by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Binn Béal….
Ní gá dhom an seanfhocal sin a chríochnú, nó bhí sé de nós ag Gaeil, chuile lá riamh, gan ach tús seanfhocail a lua, nó tuigeadh dóibh, go mbainfeadh an lucht éisteachta, nó an lucht léite, scil agus ciall as an méid a tugadh. Sea, agus gan dabht ar domhan, ní bheadh mórán measa ag pobail na haoise seo ar chine nach mbeadh sásta chuile shórt, gan chur leis, nó baint uaidh, a chur i mbéal an phobail, bíodh sé olc, maith, nó dona. Chomh fada is a bhaineann sé liomsa áfach, caithfidh mé a admháil, go dtuigtear dom, go mbíonn ócáidí ann, nuair is fearr go mór fada an tost ná an bhéalscaoilteacht. Ach, fillfidh mé ar an ndearcadh sin arís, ar baillín beag.
“Agin the Govermint!”
Bhuel! Nuair a bhí mé fhéin im mhac léinn, blianta fada ó shoin! bhí múinteoir againn, arbh é an leasainm a bhí againn air nó “an Tíogar”, agus d’insíodh seisean scéilín dúinn go rialta, scéilín a cheap seisean a bheith greannmhar, scéilín faoin Éireannach a shnámh i dtír, tar éis dá long a dhul go tóin poill. Caitheadh isteach ar an trá iasachta é, áit a dtangthas air, ar ball, agus é gan aithne gan urlabhra. Rinne na dúchasaigh iarracht ar é a chur ar a chosa arís. Tháinig sé chuige fhéin, tar éis tamaill, agus tar éis dó breathnú timpeall ar an slua a bhí bailithe thart air, chuir sé ceist orthu..
“An bhfuil ‘Govermint’ agaibh anseo,” ar seisean.
Chuir na dúchasaigh i dtuiscint dó, go raibh.
Bhuel! Ar seisean, “má tá, táimse ‘agin it’.”
Sea, léirigh a raibh le rá ag mo dhuine, léirigh sé dearcadh a bhí coitianta go maith inár measc, blianta ó shoin. Má tá ‘Govermint’ anseo, táimse ‘agin it’.
Cuid d’ar nOidhreacht?
N’fheadar an bhfuil an dearcadh sin coitianta inár measc sa lá atá inniu fhéin ann?
Táid ann adéarfadh nach bhfuil, nó déarfaidís go bhfuil an dearcadh sin fágtha inár ndiaidh againn, le blianta fada anois, agus i ndáiríre, dhéanfaidís iarracht ar é a chur ar do shúile dhuit, go raibh baint ag an ndearcadh sin le laethe ár ndaoirse, nuair a tuigeadh don Éireannach, go raibh dualgas air a dhícheall a dhéanamh fáil réidh leis an ‘nGovermint’ eachtrannach, a choinnigh ár ndaoine faoi smacht, thar ocht gcéad bliain. Ach, ar an dtaobh eile den scéal, tá daoine ann adéarfadh, go bhfuil an dearcadh frith’ghovermint’ sin neadaithe i smior na gcnámh ionainn fós, agus go bhfuil sé éasca go maith é sin a fheiceáil i ndearcadh an phobail s’againne, ar ócáidí speisialta.
Cláracha don Ghearánaí !
An bhféadfá cupla ceann de na hócáidí sin a liostáil dúinn anseo?
Cinnte, d’fhéadfainn. I ndáiríre, déarfainn nach bhfuil le déanamh ag duine ar bith ach éisteacht le cupla clár raidio, nó teilifíse, cláracha atá oscailte don phobal, atá i gceist agam anseo, cláracha ar nós Liveline, no Clár an Mheánlae.
Ach, ní fhéadfá a mhaíomh, go bhfuil Joe Duffy ‘agin the Govermint.’
Cinnte, ní fhéadfainn, agus níl fonn ar bith orm a leithéid a dhéanamh. Ach céard faoi na héisteoirí a ghlaonn isteach ar Joe, lena dtuairimí a nochtú? ‘Agin the Govermint’, adeir tú! ‘Agin the Govermint’! an ea? D’fheicfheadh an té is dúire amuigh gur mar sin atá. Luaitear ábhar áirithe, i dtosach báire. Abraimis ‘ardú cáineacha’ nó ‘ísliú pá’, agus ansin tá cead ag éisteoir ar bith glaoch isteach, le luach a dháphingne a fháil. Ní bheadh am agat comhartha na croise a ghearradh ort fhéin, sára mbíonn slua bailithe ansin le dul ar an gclár, le stiallacha a bhaint as an ‘nGovermint’ agus as na bainc, as na Státsheirbhísigh, as an gcléir, agus as dream ar bith eile, a bhfuil cumhacht nó údaras ag baint leo. D’fhéadfadh duine ar bith a fheiceáil, go bhfuil an mhuintir s’againne ‘Agin the Govermint’ ó thus deireadh.
‘Sé an Rialtas s’againne é
Anois, nílimse ag maíomh go bhfuil an Rialtas s’againne thar mholadh beirte, ach sin raite agam, ag an am gcéanna, nach é an Rialtas a thoigh an pobal s’againne é? Agus nár thugamar cumhacht dóibh, an tír seo a rialú go ceann roinnt áirithe blianta? Tuige, mar sin, a raghadh muid isteach anois leis an gcumhacht sin a bhaint díobh? Nach bhfuil ár ndílseacht, ár dtacaíocht, agus ár gcúnamh, dlite dóibh, i rith a dtréimhse cumhachta? Agus nach annamh a chloisfeá duine ar bith, ar chláracha dá leithéid, ag cosaint nó ag moladh na húdaráis a thoigh muid?
Caithfidh mé a admháil freisin, go gcuireann na tuairimí a nochtar ar chláracha áirithe dá leithéid, ionadh orm, nó tuigtear dom, go bhfuil siad i gcoinne chuile shórt a bhaineann leis an bhfís náisiúnta. Ní bheinn ag súil go mbeadh an oireadh sin daoine, sa tír s’againne, sásta a náisiúntacht, a gcreideamh, agus a n-oidhreacht, a shéanadh, agus bheadh sin dona go leor, ach is é an bealach ina ndéantar é a chuireann an t-ionadh go léir orm, nó séanann siad é, faoi mar ba amadánta, amach is amuigh, lámh nó páirt a bheith ag duine ciallmhar ar bith le ‘mumbo jumbo’ -(faoi mar adeir siad)- dá leithéid.
Ár gCosmhuintir fhéin
Minic, agus mé ag éisteacht le, nó ag breathnú ar, chlár dá leithéid, a ritheann focail úd an tseanfhocail thuasluaite liom, nó nárbh fhearr go minic snaidhm a chur ar an dteanga, ná tuairimí dá leithéid a nochtadh os comhair an phobail. Annamh a smaoiníonn na ‘saineolaithe’ sin ar a n-éisteoirí, nó den chuid is mó, nach gnáthchosmhuintir na tíre seo iad na héisteoirí céanna sin, daoine a ghoilfeadh searbhas dá leitheid go smior na gcnámh orthu. Sea, Binn béal ina thost, mar nach fearr an tost, ar ócáidí dá leithéid, ná an bhéalscaoilteacht!
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Ar Dhroim an Tíogair !
.
Nach beag duine sa tír seo nár bhain úsáid as an leagan cainte sin, “Eacnamaíocht an Tíogair Cheiltigh”, agus iad ag iaraidh cur síos a dhéanamh ar an dul chun cinn éachtach eacnamaíoch a deineadh anseo in Éirinn, le scór de bhlianta draíochta anuas. Ní gá a rá, nárbh í eacnamaíocht na hÉireann an chéad eacnamaíocht ar baisteadh ainm dá leithéid uirthi. Mar is eol do chách anois, ba thíortha sa ChianOirthir a thuill an gradam sin a chéaduair. Ní gá a rá, ach oiread, go bhfuil roinnt mhaith dár ndaonra, a fheictear dóibh, gur mar sin a bhí cúrsaí le sinsearacht, ach, tá inár measc, roinnt mhaith daoine a d’fhéadfadh iad siúd a chur ar an eolas, gan mórán moille, nó níl sé chomh fada sin ó shoin, nuair a bhí eacnamaíocht na tíre seo ina chiseach cheart chríochnaithe. Agus sin scéal nár chóir dúinn dearmad a dhéanamh de, nó is miath is cuimhin le cuid againn na laethe úd, nuair nach raibh mórán thar an anró, le fáil sa tír s’againne, agus go mb’éigean dár ndaoine óga dul thar lear ar thóir oibre. Sea, agus nár tuigeadh do roinnt dár bpolaiteoirí, ag an am, go raibh an iomarca daoine ag iarraidh cur fúthu i gCríoch seo Fodla, agus don té a raibh sá d’ádh air post a fháil sa tír seo an tráth úd, bhí air ualach trom cánach a iompar, nó dá mbeadh pingneacha measartha á shaothrú aige, ghearrfadh an Stát cáin de tharraingt ar 60% dá thuarastal air.
Bonn Leathair!
Sea, agus nach bhfuil bonn leathair tuillte ag na saoránaigh úd a choinnigh pingneacha i gciste an Stait, i rith bhlianta gortacha úd an ghanntain. Agus leis an scéal a dhéanamh níos measa, bhí roinnt mhaith daoine, a raibh pingin mhaith á shaothrú acu, agus fuair siadsan bealaí éagsúla cama, le díol na cánach troime sin a sheachaint, go hiondúil trí airgead a infheistiú i dtíortha thar lear, tíortha nach ngearrfadh cáin ar bith orthu siúd a d’infheistigh a gcuid airgid leo.
Tuigeadh dúinn uilig go raibh deireadh go deo leis na laethe sin, agus leis na nósanna sin, ach, dár mh’anam! go raibh breall orainn, nó nach bhfuil Comhlachtaí Stáit againn i láthair na huaire seo, a bhfuil na milliúin infheistithe acu sa Tír Fó Thoinn, faoi mar a thugtai uirthi fadó!
Agus tuige a bhfuil sin déanta acu, an ea?
Ag seachaint cánach
Le cánacha an Stáit s’againne a sheachaint, bíodh gur Comhlachtaí Stáit iad fhéin!
Agus cén cineál Comhlachtaí atá iontu, adeir tú?
Comhlachtaí cosúil le Bord Soláthar an Leictreachais, agus An Post, más inchreidte na cuntais a léamar sna nuachtáin, ar na mallaibh!!
Sea, mh’anam! agus beidh na Comhlachtaí céanna sin ag iarraidh an phingin ghortach a fháisceadh as a gcustaiméirí Éireannacha!
Léamar freisin, gur bhain an Bhuíon Cheoil U2 leas as an gcleas céanna sin, le meáchan a gcánacha siúd a laghdú, nó a éatromú! Sea, a mhaisce! bíodh go bhfuil tuairim ag roinnt mhaith daoine, go n-éiríonn, nó go n-éiríodh, leis an mBuíon chéanna sin deontas dlithiúil flaithiúil a fháil ó cháiníocóirí an Stáit seo, cheana féin! Nílim ag maíomh anois go bhfuil dlí ar bith á briseadh ag na daoine seo uilig, ach táid ann adéarfadh, gur chóir an bhó bhainne a bheathú, má tá fút í á crú.
Inné agus Inniu
Nach mór idir inné agus inniu? Is cuimhin liom na laethe, nuair a bhíodh an chosmhuintir s’againne ag baint na sál dá chéile ag iarraidh earraí Éireannacha a cheannach, sa tslí go ndéanfaí forbairt ar thionsclaíocht na tíre seo, agus sa tslí sin, go gcuirfí obair agus saothrú ar fáil dár muintir fhéin anseo sa bhaile. Sea, mh’anam, agus cén toradh a bhí ar an gcéapar sin uilig? Bhuel, d’éirigh le cuid de na comhlachtaí Éireannacha sin, agus nuair a bhí ubh dheas sheide fúthu, ansin céard a dhéanfaidís ach na comhlachtaí céanna sin a dhíol, scun scan, le comhlachtaí eachtrannacha! Tá faitíos orm, go bhfuil rud cosúil le sin ag titim amach sa lá atá inniu ann freisin. Nár chuala muid uilig faoi na Comhlachaí Stáit s’againne, a chaitheann roinnt dá gcuid airgead ag ceannach earraí eachtrannacha. Sea, mh’anam, in ionad cibé a bheadh ag teastáil uathu a cheannach ó chomhlachtaí Éireannacha, agus an t-airgead a choinneáil anseo sa tírín seo, téann siadsan i bhfad ó bhaile, ag iarraidh na pingneacha a spáráil, agus ceannaíonn siad thar lear iad. Ní hé mo thuairim fhéin, gur den chiall é a leithéid de pholasaí a leanúint, nó cheapfadh duine, go mba chiallmhaire an beart é, earraí Éireannacha a cheannach, agus na pingneacha breise sin a chur ar fáil dóibh siúd a íocann na cáineacha, le teaspach a chothú agus a fhorbairt sa Tíogair Cheilteach s’againne.
Déarfainn nach ndéanfadh sé lá dochair dúinne mar chine smaoineamh feasta ar leas an phobail s’againne, i dtosach, agus ansin, bheadh ar ár gcumas tuilleadh a dhéanamh le cabhair agus cúnamh a chur ar fáil dóibh siúd a bheadh ina ngátar.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Caighdeán agus Teilifís
Nach minic a chloiseann muid daoine óga, ach go háirithe, ag maíomh gur chuala siad seo, nó go bhfaca siad siúd, ar an teilifís, agus sin á dhearbhú acu, faoi mar ba chruthú údarásach é sin go raibh an ceart acusan, toisc go bhféadfaidís an teilifís a lua mar fhoinse dá ndearcadh.
Ach an bhféadfá a bheith ag brath ar an bhfoinse chéanna sin mar bhuntobar gach eolais agus léinn?
Ní dóigh liom go bhféadfá.
Breathnaímis nóiméad ar fhuaimniú focal, agus ar bhlas na teanga. Nach minic, agus nach rí-mhinic a chloistear meancóg á dhéanamh ag an láithreoir, nó ag an léitheoir sna cúrsaí sin, sea, agus sin i gcás focail a úsáidtear go rí-mhinic freisin. Éist leis an gcaoi a fhuaimnítear focail Bhéarla, le, -ou-, iontu, mar shampla. In ionad an fhuaim –ou- a chlos, faoi mar a chloisfeá ó ghnáth-chainteoir Béarla, is é a chloistear ó dhaoine áirithe nó fuaim atá an-chóngarach don ghuta, -i-, agus in áit, -round-, a chlos, is amhlaidh a chloiseann tú fuaim atá an-chosúil le –rind-. D’fhéadfá roinnt mhaith fuaimeanna eile a phiocadh amach, fuaimeanna nach dtugtar Cothrom na Féinne dóibh, chhor ar bith. Éist le fuaimniú na bhfocal, –million-, Thomas, Fine Gael, Fianna Fáil, agus tuilleadh, i mBéarla, gan trácht in aon chor ar an bpraiseach a dhéanann corrdhuine den chorrfhocal Gaeilge a shleamhnaítear isteach i script láithreora, anois is arís. Nach minic a bhaintear siar as duine agus é ag éisteacht le láithreoir ag iarraidh – Bord Gáis – a rá, agus in ionad é a rá, faoi mar ba chóir, is é a thagann amach as a bhéal crampáilte nó..bird gash.. Sea, agus céard faoi na láithreoirí a labhraíonn leat trí fhiacla dúnta, agus iad ag iarraidh miongháire a dhéanamh leat ag an am gcéanna, lena gcuid fiacal snasta, bán, dírithe, a nochtadh os comhair an tsaoil mhóir? Á! Ná bí ag caint!
Ceisteanna Amaideacha!
Rud eile a chuireann déistean ormsa isea na ceisteanna amaideacha a chuireann láithreoirí áirithe ar a lucht éisteachta.
Bheul! Nach minic a chuirtear ceist amaideach ar an lucht féachana ar chlár teilifíse, agus duais míle Euro ag dul don té a bhuann an crannchur seo, nó tá’s ag an saol, gur chrannchur i mbréagriocht atá sna comórtais chéanna sin.
Céard faoi’n gcineál seo ceiste..
Cén t-ainm a thugtar ar dhuine a rugadh, a tógadh, agus a mhaireann, sa tír seo ‘gainne? Roghnaigh ceann amháin de na freagraí seo a leanas……..(a) Gael. (b) Sasanach. nó (c) Albanach.
Níl i ndáiríre i gcomórtais dá leithéid ach dallamullóg, nó is é atá á dhéanamh iontu, nó bob á bhualadh acu ar na húdaráis, sa mhéid go ligeann siad orthu go bhfuil scil riachtanach le ceisteanna dá leithéid a fhreagairt. Ní comórtas ceart atá i gceist ina leithéid de chás, nó is é atá ann, nó chrannchur, mar bheinn ag ceapadh, go mbeadh an freagra ceart ag chuile iarrthóir. Conas a phioctar an buaiteoir, má sea? Trí chrannchur, ’deile?
Ach, is dócha nach bhfuil sé ceadmhach crannchur a rith gan cheadúnas! Ó! Bhuel! Cuir síoda ar ghabhar……….
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Nósanna labhartha
Ní gá a rá, go bhfuil tuilleadh geaitsí a chuireann le báiní mé, agus mé ag breathnú ar an dteilifís, gan trácht in aonchor orthu siúd, a labhraíonn chomh tapaidh sin, nach bhféadfadh duine ar bith, nó fiú an púca fhéin, aon scil a bhaint as a bhfuil idir chamáin acu. Tuigtear dóibh siúd go bhfuil dualgas orthu na focail a scaoileadh i dtreo a lucht éisteachta, faoi mar ba philéir as ineall-ghunna iad.
Agus mar bhuille scoir, céard faoi na láithreoirí a dhéanann chuile iarracht ar a lucht éisteachta a spreagadh i dtreo éirí amach, nó léirsithe, nó gníomhartha clampair? agus tá a leithéidí ann! Ní chuige sin a fhostaítear iad. Ní le mí-shásamh, nó le mí-ordú, nó le rí-rá, a leathadh i measc an phobail a roghnaíodh iad lena bpostanna dea-ioncaim a líonadh; ach le caitheamh aimsire, le siamsa, agus le heolas ar chúrsaí an tsaoil, a leathadh i measc an phobail. Sea, mh’anam, agus ní gá dul le gáirsiúlacht, le drúisiúlacht, nó le húsáid an F Mór fhéin, leis na haidhmeanna sin a thabhairt chun críche.
Sonas oraibh!
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
.
I’m Noibhíseach dom sna daichidí 5
Peadar Bairéad
(This week we continue our memories of Novitiate Days)
.
I ndiaidh an Dara Cogadh Domhanda
An tseachtain seo caite bhí mé ag cur síos ar na laethe, nó na blianta, a chaith mé im’ nóibhíseach i gCloughballymore House, cóngarach do Cill Colgáin, i gContae na Gaillimhe, ach sul má fhágaim Cloughballymore House taobh thiar díom, ba mhaith liom tagairt a dhéanamh do chupla rud eile, le pictiúr níos iomláine den áit sin a thabhairt don léitheoir. B’fhéidir nárbh olc an rud é, tuairim eicínt a thabhairt, faoin gcineál beatha a chleachtaímis, agus muid inár nóibhísigh ansin, díreach i ndiaidh an dara cogadh domhanda. Ba é a bhíodh againn don bhricfeasta, ar maidin, nó brachán i dtosach, agus ansin, cupán tae agus arán, ní call dom a rá, nach mbíodh im againn le cur ar an arán sin, ní bhíodh againne ach margairín, dár ndóigh choinnítí an t-im do na sagairt a bhí inár mbun. Diabhal locht ar bith ar an gcineál sin beatha, adéarfadh duine, b’fhéidir, agus bheadh an ceart aige, ach amháin inár gcásna, bhí ceataí sa scéal, nó i gcás an aráin sin de, d’fhéadfá a rá, nach raibh sé inite in aon chor. Ba é an rud a tharla, nó gur dhein údaráis an Choláiste a gcuid cruithneachta fhéin a mheilt ina plúr, agus b’as an plúr sin a dhéanaidís ár n-arán laethúil a fhuint. Anois, bhí an iomarca taise sa chruithneacht sin, agus dá bharr sin, ní bhíodh inite de na builíní a dhéanaidís aisti, ach an screamh, agus b’in díreach an méid de a d’ithimis, nó bhí an chuid eile ina thaos, gan chuma an aráin chor ar bith air. Bhí go maith. Leanamar linn ag iarraidh maireachtáil ar an bpraiseach sin, ar feadh tamaill, ach ansin chuireamar stailc suas, agus chuireamar in iúl do na húdaráis, nach gcuirfeadh muid suas lena leithéid de bhia, a thuilleadh. Bhuel, a stór mo chroí thú! ba bheag nach ndeachaigh siad le báiní ar chlos an méid sin dóibh. Ba bheag nach gceapfá gur orainne a bhí an locht ar fad, nó dár leosan, ba cheart, agus ba chóir, do nóibhísigh, bheith sásta cur suas lena leithéid, agus gan scéal mhadra na n-ocht gcos a dhéanamh de! Chaitheadar seal ar a marana. Bhíomarna ag ceapadh go dtabharfaí bata agus bóthar do chuid againn, ach ar deireadh thiar, tuigeadh dóibh, nach raibh dhá cheann ar dhuine ar bith againn, agus nach raibh á dhéanamh againn, ach an rud a dhéanfadh siad fhéin, dá mbeadh siadsan inár gcásna. Bhuel, ba é deireadh an scéil sin é, nó gur stop siad dá gcruithneacht fhéin a mheilt, agus gur thosaigh siad ag ceannacht aráin isteach ó bhácús eicínt i gcathair na Gaillimhe. Ní call dom a rá, go mba mhór an faoiseamh dúinne, an socrú sin.
Beadaíocht!
Bhíodh an dinnéar againn, thart ar mheánlae, agus ba é a bhíodh againn don bhéile sin nó anraith, de chineal eicínt, i dtosach, agus ansin, bhíodh feoil, fataí, agus glasra eicínt á dtionlacan, agus bíodh nach mbíodh ceann ar bith acu thar mholadh beirte, de réir chaighdeán an lae inniu, ag an am gcéanna, caithfidh mé a admháil go gcuirfeadh siad cúl ar an ocras, agus go sásódh siad sinn, go ceann scathaimh, ach go háirithe. Anois, caithfidh mé a admháil, go raibh cupla glasra nár thaitin in aon chor liom fhéin, agus b’iad sin, cainneann, agus biatas dearg. Bhíodh milseog de chineal eicínt againn freisin, le críoch a chur le chuile dhinnéar acu. Lá amháin bheadh rís ar bhainne againn, lá eile, bheadh úlla bruite agus custard, agus lá eile fós, bheadh maróg aráin mar mhilseog againn. Ní call dom a rá, go dtaitnaíodh an milseoga céanna liomsa, ach go háirithe. Dár ndóigh, i gcás cuid de na buachaillí, a bhí níos beadaí ná mise, ní bhíodh meas an mhadra acu ar na milseoga céanna sin, agus b’in an fáth go mbíodh thar mo dhóthain le n-ithe agamsa, chuile lá, geall leis! Níor luaigh mé nach mbíodh cead cainte againn le linn an dinnéir! Bhuel, ní bhíodh, nó is amhlaidh a bhíodh leabhar eicínt á léamh, i rith an bhéile, leabhar a mbíodh blas spioradálta air, de ghnáth.
Don tae, ansin, bhíodh, b’fhéidir, brúitín, maraon le harán agus margairín, agus cupán tae, nó caifé, mar bhí tae gann go leor, an tam sin.
Nuair a chuimhníonn tú air, is dócha go mbeadh ort a rá, nach raibh basctha de mar bheatha, ach d’ógánaigh, a raibh goile na seacht bhfathach acu, ag an am sin, b’é a locht a laghad, chuile bhabhta. Ag breathnú siar air anois, is iad na smaointe a thagann thar nais chugamsa faoi na béilí sin, nó an chaoi ar leagadh os ár gcomhair iad, d’fhéadfaí iad a chur i láthair ar bhealach i bhfad níos taitneamhaí, agus níos mealltaí, b’fhéidir, ach taobh amuigh den arán úd, bhíodh a mbunús inite, agus chomh maith le sin, is dócha go raibh sé an-deacair srian a chur ar an gcaiteachas ar bhianna dúinne, nó i ndáiríre, d’iosfadh muid an diabhal fhéin, gan salann, gan anlann, dá bhfaigheadh muid bruite é, ag an am sin. Is dócha gur leor sin mar chuntas ar an gcineál beatha a thugtaí dúinne, nóibhísigh, i gCloughballymore House, idir Mheán Fómhair 1945, agus Meitheamh 1947.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
.
I mBéal an Phobail
Judge & Jury
by
James Patterson
.
Patterson strikes again
Seo scéal eile chugainn ó pheann líofa an údair cháiliúil, ildánaigh, Mheiriceánaigh seo, leabhar a chuir sé i dtoll a chéile i gcomhar le Meiriceánach eile, Andrew Gross. Cuireann Patterson faoi i bhFlorida agus i Nua Eabhrac, agus is dócha go bhfuil sé ar dhuine de na scríbhneoirí is bisiúla, i mbun pinn, sa lá atá inniu ann. Ní hé seo an chéad leabhar dá chuid ar dhein mé tagairt dó sa cholún seo, agus is dócha gur cuimhin le cuid agaibh mé ag caint cheana faoi leabhair eile dá chuid, leabhair ar nós……
The Beach House, The Lake House, Third Degree, The Fifth Horseman, agus The Big Bad Wolf.
Ní hé amháin anois gur scríbhneoir bisiúil é, ach ag an am gcéanna, is scríbhneoir cáiliúil é, a bhfuil a ainm in airde ó cheann ceann na cruinne mar scéinscéalaí den scoth. Ní gá a rá, gur bhuaigh cuid dá leabhair duaiseanna gradamacha, agus ní gá a rá, ach oiread, gur bunaíodh scannáin ar chuid eile acu.
Gangster Trial
Ach le filleadh ar an gceann seo atá idir chamáin againn, i láthair na huaire seo. Bunaíonn na húdair a scéal anseo ar thriail cáiliúil sna Stáit, ina raibh an drongaire míchlúiteach, Don Dominic Cavello, os comhair na cúirte thall, agus ualach asail de choireanna míofara, gránna, curtha ina leith. Níorbh é sin amháin é, ach bhíothas cinnte, go bhféadfaí a chiontacht a chruthú os comhair na cúirte céanna gan mórán dua, agus go bhféadfaí, sa tslí sin, é a chur as an mbealach, go ceann scathaimh mhaith, ach go háirithe.
Roghnaíodh an Giúiré, agus tharla gur piocadh, Andie deGrasse, mar ghiúróir a haon dhéag, agus ba é, Nick Pellisante, an lorgaire sinsearach den FBI a bhí i mbun an Chúisithe.
Chuaigh cúrsaí chun cinn go seoigh an chéad lá, agus an oíche sin, nuair a bhí an Giúiré á dtabhairt chun a dTí Ósta, bhí ar chumas an drongaire, Don Dominic, trí choirpeach drochchroíoch idirnáisiúnta, Richard Nordeshenko, a fhostú, coirpeach ar éirigh leis bunús an ghiúire a chuir dá gcois in aon phléisc amháin. Tháinig Andie deGrasse saor, ar éigean, ach maríodh a haonmhac, agus fágadh croíbhriste, amach is amuigh, í.
Case Collapsed
Thit an chúis dlí as a chéile, beagnach, ach trí dhúthracht an FBI agus a cuid gníomhairí, d’éirigh leo an drongaire a thabhairt os comhair na cúirte arís. An babhta seo, áfach, d’fhostaigh an Don Dominic an coirpeach drochchroíoch céanna arís, agus trína chleasanna siúd, trína chruálacht, agus trína scileanna mar choir-eagraí , chuir sé ar chumas an drongaire, Cavello, éaló glan uathu siúd a bhí á ghardáil, agus níos measa fós, d’éirigh leis éaló, scun scan, as na Stáit Aontaithe ar fad, agus fágadh an FBI, agus na Cúirteanna, buailte, náirithe, os comhair an tsaoil mhóir.
The World’s End
Ar ball, chuaigh Andie deGrasse agus Nick Pellisante i gcomhar le chéile, le dul ar thóir an fhir ghunna, ar Richard Nordeshenko. Theastaigh uathu teacht suas leis an bhfear sin, nó tuigeadh dóibh, go mbeadh ar chumas an fhir sin seoladh Cavello a thabhairt dóibh, nó b’eisean an té a bhí uathu, i ndáiríre.
Bhuel, sin an áit a éiríonn an scéal suimiúil, spéisiúil, lan teannas, nó níorbh aon ribín réidh iad na coirpigh úd a rabhthas sa tóir orthu, ach níl fúm an scéal ar fad a insint duit anseo, nó is scéal é seo a mbainfidh tú taitneamh agus sásamh as. Leor a rá, go raibh orthu dul go dtí “El Fin del Mundo”, nó go hImeall na Cruinne, sára bhféadfaidís a bheith sásta, go raibh an láimh in uachtar faighte acu ar an amhas míthrócaireaach, droch-chroíoch sin, Don Dominic Cavello. Más duine thú, atá tugtha do scéalta James Patterson, tá mé cinnte, go mbainfidh tú taitneamh agus toit as an scéal seo is déanaí óna chleite.
.
.
English 
Gaeilge