by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
Icon a tháinig go hÉirinn
Peadar Bairéad
Dealbha
Thug mé cuairt ar Mhá Nuat ar na mallaibh, agus ó tharla go raibh cuireadh faighte agam ó mhuintir “CEIST” (Catholic Education an Irish Schools Trust) glaoch isteach chucu, am ar bith a tharlódh sa chomharsanacht sin mé, le go bhfeicfinn an ‘Dealbh’, nó an Icon speisialta, atá acu ina n-oifigí ansin, faoi láthair. Bhuel, caithfidh mé a rá leat, gur mhúscail a gcuireadh fiosracht an chait ionnam fhéin, agus shocraigh mé láithreach ar bhualadh isteach chucu, le spléachadh a fháil ar an nDealbh speisialta sin. Anois, is dócha gur cheart dom a mhíniú i dtosach nach gnáth-dhealbh atá i gceist anseo, ní hea muis! Is é atá idir chamáin agam anseo nó “Icon”. “Icon” den chineál a bhí, agus atá fós, coitianta i measc na nEaglaisí Ceartchreidmheacha, ach go háirithe.
“Icons”
Agus ag caint ar na dealbha oirthearacha seo, nach fada óna leithéid a rugadh agus a tógadh mise? D’fhéadfainn a rá, nár chuala mé trácht orthu, nó teacht tharstu, agus mé ag fás aníos in Iorras na nIontas fadó. Cinnte, bhí dealbha flúirseach go maith sa Séipéal s’againne ar an nGeata Mór, ach gnáthdhealbha ba ea iad, sa mhéid go mba dhealbha tríthoiseacha a bhí iontu, dealbha a sheas os ár gcomhair amach ansin faoi mar ba dhaoine daonna iad. Ar ball áfach, nuair a tharla go raibh léann an tsagairt á chur ormsa sa Chliarscoil, chuala mé tagairt á dhéanamh ansin do na dealbha speisialta seo, a raibh Eaglaisí an Oirthir an-cheanúil orthu, agus tuigeadh domsa, go mba dhealbha déthoiseacha a bhí iontusan, agus go rabhthas tugtha dá leithéid de dhealbha, toisc gur tuigeadh dóibh, go raibh dealbha tríthoiseacha crosta orthu ag an mbac a cuireadh ar íomhánna greanta sa Dara hAithne sa mBíobla fhéin.
Ná déanaigí sibhse íomhánna greanta….
“Thou shall not make unto thee any graven image….. ”
Tá chuile chosúlacht ar an scéal gur chloígh na Giúdaigh leis an Aithne sin, agus glacadh go forleathan leis freisin, i measc na gCeartchreidmheach, mar i gcás na gCeartchreidmheach, dhealródh sé go raibh siadsan sásta nach raibh an “Icon” i gcoinne fhorálacha na hAithne sin.
Is amhlaidh a scríobhadh na hIcoin
Ach caithfear a chur san áireamh anois, go raibh rialacha daingne, dochta, ag gabháil le déanamh na ndealbh céanna sin, sa chaoi nach raibh clú, nó cáil faoi leith, le gnóthú ag an té a dhéanfadh “Icon” dá leithéid a “scríobh”, mar b’in an téarma a d’úsáid siad, i gcás a ndearadh nó a gcumadh. Sea, agus caithfidh mé a admháil anois, go ndeachaigh an “Icon” seo lucht ‘Ceiste’ i bhfeidhm orm fhéin ar bhealach nach ndéanfadh dealbh tríthoiseach, bfhéidir. Mar, ó tharla gurbh a scríobh a rinne an té a chum, tuigeadh domsa go raibh de dhualgas ormsa, mar sin, an “Icon” sin a “léamh”, agus ar an mbealach sin, bhí orm staidéar grinn a dhéanamh air, ó thaobh dathanna, cuma, dearadh, teachtaireacht agus múineadh.
Ó na Flaithis anuas
Anois, tuigeadh ó thus, go raibh gné eicínt osnádúrtha ag baint leis an “Icon” sa mhéid gur tuigeadh, nár lámh daonna amháin a dhear, a chéaduair, ach gur tháinig roinnt áirithe díobh chugainn, faoi mar a tháinig íomhá aghaidh Íosa chugainn, ar an dtuáille a thug Veronica dó, agus é ar a shlí chun a chéasta, agus nár dhein déantóirí na “nIcon” ach na saothair úd a chóipeáil, nó a athscríobh, faoi mar adeiridís fhéin faoina saothar, cosúil, ar bhealach, leis an gcaoi a scríobh scríbhneoirí na Scrioptúr a saothar fhéin, agus iad faoi anáil an Fhir Thuas. An Dealbh, a thuilleann an cháil, in áit an té a dhear, nó a dhein. Feictear domsa freisin, go ndéanann na dealbha déthoiseacha seo an croí agus an t-anam a bhogadh i dtreo an spioraid agus an chreidimh, áit a dtéann na dealbha tríthoiseacha i bhfeidhm níos mó ar na céadfaí.
Cairde ar an bhfód
Ach, le hiompó ar an “Icon” iontach sin a leagadh os mo chomhair in Oifigí “Cheist”, i bPairc Thioncail Mhá Nuat an lá sin, ba cheart dom i dtosach, na daoine a bhí ar an bhfód, in éineacht liom, a chur in aithne dhaoibh. Bhí Anne Kelleher, Ned Prendergast, Lloyd Bracken, agus m’iníon fhéin, Carol Ann ansin, agus b’in iad na daoine a chuir ar an eolas mé i dtaobh an Icon speisialta seo.
Tar éis dúinn ár gcaint agus ár gcomhrá a dhéanamh, tógadh an “Icon” isteach, agus leagadh os mo chomhair amach é, le deis a thabhairt dom spléachadh maith a fháil air. Rinne mé sin, agus mar adúirt mé thuas, chuaigh an “Icon” seo i bhfeidhm go mór orm. Míníodh dom, gurbh í Rosaleen Hogan, ball de Shiúracha na Trócaire, a scríobh agus a dhear an “Icon” seo…“The Pantocrator” a thugtar ar a leithéid seo “d’Icon”, ainm a chiallaiíonn..An Tiarna Uilechomhachtach, nó is pictiúr dár Slánaitheoir, Íosa Críost atá le feiceáil againn san Icon seo. Chaith an scríbhneoir bunús bliana i mbun an ghnó dhiaganta seo.
Anois, mar a mhínigh mé thuas, ní raibh an oiread sin scile agamsa sna cúrsaí seo, ach ag an am gcéanna, tuigeadh dom gur chorraigh an “Icon” mé ar bhealach a mhúscail m’anam agus mo spiorad ar dhóigh a shásaigh easpa, nó folús eicínt, a bhí sa chroí istigh ionnam. Míníodh dom, go raibh rudaí éagsúla le léamh san “Icon”. Na dathanna, mar shampla. Dúradh liom, go raibh an dath dearg le craiceann an tSlánaitheora, rud a chiallaigh a Dhiagacht, agus ansin, taobh amuigh de sin, bhí clóca uaithne, agus dúradh liom, go dtángthas ar an ndath sin, trí ábhairín den bhuí a mheascadh ar an ngorm. Is don saol seo a dhéanann an meascán sin tagairt.
Léigh na méireanna
Breathnaigh ansin ar na lámha. Tá an lámh dheas ardaithe ar mhodh óráideach, agus tuigtear go ndéanann na méaranna ráiteas adeir go bhfuil an Slánaitheoir fhéin dár múineadh, nó deir na saoithe linn, go bhfuil na litreacha IC XC le léamh as leagan amach, agus cuma, na méireanna sin. Tá leabhar an Bhriathair i ngreim na láimhe clé aige. An Briathar fhéin ag craoibhscaoileadh an Bhriathair don Saol Mór, dár dteagasc agus dár múineadh atá sé.
I gcás na súl, tuigtear go bhfuil ceann acu ag féachaint díreach amach orainn agus an ceann eile ag breathnú tharainn amach ar an saol frí chéile. Tá na cluasa dírithe orainn freisin, nó cluasa le héisteacht is ea iad. Tá an muinéal níos téagartha ná mar a cheapfá, agus séard atá le léamh againn as sin nó, go bhfuil sé amhlaidh, sa chaoi go mbeadh ar a chumas an Briathar a fhógairt go líofa, agus a chraoibhscaoileadh, ó cheann ceann na cruinne.
Tá fáinne na naofachta thart ar a cheann, agus imlíne na croise, le tabhairt faoi deara, taobh istigh den bhfáinne céanna sin. Tá na litreacha, IC XC, le tabhairt faoi deara ag barr an “Icon”, litreacha a chiallaíonn “Íosa Críost”. Ciallaíonn na litreacha atá ar an gcrois fhéin “an tÉ atá”, agus sin Dia fhéin, dár ndóigh, rud a chuireann Diagacht Chríost i dtuiscint dúinn.
Fuinneoga na bhFlaitheas
Sea, agus nár dhúirt duine eicínt go raibh na dealbha déthoiseacha seo cosúil le fuinneoga na bhFlaitheas, agus nuair a dhírionn an Críostaí a aire ar “Icon”, ní leis an bpictiúr a adhradh atá sé, ach le dul i dteangmháil leis an té a léirítear san “Icon”, agus é anois páirteach i nGlóir na bhFlaitheas.
Sílim gur chuala mé duine eicínt ag rá, go rabhthas ag smaoineamh ar an “Icon” seo a thabhairt ar chuairt chuig ionaid áirithe ar fud na tíre. Nach corraitheach an smaoineamh é, agus is cinnte nach dtiocfadh as cuairt dá leithéid ach maitheas agus tairbhe…………….
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Ceart nó Déirc?
Ag miogarnaigh cois na tine a bhí mé, tráthnóna an Bhuiséid, nuair a dúisíodh de phlimp mé. Duine éigin a bhí ag iarraidh an doras tosaigh s’againne a leagan, nó a bhriseadh, a cheap mé i dtosach, ach ar baillín, tuigeadh dom go raibh duine eicínt ag oibriú na ndoirne ar an ndoras céanna sin, agus é ag éileamh go ligfí isteach é.
D’éirigh mé, chomh sciobtha is a bhí i mo chnámha, agus rinne mé mo bhealach go dtí an doras tosaigh. D’oscail mé an doras, agus cé bheadh ina sheasamh ansin, ar lic an dorais, ach mo sheanchara, Séimí a’ Droichid. Thug mé faoi deara láithreach go raibh sé thar a bheith corraithe, nó bhí muc ar gach mala aige, agus chuile chosúlacht air, go raibh cuthach feirge air.
Séimí a’ Droichid
“Do chéad fáilte isteach, a Shéimí,” arsa mé fhéin go deas réidh leis, “gabh aníos ag an tine, agus cuir feoil ar an gcathaoir shúgáin sin ar thaobh na ciotóige ansin.”
“Thankee! thankee!” arsa mo Shéimí cóir, nó sin leagan cainte atá aige, ceann a phioc sé suas, tráth raibh sé ina náibhí, in Albain, blianta fada ó shoin.
“Aon scéal nua agat?” arsa mé fhéin leis, nuair a fuair mé suite go compórdach é ar bhruach an teallaigh, agus mé ag iarraidh fios fátha a scéil a mhealladh uaidh.
Buiséad!
“Buiséad a thugann siad air!” ar seisean “ Dearg-robáil! sin a thabharfainn fhéin air, nó céard tá déanta acu anois ach na Cártaí Leighis a bhaint díom fhéin is de Naipí bhocht s’againne”
B’éigean dó stopadh ansin, nó thug mé faoi deara, go raibh sé deargtha suas go dtí bun na gcluas, agus do bharúil? nach raibh braon fola lena shrón, an fear bocht. Fuair mé fhéin braoinín fuiscí dó, agus d’iarr air é a chaitheamh siar láithreach. Rinne, agus chonacthas dom, gur tháinig sé chuige fhéin roinnt, dá bharr.
“Ach a Shéimí, sin an cineál ruda a tharlaíonn, nuair a thagann cruaidh ar Aire Airgeadais, agus Buiséad á chur i dtoll a chéile aige.”
“Tuigim sin, agus bheinn fhéin sásta mo chion fhéin a íoc, chomh maith le fear, ach nach bhfuil a fhios agat, gur bronnadh na Cártaí céanna sin ar shaoránaigh na tire seo, ar shroichint na trí scór is a deich dóibh, agus de réir mar a thuig mise cúrsaí, níor dhéirc, nó “hand out” a bhí i gceist sa mhéid sin ach gur bronnadh orainn iad, mar cheart, ceart a thuillfeadh chuile shaoránach, dá n-éireodh leis, nó lei, an aois oirirc sin a shroichint, díreach faoi mar a bhronntar an Seic sin an Uachtaráin, orthu siúd, a shroicheann an céad, bail ó Dhia orthu!”
Ní buan iad geallúintí poilitíochta!
“D’fhéadfadh cuid den cheart a bheith agat sa mhéid sin, ach nach bhfuil a fhios agat fhéin, nach ró-bhuan iad geallúintí poilitíochta”
“Admhaím go bhfuil an fhírinne ghlan agat sa mhéid sin, ach má ligtear don Rialtas an ceart sin a bhaint de shaoránach ar bith, bhuel, an bhfuil ar a gcumas ansin cearta eile a bhaint dínn, freisin? Bronnadh an ceart sin orainn, seacht mbliana ó shoin, agus anois, tá siad meáite ar na cearta céanna a bhaint dínn agus a chealú. An bhfuil a leithéid de chéapar ceart, cóir, nó feiliúnach?”
“Déarfainn go dtuigtear don Rialtas go bhfuil an ceart sin acu.”
“Má tá an ceart sin acu, bhuel, go bhfóire Dia orainn uilig, agus féach anseo anois. Tá mo Chárta Leighis fhéin sa tiachóg seo agam. Breathnaigh air anois, agus inis dom, céard a deirtear ar an gCárta céanna sin?”
Valid until 2020?
“Ó! sea, feicim anseo go ndeirtear go bhfuil an Cárta seo “Valid” go dtí an bhliain 2020, agus ar chúl an Charta, deirtear, gur féidir leis an HSE an Cárta a athrú, nó a chealú, dá n-athródh cúrsaí an té ar leis é.”
“Bhuel, nach bhfuil lán béil ráite acu sa mhéid sin. Tá sé “Valid” go ceann dhá bhliain déag eile, agus is féidir é a chealú, má athraíonn cúrsaí an té ar leis an Cárta. Níl tada ansin faoin gCárta a chealú ar chúinsí ar bith eile. Nach bhfuil chuile chosúlacht ar an scéal, gur roghnaíodh na seandaoine le híoc as dearmaid lucht na sparán teann, toisc, is dócha, nár tuigeadh go mbeadh ar a gcumas tada a dhéanamh faoi, agus bhí an ceart acu sa mhéid sin, ach chonacthas don phobal, frí chéile, nár chóir leatrom dá leithéid a dhéanamh orthu siúd, a chaith a laethe, ag saothrú don Stát, ag íoc cánach, ag tógáil clainne, agus ag coimhlíonadh dualgaisí an tsaoránaigh chóir.
Ní bheathaíonn na briathra na bráithre!
Ach, feach! Ní haon mhaith bheith ag caint agus an anachain déanta! Tá sé chomh maith domsa dul abhaile, nó tá Naipí s’againne an-chorraithe faoin ábhar céanna seo, an créatúr, nó tá Cárta Leighis aicise freisin. Ach, go raibh maith agat as éisteacht liom, nó feictear dhom anois, go bhfuil ualach trom scaoilte agam díom, tar éis an méid sin cainte a chur díom. Oíche mhaith agat anois!”
“Slán abhaile” a chuir mé fhéin ina dhiaidh, agus é ag cur an doras amach de le luas lasrach.
Ach ba chóir dom a rá, gur fhág sé ábhar machtnaimh agamsa, a choinneoidh ar mo mharana mé go ceann scathaimh, ach go háirithe, nó nach duine den dream sin mise freisin!
.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Christ the Lord
The Road to Cana
by
Anne Rice
Leabhar ar leith
Leabhar an-neamhghnách atá idir chamáin againn an tseachtain seo, nó is annamh a thagann duine trasna ar leabhar a dhéanann teideal mar seo a láimhseáil ar bhealach macánta, dáiríreach. Ach éiríonn leis an údar seo, Ann Rice, é sin a dhéanamh go seoigh, agus ag an am gcéanna, éiríonn lei scéal corraitheach a leagan os ár gcomhair. Ach ní hé seo an chéad leabhar corraitheach a chuir sí ar fáil dúinn, nó smaoiníonn duine ar theidil mhór-ráchairte eile a shil óna peann, leabhair cosúil le, Out of Egypt; The Feast of All Saints; Cry to Heaven; agus Called out of Darkness, leabhar a bhfuiltear meáite ar é a chur i gcló i Samhain na bliana seo, 2009. I gCeanada a rugadh í, agus tá cónaí uirthi anois i ríocht úd na gréine, Calafóirnia.
Féach mar a chuireann sí tús lena scéal………..
“Who is Christ the Lord?
Angels sang at his birth. Magi from the East brought gifts: gold, frankincense, and myrrh. …
In the Temple an old man gathered the babe in his arms….…A light for revelation to the Gentiles and glory for your people Israel.”
Mac an tSiúinéara
Arbh fhéidir go mba shiúinéir i Nasair é Críost an Tiarna? Fear a raibh triocha bliain bailithe aige faoin am seo, agus fear a raibh lán an mhála de scéalta ag dul timpeall faoina bhreith, faoi na haoirí, faoi na Ríthe ar chuairt, sea agus céad scéal eile chomh do-chreidte leo sin, ach nach raibh triocha bliain imithe isteach i muileann an ama ó ré na scéalta sin, agus cad a tharla i rith na mblianta sin, le tuar a chur faoin tairngreacht, mar adéarfá?
Faic na ngrásta!
Ach sa scéal seo, tagann Íosa fhéin os ár gcomhair amach, agus déanann seisean a scéal fhéin a chur in ár láthair. Tuigtear dó, gurb é a dhán an dán ar labhair na fáithe faoi, fadó, ach an raibh a fhios sin uilig ag an Íosa seo ‘gainne, an siúinéir ó Nasair. Bhuel! Feach mar a chuir sé fhéin é…
“Yes. I know it’s possible. I am Christ the Lord. I know. What I must know, I know. And what I must learn, I learn.”
B’fhéidir go raibh dearmad déanta ag an gcosmhuintir ar na tarlúintí neamhaí, a thit mar chith glóire aimsir a bhreithe. Ní raibh dearmad ar bith déanta ag Íosa fhéin, nó ag “Yeshua” faoi mar a thugtar air sa leabhar seo. Nár shiúinéir é cosúil leis na siúinéirí eile a bhí ag obair in éineacht leis? Nár mhair sé in éineacht leo, agus nár ith sé, agus nár ól sé, faoi mar a rinne chuile dhuine thart air? Ach, bhí a fhios ag “Yeshua” fhéin go raibh dán faoi leith i ndán dó.
Tráth Pósta Tagtha
Ni mar sin a bhí i gcás a dhearthár áfach, nó tuigeadh dá dheartháir Séamas go mba óigfhear, cosúil le haon óigfhear eile é, agus go raibh sé thar am aige corraí amach, faoi mar ba chóir d’fhear dá aois a dhéanamh, ach tuigeadh do “Yeshua” nach raibh a leithéid i ndán dó. Ach, tá chuile chosúlacht ar an scéal, gur thuig na daoine a mhair timpeall air, nár dhuine mar dhaoine eile a bhí ann.
Ach ó tharla gurb é “Yeshua” fhéin atá ag insint a scéil dúinn anseo, déanann an t-údar chuile iarracht ar an gceangal idir a dhaonnacht agus a dhiagacht a thuiscint. Cinnte ba dhuine daonna é, cosúil le chuile dhuine eile de chlann Éabha, ach ag an am gcéanna, ba Dhia é, an dara pearsa den Tríonóid Naofa. Anois, ar tháinig an dá bheith sin salach ar a chéile am ar bith, agus conas a d’éirigh leis an duine daonna saol iomlán daonna a mhaireachtaint, gan cur isteach ar bith, am ar bith, óna dhiagacht. Bhuel, sin an fhadhb, agus déanann an t-údar chuile iarracht ar an bhfadhb sin a scaoileadh dúinn.
Daonnacht agus Diagacht
Anois, níl fúmsa an rún ar fad a scaoileadh dhaoibh anseo, nó, chuige sin, caithfidh sibh fhéin an leabhar a fháil, agus a léamh, ach féach ar an bpíosa seo, agus tabhair faoi deara, mar a léiríonn sé fadhb an údair agus í ag iarraidh breathnú isteach i gcroí an scéil, tar éis do “Yeshua” daichead lá a chaitheamh ar a mharana sa bhfásach…
“I lay in a heap as the sand blew over me. And the voice of the Lord was not in the wind; and it was not in the sand; and it was not in the sun; and it was not in the stars.
It was inside me.
I’d always known who I really was. I was God. And I’d chosen not to know it. Well, now I knew just what it meant to be the man who knew he was God.”
Anois, mar bhuille scoir, ba cheart dom a rá anseo, nach dírbheathaisnéis iomlán “Yeshua” atá idir chamáin ag an údar sa scéal seo. Ní hea in aon chor, nó i ndáiríre, níl i gceist sa leabhar seo ach tréimhse ghearr ina shaol, thart ar a thriochadú bliain, nuair a bhí coire na Tíre Naofa ag fiuchadh go tréan, tráth a raibh na Giúdaigh ag súil le fuascailt ó smacht na Rómhánach.
Bealach na Croise
Ag an nóiméad cinniúnach sin, bhí daoine ann, a raibh súil acu, gurb é an “Yeshua” sin a sheolfadh chun a saoirse iad, thar bhóthar anacair an chlaidhimh, ach níorbh é sin an druma a chuala “Yeshua” cóir, agus tar éis do dul ar oilithreacht chun na háite a raibh Eoin Baiste i mbun a mhisin fhéin, agus tar éis a bhaiste faoi láimh Eoin, Agus ansin, i ndiaidh dó seal a chaitheamh sa bhfásach ar a mharana, agus cathuithe an diabhail fhéin a chur de, tuigeadh dó go raibh misean Diaga le coimhlíonadh aige ina bhealach fhéin, agus go raibh an t-am tagtha le tabhairt faoin misean sin a chur i gcrích. Ach caithfidh tú an leabhar fhéin a léamh le fios fátha gach scéil, agus gach eachtra, fan an bhealaigh sin, a thuiscint.
Leabhar neamhghnách, spreagúil, suimiúil, corraitheach.
Súil agam go mbainfidh tú taitneamh agus tairbhe as.
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
New Year's Resolutions
Peadar Bairéad
.
Tá an tráth sin bliana an doras isteach chugainn arís! Gearróga Dubha an Gheimhridh curtha dínn againn, agus muid ag druidim linn go réidh, cúramach, i dtreo na Féile Bríde. Agus tugann chuile dhuine againn faoi deara an fad choiscéim choiligh sin tagtha sna laethanta, cheana féin; lusa an chromcinn, lena gcorn ardaithe, ag adhaint dóchais i gcroí an dúlra, anam ag tíocht i gceol na spideoige is an loin. Sea, seo an t-am le rúin athbhliana a dhéanamh.
Seo an t-am le seolta a ardú arís, le dúshlán na mara móire moingscaoilte a thabhairt. Seo an tráth den bhliain le soithigh ár mbeatha a thabhairt i dtír, len iad a ghlanadh, is a sciúradh, agus díon a chur orthu in aghaidh doineann na dúluachra. Gan dabht ar domhan, seo an t-am le claíocha bearnaiathe na beatha a dheisiú, agus le gortghlanadh éifeachtach a dhéanamah ar fhiailí santacha, barrphlúchtacha ár laethe. Seo an tráth den bhliain, nuair a dhírím fhéin ar alt a scríobh faoin ábhar thuasluaite.
Agus le filleadh ar an ábhar ar ar tharraing mé an scéal an tseachtain seo, sé sin, ceist na Rúin Athbhliana. Tuigfidh tú fhéin, go bhfuil sé beagnach thar am agam éirí as an nós seo anois, nó mura bhfuil mo leas déanta agam faoin am seo, tá sé ag éirí ró-dhéanach bheith ag súil go ndéanfadh na rúin athbhliana an beart dom, ach, mar sin fhéin, faoi mar adeir lucht an Bhéarla, “Hope springs eternal in the human breast.” Sea, is deacair tine an dóchais a mhúchadh i gcroí an daonnaí, agus mar sin, seo chugaibh mé arís le mo chupla rún….
Geallaim dhaoibh!
Ar an gcéad dul síos, geallaim dhaoibh, go bhfuil fúm colún suimiúil, spreagúil, tairbheach, a chur ar fáil dom léitheoirí, anois is arís!
Ar an dara dul síos, tá mé meáite ar mhisneach a mhúscailt sa chroí istigh ionnam, i rith na bliana úire seo, agus glacadh leis, go dtiocfaidh an tír s’againne i dtír, agus go mbéarfaidh muid bua ar na deacrachtaí iomadúla, atá ag bagairt go géar orainn, na laethe seo. Agus go mba láidre, agus go mba dhílse an pobal seo, tar éis dó an Cúlú Eacnamaíochta s’againne a shárú.
Mar bhuille scoir, tá socraithe agam freisin, súil an tseabhaic a choinneáil ar an saol thart orm, sea, agus ar dhaoine freisin, go háirithe orthu siúd a bhfuil greim acu ar roth stiúrtha na cumhachta, le bheith cinnte de, go bhfuil siad ag saothrú na cumhachta céanna sin ar mhaithe le leas an phobail, nó tá súil agam, go mbeidh chuile dhuine againn san airdeall feasta, le féachaint chuige go ndéanfar amhlaidh. Agus nach n-úsáidfear í faoi mar a úsáideann an cat a chrónán! Agus chomh maith le sin, tá fúm tabhairt faoi ábhar ar bith a bheidh i mbéal an phobail ag an am, cuma faoi cheart na polaitíochta, ba coisricthe, nó cúis ar bith eile, ach oiread! An bhfuil rúin athbhliana déanta agat fhéin? B’fhéidir nárbh olc an smaoineamh é cupla ceann acu a dhéanamh!
Athbhliain faoi mhaise dhaoibh uilig!
by Peter Barrett | 2017/04/04 | Uncategorized
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Where Praise is Due !
Nach minic a chualamar uilig an seanfhocal úd “Mol an t-áth mar a gheobhair”, agus sin rud nach ndéanann muid go ró-mhinic. Caithfidh mé a admháil anseo, go gcaithim fhéin roinnt mhaith ama ag clamhsán agus ag déanamh beag is fiú de chúrsaí áirithe, agus gurb annamh a dhéanam rudaí a mholadh, go háirithe, nuair a bhíonn an moladh sin tuillte.
Céard tá i gceist agam, an ea?
Tá seo. Gur minic mé ag clamhsán agus ag cáineadh obair an Rialtais, na Dála, an Bhardais, agus na Comhairle Contae, agus nuair a chuaigh mé siar ar na píosaí sin uaim, a cuireadh i gcló sa cholún seo, le roinnt blianta anuas, ba ghearrr gur tuigeadh dom, go raibh mé sprionlaithe go maith leis an moladh céanna sin, bíodh sé tuillte, nó ná bíodh. Anois, nílim ag ra, nach raibh sciolladh teanga, agus cáineadh, tuillte acu go minic, ach ag an am gcéanna, tá mé cinnte gur mhinic freisin an focal molta tuillte acu.
Bhuel! bíodh sin mar atá, ach tá rún athbhliana nua déanta agam don bhliain áirithe seo atá romhainn amach, go ndéanfaidh mé na hÚdaráis chéanna sin a mholadh, am ar bith a bheidh a leithéid tuillte acu!
And, to begin with…..
Agus inis dúinn, cad é an chéad éacht dá gcuid, atá le moladh agat?
Sílim go bhfuil sé thar am agam aird a dhíriú ar shráideanna agus ar bhóithre ár dtíre, agus ar an gcaoi a ndéanann na hÚdaráis chuile iarracht iad a choinneáil glan, néata. Ní rud éasca é sin, in aon chor, go háirithe nuair nach mbíonn an pobal s’againne sásta a gcion fhéin den ghnó sin a dhéanamh, leis an dúiche a choimeád glan, agus gan dramhaíl, agus chuile shórt bruscair, a scaipeadh go fial, flaithiúil, timpeall orthu.
Nach bhfuil moladh freisin tuillte acusan a dhéanann chuile iarracht ar chathracha agus bailte móra na tíre seo a choinneáil glan, néata, trí Chomórtas na mBailte Slachtmhara a eagrú, bliain i ndiaidh bliana. Marach iad, tá mé cinnte, go mbeadh muid ag treabhadh linn, agus muid sáite go dtí na glúna, i ngach uile shaghas bruscair agus dramhaíle, trínár mbailte agus trínár gcathracha.
Roadmaking
Níl dabht ach oiread, ach go bhfuil moladh tuillte, agus tuillte go maith, acu siúd a dhéanann bóithre a thógail, a dheisiú, agus choimeád in ord agus in eagar, ó cheann ceann na tíre seo. Ní beag nó éasca a ngnó, nó sa chéad áit, bíonn ar na daoine seo chuile shórt a chur san áireamh, agus iad ag iarraidh freastal ar phobal na tíre seo, trí dhóthain bóithre a choinneáil fúthu, mar chuige sin, bíonn orthu fás, nó a mhalairt, i ndaonra, i mbailte agus i gcathracha, agus fiú amuigh faoin dtuaith fhéin, ionas go mbeidh ar a gcumas, a dhéanamh amach, cá bhfuil bóithre nua ag teastáil, agus cén áit a bhfuil gá le seanbhóithre a leathnú agus a dheisiú, sa chaoi go mbeidh áit, agus spás, ag chuile shórt tráchta, a bhealach a dhéanamh go héasca, ó ionad amháin go hionad eile, de réir mar a thograíonn siad. Chuile bhabhta, nuair a théann duine ar thruas ar bhóithre na Banban, feicfidh sé go bhfuil na hÚdarais seo, se sin, Údarás na mBóithre Náisiúnta, ag obair leo go dícheallach, agus iad ag iarraidh freastal ar thrácht uilig na tíre, bíodh nach éasca a leithéid a dhéanamh, nó is cosúil le fás aon oíche é, fás uimhir na ngluaisteán, agus na bhfeithiceal eile, a théann amach ar ár mbóithre fada, bána, chuile lá, Domhnach agus Dálach, ó Luan go Satharn, sea, agus ó cheann ceann na bliana.
Bypasses and Roundabouts
Cuir san áireamh freisin, an méid Timpeall, agus timpeallán, atá tógtha acu, cheana féin, agus na cinn atá á dtógáil, nó á bpleanáil acu, i láthair na huiare seo, timpeall agus thart ar ár mbailte, agus iad ag iarraidh plódú tráchta ar sráideanna a sheachaint, nó ar a laghad, a mhaolú, sna laethe atá romhainn amach.
Mar sin, déarfainn, gur féidir linn uilig a bheith lán-bhródúil as na hÚdaráis chéanna sin, a dhéanann cúram dár mbóithre. Is dócha gur féidir liom sin a léiriú, i bhfoirm seanfhocail freisin.
Cén seanfhocal atá i gceist agam, an ea?
An ceann seo. “Molann an obair an duine”, sea, bíodh sin mar chríoch agam leis an gcéad alt molta uaim, i mbliain seo a 2008, agus tá súil agam, nach é seo an ceann deiridh, ach oiread. Ach, Is maith an scéalaí an aimsir, mar adeireadh an seandream fadó. Sea, feicfimid, amach anseo.
English 
Gaeilge