by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
.
Leabhar do-dhearmadta
…..My Lady Judge…..
.
My Lady Judge…..An chéad chló……….2007
le
Cora Harrison…………………… £15.99
.
.
.
I mBoireann an Chláir
Seo leabhar ar tháinig mé trasna air, ar na mallaibh. Thíos sa Leabharnann, sa Loch Buí a bhí mé maidin, agus mé ag guairdeall thart i measc na leabhar ansin, féachaint an bhféadfainn teacht ar leabhar eicínt, a chorródh an croí istigh ionnam, is a thabharfadh pléisiúr dom, fad is a bheinn sáite go dtí an dá chluais ann. Bhuel, tháinig mé ar an leabhar thuasluaite, agus tuigeadh dom láithreach, go bhféadfainn seal a chaitheamh leis, ‘á chrú’, mar adéarfá.
Tuige? adéarfadh duine liom, b’fhéidir.
Bhuel, ar an gcéad dul síos, suíonn an t-údar, Cora Harrison, a scéal i gcuid den tír, a chuaigh i gcionn go mór orm, blianta ó shoin anois, agus dár ndóigh, tá sár-aithne ag an údar ar an dtaobh sin tíre, nó nach bhfuil cónaí uirthi, thiar ar bhruach na tíre sin.
Tír Álainn
Cén chuid den tír atá i gceist agam, an ea?
Boireann an Chláir, gan dabht ar domhan, nó cá bhfaighfeá áit ar bith, ó cheann ceann na cruinne, gan trácht ar ó cheann ceann na tíre seo, cá bhfaighfeá áit inchurtha le Boireann an Chláir, ar a fhiántas, ar a áilleacht, ar a éagsúlacht, nó ar a iargúltacht. Sea, agus sa sceal seo, faigheann muid trácht ar ionaid aithnidiúla, cosúil le Mullaghmore, Poulnabrone, agus Kilfenora. Sea, agus suítear an scéal i bhfad siar i stair na dúiche sin, nó ba sa bhliain 1509 a tharla eachtraí an scéil seo. Ba é Turlough Donn O’Brien, a bhí ina Rí ar “Thomand,” ar an “Burren,” agus ar “Corcomroe,” freisin, ag an am, agus ba í, Mara, Breitheamh, (nó Brehon i mBéarla,) na Dúiche céanna sin, an t-aon bhean a bhí ag feidhmiú mar bhreitheamh in Éirinn, ag an am, agus ba é Turlough a cheap sa phost sin í.
Brehon na Boirne
Is í Mara an príomhcharachtar sa scéal, agus déanann an t-údar iarracht ar bhrat grá a shníomh thart uirthi fhéin agus an Rí, Turlough Donn, Ach ba dhuine an-neamhspleách í an Breitheamh, Mara. Ag an am áirithe sin, thart ar Fhéile mhór na Bealtaine, bhí an Rí ar a chuairt ríoga ar Ríocht na Boirne, agus é mar aoi ag a Bhreitheamh, Mara, ina teach fhéin i gCahermacnaghten, mar a raibh Scoil Dlí á seoladh ag Mara, le blianta fada. Féach mar a chuirtear síos ar an ionad ársa sin, Cahermacnaghten, sa Réamhrá…
“On the west side of the kingdom was Cahermacnaghten whose great stone walls, ten foot wide and twenty foot high, enclosed a law school. The exquisitely written documents penned within its walls tell the story of a community, living by the ancient laws of their forebears in the stony kingdom of the Burren.”
Féile na Bealtaine
Anois, bhí de nós ag daonra na Boirne Féile na Bealtaine a cheiliúradh, trí bhailiú ina slua, ar bharr “Mullaghmore”, agus Tine Cnámh a lasadh ansin, um mheánoíche, ar Oíche Bhealtaine. Bhí Mara, Breitheamh, agus Turlough Donn, Rí, ar an bhfód freisin, ach tuigeadh dóibh, go mbeadh sé ró-dhian orthu dul go barr an tsléibhe, an oíche sin, agus shocraigh siad, ar dhul píosa den tslí leo, agus ansin dul thar nais go Cahermacnaghten. Rinneadar amhlaidh. Ach, ar an drochuair, tharla gur deineadh dalta ón Scoil Dlí a dhúnmharú ar thaobh an tsleibhe sin, tráth eicínt, an oíche sin. Ar Mhara, an Breitheamh, a thit sé anois, an chúis a fhiosrú, agus teacht ar an té a dhein an marú, le go ngearrfaí an pionós cuí air, agus le go n-iocfadh sé an éiric a bheadh dlite air.
Taighde
Caitheann an t-údar roinnt mhaith ama ansin, ag fiosrú an scéil, trí dhul chun cainte le daoine áirithe, ar tuigeadh di, go mbeadh fianaise ábharach eicínt acu, a chabhródh lei teacht ar an ndúnmharfóir. Ach, i ndeireadh na dála, bheadh uirthi an pobal a thionól thart ar “Poulnabrone” leis an gcúis a phlé os ard, os comhair na muintire, nó ba thart ar an Leacht ollmhór sin a dhéantaí cúiseanna dlí a phlé, a fhuascailt, a shocrú, agus ba ansin freisin a dhéantaí breith an Bhreithimh a chur i bhfeidhm. Thart ar an ndúnmharú sin, agus ar an románsaíocht idir Mara agus an Rí a chaitheann an t-údar bunús a dúthrachta i gcruthú an scéil seo.
Scéal Stairiúil
Déanann an t-údar seo iarracht cumasach freisin, ar shaol an séú haois déag a chur ina steillebheatha os ár gcomhair amach. Cuireann an t-údar síos ar Ríthe, ar Bhreithiúna, ar Thaoisigh, ar Cheárdaithe, ar Phobal, agus ar Lucht Léinn. Tugann sí spléachadh dúinn freisin, ar an gcóras dlí a chuirtí i bhfeidhm i Ríochtai Éireann, ag an am, agus ar na modhanna a d’údáideadh siad, leis na dlithe sin a chur i bhfeidhm. Cuirtear síos, chomh maith, ar an gcogaíocht idir thaoisigh, idir threibheanna, agus fiú, tugann sí leide dúinn, ar na heasaontais idir Ghaeil agus Gaill, agus an chaoi ar tharla an dá chine sin in adharca a chéile i gCathair mhór na Gaillimhe.
Is spéisiúil freisin, na carachtair a chruthaíonn an t-údar le cur ar stáitse na staire, lena fís a leagan os ár gcomhair amach. Breathnaigh ar na hainmneacha breátha, Gaelacha, a bhaisteann sí orthu, ainmneacha ar nós, Murrough, Cumhal, Ardal, Fachtnan, Oscar, Lorcan, agus tuilleadh.
An-Léamh
Níl fúm a thuilleadh a rá faoi chúrsaí an scéil seo, ach mholfann don léitheoir an leabhar seo a léamh, dá bhfaigheadh sé an deis chuige, nó is spéisiúil an leabhar le leamh é, ar a chur chuige, ar a stairiúlacht, ar a inchreidteacht, agus ar a dhílseacht don dúiche ina suitear é.
.
Peadar Bairéad
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I M E A L L A N D O M H A I N .
D’fhás mise suas ar bhruach álainn na Farraige Móire. Shiúladh muid na tránna thiar, Domhnach agus Dálach. Radharc glé glinn againn, ar oileáin draíochta, crochta, feistithe ar imeall an domhain, ar dhuirling sciorrach, chorrach, chlochach. B’in an troscán a d’fheistigh mise im aigne istigh, agus mé ag fás suas in Iorras, thart ar thrí scór go leith bliain ó shoin anois. Istigh im aigne fós, in áit na honóra, tá an troscán céanna sin, é sciomartha, snasta, le hionramahail na mblianta. Ní haon ionadh, mar sin, go bhfilleann mo smaointe ar Iorras na draíochta, agus go dtugaim faoi véarsaí a shníomh as cuimhní na dúiche sin. Seo dán beag, sníofa as abhras úd an dúchais.
.
D R A Í O C H T N A M A R A .
.
Draíocht na Mara Móire,
Mar bhrat geal cúir anuas
Ar aigne ghlinn na hóige,
In Iorras binn na gcuan.
.
Tránna fairsinge, bána,
A mheallann fós mo dhán,
Go tír dheas lách na meala,
Tar éis blianta fada ar fán.
.
Gualainn, Corrán, Inis Gluaire,
Carraig Mhainnín agus Inis Geidhe,
Dufair, Bearnach agus Sailín,
Mar phéarlaí im bhráisléad.
Draíocht na Mara Móire,
Ag buaileadh ar thrá mo shaoil,
Mar othra fós dom chosaint
Ar bhuairt, ar bhrón, ar aois.
.
Greadaigí libh a thonnta,
Ar thránna geala, buí,
Caithigí chugainn ar phort na beatha,
Síocháin, lúchair, is maoin.
.
********************************
Peadar Bairéad.
********************************
.
.
.
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
L á a n D ó c h a i s .
.
************************
.
A Day Called Hope……………céadchló………………..2003.
le
Gareth O’Callaghan………………………………………..£10.99.
.
**************************
By Chance .
De thaisme (by chance) a tháinig mé ar an leabhar seo a chéaduair. Cara liom a d’fhiafraigh díom an mbeadh aon spéis agam i leabhar faoin ngarla dubhach, nó an “depression”, mar a thugtar air, i mBéarla na Banríona.
“Diabhal mórán spéise agam sa ngarla céanna sin, ach amháin, gur mhaith liom fanacht glan amach uaidh, chomh fada agus is féidir liom”, arsa mé fhéin, á fhreagairt.
Bhuel, arsa mo chara,
“B’fhéidir gur mhaith le do léitheoiri iomadúla tuairisc a fháil uait ar an leabhar céanna sin, i do cholún, I mBéal an Phobail.” , sa Kilkenny People.
“B’fhéidir gur agatsa atá an ceart,” arsa mé fhéin. “Tabharfaidh mé faoi.”
“Beidh mé ag súil le píosa a léamh faoi, sa Kilkenny People, amach anseo, mar sin”, ar seisean.
“Súil agam, nach é súil Uí Dhubhda le hArd na Rí, agat é,” arsa mé fhéin.
I Read The Book.
Le sin, bhronn sé cóip den leabhar sin orm. D’fhágamar slán ag a chéile, agus b’in sin.
Ní bhfuair mé deis ar bith an leabhar sin a léamh go dtí go raibh Féile Mhór na Nollag thart, agus ansin, agus fad choiscéim coilig, ag teacht ar an lá, thug mé aghaidh ar an leabhar seo, le Gareth O’Callaghan.
Cheap mé i dtosach, gur leabhar gairmiúil a bheadh ann, ina gcuirfeadh an t-údar síos go mion, agus go hoibiachtúil (objectively), ar an ngalra dubhach céanna sin, agus i ndáiríre, ní bheadh mórán suime agam i leabhar teicniúil dá leithéid. Ní mar sin a bhí in aon chor, a mhalairt ar fad a bhí idir chamáin ag an údar, nó ba dhuine é, a chaith blianta fada faoi chuing dobhrste an ghalra chéanna sin.
Deep Despair .
Cuireann an t-údar seo tús lena Réamhrá go fórsúil, dána, agus súil siar aige bealach an éadóchais, as a dtáinig sé, agus an tsúil ghlan, ghlé ghlas, eile aige, roimhe síos bóthar an dóchais, a shíneann roimhe amach go léas anois. Ach, b’fhéidir nár mhiste deis a thabhairt don údar fhéin an méid sin a chur os ár gcomhair amach, ina bhealach fhéin….
“In 1999 I was diagnosed with clinical depression. For years before then I had been living a life I despised, a life that always felt beyond my control. It affected my job, tore into my family relationships and took me to the brink of suicide. Yet today I am fit and healthy, happier than I have been in many years, successful, independent, ambitious, and more hopeful and optimistic about the future than I could have ever imagined. There is no sign in any aspect of my life of the depression that almost destroyed me.”
Despair And Hope .
Bhuel, sin an chéad chaibidil den Réamhrá agat, agus is dócha go bhféadfá a rá, go bhfuil creatlach (skeleton) an scéil uilig le fáil agat, sa mhéid sin. Cuimhnigh ar an gcineál saoil a chaith sé sular cuireadh ainm ar a ghalar dó. Ansin, fiú, agus an galra dubhach imithe go smior na gcnámh ann, d’éiríodh leis a chuid oibre, mar Láithreoir ar Chlár gradamach Raidió, a chur i gcrích go cumasach, éifeachtach, sciliúil, ach chomh luath is a bhíodh an méid sin déanta aige, chaitheadh sé bunús an chuid eile den lá, ina leaba. Sa leabhar seo, déanann sé cur síos ar an gcruatan agus ar an anró trínar ghaibh sé, sular éirigh leis na saineolaithe a ghalra a aithint. Admhaíonn sé, nach galra báis é, an galra dubhach céanna sin, ach ag an am gcéanna, cuireann sé strus chomh mór sin ar an té a tholgann é, go mbíonn baol, agus dhá bhaol go minic, ann go gcuirfeadh le lámh ina bhás fhéin, agus de réir cosúlachta, is ag dul i méad atá an baol céanna sin, le himeacht aimsire, nó tá uimhir na ndaoine a chuireann lámh ina mbás fhéin ag dul i méad, go suntasach, le blianta beaga anuas.
A Personal Journey .
Sa leabhar seo, téann an t-údar siar ar chúrsaí a shaoil fhéin, agus déanann iarracht ar phictiúr a thabhairt dúinn, ar chruatan, agus ar anró saoil, an té a bhfaigheann an galra seo greim air. Déanann sé cur síos ar a óige, ar a scolaíocht, agus ar an smacht a cuireadh i bhfeidhm sna ranganna, le cabhair on tslat, nó ón leathar, ag braith ar an scoil ar ar dhein tú freastal. Níor tuigeadh don údar seo, go raibh an léasadh a tugadh do dhaltaí, tuillte, nó oiriúnach. Ach, níos déanaí, agus é thart ar aon bhliain déag d’aois, tugadh mí-úsáid ghnéis dó, mí-úsáid a lean ar feadh bliana, geall leis. Is dócha go raibh baint ag na cúrsaí sin uilig leis an ngalra dubhach a theacht air, ar ball. Anuas go dtí an pointe sin dá shaol, bhí lán-mhuinín (confidence) aige as an Eaglais Chaitliceach, agus as na sagairt freisin, ach chuir ar tharla dó, i rith na bliana sin, críoch leis an gcreideamh daingean sin a bhí aige. Féach mar a chuireann sé fhéin é..
“Yet behind this imposing facade lay something rotten, which would eventually destroy the Church as we knwo it; sexual abuse against young boys and girls.”
Mhill na tarlúintí sin uilig a chreideamh, a dhóchas, agus a mhuinín in údarás daonna. Is dócha gur fhás a ghalra as ar tharla dó, agus as a bhfaca sé ag tarlú do dhaoine eile, le linn a óige. Tuigeadh dó scaití, go raibh sé ag dul le buile. Bhí an t-ádh air go raibh spéis mhillteanach aige sa cheol, agus is dócha gurbh ‘in a tháinig i gcabhair air, in am an ghátair. Uaidh sin, d’éirigh leis dul le craoltóireacht, agus sa tslí sin, bhí ancaire diongmháilte ansin aige, a choinníodh slán é, ar longbhriseadh, is ar bhás, é.
Ach, anois ní scéal gan dóchas é seo, in aon chor, a mhalairt ar fad atá fíor, nó is é fáth ar chuir an t-údar dua na scríbhneoireahta air fhéin, sa chás seo, nó le dóchas a chur ar fáil dóibh siúd, a bhfuil an galra uafásach seo gafa go smior na gcnámh iontu.
A Life-belt .
D’éirigh leis-sean an galra seo a chloí, agus síneann sé crios tarrthála (life-belt) chuig éinne atá ag fulaingt faoi bhráca an ghalra seo, Sin an fáth ar chuir mé fhéin romham an leabhar seo a léamh, a chéaduair, agus ansin, píosa a scríobh anseo, i mBéal an Phobail, faoin leabhar seo, ag súil go mb’fhéidir go mbainfeadh duine eicínt, a bhfuil an galra seo ag cur as dó, ag súil go mbainfeadh sé leas as an leabhar seo, lena sheoladh ar ais arís ar bhealach a leasa is a shláinte.
One of the strange ironic truths about depression is that the healing takes place when we concentrate on the present and future, not on the past…..
Nowadays I revel in the idea of the future and all its possibilities. When I look to the future today I think to myself; You have the power to do anything you want.
Gan dabht ar domhan, d’éirigh le Gareth an galra dubhach a chloí, agus a fhágáil taobh thiar de, agus aghaidh a thabhairt ar bhóthar mealltach an dóchais, a shíneann idir é agus léas. Gurab é an dála céanna é, ag éinne a bhfuil an glara dubhach seo ag teacht idir é, agus síocháin agus suaimhneas anama agus coirp.
*****************************************
Nathanna cainte………….
Coiscéim coiligh……….A cock’s step….a short step……the length that comes in the day from Christmas onwards.
Súil Uí Dhubhda le hArd na Rí. O Dowd’s hope of getting back Ardnaree…..a hope that will not be fulfilled.
Galra = galar, galra is quite a common form of the word, as used in the west of Ireland.
*************
Peadar Bairéad.
*************
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
L e a b h a r C o n s p ó i d e a c h !****************************
Stupid White Men………….Céadchló Penguin sa Bhreatain………..2002.
Le
Michael Moore……………………………………………………………………….11.95 Euro.
************************
Ar mo bhealach go Meiriceá a bhí mé, i Lúnasa na bliana seo caite, nuair a thug mé faoi deara, agus mé ag aerfort Átha Cliath, nach raibh a dhath le léamh agam ar bord an eitleáin. Anois, nílim ag rá anseo, go léim an t-uafás ar fad, agus mé craptha, dingthe, leath-scanraithe, i mo chúng-shuíochán ar eitleán, ach ag an am gcéanna, níor mhaith liom bheith ar bord, gan leabhar de chineál eicint, a bheith faoi mo láimh agam, ar eagla go mbuailfeadh fonn léitheoireachta mé, agus mé cupla míle os cionn na talún, nó ní bheadh sé ró-aisiúil, ag an bpointe sin, dul ag cuardach leabhair, tharla nach mbíonn siopa leabhar, de chineál ar bith, le fáil ar thaobh shráideanna an aeir. Bhuel, le scéal gairid a dhéanamh de, agus ó tharla nach raibh an oiread sin ama le spáráil agam i mbun an ghnó, phioc mé suas an leabhar thuasluaite, “Stupid White Men” le Michael Moore, nó cheap me, go ndéanfadh sé cúis, an babhta sin. Thug mé faoi deara freisin, ón méid a bhí maíte acu ar an gclúdach, go raibh sé roghnaithe mar Leabhar na Bliana ag British Book Awards, cibé ciall atá le baint ag duine as an méid sin? agus chomh maith le sin, bhéic fógra beag eile, ar choirneél an chlúdaigh cheanna sin, The Number 1 Bestseller. Agus murar leor sin do dhuine ar bith, cuireadh in iúl dom freisin, gurbh é tuairim Time Out go raibh sé…”Furious and funny. A great book”
Caithfidh go raibh mé sásta leis an moladh sin ar chlúdach an leabhair, nó rinne mé é a cheannacht, ar an toirt, gan aird dá laghad a thabhairt ar a raibh le rá ag ár seanfhocal fhéin, i gcás dá leithéid, sé sin, gan leabhar a cheannacht riamh ar a chlúdach! Thug mé mo €11.95 dóibh ar an sladmhargadh seo, agus chun bealaigh liom, agus an rí-leabhar sin, go mórtasach, faoi m’ascaill agam.
Rinne mé a raibh le déanamh agam roimh dhul ar bord dom, agus ansin, ghlac mé m’áit sa scuaine a bhí ag fanacht le dul ar bord Eitilt EI 145, Eitilt de chuid Aer Lingus s’againne. Tuigeadh dúinn nach mbeadh orainn fanacht ró-fhada, ach ní mar a shíltear a bhítear, go minic, nó in áit dhul ar eite ag a 11.45 r.n. níor éirigh linn éirí den talamh go dti a trí a chlog san iarnóin! Níor insíodh tada dhúinn faoin mhoill sin go dtí 2.30 i.n. agus míníodh dúinn ansin, gurbh é an ceo bradach ba chúis leis an trioblóid ar fad, agus déanta na fírinne, d’fhéadfadh cúrsaí a bheith i bhfad níos measa, nó ba é ár n-eitiltne an eitilt deiridh a chuaigh ar eite an tráthnóna beannaithe sin. Ach, is é atá i gceist agam anseo, nó go raibh mo sháith ama agam, le mant maith mór a bhaint as Stupid White Men, sula ndeachaigh muid ar eite, an tráthnóna sin.
Ní call dom a rá, gur leabhar an-neamhghnách é an leabhar céanna seo, agus ón aithne atá faighte againn ar Mheiriceánaigh, ní bheifeá ag súil go scríobhfadh Meiriceánach ar bith leabhar chomh frithMheiriceánach leis an leabhar seo. Ní hé sin amháin é, ach scríobhadh an leabhar seo sna míonna roimh 11/ 9/ ’01, agus bhí 50,000 cóip den chéad eagrán clóite agus réidh le dul ar an margadh, tráthnóna an 10 Meán Fómhair, 2001, ach mar adeir an t-údar ina Réamhrá……
“I wrote Stupid White Men in the months preceding September 11, 2001. The first 50,000 copies of it came off the presses on the evening of September 10. Needless to say, those books were not shipped out to bookstores across the nation on the following day as had been scheduled.”
Theastaigh ón údar moill cupla seachtain a chur ar dháileadh an leabhair. Thoiligh na foilsitheoirí chuige sin, agus dúradar leis go dtiocfadh siad ar ais chuige, ar ball. Bhuel, d’imigh na seachtainí, agus níor chuala sé faic ó na foilsitheoirí, agus nuair a chuir sé scairt orthu, ag fiafraí cathain a chuirfí an 50,000 cóip úd den leabhar ar díol sna siopaí?
Ba é freagra a fuair sé, ar ball, nó nach bhféadfaidís an leabhar a chur ar an margadh faoi mar a bhí sé scríofa, toisc go raibh aeráid pholaitíochta na tíre athraithe ó cuireadh cló air, ach
1.dá mbeadh sé sásta a leath a athscríobh,
2. tagairtí géara don Uachtarán Bush a fhágáil ar lár,
3.a dhearcadh frithRialtais fhéin a mhaolú, agus ansin,
4.thart ar $100,000.00 a íoc leis an gComhlacht, as an 50,000 cóip úd a athfhoilsiú,
5.agus, chomh maith le sin, dá bhfágfadh sé cupla caibidil ar lár,
6. Ansin, bheadh siad sásta a leabhar a chur ar an margadh.
Ní call dom a rá nach raibh an t-údar sásta a leithéid a dhéanamh dóibh, agus féach mar a chuir sé sin in iúl dóibh, ina fhreagra chucu….
“I am not going to change 50 percent of even one word of this book. I can’t believe what you are telling me. You already accepted this book and printed it! Now you are afraid – or worse, you are trying to censor me to conform to the corporation’s political philosophy…..
Ní gá a rá, nach raibh na foilsitheoirí, HarperCollins le Mr Rupert Murdoch, sásta géilleadh puinn don reibiliúnach seo, Michael Moore,
“Things rested so”…ar feadh tamaill, agus ansin, thug an t-údar caint uaidh, ar an gcéad la de Mhí na Nollag, 2001, áit eicint….off the New Jersey Turnpike, i seomra ina raibh thart ar chéad duine. Mhínigh sé don lucht eisteachta, nach raibh fonn air, an óráid a bhí ullamh aige, a thabhairt dóibh, agus tugadh cead dó a scéal fhéin, faoina leabhar, Stupid White Men, a insint dóibh. Bhí go maith. Chuaigh sé i gcionn go mór ar a lucht éisteachta, agus tharla go raibh leabharlannaí mná ar an bhfód, agus shocraigh sise an scéal a chur ar an idirlíon dá comhleabharlannaithe. Bhí toradh céatach ar a scéal, agus ba ghearr gur thosaigh leabharlannaiathe na tíre ag scríobh chuig na foilsitheoirí, ag áiteamh orhtu, go gcuirfí leabhar Moore ar díol láithreach. Le scéal gairid a dhéanamh de, shocraigh siad ar an 50,000 cóip úd a chur ar an margadh, ach dúirt siad nach ndéanfaí é a phoibliú, sna meáin chumarsáide. Ach dá ainneoin sin, chuaigh an t-údar fhéin ar an idirlíon, lena scéal a chur i láthair an phobail, agus ba é toradh a bhí air sin, nó gur díoladh an 50,000 cóip sin, taobh istigh de chupla uair a chloig. Faoin chúigiú lá ina dhiaidh sin, bhí an leabhar ina naoú chlóbhualadh, agus é ar bharr liostaí na leabhar mór-ráchairte, ar nuachtáin ghradamúla Mheiriceá. Sea, agus d’éirigh leis sin a dhéanamh, gan aon chabhair ó na Foilsitheoirí, nó ó na meáin, frí chéile. Ansin tharla rud ait. Thosaigh an leabhar ag baint amach an chéad áit ar liostaí na leabhar mór-ráchairte sa Bhreatain. Conas a tharla sin, an ea? Bhuel, bhíothas ag ceannacht na leabhar i Meiriceá, ar phraghas an-ard. Le freastal ar an trá sin, chuir na Foilsitheoirí eagrán speisialta ar fáil don Bhreatain agus d’Éirinn, agus é sin daor go maith freisin.
Ar ball, tháinig “Penguin” i gcabhair ar an údar, agus shocraigh siadsan, ar eagrán Penguin den leabhar a chur ar an maragadh, sa Bhreatain agus in Éirinn dó….
Well I am now free of the Murdoch machine – and to my aid have come the good people at Penguin Books in the UK with their offer to publish the foreign paperback edition of this book. Their letter to me was one of the most generous and powerful shows of commitment to my work that I have ever seen and I am very grateful for their support.
Bhuel, b’in mar a tharla go raibh an t-eagrán Penguin seo den leabhar le ceannacht agamsa, i siopa leabhar an Aerfoirt, i mBaile Átha Cliath, an mhaidin sin, an t-ochtú lá de Lúnasa 2003, agus sin an fáth gur cheap mé, gurbh fhiú dhom scéal an leaahar fhéin a insint daoibh anseo, nó ar bhealach, tá an scéal sin chomh spéisiúil leis an scéal atá á insint sa leabhar fhéin. Ach sin ráite, caithfidh mé a rá, gur bhain mé an-phléisiúr as an leabhar céanna sin, nó léiríonn an t-údar seo, de shliocht Gael, léiríonn sé misneach agus crógacht, sa tslí a ionsaíonn sé George W. fhéin, agus Rialtas agus Údaráis na Stát Aontaithe, gan fiacail a chur ina bhfuil le rá aige!
Mar sin, má theastaíonn uaitse, an scéal seo, ó údar, atá, mar adeir an…blurb…
Stupid White Men tells you everything you need to know about how the great and the good screw us over. It reveals – among other things – how ‘President’ Bush stole an election, aided only by his brother, cousin, his dad’s cronies, electoral fraud and tame judges; how the rich stay rich while forcing the rest of us to live in economic fear, and how politicians have wh**ed themselves to big business…..
A hilarious must-read for anyone who wants to know what the con is and how ‘they’ get away with it….
Agus rud is iontaí fós, nó go bhfuil an leabhar seo ag baint áite amach fós, ar liostaí na leabhar mór-ráchairte, abhus is thall.
Léigh é, agus faigh amach duit fhéin conas a d’éirigh leis an údar seo an lámh in uachtar a fháil ar Fhoilsitheoirí, ar Rialtas, agus ar Údaráis, ní hamháin thall, ach abhus, freisin.
****************
Peadar Bairéad.
****************
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
( I mBeal an Phobail this week recalls the Eucharistic Congress Year of 1932 )
A Nation re-awakening
I still remember the year 1932. Our State was still in its infancy. There was a magic stirring in the atmosphere, and a new spring in the step of the nation. At that time, I lived in the magic land of Erris in West Mayo. One couldn’t but notice at that time the intoxication of freedom still stirring in the heart of the community. Dont imagine now that our people were on the pig’s back, at that time, we were still a long distance from that Utopian land, as many of our people still lived from hand to mouth, and hungry want walked with the people, but there was hope in their hearts and they really felt that, at last, Winter had truly passed.
I still remember the election of that fateful year. We youngsters enjoyed the excitement of the election, with its speeches from the candidates outside Binghamstown \\\\church gates, every Sunday, as we made our way slowly towards Election Day. I remember the odd car decorated with coloured baloons making it’s way slowly over our rutted Erris roads, scattering coloured propaganda leaflets as they went. Yes, without a doubt it was an exciting time to be young and carefree, and not having any idea of the depth of the problems that grown-ups wrestled with at that time in the hungry thirties, but for us youngsters who yearned for fun and excitement, it was all good exciting fun.
At school, our teacher, a Miss Quinn, tried her very best to impress on us the great solemnity of the occasion, and she took us on visits to Binghamstown Church, where she explained to us the importance of the celebration of the Eucharistic Congress which we was taking place here in Ireland, at that particular time, because it happened to be the fifteenth centenary of the coming of Christianity to Ireland, as it was taken to us by our national patron, Saint Patrick, in the year of 432 AD. She told us too, that a like celebration would not happen again until the year 2032, a time when she felt none of us would be able to join in those celebrations, except, perhaps, a few of us youngsters, who might perhaps survive until that far away year.
I recall too, that at that time, our parish priest told his congregation that they should get two flags, the National flag, and the Papal flag, and fly them from the chimneys of their houses to show that they were taking part in the historic celebration. Yes, and they took his advice too, and didnt our village of thatched, cosy, whitewashed, houses look gallant and exciting as it sailed, as they looked like a naval squadron, sailing before a following wind, with all flags proudly flying.
These were some of the thoughts that rushed into the kitchen of my memory recently, when I read that we would hold the next Eucharistic Congress here in Ireland in the year 2012. It was then that I understood that Miss Quinn was mistaken when she told us that the next such Celebration would be held here in the year 2032. And some of the little people of 1932 would indeed be able to celebrate our next Eucharistic Congress!
English 
Gaeilge