le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
.
Aoibhinn Beatha an Mhac Léinn! 2
Peadar Bairéad
.
(This week I recall again memories of Student days!
.
Crá Croí
.
Mar a mhínigh mé dhaoibh an t-seachtain seo caite, bhí dalta agam i gColáiste Uí Ghriallaigh, ar theastaigh óna athair go ndéanfaí dochtúir de, agus a leithéid de chrá croí níor fhulaing mé riamh roimhe, nó ó shoin i leith, agus mé ag iarraidh díochlaontaí agus réimnithe na Laidine a mhúineadh don dalta céanna sin! Ní raibh spéis dá laghad aigesean sa Laidin, ach is amhlaidh a thugadh a athair a ghluaisteán dó, chuile lá, le freastal ar na ranganna sin, le go n-éireodh leis pas d’fháil sa Mhaithreánach, nó theastaigh ón athair sin dochtúir a dhéanamh dá mhac. Rinne mé chuile iarracht é a spreagadh le roinnt áirithe Laidine a fhoghlaim, ach dúirt sé liom, go neamhbhalbh, gur chuma sa diabhal leis mé fhéin is mo chuid Laidine, agus nár theastaigh uaidh ach leithscéal a bheith aige teacht go Gaillimh, chuile lá, le bualadh lena leannán! Bhuel, nach féidir le duine capall a thabhairt chun an uisce, ach ní fhéadfadh fir uilig an rí iachall a chur air an t-uisce sin a ól!
.
Múinteoir sealadach, lánaimseartha!
.
Tharla an bhliain áirithe sin freisin, go raibh folúntas sealadach i gColáiste na bProinsiascánach, sa Chlocán, agus tháinig lucht na scoile sin chun cainte le Pat Larkin, ár nOllamh–na, agus d’fhiafraigh siad de, an mbeadh aon mhac léinn aige, an bhliain sin, a mholfadh sé don phost áirithe sin, ar feadh míosa, nó mar sin. Bhuail an Lorcánach bleid orm fhéin, agus mhínigh an scéal dom, ó thús deireadh, agus dúirt, go mbeadh seisean sásta mé a ligint go dtí an Clochán, ar feadh míosa, nó bhí sé sásta go mbainfinnse tairbhe as an gcleachtadh, agus go mbeadh ar mo chumas staidéar a dhéanamh ar cibé léachtaí a chaillfinn, i rith na míosa sin, ach na nótaí a fháil ó mhac léinn iontaofa eicínt im’ rang.
Bhí go maith, is ní raibh go holc, mar adeireadh lucht scéalaíochta fadó. Bhuel, bhailigh mé mo chip is mo mheánaithe, agus bhuail mé an bóthar go dtí an Clochán. Thug mé aghaidh ar an dTeach Ósta, in a raibh seomra curtha in áirithe dhom ar feadh na míosa, agus ansin, casadh orm an fear a bheadh ag feidhmiú mar ardmháistir, le linn dom bheith im mhúinteoir ansin. Chaith mé an chuid eile den lá sin dom ullmhú fhéin don obair a bhí romham amach. An mhaidin dár gcionn, bhí mé i láthair sa scoil sin go breá luath, agus mé réidh le dul i mbun oibre, ar bhuille a naoi.
.
Cleachtadh a dhéanann máistreacht
Conas a d’éirigh liom, i rith na míosa sin, an ea? ís dócha gur féidir liom a rá anois, gur éirigh liom go seoigh sa phost sin. Tús Mhí na Nollag a bhí ann, agus ba ghearr go raibh muid ag ullmhú do scrúduithe na Nollag. Rinne mé mo dhícheall mór dul i gcionn ar na daltaí a bhí faoi mo chúram, agus mé á n-ullmhú don scrudú céanna sin. Bhí orm roinnt mhaith ábhar a mhúineadh sa scoil sin, nó, chomh fada is a théann mo chuimhne anois, ní raibh i mbun oibre sa scoil, ag an am, ach triúr againn, Bráthair den Ord Proinsiascánach, tuatach eile, agus mé fhéin. Ní call dom a rá, nach raibh aon chleachtadh agam fhéin ar obair den tsórt sin agus sí an chuimhne a éiríonn chugam anois, as loch na gcuimhní, nó go mbínn tuirseach, traochta, ag deireadh gach lae, agus sin ó cheann ceann na seachtaine.
Ar ais arís
.
An chéad lá ar ais san Ollscoil dom, d’iarr an tOllamh orm cuntas ar m’imeachtaí, mar mhúinteoir sealadach sa Chlochán, a thabhairt don rang. Ag breathnú siar anois ar na cúrsaí sin, tá mé cinnte, gur chabhraigh an cleachtadh céanna sin go mór liom, agus mé ag ullmhú don “H Dip. in Ed”, nó ní dóigh liom, go raibh aon bhealach níos fearr leis an gceird a fhoghlaim, ná seal a chaitheamh á cleachtadh, agus chomh maith le sin, d’fhág sé pingneacha im sparán, earraí nach raibh sé éasca teacht orthu ag an am!
Tá mé buíoch fós don Ollamh Pat Larkin, as an deis sin a thabhairt dom. Sea, ba dhuine faoi leith é Pat s’againne, gan aon agó.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Leas an Phobail
Peadar Bairéad
(This week we consider the importance of ‘Focus’ in Government)
.
As Fócas
Rialú tíre atá idir chamáin againn sa phíosa seo agus sé an chiall atá le fócas, sa chomhthéacs seo, ná gur chóir go mbeadh chuile ghné den chumhacht rialaithe dírithe ar an aon sprioc amháin, agus sé sin, ‘leas an phobail’. Sin é gnó an Rialtais, go háirithe i gcóras daonlathach, faoi mar atá againne in Éirinn. Agus b’fhéidir gur chóir aguisín a chur leis an ndualgas sin, agus sin go luíonn an dualgas céanna sin ar lucht an Fhrasúra freisin, sé sin, na Teachtaí Dála nach mbaineann le lucht an Rialtais agus nach n-aontíonn leo, ach is cuid den chóras rialaithe iadsan freisin ar chóir dóibh bheith dílis don sprioc céanna sin.
Má ghlacaimid leis na prionsabail sin, nár cheart dúinn ansin breathnú ar an gcaoi ina gcoimhlíontar an dualgas sin, i gcás na tíre s’againne.
Ar an gcéad dul síos, thabharfadh duine ar bith faoi deara, nach mó ná sásta atá roinnt áirithe dár bpobal leis an Rialtas atá againn, i láthair na huaire seo.
Tuige? adéarfadh duine, b’fhéidir.
Toisc, is dócha, go gceapann siad nach é ‘leas an phobail’ atá ar a n-aire ag an Rialtas céanna sin, ach iad ag crónán ar mhaithe leo fhéin, cosúil leis an gcat sa seanfhocal.
Sea, agus cén fáth a’ bhfuil siad den tuairim céanna sin?
Táid ann adeir, gurb iad lucht an Fhreasúra, den chuid is mó, is cúis le sin.
Conas sin?
Dualgas an Fhreasúra
Toisc go dtuigtear don bhFreasúra, gurb é an dualgas a leagtar orthusan nó cur i gcoinne chuile rud a mholann an Rialtas, bíodh sé ceart nó a mhalairt, agus chuige sin, déanann siad chuile dhícheall le cur ina luí ar an bpobal, nach bhfuil ar bhinsí an Rialtais, den chuid is mó, ach dream de shlíomadóirí, de bhréagadóirí, de chamailéirí agus de thaidhgíní an dá thaobh, dream a gheallann rud amháin don phobal inniu agus a dhéanann a mhalairt ar fad amárach, dream nach bhfuil a mbeart de réir a mbriathar, dream nach bhfuil le trust, agus dream ar chóir iad a ruaigeadh as oifig ar an dá luas.
Conas a éiríonn leo a leithéid de dhallamullóg a chur abhaile ar an bpobal, an ea?
Trín iad a ionsaí chuile dheis dá bhfaigheann siad, agus trí chuile iarracht a dhéanamh le teaspaint don phobal go bhfuil an Rialtas ag iarraidh an dubh a chur ina gheal ar vótóirí na tíre seo, agus go bhfuil teipthe, scun scan, ar an Rialtas céanna sin, ‘leas an phobail’ a dhéanamh, in áit bheith ag crónán ar mhaithe leo fhéin. Níl ach leigheas amháin ar an scéal seo, dár leis an bhFreasúra, agus sin, cos i bpoll a chur leis an Rialtas atá i gcumhacht anois, agus iad fhéin a chur isteach ina n-áit. Déantar chuile iarracht a chur ina luí ar an bpobal nach fiú trumpa gan teanga an dream atá ag suí ar bhinsí an Rialtais i láthair na huaire seo. Cuir le sin, an chaoi a léiríonn siad a ndímheas orthu agus iad ag argóint leo sa Dáil fhéin. Cuireann lucht na meán suim, agus dhá shuim, i gcoimhlintí dá leithéid, agus dá thoradh sin, éiríonn leo spás tar chuimse a bhaint amach sna nuachtáin, ar an raidió, agus ar an teilifís. Tríd an obair seo uilig, éiríonn leo an pobal a iompó i gcoinne an Rialtais, agus i gcoinne chóras rialaithe daonlathach na tíre seo. Tá roinnt mhaith daoine sa tír seo anois míshásta leis an Rialtas a thogh siad, suim bheag de bhlianta ó shoin, agus le Rialtas a dhéanann a ndícheall fadhbanna na tíre seo a scaoileadh.
Céard faoi ‘leas an phobail’?
B’fhéidir nárbh olc an tseift í anois, tamall a chaitheamh freisin, ag breathnú ar mhodhanna oibre an Fhreasúra agus a lucht tacaíochta. Cé tá ag tarraingt drochmheas ar ár gcóras rialaithe, ar ár nGarda Síochána, ar ár gCóras Dlí, agus fiú ar ár nUachtarán tofa. Ní dóigh liom, go bhféadfaí a mhilleán sin a leagan ar ghuaille an Rialtais.
Céard a cheapann tú fhéin? An bhfuil an droch cháil sin tuillte ag ár Rialtas?
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Béasa Bóthair 2
Peadar Bairéad
(This week we continue to look again at road behaviour)
Bata nó Mil ?
Conas is féidir linn iompar na dtiománaithe a fheabhsú d’fhonn sábháilteacht ar bhóithre a chothú?
Cibé rud is féidir linn a dhéanamh leis an scéal seo a leigheas, caithfear a admháil nach bhfuil ag éirí le cibé rialacha atá i bhfeidhm againn, i láthair na huaire seo, an gnó sin a dhéanamh. Agus ó tharla gur mar sin atá, caithfear úsáid a bhaint as an mbata, in áit na meala, i gcás dá leithéid.
Cén bata, an ea?
Bhuel, caithfear an cór speisialta tráchta a athstructúrú agus a neartú, leis an ngnó tábbhachtach sin a dhéanamh, agus ó tharla nach bhfuil a ndóthain ama, nó ball, ag an nGarda Síochána, leis an mbeart sin, agus dualgaisí iomadúla eile an Gharda, a dhéanamh dúinn, caithfear Cór Tráchta an Gharda a neartú. D’fhéadfadh an cór sin cúram a dhéanamh de thrácht na tíre seo ar fad, D’fhéadfadh siad úsáid a bhaint as chuile ghléas is nua-aimseartha ná a chéile, chuige sin. Geallaimse dhuit é, gur gearr go mbeadh cúrsaí faoi mar a d’iarrfadh do bhéal fhein iad a bheith, dá gcuirfí beart dá leithéid i gcrích. Faoi mar atá cúrsaí faoi láthair, ní féidir leis na gardaí bheith i ngach áit ar fud na tíre, i mbun an ghnó sin, nuair atá orthu a n-aird a dhíriú ar dhlithe uile na tíre a chur i bhfeidhm. Agus arís, cad is fiú ceamara a shuíomh anseo is ansiúd le teacht ar lucht briste rialacha an bhóthair? Go háirithe, má chuireann tú fógra suas, ag insint don saol mór, go bhfuil an ceamara sin suite ag an bpointe áirithe seo, nó ag an ionad áirithe úd eile! Ní dóigh liom gur chóir dúinn clog a chur ar an gcat bocht, ach is amhlaidh a chaithfimid úsáid a bhaint as ceamaraí ceilte. Sin iad na “leaids” a chuirfidh stop le srianta scaoilte, geallaimse dhuit é!
Nós na Rampaí
Ar thug tú faoi deara, go bhfuil rampaí ag fás chomh tapaidh le miosarúin ar bhóithre ár mbailte, agus ár gcathracha, na laethe seo?
Thug! Bhuel, geallaimse dhuit é, nach dtaitníonn na rampaí céanna liom, olc maith nó dona.
Ach nach n-éirionn leo srian a chur ar luas na ngluaisteánaithe, thart ar ár sráideanna? Agus nach maith an rud é sin. Ó, tagaim leat sa mhéid sin, éiríonn leo teorainn luais a chur i bhfeidhm, agus chaithfeadh duine a admháil, gur maith an toradh é sin ar na rampaí úd, ach má bhreathnaíonn tú ar an dtaobh eile den scéal, feicfidh tú nach bhfuil ann ach an bealach leisciúil le dlí a chur i bhfeidhm.
Conas a dhéanann tú sin amach?
Bhuel, ritheadh an dlí le teorainneacha áirithe luais a chur i bhfeidhm. Anois, ar thiomáin na gluaisteánaithe taobh istigh de na teorainneacha sin? Bí cinnte nár thiomáin cuid acu, ach go háirithe. Agus ar deineadh chuile iarracht ansin, iachall a chur orthu, glacadh leis na rialacha sin? Rinne na gardaí a ndícheall, ach nuair a tugadh lucht briste na dteorainneacha céanna sin os comhair na cúirte, níor gearradh ach fíneáil beag orthu, sa chaoi gur tuigeadh do lucht briste na rialacha sin, nárbh fhál go haer é, dá mbéarfaí orthu, nó gurbh fhiú an tairbhe an pionós I ndáiríre, nach bhféadfadh duine a rá, nach raibh sa teorainn luais, a chéaduair, ach fastaím, agus fastaím gan chúis, nó dá gcuirfí na rampaí ansin, a chéaduair, ní bheadh gá leis an dteorainn luais in aon chor, má thuigeann tú leat mé! Agus má bhreathnaíonn tú air, ó thaobh eile fós, feicfidh tú nach bhfuil ann ach pionós a ghearradh ar chuile ghluaisteánaí, toisc go bhfuil mionlach beag ag briseadh an teorainn luais, agus caithfidh tú a admháil, gur baolach ar fad an beithíoch é an rampa céanna sin, agus dá dtiocfá ar cheann acu gan choinne. Geallaimse dhuit é, go mbainfeadh sé stangadh asat fhéin, agus as do ghluaisteán bocht, ag an am gcéanna.
Nós na gClampaí
Rud amháin eile a thagann idir mé fhéin agus codladh na hoíche isea na clampaí úd, a fháisctear ar rothaí na ngluaisteán a fhaightear páirceáilte, in áit a bhfuil páirceáil crosta orthu. Ach, fillfidh mé ar an scéal céanna sin, amach anseo.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Cainneach Achadh Bó
Peadar Bairéad
Cathair Álainn Chill Chainnigh
.
“The next, the stubborne Newre, whose waters gray
By faire Kilkenny and Rossponte boord,”
.
Ní haon ionadh in aon chor é, go bhfuil muintir na cathrach áille seo bródúil as a n-ionad cónaithe anseo cois Feoire, nó bheadh sé deacair áit chomh hálainn leis a fháil sa bhith críoch. Sea, agus oireann áilleacht na háite do shéimhe, agus do chineáltas, a muintire. Ní haon ionadh mar sin, gur mheall an áilleacht chéanna sin uimhir do-áirithe deoraithe chuici thar na céadta bliain. Níor Osraíoch críochnaithe é Cainneach fhéin, fear a shéid isteach anseo ó Dhoire Cholmchille, b’fhéidir, bíodh go ndeirtear go mba Osraíoch déanta í a mháthair, Mál, a raibh cáil na naofachta bronnta ag daoine uirthi sa dúiche sin. File oilte taistil ba ea a athair Lughadh a chuir faoi i nDoire, file a raibh cail tuillte aige i bhfad agus i ngearr.
Rugadh an Cainneach seo ‘gainne i gContae Dhoire, thart ar bhliain ár dTiarna, 515, agus cailleadh é sa bhliain 600, rud a d’fhág go raibh bunaois mhaith aige tráth bhásaigh sé. Chaith sé seal ag déanamh léinn i Mainistir Chluan Ioraird, áit ar casadh Naomh Colmchille air. Ar ball, i lár chaogaidí an séú haois sin, thug sé cuairt ar an Róimh, le beannacht an Phápa a fháil ar a chuid misinéireachta ina thír dhúchais fhéin. Chomh luath is a d’fhill sé ar Éirinn, chuaigh sé i mbun oibre, ag bunú cealla in áiteacha éagsúla. Thug sé cuairt ar a sheanchara ó Chluan Ioraird, ar Cholmchille, a bhí ag leathadh an deascéil óna phríomh ionad misinéireachta ar Oileán Í. Ba ghearr go raibh sé ag saothrú leis thall ansin, áit ar bhunaigh sé roinnt ceall, do chum glóire Dé.
Ar Chuairt na bhFilí
Is cuimhin liom fhéin, tráth raibh mé in Albain, ar Chuairt na bhFilí, roinnt blianta ó shoin, gur thugamar cuairt ar oileán beag ar chósta thiar na tíre sin, arb ainm dó, ‘Tíríodh’ agus le linn ár gcuairte, thugamar cuairt ar scoil ansin, a raibh sruth lánGhaelice inti, agus nuair a mhínigh mé fhéin dóibh gurbh as Chill Chainnigh dom, dúradar go raibh fothrach sheanmhainistreach ar chósta an oileáin sin, ar a dtugtar Cill Cainnich. Tuigeadh domsa ag an am, go mba mhanach eile a bhí i gceist sa mhainistir sin, ach tá mé den tuairim anois, go mba Cainneach s’againne fhéin a thóg cill san ionad iargúlta sin, tarraingt ar mhíle go leith bliain ó shoin anois. Bhuel! nach fánach an áit ina bhfaighfeá breac, arsa mise liom fhéin, an lá céanna sin.
Achadh Bó
Níor chaith Cainneach an chuid eile dá shaol ar Oileán Í, nó ar Oileán Thíríodh, áfach, nó tuigeadh dó, go raibh gá lena chúnamh i dtír seo na hÉireann fós, agus chuige sin, bhrostaigh sé anall. Chaith sé roinnt mhaith ama ag leathadh an deascéil i Ríocht na Mí agus in Osraí freisin, agus ba in Achadh Bó, i gContae Laoise, a thug Rí na dúiche sin ionad Mainistreach dó. Ba san ionad sin, a bhí Suí Chainnigh ar feadh roinnt mhaith blianta, agus ba ón ionad céanna sin a rialaíodh Fairche Osraí. Ach chuir Diarmaid Mac Giolla Phádraig críoch le sin nuair a dhóigh sé baile Achadh Bó, agus nuair a mhill sé scrín agus taisí an Naoimh san ionsaí sin, i lár an cheathrú haois déag. Ón am sin i leith, tríd is tríd, athraíodh lárionad na Fairche go Cill Chainnigh, áit a bhfuil sé go dtí an lá atá inniu ann.
Táid ann adeir, gurbh é Cainneach s’againne a chuir críoch le réim na nDraoithe sa tír seo, nuair a fuair sé bua ar an Ard-draoi fhéin agus a lucht leanúna anseo i gCill Chainnigh. B’fhéidir gurbh ‘in an chúis gur roghnaigh sé an t-ionad seo lena Chill a thógáil, thart ar an áit a bhfuil Ardeaglais Chainnigh sa lá atá inniu ann, agus a dúshraith i dteangmháil le cré stairiúil Chill úd Chainnigh, a foirgneamh ina seasamh sa lá beannaithe atá inniu ann, agus é ag mealladh pobal Osraí fan an oilithreacht daonna chun na síoraíochta, agus a túr cruinn ag síneadh méire i dtreo na síoraiochta céanna sin atá mar sprioc ag an duine daonna.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Ceiliuradh Thiar 2
Peadar Bairéad
(This week, we continue our account of our pilgrimmage west)
.
Codladh an Traona!
.
Chríochnaigh mé an píosa deiridh agus muid uilig sínte inár dtoirchim suain sa ‘Manor Hotel’, agus muid ag teacht chugainn fhéin ó thuirse bóthair an lae roimhe sin, agus ní call dom a rá, gur chodlaíomar uilig go sámh go maidin. Tar éis dúinn bheith i dteangmháil fóin lena chéile, shocraíomar ar dhul síos go dtí an Seomra Bia ag a leath i ndiaidh a naoi. Sea, agus bí ag caint ar bhricfeasta! Ní call dom a rá, gur sásaíodh chuile mhian beadaí a dúisíodh ionainn, agus cuireadh cúl obann ar aon ocras a bhí orainn, agus fágadh sinn réidh, ullamh, don chéad chéim eile sa cheiliúradh a bhí le comóradh againn, an lá sin.
Turas go hIorras
.
Faoina haondhéag ar maidin, bhíomar seisear suite go compórdach sa mhionbhus, agus muid réidh chun bóthair. Siar a chuamar, siar trí thír spéisiúil, shuimiúil, leithleach. Thaistil muid i dtosach trí thailte méithe, a raibh boladh an airgid agus na maitheasa le fáil uathu, agus ar ball, chuamar trí thír sceirdiúil, scoite, phortaigh Iarthuaisceart Mhaigh Eo. Ach bíodh go raibh sé sceirdúil, agus scoite, ag an am gcéanna, thug mé fhéin faoi deara, go mba mhór an t-athrú a bhí tagtha ar an taobh sin tíre ó thaistil mé fhéin tríd, a chéaduair, i ndeireadh thriochaidí na haoise seo caite. Trí Bhéal Átha Comhraic linn ar luas, gan stopadh fiú, le ceol a bhaint as Droichead an Cheoil, faoi mar a dheinimis chuile bhabhta, fadó. agus ba ghearr an mhoill a bhí orainn ansin Béal an Mhuirthead a bhaint amach. Ní call dom a rá, gur dúisíodh brionglóidí m’óige sa chroí istigh ionnam fhéin, nó bhí mé tagtha ar ais arís go dúiche mo mhuintire, ach chuir mé na cuimhní sin i dtaisce i gcóifrín na gcuimhní, atá folaithe go doimhin, thíos i loch leathan na gcuimhní, agus é beartaithe agam, iad a scrúdú, am eicínt, amach anseo.
Thar Dhroichead isteach linn
.
Thrasnaigh muid an droichead thar ‘Shaen’s Cut’, agus chun tosaigh linn ar an mbóthar mór ó Bhéal an Mhuirthead go dtí an Fód Dubh.
Tháinig cioth cuimhní isteach sa mhullach orm, agus muid ag tiomáint linn thar Bhun Dúile. Sciob na cuimhní siar mé go dtí daichaidí na haoise seo caite, agus le súile na cuimhne céanna sin, chonaic mé, mé fhéin agus mo dheartháir Seán ag rothaíocht linn isteach go Béal an Mhuirthead, agus mise ar mo bhealach go Coláiste an Chroí Ró-Naofa i mBéal an Átha Fhada, tar éis Saoire na Nollag a chaitheamh thiar, málaí taistil á n-iompar againn ar lámha ár rothar, agus tonnta móra, troma, millteacha, ag briseadh i gcoinne an bhalla agus ag stealladh anuas de thuairt sa mhullach orainn. Ba bheag dá chuma sin a bhí ar an bhfarraige sin anois, agus muid ag tiomáint linn go sásta taobh lei. Ach nach bhfuil a fhios ag chuile dhuine, nach bhfuil an fharraige chéanna sin le trust? Chun tosaigh linn, agus ionadh an domhain orm fhéin, faoi na hathruithe uilig a bhí tagtha ar an dtírdhreach sin, ó bhí mise i mo stócach. Thar theach an Mháistir linn, mar a gcónaíodh ar Máistir Scoile, Seán Ó Cróinín, fadó. Ba ghearr ansin go raibh muid ag gabháil thar an áit a mbíodh teach an tsagairt, fadó, ach ba bheag dá rian a bhí le feiceáil againne agus an mionbhus ag rás leis suas an cnoc, faoi mar ba bhóthar réidh, leibhéalta, a bhí os a chomhair amach.
Tomás Mór sa Diallait !
.
Stad muid tamall, le cuairt a thabhairt ar theach mo dheirféar, Siubhán, – nach maireann, – mar a mbíodh Oifig an Phoist fadó, nó bhí mac lei ina chónaí sa teach sin fós. Is chuimhin liom an teideal a bhíodh scríofa ar chlár os cionn fhuinneog an tí sin – Oifig an Phoist, Sáilín – Tharraing an chuimhne sin cuimhne eile aníos as loch na gcuimhní agus b’in go bhfaca mé Tomás Mór Ó hÁinle, sna triochaidí, agus é reidh le dul ar thuras an Phoist, éide speisialta air, hata spíce, agus é suite sa diallait ar a chapall breá donn, mála na litreach thart ar a ghuaillí agus é réidh le bóthar a bhualadh, le litreacha a sheachadadh, ó theach go teach, sa limistéar fairsing a bhí faoina chúram.
Ach b’fhéidir gur chóir dom sos a ghlacadh ag an bpointe seo, agus an chuid eile den turas a fhágáil go dtí an chéad bhabhta eile.
Ar leanúint, an tseachtain seo chugainn.
Gaeilge 
English