A Phádraig, a chara,

B’fhéidir nach bhfuair tú an píosa seo uaim an babhta deiridh. Ach ar eagla na heagla, seo chugat arís é!

ó

Peadar Bairéad.

*****************************************

Is túisce deoch ná scéal!

.

Thíos i lár na cathrach anseo i gCill Chainnigh a bhí mé, an lá faoi dheireadh, nuair a chuala mé an scread caol, ard, taobh thiar díom.

Thuig mé ar an toirt, go mba é mo sheanchara, Séimí a’ Droichid, a bhí ann, agus gur chosúil go raibh scéal mór, scannraitheach, ag teacht idir é fhéin agus codladh na hoíche…

“Go réidh ansin” ar seisean, “agus nach ort atá an deifir, chomh luath seo sa lá. N’fheadar an mbeadh an tart ag cur as duit, agus tú ag réabadh leat trí na sráideanna, faoi mar ba bhuachaill óg thú!”

“An tú fhéin atá ann,” arsa mise, á fhreagairt. “Eachtra siopadóireachta a bhí idir lámha agam fhéin, agus mé ag iarraidh an gnó a dhéanamh, sára mbeadh an áit plódaithe le idir thurasóirí agus dúchasaigh. Ach le filleadh ar do cheist. Bhuel, anois, ó chuir tú im’ cheann é, déarfainn, le fírinne, go bhfuil ábhairín beag, bídeach, den tart diabhalta céanna sin, ag triomú cúl mo sceadamáin.”

Is túisce deoch na scéal

“Más mar sin atá an scéal agat, b’fhéidir go mbeadh tú sásta seal gearr a chaitheamh, in éineacht liom, istigh anseo sa Smugairle Róin, mar a dhéanfaidh Tóin Mhór fhéin freastal fial orainn, fad is atá cúrsaí an tsaoil mhóir á gcíoradh againne.!”

Isteach linn go díscréideach, agus, nach orm a bhí an t-ionadh, nuair a chonaic mé go raibh an áit istigh dubh le daoine chomh luath sin sa lá. Isteach sa Chailleach a chuamar, nó theastaigh uainn beirt, ár gcomhrá a dhéanamh, gan éinne bheith ag éisteacht linn, nó ag cur isteach orainn.

“Aon scéal nua agat, A Shéimí, a chara?”

arsa mé fhéin, go deas réidh, chomh luath is a bhí dhá ghloine ghealgháireacha ag spréacharnach, is ag miongháirí, os ár gcomhair amach, ar bhoirdín dea-dheartha na Caillí.

“Diabhal scéal nua ar bith agam, ach tá an seanscéal céanna ag dó na geirbe fós agam!”

Páirceáil sa Chathair!

“Agus cén scéal é fhéin?” arsa mise arís, agus mé ag iarraidh scéal a mhealladh uaidh.

“Cén scéal? adeir tú. Cén scéal, an ea? Nár léigh tú i Kilkenny People na seachtaine seo caite, faoi chúrsaí páirceála, anseo sa Chathair Álainn?”

“Níor léigh, muis! nó tharla go raibh muid as baile, ar saoire, le scathamh anuas anois, ach céard a bhí le léamh i ‘People’ na seachtaine seo caite?”

“Cúrsaí Páirceála a bhí idir chamáin arís ag lucht an Bhardais s’againne.”

“Ach nach gnáth-scéal é sin, ag an dream céanna?”

“Tá an ceart agat sa mhéid sin, ach an babhta seo, chuaigh siad thar fóir ar fad. An bhfuil a fhios agat céard tá molta acu anois?”

“Níl, muis!”

Crúite, sniogtha!

“Bhuel, tá molta acu anois, go ndéanfaí iarracht eile ar ghluaisteánaithe na dúiche seo a chrú tuilleadh. Agus nach bhfuil a fhios ag an Lá, go bhfuil siad crúite go bun na dúide, cheana féin, ag chuile údarás sa tír gortach seo, a dteastaíonn pingneacha breise uathu, le seo a dhéanamh, nó le siúd a dheisiú. Crúnn an Stát iad, nuair a cheanaíonn siad an carr, agus chuile bhliain ina dhiaidh sin, trí cháin bóthair a ghearradh orthu, agus lena chois sin ar fad, nach sacann siad a lámh ina bpóca arís, chuile bhabhta a chuireann siad braoinín peitril isteach in umar a gcairr, agus fiú, nuair a chuireann siad an carr isteach sa gharáiste, lena dheisiú, nó le caoi a chur air, nach mbíonn an Stát ag fanacht ansin, lena cháin bhreisluacha fhéin a ghearradh ar an mbille sin freisin. Sea, agus crúnn na hÚdaráis Áitiúla iad freisin, am ar bith a dteastaíonn pingneacha breise uathusan, agus déanann siad sin, trí táille pháirceála a ghearradh orthu, am ar bith a ndéanann siad a gcarr a pháirceáil ar shráid, nó in ionad poiblí páirceala.”

Imithe thar fóir?

“Ach a Shéimi, nach gnáthrud é sin, agus nach ndéantar amhlaidh i mbailte agus i gcathracha, ó cheann ceann na tíre?”

“Déantar, ach dúirt mé go ndeachaigh siad thar fóir ar fad, an babhta seo, nuair a mhol duine eicínt go sacfaí an gluaisteánaí isteach i bpríosún, mura mbeadh sé toilteanach an táille páirceála sin a íoc!! Ar chuala éinne riamh a leithéid?”

Ag an bpointe sin, bhí sé soiléir go raibh mo Shéimí bocht an-chorraithe, agus bhí an dá mhuc ghránna úd ar a mhalainn chomh dearg le fuil, agus bhí faitíos orm fhéin go dtitfeadh mo chara bocht gan aithne, gan urlabhra, istigh ansin i gCailleach an Smugairle Róin.

Níor thit, áfach, ach is amhlaidh a sheas sé, shloig a raibh fágtha ina ghloine, agus amach an doras leis, faoi mar ba chat scólta é! gan fiú beannú roimhe nó ina dhiaidh.

Caithfhidh mé a admháil áfach, gur fhág sé ábhar smaointe agam fhéin, sea, agus ábhar freisin don alt seo.

Peadar Bairéad

     .