mickgb | I mBéal an Phobail

Parthas Caillte!

by mickgb | 2018/10/03 | Current Affairs, International News

Tá bagairt an Téamh Domhanda beo, slán! Ach ní rud maith é sin!

Is é loscadh sléibhe Campáil an tine ba mhilltí i stair Chalifornia. Tar éis an tsléachta iomláin seo, tá sé dhuine ochtó marbh, agus tá ceithre mhíle dhéag tithe agus cúig míle foirgnimh eile scriosta. Tá fiche cúig dhuine fós nach bhfuil tásc orthu fós.

Thosaigh loscadh Champáil ar an ochtú lá de Shamhain ach níor éirigh le os cionn míle comhraiceoir tine é a smachtú go dtí seacht lá dhéag ina dhiaidh sin. Loisceadh níos mó ná seasca míle heictéar sa tubaiste uafásach seo. Nuair ba mheasa é, loisceadh cúig míle cearnach gach soicind le siotaí de chéad ciliméadar san uair!

I ndeisceart California, san áit chéanna in ar mharaíodh trí dhuine dhéag i mbeár le déanaí, bhí loscadh mór thart ar an am céanna le loscadh Champáil. Fuair triúr bás sa loscadh sin- loscadh Woolsey, agus tá míle cúig céad foirgnimh scriosta. Loisceadh níos mó ná daichead míle heictéar sa tine sin.

Is oth liom a rá, ach i rith an loiscthe féin, thosaigh cluiche an mhilleáin! Ar an deichiú lá de Shamhain, nuair a bhí an loscadh ar buile fós agus os cionn céad duine ar iarraidh, bhí Uachtarán na Stát Aontaithe ag tvuiteáil. D’fhág sé an locht ar Stát Chalifornia, ag rá go raibh a bainistíocht foraoise go huafásach agus mar sin b’fhéidir nach gcuirfeadh sé airgead ar fáil do na Stáit sa todhchaí. Ní raibh feidhmeannaigh Chalifornia sásta leis sin, agus dúirt siad go bhfuil an Rialtas feidearálach mar úinéir ar sheasca faoin gcéad d’foraoiseacha Chalifornia agus go bhfuil siad tar éis na n-acmhainní a laghdú, neamhchosúil le California. Dúirt siad freisin go bhfuil cúiseanna suntasacha eile i gceist, mar ábhar casta atá ann. Tosaíonn agus scaipeann loscadh in áiteanna ina bhfuil daoine ina gcónaí, nó ina bhfuil línte cumhachta, in áiteanna oscailte le fásra tirim, nuair atá gaotha láidre ag séideadh, nuair atá an aimsir an-te agus an t-aer an-tirim agus nuair a chuidíonn an gheografaíocht féin le leathadh an dochair.

Ach ar an dá lá dhéag de Shamhain, tháinig athrú meoin air tar éis é a fheiceáil drochiarmhairtí politiciúla a sheasamh. Ansin, d’fhógair an tUachtarán staid éigeandála i gCalifornia.

Ar an seachtú lá dhéag de Shamhain, chuaigh an tUachtarán ar cuairt go dtí Parthas (Paradise). Thug sé óráid ann, agus dúirt sé go gcaithfidh California foghlaim ón Fhionlainn agus a bheith ag rácáil na talún sna foraoiseacha, mar níl loscadh ansin ar chor ar bith. D’inis Uachtarán na Fionlainne an scéal sin dó, a dúirt an tUachtarán Trump. Ach níor chuimhin leis an Uachtarán Sauli Niinisto aon chomhrá mar sin.

Á fhreagairt é sin, dúirt Rep. Ted Lieu (Democrat, California) nach trua é go bhfuil Uachtarán againn nach gcreideann san eolaíocht. Dá mbeadh sé chomh furasta le rácáil, bhíodh sé déanta againn cheana. Ach is ábhar casta é, agus tá ról mór ag athrú aeráide a dúirt sé!

Ar an drochuair, níor tháinig an tUachtarán Trump i gcabhair ar Chalifornia i rith na dtubaistí uafásacha seo – loscadh Campáil agus Woolsey.

Cad é mo thuairim? Nuair a chuirtear an fhírinne as a riocht, go háirithe nuair atá an tUachtarán féin ag iarraidh leas polaitiúil a bhaint as na tubaistí sin, beidh deireadh tubaisteach leis an scéal. Níl aon dabht ach go bhfuil an Téamh Domhanda ar siúl anois, agus níl mórán ama againn le leas a bhaint as an eolas sin, nó beidh sé ródhéanach stad a chur leis! Deir an tUachtarán Trump gur bhréag é an Téamh Domhanda, ach ag an am céanna, d’fhógair trí ghníomhaireacht déag feidearálach don rialtas tuarascáil mhór faoin athrú aeráide, ag rá go bhfuil sé ag tarlú anois agus ag tuar an leagan amach a bheidh ar chúrsaí, amach anseo. Sa leagan amach sin, de réir na n-údar, dá ndéanfaimis neamhaird den fhianaise, beidh orainn íoc as in a lán bealaigh – i mbeagán focal, beidh sé uafásach!

Ach ainneoin diúltú an Uachtaráin Trump, caithfimid a bheith dearfach. Le déanaí, d’aontaigh beagnach dhá chéad tír, na Stáit Aontaithe san áireamh, ar rialacha chun astúcháin dhíobhálacha a laghdú! Sin léas dóchais dúinn go léir!

Mar a fuair Éamonn Mór a ainm!

by mickgb | 2018/09/26 | Short stories

Cuairt Éamoinn

Bhuail mé le hÉamonn Mór deich mbliana ó shin. Tháinig mé isteach i dteach mo thuismitheoirí tar éis lae fhada ag obair, agus mé stiúctha leis an ocras. Thosaigh mé ag lorg rud éigin le n-ithe sa chuisneoir, nuair a ghlaoigh m’athair anall orm.

“A Mhichíl”, as seisean, “tar isteach anseo. Ba mhaith liom duine a chur in aithne duit!”

Chuaigh mé isteach sa pharlús.

“Éamonn Mór”, a dúirt sé, “seo é mo mhac Micheál!”

Sheas Éamonn Mór suas. “Bhuel, cé’ chaoi bhfuil tú, a Mhichíl?” arsa Éamonn.

Ní raibh mé in ann aon rud a rá ar feadh nóiméid. Ba é seo an fear ba mhionchumtha dá bhfaca mé riamh!

“Go maith, agus tú féin?”, a dúirt mé sa deireadh, agus mé fós faoi dhraíocht.

“Go réasúnta! Suigh síos anois a Mhichíl go n-inseoidh mé scéal duit”, a dúirt sé.

“Gheobhaidh mé tae agus arán donn”, arsa m’athair. Bhí a fhios aige go raibh ocras mór orm, agus b’fhéidir gur chuala sé an scéal seo go mion minic cheana!

“Nuair a bhí mé óg, a Mhichíl, ní raibh an tír seo mar atá sí anois. Bhí an baile beag ina raibh muid inár gcónaí, ina dhomhan mór dúinne..

“Chuala mé an rud céanna ó m’athair!” arsa mise. “Ní scéal nua é sin dom!”

Cheap mé go gcuirfeadh sé seo stad leis an scéal a bhí á insint aige, mar scéal leadránach ba ea é, bhí mé cinnte! Ar an drochuair, áfach, rinne mé dearmad ar fad faoi sin!

“Bhuel, an Peadar Mór an t-ainm atá air, a Mhichíl?” a d’fhiafraigh sé díom,” agus é ag stánadh orm.

“Ní hea”, arsa mise.

“Bhuel mar sin, níl an scéal céanna ann ar chor ar bith. B’fhéidir an tosach céanna, ach tá an chuid eile de mo scéal go sainiúil! Bí foighneach anois, a Mhichíl, go gcloisfidh tú an chuid eile den scéal!” arsa Éamonn Mór, agus chonaic mé nach raibh sé róshásta liom.

Ag an am seo, tháinig m’athair isteach le tráidire bia! Bhí mé an-sásta bia a fháil, agus thosaigh mé ag ithe láithreach. Thuig mise ansin go raibh mé mífhoighneach de bharr an ocrais mhóir a bhí orm.

“Tá brón orm, a Éamoinn Mhóir, ní raibh sé ar intinn agam a bheith chomh brusanta borb; gabh mo leithscéal!” arsa mise.

“Ara cén dochar!” arsa Éamonn Mór agus lean sé ar aghaidh le fuinneamh nua. “Anois, cá raibh mé? Sea, bhí mé ag caint faoi na seanlaethanta, nuair a bhíomar go léir bocht i mbealach amháin, ach saibhir i mbealach eile!

Sna laethanta sin, d’aithníomar gach carr sa cheantar ó fhuaim a innill. Ní raibh mórán carranna sa timpeall, ag an am sin, a’ dtuigeann tú?” arsa Éamonn Mór agus é ag ól braon tae. Ansin, lean sé ar aghaidh arís.

“Bhí “Morris Minor” ag muintir Uí Mhórdha, agus bhí post mór ag Seán Ó Mórdha sa chathair. Ba é an t-aon duine sa Pharóiste a thiomáin gach lá. Feirmeoirí ba ea an chuid ba mhó dínn. Gach lá nuair a thagadh Seán abhaile, chloisinn an carr sara bhfeicfinn é, agus ansin rithfinn amach an doras agus lig mé scread ard asam: “Tá Seán ag teacht, tá Seán ag teacht!”

Uair amháin, bhí m’uncail ar cuairt ó Bhéal an Átha linn, agus thosaigh sé ag gáire nuair a chonaic sé mo chuid geáitsí. Ní fhaca sé a leithéid riamh, mar bhí a lán carranna i mBéal an Átha ag an am sin, agus ní aithneodh aon duine carr áirithe ó fhuaim a innill! Bhí mo chairde lasmuigh ag an am sin, mar bhainidís taitneamh as an seó céanna gach lá.

Sé a dúirt m’uncail Éamonn liom agus é ag gáire ná:

“Éamonn an ghlóir mhóir, ná déan glór mór ar bheagán cúise – níl ann ach carr ag teacht!”

Thosaigh mo chairde go léir ag gáire ansin, agus ag canadh an t-amhrán beag:

“Éamonn Mór, ná déan glór!

Éamonn Mór, ná déan glór!”

In ainneoin mé a bheith an-bheag dom’ aois – nó b’fhéidir dá bharr sin, b’in é an t-ainm, ‘Éamonn Mór’, an t-ainm a glaodh ormsa i gcónaí ina dhiaidh sin, agus ar an drochuair, níor fhás mé, faoi mar a thuigfeá ón ainm sin, bíodh gur theastaigh sin uaim, thar aon ní eile.

Bhí náire an domhan orm tar éis na heachtra sin agus níor scread mé arís go deo nuair a chuala mé carr ag teacht. Agus sin é an fáth go dtugtar “Éamonn Mór” orm go dtí an lá atá inniu ann, bíodh is go mbeadh Éamonn Beag i bhfad níos oiriúnaí dom!”

Ní raibh aon rud le rá agam, ach d’aithin mé cumhacht na bhfocal ag an am sin, agus an damáiste a dhéanann focail neamhthuairimeach! Nach bhfuil a thoradh sin fós ar an bhfear bocht!

Tar éis an scéil, d’ólamar an oiread tae agus rinne an triúr againn comhrá ar ábhair éagsúla. Ach cé go ndearna mé dearmad ar an gcomhrá a tharla an oíche sin, d’fhan an scéal agus a cheacht crua liom thar na blianta fada, anuas go dtí an lá atá inniu ann.

Coláiste na Rinne

by mickgb | 2018/09/19 | Language Affairs, Personal

Gan amhras ar bith, ceapann a lán daoine go bhfuil na Gaeltachtaí go léir in Iarthar na hÉireann. Agus cé go bhfuil an chuid is mó de na Gaeltachtaí san Iarthar, tá dhá Ghaeltacht bheaga in oirthear na tíre! Tá ceann amháin i gContae na Mí agus an ceann eile i gContae Phort Láirge. Is Gaeltacht neamhghnách í Gaeltacht na Mí, mar sna tríochaidí sa chéad seo chaite, shocraigh Rialtas na hÉireann ar chúpla baile i gContae na Mí a úsáid le teaghlaigh fheirmeoireachta ó Ghaeltacht Chonamara a shocrú iontu. Gaeltacht an-speisialta is ea Gaeltacht na nDéise agus tá canúint Gaeilge na Mumhan, Gaoluinn na nDéise, labhartha ann. Is iascaireacht tráchtála an príomhthionscal sa cheantar máguaird. Is cuid de stair coitianta na nGaeltachtaí é sin.

Tá oideachas trí mheán na Gaeilge le fáil iontu, ó Bhunscoil go Meánscoil, agus tá sé sin an-tábhachtach do chaomhnú na teanga!

Ghlac Coláiste na Rinne ról lárnach sa chaomhnú sin, le fada. Bunaíodh an Coláiste sin i 1905, agus is cuid thábhachtach é sa ról sin. Seachas Coláiste na Rinne, is dócha nach mbeadh Gaeltacht ann ar chor ar bith!

Ach tá Gaeltacht na nDéise faoi bhláth, ní hamháin sa teanga, ach sa chultúr go léir – litríocht, ceol, agus damhsa san áireamh! Tá Gaelchultúr beo slán sna Déise!

Agus tá an Ghaeltacht seo in aici le Cill Chainnigh, sa lá atá inniu ann, leis na bótharbhealaigh iontacha atá againn. Ní thógann sé i bhfad tiomáint ó Chill Chainnigh go dtí an Ghaeltacht seo! Tá siopaí agus bialanna agus beáranna sa Ghaeltacht sin agus tá ar do chumas a bheith ag caint as Gaeilge sna gnólachtaí sin! Is mór an spórt triail a bhaint as sin, caithfidh mé a rá! Is iontach an lá faoin tír é!

Tá an Ghaeltacht in aice le Dún Garbhán, agus tá an-tóir ag turasóirí ar an áit seo.

Tá a lán cúrsaí Gaeilge ar siúl i gColáiste na Rinne, chomh maith le himeachtaí cultúrtha! Tá naisc úsáideacha le fáil ar an leathanach gréasáin: www.anrinn.com.

D’fhreastail mé féin ar thumchúrsa sa Choláiste le dhá bhliain anuas, ar feadh coicíse gach uair. Tá trí leibhéil oideachais ar fáil – do thosaitheoirí, d’fheabhsaitheoirí, agus do dhaoine ar chaighdeán ard. Tá meascán de ranganna, imeachtaí cultúrtha, agus turais, sna cúrsaí seo. Tá físeán iontach ar líne a thaispeánann blas an chúrsa, agus a chuireann tú in aithne do na daoine a d’fhreastail ar chúrsa na bliana seo. Is iontach go deo éagsúlacht na scoláirí, mar i dteannta na nÉireannach, tagann daoine as tíortha eile, ar nós Sasana, Meiriceá, an Astráil, an Rúis, an Ghearmáin agus an tSeapáin. Tá tú in ann lóistín a fháil más mian leat fanacht sa Ghaeltacht le linn an chúrsa. Gach maidin, bíonn ranganna ar siúl, agus caithfidh mé a rá go bhfuil na múinteoirí ar fheabhas! Gach tráthnóna, bíonn imeachtaí éagsúla ar siúl. Lá amháin, bíonn tú ag rothaíocht ar Rian Glas na nDéise, agus lá eile téann tú ar thuras go hInis Pic! Lá eile, bíonn tú ar thuras an ‘Dungarvan Brewing Company’, agus lá eile fós, itheann tú arán úrbhacáilte ag ‘Barron’s Bakery and Coffee House’. Níl deireadh riamh leis an éagsúlacht!!

Bhuail mé le daoine an-suimiúla ag an dá chúrsa ar fhreastail mé orthu, agus d’fhás nasc speisialta eadrainn mar bhí an sprioc chéanna againn, de bharr ár spéis i dteanga agus i gcultúr na hÉireann. Tá mé fós i dteagmháil le roinnt mhaith de na scoláirí sin.

I ndeireadh na dála, má tá grá agat don Ghaeilge agus má dhéanann tú beagán taighde maidir le cúrsaí agus imeachtaí atá ar siúl sa Choláiste, ní bheadh a fhios agat beo cad a gheofá! Tá an t-ádh dearg orainn go bhfuil institiúid oideachais agus cultúir den scoth mar sin i mbéal an dorais againn!

Pop Up Gaeltacht!

by mickgb | 2018/09/12 | Language Affairs, Personal

I bhfad ó Bhaile!

An chuid is mó den bliain, bím i mo chónaí i San Diego, i gCalifornia, sna Stáit Aontaithe. Bím ar ais i gCill Chainnigh an cuid eile den bhliain. Tá sé deacair go leor an Ghaeilge a labhairt in Éirinn, mar ní úsáidtear ár dteanga go minic lasmuigh de na Gaeltachtaí, agus fiú amháin ansin, cloistear a lán Béarla. Nach mór an trua é sin? ach tá dea-scéal ann freisin. Níl a fhios agam ar chuala tú riamh faoi na Gaeltachtaí“Pop Up”!. B’fhéidir nár chuala, mar tá na cruinnithe seo réasúnta nua.

Cúpla bliain ó shin, thosaigh beirt fhear – Peadar Ó Caomhánaigh and Osgur Ó Ciardha na himeachtaí cultúrtha seo. Cén fáth? Bhí siad mí-shásta leis na meáin, a bhí á rá nach raibh a leithéidí ann ar chor ar bith – daoine uirbeacha a úsáideann an Ghaeilge ar bhonn laethúil. Bhain siad trial as imeachtaí Gaeilge a chur ar siúl ag úsáid an idirlíon. Ar dtús, roghnaigh siad beáir i mBaile Átha Cliath féin mar shuíomh dá n-imeachtaí. Bhí a sáith iontais orthu nuair a d’éirígh thar barr leo, mar tháinig alán daoine chun Gaeilge a labhairt le chéile agus chun an craic a bheith acu. “Pop Up Gaeltachtaí” an t-ainm a chuir siad ar na cruinnithe seo, agus d’fhás siad ní h-amháin in Éirinn, ach ar fud an domhain freisin.

Gaeilge anseo?

Céard a cheapfá má dúirt mé leat go raibh mo bhean chéile agus mé féin ag labhairt Gaeilge le grúpa daoine i dteach tábhairne anseo i San Diego, California, an tseachtain seo caite? Nach gceapfá go bhfuil mé as mo mheabhair? Nó go bhfuil samhlaíocht iontach agam? Ach tá sé fíor! Bhí Gaeltacht Pop Up ar siúl i San Diego an Satharn seo caite – agus bhí sé ar fheabhas! Fear óg darb ainm Jeffrey a chuir an ócáid seo le chéile. Chaith sé an samhradh seo caite in Éirinn, agus rinne sé ag staidéar ar an nGaeilge ansin ar chúrsa Chonradh na Gaeilge. Tá sé ag déanamh staidéar ar an nGaeilge le breis agus bliain anois, agus tá sé in ann Gaeilge a labhairt go líofa! Is Calafóirneach an fear seo!

Cé gur rud iontach é sin, ní hé sin an rud is iontaí a tharla an oíche sin ag an nGaeltacht Pop Up. Go deimhin, bhuaileamar le hÉireannaigh agus iad ina gcónaí i Meiriceá le blianta agus ar mhaith leo an craic a bheith acu as Gaeilge. Ach bhuaileamar freisin le daoine as California nach raibh in Éirinn riamh – ach dá gcloisfeadh sibh iad ag caint go líofa as Gaeilge, cheapfá gurbh Éireannaigh iad, tá blas Gaeilge chomh maith ag an mbeirt acu. Fear agus a bhean chéile atá i gceist. Padraicín an t-ainm atá ar an bhean. Bhí a hathair as Éirinn agus bhí Gaeilge líofa aige. Nuair a bhí sé beo do mhúin sé Gaeilge san ionad Gaelach darb ainm “House of Ireland” i San Diego. Ach níor thosaigh Pádraicín féin ag foghlaim Gaeilge go dtí go raibh sí fásta. Ach seo é an rud is iontaí: nuair a phós Padraícín fear Seapánach-Meiriceánach, mhúin sí Gaeilge dó – Brian is ainm don bhfear atá i gceist agam anseo. Tar éis tamaill, nuair a bhí Brian in ann an Ghaeilge a labhairt maith go leor, thosaigh an beirt acu ag labhairt Gaeilge agus ag maireachtáil as Gaeilge gach lá sa bhaile. D’éist siad le Radio na Gaeltachta le chéile agus bhraith siad ar TG4, ar chláracha éagsúla, cosúil le Ros na Rún. Bhí an-ghrá acu donn teanga agus do chultúr na hÉireann, agus caithfidh mé a rá, go bhfuil Gaeilge álainn ag an mbeirt acu anois. I mo thuairim, taispeánann sé sin gan dabht go bhfuil an Ghaeilge beo fós agus in úsáid in áiteanna éagsúla ar fud an domhain ag daoine éagsúla, fiú amháin uaireanta daoine nach bhfuil deoir fola Gaelaí ag rith trína gcuisleanna!

Laethanta saoire in Éirinn?

Tar éis tamall ag déanamh comhrá, chuir mé ceist ar Phádraicín agus Brian ar mhaith leo riamh, dul go hÉirinn, ar a laethanta saoire. Thosaigh Brian ag gáire láithreach bonn. Ní raibh a fhios agam cén fáth!

“Ag magadh atá tú – an ea? Seo an rud – dá rachaimís go hÉirinn, ní fhillfiimís! Sin cinnte!” a dúirt Brian, agus é ag gáire. Chlaon Pádraicín a ceann, í ag aontú leis.

Thuig mé díreach cad a bhí á rá aige. Is áit an-spéisiúil Éire. Tá cultúr forásach, nua-aimseartha agus liobrálach ann ach, ag an am céanna tá sean-chultúr fíorluachmhar ann, lena teanga, ceol agus scéalta féin!

A chairde, nach bhfuil sé íorónta go dtógann sé strainséir, uaireanta, le h-aird a tharraingt ar cé chomh hiontach is atá an t-oileán seo, a daoine agus a cultúr !

Ó Phápa to Pápa

by mickgb | 2018/09/05 | Personal

le Peadar agus Mick Barrett

Peadar anseo…..

“Bfhédir nárbh eol dhuit go raibh mé in Ospidéal, i mBaile Átha Cliath, ar feadh scathaimh mhaith, le déanaí, agus gur tháinig mo mhac Mick i gcabhair orm, sa tréimhse sin, trí féachaint chuige go mbeadh an Colún seo le léamh ag ár léitheoirí, chuile sheachtain san idirlinn, agus ansin, d’iarr mé air leanúint leis sa bhfiontar sin. Thoiligh sé chuige sin, agus tá súil agam to dtaitneoidh toradh ár saothair libh feasta. Deir Mick fhéin gur cuma cá bhfuil cónaí air, nó go raibh súil aige go mbeadh ar a chumas cabhrú liom sa ghnó seo.”

Deir mo leath-bhádóir,Micheál, freisin………..

“Sa lá atá inniu ann, leis an idirlíon, níl sé neamhchoitianta a bheith i do chónaí in áit amháin agus ag obair in áit eile. Cuma cá bhfuil mé ag cur fúm ag an am, tá súil agam go dtabharfaidh mé léargas difriúil go dtí an bord, agus mar sin sílim go mbeidh dearcadh úrnua sa cholún féin.

De bhrí go bhfuil Gaeilge níos laige agamsa agus cé go bhfuil orm mo chion féin a dhéanamh, seans go mbeidh leibhéal na Gaeilge níos ísle, ar dtús, ar aon nós.

Dhá scór bliain!

Seo rud dochreite: Tá an t-alt spéisiúil seo “I mBéal an Phobail” thart ar dhaichead bliain d’aois anois! Thosaigh Peadar á scríobh tar éis chuairt an Phápa Eoin Pól, a Dó, sa bhliain 1979! Bhí ar Pheadar clóscríobhán láimhe a úsáid, agus bhí air cruachóip a fhagáil isteach ag oifig an Kilkenny People ansin! ‘chuile sheachtain, Ní raibh an fón póca cumtha fós! Agus sa bhliain 1979, bhuaigh foireann iománaíochta Chill Chainnigh ar Ghaillimh. Nach mór an difríocht idir inné agus inniu, a chairde! Agus tríd na hathruithe go léir a tharla, mór agus beag, lean Peadar ar aghaidh ag scríobh!

Le linn a thréimhse mar colúnaí, thug Peadar cúntas dúinn ar na heachtraí a bhí ar siúl ina shaol fhéin, sa phobal áitiúil, agus go deimhin, ar fud an domhain mhóir. Ach ná déan dearmad ar an rud is tábhachtaí, b’fhéidir! Ba i nGaeilge a scríobhadh gach alt díobh sin! Caithfimid ómós a thabhairt do Pheadar agus freisin don “Kilkenny People” as an tseirbhís riachtanach seo a chur ar fháil dá lucht léite.”

Tá sé in am!

“Dúirt Peadar liom le déanaí go mb’fhéidir go bhfuil sé in am aige tarraingt siar beagán! D’aontaigh mé leis agus dúirt mé go bhfuil sos beag tuillte aige anois, tar éis daichead bliain! Phléamar an t-ábhar sin ar feadh píosa, agus d’fhoghlaim mé go raibh imní air nach mbeidh dóthain Gaeilge sa pháipéar in éagmais a cholún seachtaine. Bhí an ceart aige, nach raibh? Príomhpháirt dár bhféiniúlacht náisiúnta agus dár gcultúr uathúil is ea an Ghaeilge – nach ea? Agus mar sin, tá sé an-tábhactach í a shábháil, ní amháin dúinn féin, ach do shliocht ár sleachta! Gach uair a úsaidtear an Ghaeilge, cabhraíonn sé leis an gcúis seo, agus mar sin, tá sé riachtanach an colún seo a choimeád beo! Ach an féidir le Peadar tarraingt siar beagán, agus ag an am gcéanna, don cholún dul ar aghaidh? Múineann gá seift, mar a déarfá, agus bhí smaoineamh againn conas an ceann sprice sin a bhaint amach!

Ar aghaidh linn!

Agus cad é an smaoineamh é sin? Sin í an cheist ? Bhuel, i bhfocal amháin – comhoibriú! Nach bhfuil sé sin sofheicthe?

Tá cabhróir ag teastáil ó Pheadar, le comhoibriú leis ar a cholún. Laghdódh an socrú sin an brú ar Peadar féin, agus bheadh sé in ann a intinn a leagan ar na rudaí is fearr leis. Mar sin agus sa tslí sin, cheapamar go mbeadh an dá thrá á fhreastal againn! Shocraíomar triail a bhaint as an moladh sin ar aon chaoi.”

Cabhróir!

“Maith go leor! Ach cá bhfuil an cabhróir sin? Má tá ceann agat, a Pheadair, caithfidh tú é, nó í, a cur in aithne dúinn! Sin atá á rá againn, nach ea?”

“Bhuel, beidh mo mhac Mick ag cabhrú liom, agus is dócha go bhfuil sé in ann é féin a cur in aithne daoibh! Cá bhfuil tú, a Mhichíl?”

“Táim anseo. Is mise an mac is sine sa chlann. Rugadh mé i gContae Muigheo, agus tógadh mé i mBaile Átha Cliath go dtí go raibh mé naoi mbliana d’aois, agus i gCill Chainnigh tar éis sin. D’fhreastail mé ar scoil náisiúnta Bhráithre de la Salle, agus ar Choláiste Chiaráin. Bhí m’athair ag obair sa scoil chéanna sin. Tar éis sin, d’fhreastail mé ar an Ollscoil i mBaile Átha Cliath ag déanamh staidéir ar Eolaíocht agus ar Innealtóireacht Leictreach. Ansin, bhí mé ag obair i mBaile Átha Cliath ar feadh cúig bliana, agus ina dhiaidh sin chuaigh mé thar tír amach go Meiriceá. Bhí mé ag obair i gCalifornia ar feadh breis agus deich mbliana fichead, nuair a d’éirigh mé as an jab trí bliana ó shin. Anois, caithim an chuid is mó den Samhradh in Éirinn, i gCill Chainnigh, agus an cuid eile den bhliain i San Diego, i gCalifornia Theas.

Tá súil ag an mbeirt againn go leanfaidh sibh ar aghaidh linn má tá tú i do léitheoir cheana féin. Má tá tú i do léitheoir nua, céad Fáilte romhat, agus tá súil againn gur bhain tú sult as an gcolún nua seo, agus go bhfanfaidh tú linn feasta.”

Gura fad buan sibh uilig!

Na Bairéadaigh.

« Older Entries

Next Entries »

Parthas Caillte!

Mar a fuair Éamonn Mór a ainm!

Coláiste na Rinne

Pop Up Gaeltacht!

Ó Phápa to Pápa

Latest posts