I mBéal an Phobail

Peadar Bairéad

.

Séimí on the Warpath!!

Leis an bhfírinne a rá, is dócha go ndéanaim mo chion fhéin den chlamhsán sa cholún seo, mar nuair a fheicim, nuair a chloisim, nó nuair a léim, tada ar bith as alt, teastaíonn uaim, láithreach, an scéal sin a chur i mbéal an phobail, mar nach chuige sin a bhaist mé, I mBéal an Phobail, ar an gColún seo, a chéaduair. Bhuel, casadh Séimí a’ Droichid orm, le déanaí, agus tá faitíos orm, go raibh ualach asail de chlamhsáin ag dó na geirbe aigesean, ach is dócha nár chóir dom an t-ualach sin uilig a leagan ar ghuaille mo léitheoirí, d’aon iarracht, ach ag an am gcéanna, tá socraithe agam, roinnt bheag díobh a chur in bhur láthair, an tseachtain seo.

A Worried Man!

“Céard é go díreach a chuir an mhuc sin ar do mhalainn, an mhaidin bhreá seo? a Shéimí”, arsa mé fhéin leis.

“Litir a fuair mé tríd an bpost inniu, a chuir tús leis an bhfonn clamhsáin seo uilig”.

“An é go raibh bille nó droch scéala eicínt sa litir úd a fuair tú, mar sin?”

“Ní raibh, muis! togha deascéil a bhí sa litir chéanna sin.”

“Conas a dhúisigh sé meon clamhsáin ionat, mas ea?”

The Envelope!!

“Clúdach na litreach a d’adhain tine an chlamhsáin ionnam.”

“An clúdach, an ea? Ach ní bhíonn deascéal, nó drochscéal fiú, ar chlúdach litreach. Tuige a’ gcuirfeadh sé fonn clamhsáin ort, mar sin?”

“Míneoidh mé sin duit anois láithreach,” ar seisean, “má thugann tú an deis chuige sin dom. Gaeilge ar fad a bhí sa seoladh, ar chlúdach na litreach sin, agus ní hé anois go bhféadfaí a rá, gurbh é scríobh an phúca a bhí ann, ach oiread, rud a thabharfadh leithscéal do dhuine a rá, nach bhféadfadh éinne a leithéid a léamh ach púca eile. Mar, i ndáiríre, bhí an seoladh clóscríofa go deas, soiléir, néata, sa chaoi go bhféadfad duine ar bith é a léamh, gan stró.”

“Go breá, ach cá bhfuil do chúis ghearáin sa mhéid sin, a Shéimí?”

“Bhí mé breá sásta leis an méid sin, ach ba í mo chúis ghearáin nó ar deineadh ina dhiaidh sin.”

What happened next ?

“Agus céard a deineadh, ina dhiaidh sin, a chuir le báiní mar sin thú?

“Bhuel, bhí “Bóthar Phort Láirge” sa seoladh, agus do bharúil? nár cuireadh an litir go “Port Lách”, den chéad iarracht. Is dócha gur tuigeadh ansin go raibh meancóg déanta ag duine eicínt, agus le bheith sábháilte, is dócha gur léadh an seoladh athuair, agus chonacthas do dhuine eicínt, go raibh “Cill Chainnigh” mar líne deiridh sa seoladh, agus ar eagla na heagla, scríobh an té úd “Kilkenny” ar aghaidh an Chlúdaigh. Anois, caithfidh mé a admháil dhuit, go gcuireann a leithéid buile feirge orm.”

“Ach, tuige a’ gcuirfeadh a leithéid fearg ort?”

It could happen!

“Tá, seo. Go gcuirim ceist orm fhéin an bhféadfadh duine ar bith a bheith sa tír seo, nár thuig go mba ionann Kilkenny agus Cill Chainnigh?”

“Éasca go leor atá sé, mar sin, fearg a chur ort! Níor mhaith liom go raghadh mo bhó isteach id gharraí-sa, a Shéimí.” arsa mé fhéin, go leathmhagúil.”

“Tar éis a bhfuil ráite ansin agat, tá súil agam, go gcoinneoidh tú an bhó chéanna sin ar do thaobh fhéin den chlaí teorann, feasta, nó beidh tú ag fáil litreach ó mo dhlíodóir-sa.”

Another Gripe?

“Agus an bhfuil tada eile ag dó na geirbe agat faoi láthair?”

“Tá dream eile a chuireann isteach go mór orm,” ar seisean, “agus siad sin na daoine a ligeann orthu fhéin, go bhfuil siad cáilithe tuairim mheáite a chaitheamh ar ábhar ar bith faoin spéir, bíodh go dtuigtear do chuile dhuine eile, gur as carn a n-aineolais a labhrann siad ar ábhair áirithe, bunús an ama, agus níos measa ná na daoine céanna sin isea an dream úd, a thugann éisteacht dóibh, in ionad a rá leo dul ag feadaíl, agus aird a thabhairt feasta ar an seanfhocal sin, a mhol don ghréasaí fanacht i mbun a chip. Ach tá faitíos orm, nach mbeidh deis agam, an tseachtain seo, tuilleadh a rá fúthu sin. Ceal ama! a’ dtuigeann tú? Ach is féidir leat a bheith cinnte, go bhfillfidh mé ar an ábhar sin, amach anseo. Go dtí sin, bíodh tusa freisin ag cur na dtuairimí sin trí mhuileann d’aigne. Sea, agus déan iad a mheilt go mion, freisin!!!”

Time to go…

Ag an bpointe sin, thug Séimí an doras amach air fhéin, nó mar adúirt sé, agus é ag dul tharam amach…

“Beidh Naipí s’againne, agus na rudaí beaga, ag feitheamh liom, nó gheall mé dóibh, níos luaithe inniu, go raghaimis chuig na pictúir anocht.”

Chuir mé mo bheannacht abhaile leis, ach tá faitíos orm nár chuala sé mé, nó d’imigh sé uaim le luas lasrach, ach tá mé cinnte go mbeidh tuilleadh le clos agam, amach anseo, faoi na cúiseanna clamhsáin atá ag mo Shéimí breá.

Dála an scéil, chuala me ó dhuine eicínt, ar na mallaibh, gurb iad na meaisíní nua atá á n-úsáid ag lucht an Phosta is cúis le meancóga dá leithéid. Ach, n’fheadar anois mé………..

.