuaigh i gcionn go mór ar Jack fhéin…

If you can make one heap of all your winnings

And risk it on one turn of pitch-and-toss

And lose, and start again at your beginnings

And never breathe a word about your loss….

Sea, agus bíodh gur fágadh Jack bocht gan sciúrtóg i ndeireadh thiar, níor bhain sin dá bhonna é, ach oiread. Shiúladh sé sráideanna Átha Cliath go spleodrach, agus rós dearg á chaitheamh, mar phabhsae brollaigh aige.

Tabhair faoi deara, mar sin, agus an leabhar seo á léamh agat, go bhfuil cosúlachtaí doshéanta idir Jack agus Niall s’againne.

Taitníonn cur chuige an údair, sa dírbheahaisnéis seo, go mór liom, nó tá an dá thrá á fhreastal aige, tríd an scéal, ó thús deireadh, agus ní hé dála an ghobadáin é, – an t-éan úd ar theip air an dá thrá a fhreastal, – nó éiríonn go seoigh le Niall Quinn sa bhfiontar sin. Ar an gcéad dul síos, tá a scéal fhéin á insint aige, agus anuas ar an scéal sin, agus fite fuaite tríd, tá scéal eile á ríomh aige, agus sin scéal fhoireann na hÉireann i gCorn an Domhain, amuigh ansin sa tSeapáin agus sa Chóiré, sa bhliain úd 2002. I gcás an dara cuid sin dá scéal sin, bhuel, nárbh é sin buaic agus barr a réime fhéin, mar pheileadóir é. Le sin a léiriú dúinn, tosaíonn sé ar a scéal a ríomh, le díriú isteach ar a chluiche deiridh i gCraobh úd an Domhain sa Pheil, agus osclaíonn sé a chroí dúinn uilig ansin. É i mbarr a réime, na sluaite á mhóradh, meas ag a chomhimreoirí air, é ina churadh ag lucht leanta na foirne Éireannaí. Seo an bhuaic atá bainte amach ag an ngasúr óg sin as Crumlin, Átha Cliath. B’fhéidir go bhfuil ceataí sa scéal áfach. B’fhéidir nár éirigh leo an Chraobh a sciobadh leo ar Pháirc Peile úd Suwon na Cóiré Theas, agus b’fhéidir go raibh cuid áirithe dá locht sin ar Niall fhéin, ach, ligimis do Niall, an ghlóir dochuimsithe sin a bhlaiseadh ina iomláine…Eistimis leis….

“Summertime and I’m lingering on a field in the town of Suwon, somewhere in South Korea, gazing up at a cliff of green and white and orange, speckled with faces. Some people are crying, some are laughing; all the faces are red from excitement. I’m lingering because probably I’ll never stand in a place like this again. This is goodbye – a guilty farewell…………I’ve kept mine. It’s my last Irish jersey. Years from now I’ll take it our and these moments will come swimming back; the end of the good times”

Sleamhnaíonn sé siar go héasca ansin go laethe a óige i gCrumlin, agus a smaointe ar Jack Doyle, agus chomh héasca céanna arís, sciúrdann sé chun tosaigh, go laethe glórmhara Chorn an Domhain, agus sin a chur chuige tríd an leabhar uilig, ó thús deireadh.

Ní call dom a rá, nach bhfuil fúm anseo, cuntas iomlán a thabhairt daoibh, ar imeachtaí an údair, ó thús deireadh an scéil. Fágfaidh mé fúibh fhéin é an t-eolas sin a bhailiú daoibh fhéin, ach ag an am gcéanna, ní fhéadfadh duine gan a thabhairt faoi deara, go dtugann Niall an taobh eile de scéal Roy Keane dúinn, éiríonn leis, a chur ar ár súile dúinn é, nach raibh iomlán an chirt ag Roy, agus éiríonn leis freisin, a chur ina luí ar an léitheoir, go ndeachaigh sé fhéin, agus roinnt imreoirí eile, píosa fada, agus iad ag iarraidh réiteach a dhéanamh idir an dá reithe troda úd, Roy Keane agus Mick McCarthy. Tugtar faoi deara, nach bhfuil aon chloch sa mhainchille aige do Roy, nó dóibh siúd a d’aontaigh leis, san easaontas úd a rinne an donas ar Fhoireann na hÉireann, ina n-iarrachtaí le Craobh an Domhain a sciobadh ó náisiúin eile an domhain mhóir. Mar sin, tá lucht leanta sacair faoi chomaoin ag Niall Quinn, as an taobh eile seo den scéal a leagan os ár gcomhair amach, ionas go bhfuil anois ar ár gcumas, breith chóir a thabhairt, ar ar tharla amuigh ansin ar pháirceanna peile na Seapáine agus na Cóiré.

Tugann an léitheoir faoi deara freisin, nach ndeanann an t-údar seo iarracht ar bith ar mhadraí a chur i bhfuinneoga, nó dallamullóg a chur ar a léitheoirí. Dathaíonn sé an pictiúr díreach mar a fheictear dó fhéin é, sa chaoi, go dtuigtear don léitheoir láithreach, go bhfuil lomchlár na fírinne á insint dó ag an scríbhneoir seo. Níl cur i gcéill ar bith ag baint leis an scéal seo, dathaíonn an t-údar é fhéin, díreaach mar a fheictear dósan é. Ní cheileann sé tada orainn, faigheann muid pictiúr an údair..’warts and all’, mar adúirt an té adúirt.

Nár dhrabhlásach an saol a chaith roinnt mhaith peileadóirí gairmiúla, an tráth úd? Féach ar an méid cearrbhachais a bhí ar siúl ina measc, agus an méid airgid a chaitheadar uathu go fánach, sa tslí sin. Nach bhfuil a chuma ar an scéal, nár aibigh siad, faoi mar a d’aibigh a gcomhaoisigh, a raibh orthu a mbeatha a thuilleadh le hallas a malaí, amuigh sa tsaol mór. Nuair a chuireann tú le sin, an méid ama a chaith roinnt acu ag ól, chuirfeadh sé ionadh ar dhuine, conas a d’éirigh leo peil a imirt go gairmiúil, in aon chor.

Insíonn Niall dúinn freisin, faoin trioblóid uilig a fuair sé óna ghlúna. Ba bheag nár cailleadh dá bharr é. Ach cosúil le Jack Doyle arís, bhí ar a chumas filleadh arís ar a cheird, agus ba iad a bhlianta deireannacha mar pheileadóir gairmiúil na blianta ab fhearr ar fad, agus ba sa tráth sin, a shroich sé buaic a cháile, agus dár ndóigh, níl sé críochnaithe fós leis an bpeil chéanna sin, nó faoi láthair, tá sé bainteach fós le Foireann Sunderland, agus chuile chosúlacht ar an scéal, go n-éireoidh leis cur lena cháil sa tionscadal nua sin freisin.

Rud amháin eile a chuir ionadh mo dhóthain ormsa, ba ea an chaoi ar oibrigh Niall le teacht ar réiteach eicínt le Roy Keane. Bhí sé i dteangmháil leis an dlíodóir úd, ó Cinneide, an fear sin a bhí mar chomhairleoir ag Roy, agus iad ar an míle dhícheall ag iarraidh fadhb Saipan a scaoileadh. Tuigeadh dóibh beirt, uair amháin, go raibh an réiteach déanta acu, ach ansin, thit an tóin as chuile shórt, agus b’éigean dóibh aghaidh a thabhairt ar Chorn an Domhain, gan Roy. Níl dabht ar bith ann, ach go raibh fonn, agus dhá fhonn, ar Niall, an tsíocháin a dhéanamh idir Roy agus Mick McCarthy, ach theip glan air sin a dhéanamh, ach tá dóchas aige fós, go dtiocfaidh an lá, nuair a imreoidh Roy arís sa gheansaí uaine. Féach mar a chuireann sé i ndeireadh an leabhair é ……

Roy is down but not out, facing suspensions from what I think is a vindictive FA. He’ll be back and he’ll be stronger. The terrible isolation of a great player is beginning to come to an end now. I hope. His genius deserves the dignity of respect. I’ll say it once more; I hope someday soon to pay money to see Roy Keane play in an Irish jersey again. I don’t know how that can happen, but it must.

Sea, agus déarfainn gurb é sin mian chroí Roy Keane fhéin freisin, ach ní bheidh sé chomh héasca sin ar fad, sin a thabhairt i gcrích, ach tá súil againn uilig, geall leis, go bhfeicfear an lá sin, sára fada, agus ó tharla go bhfuil bainisteoir nua againn ar Fhoireann na hÉireann anois, b’fhéidir gur fusaide réiteach a dhéanamh, Mick a bheith imithe as an bpost sin. B’fhéidir gurbh olc an ghaoth nach séideann maith do dhuine eicínt!

.

.

***************

Peadar Bairéad.

***************

.

.

.