D’aithris Amanda Gorman a dán “The hill we climb” ag searmanas oirnithe an Uachtaráin Biden le déanaí, agus chuaigh sé go mór i bhfeidhm orm mar baineann sé linn go léir a bhfuil meas againn ar an daonlathas. Chuir mé Gaeilge air ionas go mbeinn in ann é a roinnt leat sa cholún seo! Gan a thuilleadh moilleadh, seo é dán Amanda:
An cnoc a dhreapaimid
Le breacadh an lae cuirimid ceist orainn féin
Cén áit ar féidir linn solas a aimsiú sa síor–scáth seo?
An cailleadh a iompraímid,
An muir is gá dúinn siúl tríd.
Thugamar dúshlán ar an t-ainscéal;
Tá sé foghlamtha againn nach ionann ciúnas agus síocháin i gcónaí.
Agus na noirm agus na nóisin faoi cad atá cóir
Ní hionann iad i gcónaí agus an Cóir féin.
Ach is dúinn fáinne an lae fiú roimh é a bheith ar eolas againn.
I slí éigin déanaimid é;
I slí éigin chuireamar tharainn
Tír nach bhfuil briste ach amháin neamhchríochnaithe.
Muidne, i gcomharbacht ar thír agus am
Inar féidir cailín óg tanaí dubh de shliocht sclábhaithe
a thóg máthair aonraic a bheith ag brionglóideach go mbeadh sí ina huachtarán,
agus gur éirigh léi a bheith ag aithris fhilíochta d’uachtarán.
Agus sea, tá muid i bhfad ó shnasta, i bhfad ó fhoirfe,
Ach ní fhágann sin nach bhfuil muid ag streachailt chun aontas foirfe a chruthú.
Tá muid ag streachailt chun aontas le haidhm a chothú,
Chun tír a chumadh tiomnaithe do na cultúir, dathanna, tréithe agus dálaí go léir ag baint leis an gcine daonna.
Agus mar sin ardaímid ár súile ní i dtreo cad a sheasann eadrainn,
Ach i dtreo cad a sheasann romhainn.
Dúnaimid an scoilt, mar tá a fhios againn ár dtodhchaí a chur i dtús áite,
Ní foláir dúinn ár ndifríochtaí a chur ar leataobh.
Cuirimid ár gcuid arm uainn
Le go mbeimid in ann ár lámha a shíneadh amach dá chéile.
Níl muid ag iarraidh éinne a ghortú ach síocháin do chách.
Lig don chruinneog a rá ach amháin go bhfuil sé seo fíor:
Faoi mar a bhíomar faoi bhrón, d’fhásamar,
Faoi mar a bhíomar cráite, bhíomar dóchasach,
Faoi mar a d’éiríomar tuirseach, rinneamar iarracht,
Go mbeimid ceangailte le chéile i gcónaí, buacach-
Ní toisc nach gcaillfimid arís go deo,
Ach toisc nach gcothóimid deighilt arís go deo.
Insíonn an scrioptúr dúinn a shamhlú
Go suífidh gach duine faoina fhéith agus a chrann figí féin,
Agus ní chuirfidh éinne eagla orthu.
Chun éirí linn san aois ina bhfuilimid,
Ní luífidh an bua sa leann ach sna droichid ar thógamar iad.
Sin é an cheapach gheallta,
An cnoc a dhreapaimid ach amháin má bhíonn sé de mhisneach againn.
Toisc mar tá an Meiriceánachas níos mó ná bród dúchais,
Is é an t-am atá thart dúinn agus an tslí a réitímid é.
Chonaiceamar fórsa a réabfadh ár dtír in ionad é a roinnt,
A scriosfadh ár dtír dá mhoilleodh sé an daonlathas.
Agus ba bheag nárbh éirí leis an iarracht seo,
Ach cé gur féidir an daonlathas a mhoilliú go tréimhsiúil
Ní féidir é a shárú go buan.
San fhírinne seo, sa chreideamh seo tá muinín againn,
Toisc cé go bhfuil ár súil againn ar an todhchaí, tá súil na staire aici orainn.
Seo é ré an tslánaithe chóir.
Níor mhothaíomar réidh le bheith mar oidhrí uaire chomh huafásach,
Ach taobh istigh de d’aimsigh muid an chumhacht
Chun caibidil nua a chumadh,
Chun dóchas agus gáire a thairiscint,
Curtha againne. Cé gur uair amháin d’iarramar:
Conas faoin spéir a d’fhéadfaimis tubaiste a shárú?
Anois maímid: Conas ar domhan a d’fhéadfadh tubaiste muidne a shárú?
Ní mháirseálfaimid ar ais go dtí cad a bhí ann,
Ach bogfaimid ar aghaidh go dtí cad a bheidh ann,
Tír atá brúite ach ina iomláine,
Dea-mhéiniúil ach misniúil,
Fíochmhar agus saor.
Ní bheimid tiontaithe thart nó stoptha de dheasca imeaglú
Mar tá a fhios againn go mbeadh ár n-easpa ghnímh agus marbhántacht fágtha le hoidhreacht ag an gcéad ghlúin eile.
Beidh ár mbotúin mar ualaigh dóibh
Ach tá rud amháin cinnte:
Má mheascaimid trócaire le cumhacht agus cumhacht le ceart,
Ansin beidh grá mar ár n-oidhreacht
A n-athróidh ceart dúchais ár gcuid páistí.
Mar sin fágaimis tír inár ndiaidh níos fearr ná an ceann a fágadh dúinn.
Le gach tarraingt anála i mo chliabhrach umhadhaite preabtha,
Iompóimid an domhan ó gortaithe go hiontach.
Éireoimid ó chnoic órga an Iarthair.
Éireoimid ón Oirthuaisceart sceirdiúil inar chothaigh ár sinsear réabhlóid den chéad uair.
Éireoimid ó na cathracha cois locha san Iarthar Láir.
Éireoimid ón Deisceart griandóite.
Atógfaimid, tiocfaimid le chéile agus chugainn féin
I ngach scáineadh is cúil sa náisiúin s’againne,
I ngach cearn a dtugtar ár dtír air,
Ár bpobal éagsúla agus áille,
Aiséireoidh siad greadta agus galánta.
Le héirí na gréine scaraimid ón scáth,
Trí thine agus gan aon eagla orainn.
Tá an chamhaoir nua ag bláthú agus í á ligean saor againn.
Mar bíonn solas ann i gcónaí ach muid cróga go leor é a fheiceáil,
Ach muid cróga go leor é a bheith ionainn.
English 
Gaeilge