Rúin Athbhliana arís
.
(Are ‘Rúin Athbhliana’ a waste of time?)
Peadar Bairéad
Súil romhat agus dhá shúil tharat
Seo an tráth den bhliain, nuair is cóir do dhuine súil a chaitheamh roimhe ar an tslí atá le taisteal aige, ach tá sé díreach chomh tábhachtach an tsúil eile a chaitheamh thairis, mar bíodh go bhfuil sé tábhachtach breathnú ar an ród atá romhat amach, tá sé díreach chomh tábhachtach breathnú siar ar na bólaí as ar tháinig tú. Seo an tráth den bhliain, nuair a shuíonn daoine síos agus nuair a leagann siad amach an treo a mbuailfidh siad i rith na bliana úire. Seo an tráth freisin, nuair a dhéanann daoine rúin athbhliana, agus cé déarfadh nach maith agus nach riachtanach iad na cleachtaí céanna sin? Caithfidh mé a admháil gurbh ‘in mar a dhéanainn fhéin thar na blianta fada, ach anois, agus uimhir réasúnta ard ar chlog na beatha agam, tá mé den tuairim, go bhfuil an t-am le rúin athbhliana a dhéanamh thart, agus in ionad bheith ag smaoineamh ar na rúin sin, tuigtear dom, go bhfuil an tráth gnímh tagtha anois, in ionad bheith ag smaoineamh ar na rúin chéanna sin.
Cogaí agus ráflaí cogaidh
Nuair a bhreathnaím thart orm anois, feictear dom, ar an gcéad ásc, go bhfuil an domhan seo ‘gainne i dtrioblóid, ó bhun go barr, nó tá cogaí, agus ráflaí cogaidh thart orainn, ó cheann ceann na cruinne. Ag an am gcéanna, tá tubaistí ollmhóra nádúrtha ag crá agus ag céasadh pobail eile, in áiteacha éagsúla, ar fud an domhain chláir, sea, agus galraí agus aicídí contúirteacha ag bagairt ar shláinte agus ar shó an duine daonna, cuma cá gcónaíonn sé. Sea, agus cuir le sin, an dochar – atá anois beagnach do-leigheasta – atá á dhéanamh ag an daonnaí céanna sin don chruinne agus don saol mór atá thart air, saol a fuair sé le huacht, ó na glúnta a d’imigh roimhe. Anois, ní dhéanfaidh mé tagairt in aon chor anseo, do…mans inhumanity to man…
Anois an t-am chuige
Dá dteastódh ó dhuine ar bith rúin athbhliana a dhéanamh, anois an t-am chuige sin, nó d’fhéadfadh duine a shocrú ina aigne, a dhúthracht a chaitheamh, i rith na bliana úire, ag iarraidh stop a chur le roinnt áirithe de na hoilc chéanna sin a chránn coitianta é. D’fhéadfadh sé a shocrú ina aigne, go ngearrfadh sé siar ar úsáid na gconnaí so-ídithe, ar nós guail, móin, artola, agus adhmad, agus sa tslí sin, dhéanfaí laghdú suntasach ar a lorg carbóin, rud a chuirfeadh go mór le sábháilteacht thimpeallacht na nglúnta a thiocfaidh inár ndiaidh. Caithfear a chur san áireamh feasta, nach linne an timpeallacht seo, níl againn ach a hiasacht, iasacht na hiasachta a gcaithfimid a fhágáil le huacht ag na glúnta atá le teacht. Ní seanmóireacht ar bith atá ar siúl agam anseo, ní hea, in aon chor, mar nach luíonn an scéal ar fad le réasún agus gan le déanamh ag duine ach breathnú thart air, le fírinne an ráitis sin a thuiscint.
Mo chuidse de, ó tharla nach mbeidh rúin athbhliana á ndéanamh agamsa i mbliana, déanfaidh mé mo dhícheall, sa bhliain úr, an t-iomaire atá romham a threabhadh glan, díreach, agus gan connadh so-ídithe a dhó chuige sin! Bheadh súil charthannach agam ar chomharsain agus ar chairde, agus fiú ar éinne eile a gcasfainn leis, nó lei, feadh an bhealaigh.
Miogarnach Airisteatail!
Anois, do dhuine a dúirt, anois beag, nach ndéanfadh sé aon rún athbhliana, nach bhfuil an ráiteas thuas an-chosúil le rún inmholta athbhliana. Ó! Bhuel! nach dtagadh miogarnach chodlata ar Airiseatail fhéin fadó, biodh nach aon Airisteatail mise.
Céard fút fhéin? Ar smaoinigh tú fós ar cheist úd na rún athbhliana? Bhuel! b’fhéidir gurb é seo an t-am oiriúnach chuige sin! Déan do mharana air, ar chuma ar bith!
Ádh mór oraibh uilig san athbhliain chéanna sin.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
English 
Gaeilge