My North Star!!

I always call on him during my life,

When I'm in need,

Or whenever I'm in danger

And I need to be strong..

.

When I have a burning question,

Or whenever I feel sick,

When someone is saying something offensive to me,

Or when things are not going well.

.

On such occasions he comes to me,

And he puts me at my ease,

He takes the burden of my troubles from me,

And I'm not worried in the least anymore.

In this little poem, I try to express the specific characteristic of fatherhood, regarding the support our fathers give us through life's difficulties. By the way, our mothers also support us, but today my emphasis is on the fathers!

As for my own father, he supported me whenever I struggled as a boy growing up. Although I had no problem with my learning ability, I had quite a few other problems. As a teenager I was an utter weakling, and I also had asthma. Therefore, I was no use at hurling. That's a big disadvantage, especially when you're attending Kieran’s College, Kilkenny. I was left out of the heart of things and so I was very lonely. I was a boarding school student at the College, and I had to quickly develop my personal independence. Because I was an weaakling, the bullies always picked on me. My self-esteem was under attack with that behavior. But I was ashamed and I didn't say anything to my father. His support would only make the situation worse, because my father was a teacher in the same College. Anyway, I remained silent. You'd think my dad wouldn't know what was going on, let alone give me any help. But, you wouldn't be right!

I still don't know how my father found out what was going on. He found a creative solution for my situation. The bullies never hit me, because then they would be kicked out of school for misbehaving. But the bullies were still harassing me, using words instead of closed fists. It would have been better for me if it was physical harassment, no doubt. My father also realized that the greatest danger was psychological damage, and devised a solution to combat that.

The solution to the problem?

My father suggested positive and creative strategies for me, without pretending that they had anything to do with the bullying that was going on. I had no clue about it, either! My father emphasized the things I had a particular passion and talent for and told me there was nothing I couldn't do. He gave me courage whenever I was down and gave me a lift. Never yield, he said, to anyone you compete with, because he has the same doubts as you. My father awakened and encouraged my love of reading, although I already enjoyed learning everything at school. He opened the doors to many opportunities for me, and I ran through them fearlessly.

What about the bullies? When they realized they couldn't have the same effect on me anymore, they stopped bothering me and had to find new victims who would be easier to terrorize.

That was a very clever solution because my father managed to kill two birds with one stone. First of all, he defeated the bullies, because fresh meat was no longer available to them. Secondly, he built up my self-confidence by clearly showing that he trusted me completely. That positive attitude stayed with me from then on up to this day. With that very positive attitude, I am not afraid to try anything I want to do in my life. That way, I learn and develop every day. I am deeply indebted to my father Peadar Bairéad for that, God bless him.

.

      

  

.

.

.

.

.

.

.

.

Blianta fada ó shin, chuir mé isteach ar sé nó seacht bpost. D’fhreagair trí chomhlacht m’iarratas, ag rá go raibh suim acu ionam, agus i ngach cás glaodh chun agallaimh aghaidh ar aghaidh mé. D’fhreastail mé ar na trí cinn, agus tairgeadh trí phost dom i ndeireadh thiar thall. Is í an fhadhb a bhí agam ansin ná cén post a ghlacadh.  Bhí rud éigin an-speisialta faoi cheann amháin, comhlacht darb ainm Qualcomm lonnaithe i San Diego. Ar an drochuair, bhí an tuarastal is measa ag baint leis an bpost sin. Chuaigh mé siar agus aniar le stiúrthóir na n-acmhainní daonna, ag iarraidh teacht ar chomhaontú mar gheall ar mo phacáiste cúiteamh. Ach uair a mhol mé athrú sa phacáiste, dúirt sí go raibh uirthi dul i gcomhairle le stiúrthóir na hinnealtóireachta, mar is aige amháin a bhí an t-údarás aon athrú a dhéanamh. Ach ní ghéillfeadh sé orlach ar bith, an stiúrthóir sin. Ba chúis díomá é dom nach raibh aon solúbthacht ann. Chuir mé an cheist cé hé an stiúrthóir drogallach seo a bhí mé ag déileáil leis. Chuala mé a hainm ansin den chéad uair.  

“Is é sin Franklin Antonio,” a dúirt sí. “Caithfidh tú rud amháin a thuiscint faoi Franklin, a Mhichíl – ní chuireann sé oiread is braon meala ar an bhfiacail! Agus ní leomhfadh éinne argóint leis – éinne!”

Thuig mé ansin go díreach nach mbeadh ann ach saothar in aisce dom leanúint ar aghaidh ag iarraidh margadh níos fearr a bhaint amach.

Mar sin, ghlac mé tairiscint eile – an ceann leis an tuarastal is airde! Sa dara seachtain theip ar an gcomhlacht seo mo sheic phá a chur i dtaisce sa bhanc dom. Ní raibh aon dul as ach deoch a ól ar mo náire, agus dul ar ais go Qualcomm agus mo mhéar i mo bhéal agam, ag súil go raibh post ann dom fós. Ar an dea-uair, bhí agus ghlac mé é gan aon smaoineamh ar idirbheartaíocht eile a dhéanamh.

Post Nua

Bhogamar go San Diego agus thosaigh mé ag obair do Qualcomm. Bhí an t-ádh dearg orm mar thosaigh mé ag obair ar thaighde agus forbairt ar nuatheicneolaíocht ag baint le cumarsáid dhigiteach gan sreang. Deis ghairme iontach a bhí agam agus ba mhór an phribhléid dom a bheith páirteach in athruithe réabhlóideacha don tsochaí ar fud an domhain. Bhí mé ag obair le scothfhoireann innealtóirí ar an tionscadal sin, agus d’fhoghlaim mé a lán rudaí uathu. Bhí Franklin Antonio ar cheann de na hinnealtóirí ab fhearr dár gcasadh orm riamh é. Bhí sé ar cheann de na daoine i gceannas, agus mar sin, ní raibh mórán deis agam obair leis go díreach – is maith an rud é sin! Chonaic mé é go minic ag freastal ar na cruinnithe céanna, agus ní raibh seans na ngrást ag éinne go mbuafadh sé/sí argóint theicniúil le Franklin. Fear téagartha féasógach ba ea Franklin, le súile a ghearrfadh tríot. Duine uafásach cliste a bhí ann, ach bhí bealach giorraisc leis.

Ní briathra a dhearbhaíonn ach gníomh!

Ceapadh Franklin mar phríomheolaí Qualcomm tar éis tamaill, agus ansin thosaigh sé ag fostú innealtóirí chun taighde agus forbairt a dhéanamh dó. Bhog mé go dtí a roinn sa bhliain 2008 agus d’fhan mé ann go dtí gur éirí mé as an obair sa bhliain 2015.  Is ansin a chuir mé aithne ar Franklin mar dhuine.

Bhuailinn isteach chun a hoifige minic go leor agus bhí sé an-chairdiúil i gcónaí. Bhíodh gach saghas díospóireachta againn, agus ní bhíodh sé borb liom riamh. Is cuma cén t-ábhar a bhí i gceist, ó gharraíodóireacht go hinfheistíocht, is iontach an méid eolais a bhí aige faoi.  Bhí Franklin ar bhaill bhunaidh Qualcomm, agus d’éirigh sé an-saibhir dá bhrí sin. Ach in ionad a hairgead go léir a choimeád dó féin, ba bhronntóir flaithiúil é Franklin. Bhronn sé timpeall 5 milliún dollar chun bia a sholáthar do dhaoine bochta i San Diego. Bhronn sé 5 milliún dollar do SETI (Search for Extra-Terrestrial Intelligence), agus thóg sé cabhair leo ar thaobh na heolaíochta de freisin. Agus an meall mór ar deireadh, bhronn Franklin 30 milliún dollar d’Ollscoil California, San Diego (UCSD), chun Scoil na hInnealtóireachta a mhéadú.  Tá foirgneamh nua sa choláiste beagnach réidh chun oscailt atá ainmnithe ina onóir – Franklin Antonio Hall.

Méala mór a bhás do Qualcomm, do San Diego agus dúinn go léir. Thángthas ar a chorp sa bhaile le déanaí, ach níl aon sonraí eile ar fáil fós faoi cad a tharla dó. Suaimhneas síoraí dá hanam.

.

.

.

.

  

.

Seo cuid a trí den tsraith a scríobh Peadar faoi thuras bóthair a rinneamar le chéile i samhradh 2017. Foilsíodh cuid a haon agus cuid a dó le déanaí.

Tréad Cuimhní

Tar éis dúinn spórt agus taitneamh a bhaint as na laethe a chaitheamar thiar, i ndeireadh na dála, tháinig an lá le slán a fhágáil ag an ‘Manor Hotel Ballina’, agus le filleadh abhaile athuair. Ní gá a rá, go raibh an dúiche thoir ag glaoch abhaile orainn, agus caithfear a rá, go raibh fonn ar chuile dhuine againn an glaoch sin a fhreagairt, ach ag an am gcéanna, ní hionann sin is a rá, nach mbeadh cumha orainn uilig, i ndiaidh an Iarthair Fhiáin. Ní dhéanfadh muid dearmad go luath ar a bhfacamar, nó ar ar chualamar, le linn na laethe breátha a chaitheamar thiar. Cé dhéanfadh dearmad ar an lá breá, gréine úd a chaitheamar thart ar Lissadell, i gContae suaimhneach Shligigh, nó ar an lá iontach sin a chaitheamar ag guairdeall thart in Iorras na n-Iontas, agus muid ag baint taitneamh as a raibh le feiceáil againn thiar ansin i ndúiche mo mhuintire, – an talamh, an tír, na farraigí fiáine thart ar chósta na Leithinse, agus na hoileáin draíochta úd ina luí mar bhráisléad thart ar chósta na dúiche áille sin. Ach, mar adeir an seanfhocal, ‘Más fada an lá, tiocfaidh an tráthnóna’ agus ba é an scéal céanna againne anois é, agus chaithfeadh muid filleadh ar ár ndúiche fhéin, ar deireadh thiar.

Soir a chuamar

Bhíomar inár suí go breá luath an mhaidin deiridh sin, agus tar éis dúinn chuile ullmhúchán a dhéanamh don turas fada soir, chaitheamar bricfeasta ríoga, i mBialann fial, flaithiúil, an Manor Hotel, mar ar roinneadh gan dochma, gan ghorta orainn, fad a bhíomar ag cur fúinn faoi dhíon fáilteach an Óstáin nua-aoisigh, sin. Bhailíomar ár gcip is ár meanaithe, agus go haiféalach, agus go brónach, líonamar isteach sa charr arís. Fad is a bhíomar ansin ar ár marana, dúirt duine eicínt nárbh olc an smaoineamh é cuairt a thabhairt ar an ‘Beleek Castle Hotel’, amuigh ar imeall an bhaile, roimh dhul abhaile dúinn. Níor chuir éinne i gcoinne na comhairle sin agus bíodh gur chaith mé fhéin seacht mbliana i mo mhúinteoir i gColáiste Mhuireadhaigh, i mBéal an Atha, i gcaogaidí na haoise seo caite, caithfidh mé a admháil, nár thug mé cuairt riamh ar an ionad stairiúil sin, nó thart ar an am sin, ba Ospidéal é an Caisleán céanna sin in iarrachtaí na tíre seo an lámh in uachtar a fháil ar an Eitinn.

D’fhágamar an Manor Hotel Ballina inár ndiaidh, agus thugamar aghaidh ar an Belleek Castle Hotel, ar imeall an bhaile sin. Tá Belleek Castle Hotel píosa amach ón mbaile mór fhéin, ach i ndeireadh na dála, fuaireamar radharc ar an bhfoirgneamh stairiúil fhéin, agus ba bheag nár bhain sé radharc na súl dínn, nó sheas sé ansin go ríoga, státúil, agus faichí áille, glan-bhearrtha, os a chomhair amach, agus timpeall air. Níor leasainm ar bith caisleán ríoga a bhaisteadh air. Tógadh an caisleán úd Bhelleek idir 1825 agus 1831, agus tógadh é ar shuíomh mhainistreach mheánaoiseach, ceann de na ceithre mhainistir a suíodh ar bhruach thiar na Muaidhe, fadó. Ba é Sir Arthur Francis Knox-Gore, a shocraigh ar a fhoirgneamh a thógáil ar an suíomh sin, agus thaitin a chuma meánaoiseach le daoine, sa ré sin. Mhair muintir Knox-Gore sa Mhanor House sin go dtí daichidí na haoise seo caite.

Deisiú agus athnuachan

Bhí drochbhail ar an gCaisleán faoin mbliain 1961 nuair a fuair Marshall Doran, mairnéalach trádála, seilbh ar an áit, agus chaith sé seal á athnuachan, agus á dheisiú, go dtí gur oscail sé mar Óstán é, sa bhliain 1970, agus is é mac Marshall atá i mbun an Chaisleáin, faoi láthair, le cabhair ó Ms. Maya Nikolaeva. Bhí an-spéis ag Marshall fhéin i gcúrsaí mara, ach go hairithe, agus tá a chuma sin fós le léamh ar fheisteas agus ar throscán an Chaisleáin, agus chomh maith le sin, ba bhailitheoir airm agus seandachtaí é, sa chaoi gur iarsmalann neamhghnách é Belleek Castle, sa lá atá inniu fhéin ann. Chaitheamar seal ag guairdeall timpeall, agus ag tabhairt chuile shórt faoi deara, ach i ndeireadh na dála, tuigeadh dúinn, go raibh sé in am againn an bóthar abhaile a bhuaileadh, agus d’fhágamar slán ag ‘Belleek Castle Hotel’ ar bhruacha maorga na Muaidhe, agus le Béal an Átha freisin, ach gheallamar filleadh ar an áit arís, an bhliain seo chugainn, má fhágann Dia an tsláinte againn, agus, mar adeireadh lucht scéalaíochta fadó, ní haithrisítear ár n-imeachtaí gur bhuaileamar ceann ar scríbe i má mhéith Mhaigh Nuad.

.

.

.

.