le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
.
Scéal Corraitheach
.
61 Hours……………….Céadchló…………….2010
by
Lee Child………………………………………..€18.85
.
Peadar Bairéad
Céadchló i 2010
Le déanaí a tháinig mé ar an saothar seo le Lee Child, leabhar ar cuireadh an chéadchló air i mbliain seo ár dTiarna, 2010. Bíodh gur chuala mé trácht ar an údar seo cheana, ba é seo an chéad leabhar dá chuid a léigh mé, agus geallaimse dhuit é, gur bhain mé sásamh, agus dhá shásamh as.
Bíodh gur sa Bhreatain a rugadh is a tógadh an t-údar seo, thug sé fhéin, agus a mhuirín, na Stáit Aontaithe orthu fhéin, nuair a chaill sé a phost i dtionscail na teilifíse sa Bhreatain. Faoi láthair, tá cónaí air san Úll Mór fhéin. Téann an carachtar, Jack Reacher, trína chuid úrscéalta uilig, mar shnáithe trí bhraisléad, a gceangal, agus a n-aontú, ina n-aonad taitneamhach, corraitheach, litríochta. Ach, le filleadh ar an scéal……
Tús Maith
Féach ar an dtús iontach a chuireann sé lena scéal, tús a mhúsclaíonn fiosracht diabhalta ionainn le teacht ar fhios fátha gach scéil. Seo mar a chuireann an t-údar fhéin é……..
“Five minutes to three in the afternoon. Exactly sixty one hours before it happened.”
Céard é go díreach a tharlódh i gcionn na haimisre sin? Agus cén fáth a dtugann sé an t-am áirithe sin, cúig neomat chun a trí san iarnóin, dúinn? Bhuel, bhí dlíodóir ar a shlí, ag an am sin, go dtí priosún áirithe, le priosúnach a chur faoi agallamh, nó bhí eolas éigin le bailiú aige ón bpriosúnach céanna sin. Rinne sé a raibh le déanamh aige, agus ansin, agus é ar a bhealach ar ais ón bpriosún, tharla, fan na slí, gur chaill sé smacht ar a ghluaisteán, agus ag an am áirithe sin, bhí bus ag teacht chuige ón dtaobh eile de dhroichead sioctha, agus cé gur éirigh leis an dlíodóir an gluaisteán a shrianadh, agus a thabhairt ar ais faoina smacht arís, ar an drochuair, níor éirigh le tiománaí an bhus an cleas céanna a dhéanamh, agus ba é deireadh an scéil é, nó gur fágadh an bus sáinnithe i ndíg ar thaobh an bhóthair, agus bolg an bhus ina luí ar thaobh shioctha an bhóthair. Theip ar an dtiománaí é a thiomáint chun tosaigh, nó ar gcúl.
Seilg na Seanóirí
Seandaoine ag dul ar thuras a bhí ar bord an bhus, agus lena gcois sin, bhí paisnéir óigeanta ina bhfochair….
“The odd passenger out was a man at least thirty years younger than the youngest of the others. He was sitting alone three rows behind the last of the seniors.”
Tar éis dóibh an cás a scrúdu, tugadh le fios dóibh, nárbh fhéidir leo an bus a chur ar an mbóthar arís, agus tharla, ag an am seo, go raibh siad thart ar scór míle ó Bolton, an baile beag tuaithe ba ghaire dhóibh, i Dakota Theas. Anois, tharla freisin, go raibh foirgneamh ait, scoite, thart ar chúig mhíle níos sia isteach sa bhfásach. Bhí fadhb póilínithe sa treis, sa dúiche sin, ag an am, agus tharla go raibh bean so-ghortaithe faoi gharda, de ló, is d’oíche, sa mbaile tuaithe sin. Tuige? A déarfadh duine, b’fhéidir.
Na mílte fada uatha, míle seacht gcéad míle ó dheas, thíos i gCathair Mheicsiceo, bhí coirpeach déanta i mbun pleananna a bhí dírithe ar Bholton, i Dakota Theas, agus b’eisean a bhí taobh thiar den trioblóid go léir.
Reacher and Driver combine
Bhail, rinne tiománaí an bhus agus an paisnéir óigeanta sin, Reacher, teangmháil leis an saol mór amuigh, agus iad ar thóir cabhrach, nó tuig siad go raibh an tír ar fad thart orthu faoi bhrat sneachta, agus é chomh fuar sin, go mbainfeadh sé an tsrón anuas díot. Ar deireadh thiar, d’éirigh leo síob a eagrú do lucht an bhus, chomh fada le baile Bholton, agus ansin, casadh na póilíní áitiúla leo, agus shocraigh Reacher ar dhul i gcomhar leo, lena bhfadhb póilíneachta a scaoileadh. Ghlac sé air fhéin an bhean úd a bhí faoi gharda a chosaint, nó bhí traenáil chuige sin air, mar bhí blianta fada caite aige i mbun Oifige póilíneachta, rud a d’fhág go raibh chuile eolas riachtanach, ar bharr a mhéire aige, le gnó dá leithéid a dhéanamh.
Agus bíodh go raibh fórsa ollmhór póilíní acu i mBolton, ag an am gcéanna, bhí ar chumas na gcoirpeach an bhearna a bhaint díobh, chuile bhabhta. Bhí sé soiléir do Reacher, go raibh poll ar an teach, agus rinne sé chuile iarracht ar theacht ar an bpóilín a bhí i bpóca an Mheicsicigh úd.
Plean an Mheicsicigh ?
Thart ar an gcreatlach sin a chrochann an t-údar an scéal corraitheach, lán-teannais, seo. Ar éirigh le Reacher cúl a chur le pleananna an Mheicsicigh úd? Céard a bhí folaithe sa bhfoirgneamh sin a bhí thart ar chúig mhíle ó bhaile Bholton? Ar éirigh leis an Meicsiceach a phleananna a chur i gcrích?
Bhail, le teacht ar an eolas sin uilig, caithfidh tú an leabhar seo a fháil, is a léamh, agus más duine thú, a chuireann spéis i scéal dá leithéid, tá mé cinnte go mbainfidh tú taitneamh, is toit, as an leabhar seo le Lee Child.
Ní gá a rá, go bhfuil casadh aisteach in eireaball an scéil seo, ach im thuairimse, is casadh inchreidthe é, agus casadh a chuireann go mór le scleondar an scéil.
Súil agam go mbainfidh tú taitneamh as……..
.
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Séipéil ag cur thar maoil
Peadar Bairéad
.
(This week we consider the changes in religious practice in a lifetime.)
.
Faoi chuing an Chreidimh
.
Nuair a thosaigh mise ag freastal ar sheirbhísí eaglasta, i dtriochaidí na haoise seo caite, glacadh leis, ag an am sin, go mbeadh chuile dhuine ar an mbaile ar an bhfód in éineacht leat, ar ócáidí dá leithéid. Ó cinnte, bheadh an corrsheanduine fanta sa bhaile, de bharr tinnis nó a leithéid, agus bheadh ar dhuine as chuile theach, b’fhéidir, agus ar a sheal, fanacht sa mbaile freisin, le haire a thabhairt do na rudaí beaga, ach thairis sin, d’fhéadfá a bheith cinnte, go mbeadh an chuid eile den daonra i láthair sa tSéipéal do na seirbhísí sin. Ba é cúis a bhí le sin nó go raibh chuile dhuine acu gafa faoi chuing an Chreidimh, agus é umhal dá rialacha, agus dá bharr sin, bhíodh chuile shéipéal acu ag cur thar maoil, chuile bhabhta.
D’imigh sin is tháinig seo
D’imigh sin áfach, is tháinig seo, agus sa lá atá inniu ann, is beag an baol atá ann go mbeadh séipéal ar bith acu sin ag cur thar maoil, nó mórán thar leath-lán fhéin, fiú. Is cuimhin liom fhéin, nuair a tháinig mé go Cill Chainnigh den chéad uair, i lár sheascaidí na haoise seo caite, go mbíodh na séipéil lán go scóig ag na hAifrinntí, chuile Dhomhnach. Sa lá atá inniu ann áfach, is annamh a d’fheicfeá a leithéid, taobh amuigh de na Féilte móra Eaglasta, cosúil leis an gCáisc agus an Nollaig.
Creideamh ag meathlú ?
Céard a tharla in aon chor, má sea? nó céard ba chúis leis an dtitim tubaisteach sin i bhfreastal ar Aifreann, san Eaglais Chaitliceach, sa lá atá inniu ann? Ar an gcéad dul síos, ní fás, nó meath, aon oíche atá i gceist anseo. Ní hea, mh’anam, ach cosúil le meirg, is amhlaidh a thosaigh sé, de réir a chéile, agus d’fhás go mall, réidh, formhothaithe, sa chaoi gur tháinig sé aniar aduaidh orainn uilig, nó bhíomar ag ceapadh go n-athródh cúrsaí, agus go dtosódh daoine ag filleadh ar na séipéil arís, ach tá faitíos orm go mba “Shúil Uí Dhubhda le hArd na Rí” againn é.
Bhí fórsaí ollmhóra ag obair inár measc, mar phobail, faoin am sin, fórsaí cosúil le teilifís, raidió, nuachtáin, agus irisí, cumarsáid ar an dtoirt, mar a déarfá, Diaidh ar ndiaidh, tharla gur lagaíodh údarás múinte na hEaglaise, agus de réir mar a fuair chuile dhuine sláimín eicínt den oideachas, tháinig daoine den tuairim, go raibh níos mó ná bóithrín amháin go Dún Dé. Bhí fórsa eile ag dul i gcionn ar an bpobal freisin, agus b’in an sparán teann, nó is minic a maolaítear ar chleachtadh an chreidimh nuair a mhéadaítear ar fháltas na muintire.
Deus Providebit
Ach ní haon mhaith bheith ag caoineadh agus an anachain déanta. Ní féidir linn cúl a chur ar na blianta. Tá muid mar a bhfuil muid, faoi láthair, agus níl le déanamh againn feasta, ach ár mbealach a dhéanamh, fan bhóithrín an Oilithrigh, chomh maith agus is féidir linn. Ach an méid sin ráite agam, nach féidir a rá freisin, go bhfuil na mílte is na mílte Oilithreach amuigh ansin, agus gan uathu ach gaoth an fhocail, le filleadh ar chleachtadh a gcreidimh.
Bhreathnaigh na caoirigh ocracha suas
Ach níor beathaíodh iad.
Ach céard is féidir a dhéanamh anois, leis an bpobal sin a mhealladh ar ais?
Sea, b’fhéidir go raibh cuid den cheart ag Séimi an Droichid s’againne, nuair a dúirt sé, an lá cheana, gur chóir dúinn an gnó sin a fhágail i lámha Dé. “Deus providebit” adúirt sé, go mórchúiseach! “Nach mór an focal é sin, a Shéimí.” adúirt mé fhéin leis. “Sea,” ar seisean, go bródúil, “ón Misinéir Mór Ó Confhaola fhéin a chuala mé a chéaduair é, tarraingt ar thrí scór bliain ó shoin anois.”
Sea, fág faoi Dhia é, agus nach maith an chomhairle í sin, lá ar bith?
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
.
Slán le Denis Philpott.
.
A Dhonncha gealgháireach mothóimid uainn thú,
Do chomhairle gaoise, is do chúnamh caoin, Do neart, do dhearcadh, is do chluas le héisteacht,
Bheith ’na n-éaghmais feasta, is buille dian.
.
Dáileadh an chré leat i Mí na Marbh,
Is fágadh do mhuintir i mbuairt ‘s i mbrón ,
Ach duitse, a chara, guím solas na soilse
I dTeaghlach an Rí, anois go deo.
.
Mothóimid uainn thú, inniu is feasta,
Agus sinn i sáinn nó i bhfadhb gan bhrí,
Ach beidh do chuimhne mar mhéar an eolais
Dár stiúradh fós trí bhuairt an tsaoil.
.
Codladh sámh dhuit i dteaghlach Chiaráin,
I bhfad ód’ dhúthaigh ar bhruach na Laoi,
Mar tá d’áit in áirithe ag Bord an Tiarna,
Is fáilteofar romhatsa i measc na Naomh.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Straitéis fiche bliain don Gaeilge 2
Peadar Bairéad
.
(This week we continue our look at – “Straitéis Fiche Bliain don Ghaeilge 2010 – 2030” – a seoladh in eireaball na bliana 2010, le beannacht traspháirtíoch, agus le gártha buabhaill. – as we continue to recall what was written then in this column concerning same.)
.
Lagmhisneach
Chríochnaigh mé píosa na seachtaine seo caite lagmhisniúil go leor, nó luaigh mé go raibh beartaithe ag an bhFreasúra, ag an am, gnáth-ábhar a dhéanamh den Ghaelige feasta sna scruduithe Teistimeireachta. Agus chomh maith le sin, go raibh beartaithe ag an Rialtas gearradh siar ar mhaoiniú na teanga feasta. Dá ndéanfaí amhlaidh, céard a tharlódh don Straitéis Fiche Bliain? Bhuel! bhí an t-ádh orainn nár cuireadh na cinnidh chéanna sin uilig i bhfeidhm, san idirlinn….
A thóin leis!
Níl dabht ar domhan ach go bhfágfadh cinnidh dá leithéid an Plean Fiche Bliain sin agus a thóin leis. Ach sin uilig ráite, admhaithe, caithfear a rá, gur fearr ann ná as é, agus má thugtar aird air, bhuel, déarfainn go mbeidh toradh céatach air, amach anseo.
Níl le déanamh agat ach stracfhéachaint a thabhairt ar an doiciméad fhéin le sin a thabhairt faoi deara. Tosaíonn sá le cur síos ar an bhfís atá taobh thiar den bplean seo. “An Fhís” a bhaistear ar an gcaibidil seo, agus déantar cur síos ann, ar an straitéis fhéin agus an gá atá lei. Dearbhaíonn sé i dtús báire, go maireann ár dteanga beo mar theanga phobail, agus mar theanga teaghlaigh, agus chomh maith le sin, go bhfuil eolas na teanga chéanna sin ag céatadán ard dár ndaonra, cé go bhfuil a lán talamh caillte aice thar na blianta. Is é polasaí an Rialtais, mar sin, nó a chinntiú go mbeadh an oiread agus is féidir dár ndaoine dhátheangach, i nGaeilge agus i mBéarla, ach, chomh maith le sin, tuigtear an gá atá le slánú, le forbairt, agus le leathnú na Gaeltachta, nó ní bheadh an dátheangachas inshroichte, nó inmharthana, go fadtéarmach, mura mbeadh Gaeltacht bheo ar an bhfód, mar nach droichead é an dátheangachas idir dhá theanga éagsúla?
Teanga labhartha
Chomh maith le sin, is é polasaí an Rialtais nó cur le méid na dteaghlach a bhaineann úsáid as an nGaeilge mar theanga chumarsáide laethúil, agus mar thaca do na polasaithe sin, féachfar chuige, chomh fada agus is féidir, go mbeidh deis ag chuile shaoránach úsáid a bhaint as a rogha den dá theanga, ina theangmháil leis an bpobal, agus le seirbhísí an Stáit freisin. Tá caint freisin ar an dteanga a dhéanamh níos infheicthe sa tsochaí mar theanga labhartha ag ár gcuid saoránach, mar aon le bheith le feiceáil ar chomharthaí, agus i litríocht. Dearbhaítear freisin, go gcoinneofar súil ghéar ar dhán na teanga i dTuaisceart Éireann, nó is toradh nádúrtha é sin ar na socruithe idirnáisiúnta a ceangladh idir an dá chuid dár dtír.
“An dá arm aigne”
Tá líofacht sa Bhéarla tábhachtach freisin i saol an náisiúin seo, agus chuige sin, agus dá bharr sin, leanfar ar bhéim a leagan ar an dátheangachas, ach amháin a thuiscint, nach i gcónaí a d’oirfeadh polasaí dá leithéid do na ceantair Ghaeltachta. Ach sin uilig ráite, admhaítear go mbraitheann todhchaí na teanga ar dhaoine a roghnóidh go cinnte leas a bhaint as na deiseanna a chuirfidh an Rialtas ar fáil dóibh, tríd an Straitéis seo.
Ní gá a dhearbhú anseo, go mbunaítear an straitéis uilig seo ar an méid a dlitear i mBunreaht Éireann, in Airteagal 8…“Ós í an Ghaeilge an teanga náisiúnta is í an phríomhtheanga oifigiúil í”. Níor chóir dearmad a dhéanamh de sin, nó is cinnte go seasann stádas dlíthiúil na teanga náisiúnta, go huile is go hiomlán, ar a bhfuil reachtaithe ansin i mBunreacht Éireann.
Spriocanna cinnte
Tá mé ag ceapadh, go mbeidh an-toradh ar an Straitéis Fiche Bliain seo, ach ag an am gcéanna, bheadh duine ag súil go leagfaí síos an dátheangachas mar sprioc do Dháil Éireann freisin, sa chaoi is go mbeifí ag súil go sroichfeadh obair an Oireachtais spriocanna cinnte, chomh maith le duine – beart de réir a mbriathar! -. Ach sin uilig ráite, caithfear an t-ath a mholadh mar a fhaightear. Leor nod don eolach!
.
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Teachtaireacht
Peadar Bairéad
Teachtaireacht……le……..Colin Ryan
Céadchló…………2015…………..€8.00
“Ionmholta malairt bhisigh”
Ag breathnú ar an nóta ar chlúdach cúil an leabhair seo, léimid :-
“Ionmholta malairt bhisigh, a dúirt an file fadó, agus an té a thabharfaidh faoin gcnuasach gearrscéalta seo ón Domhan Thíos, beidh siad ar aon intinn leis. Sa leabhar seo, an chéad chnuasach le Colin Ryan, cuirtear cor i nGaeilge na hÉireann lena chur in oiriúint do chúinsí na hAstráile…”
N’fheadar arbh é “Ionmholta malairt bhisigh”, nath le Eochaidh Ó hÉoghusa, file ón séú agus ón seachtú haois déag, an nath ab oiriúnaí le tús a chur le moladh dáiríreach a thabhairt don sárleabhar seo, nó caithfimid glacadh leis, gur athrú chun feabhais, – i dteanga agus i leagan amach na scéalta atá le fáil againn idir chlúdaigh an chnuasaigh seo – atá i gceist ag an té a scríobh. Ní gá a rá, go bhfuil moladh mór ag dul don údar seo, a rugadh agus a tógadh san Astráil, áit a bhfuil a mhuintir lonnaithe ón 19ú haois i leith. Tá cónaí air anois i Melbourne, agus líontí dhátheangach thart air. Tá ceithre ghearrscéal déag sa bhailiúchán seo, agus b’fhéidir nárbh olc an smaoineamh é tosú le ‘Teachtaireacht’ fhéin, scéal a thug a ainm don chnuasach ar fad.
‘Teachtaireacht’.
Agus an Stothaire ag scuabadh an chlóis, chonaic sé an Coirnéal chuige.
“Déanfaidh sé lá breá, arsan Coirnéal…an rachaimid abhaile choíche?”
D’imigh an Stothaire ag triall ar a bhricfeasta. “Ní raibh roimhe sa chistin ach beirt sheanstangairí a bhí chomh gioblach leis féin agus caróg de chailín a bhí ag meascadh na leitean. Roinn sí a gcuid orthu”.
“Aon scéal nua?” adúirt an Stothaire. “Thit cuid den bhalla thoir aréir”, adúirt an Charóg.
“Ara!” aduirt an Stothaire, “bhí sé ar forbhás riamh. Tá tathag fós sa chuid eile. Mairfidh an Daingean go deo”.
Sin mar a chuireann an t-údar seo tús lena scéal, agus tugann muid faoi deara, go bhfuil foclóir faoi leith á úsáid ag an údar anseo. Breathnaigh ar na focail a úsáideann sé, focail ar nós…Stothaire, Caróg, scrathachán, forbhás, seanstangaire. Ag caint faoi sheanphríosún atá siad, an Coirnéal i gceannas, agus ba phríosúnaigh ann, tráth, an Stothaire agus an bheirt sheanstangaire, ach
“Scaoileadh na cimigh saor leis an bpardún mór; d’imigh formhór na saighdiúirí leo ina gcótaí glasa agus a n-aghaidh ar chogaí mírathúla.”
Ach d’fhan an Stothaire agus roinnt daoine eile ann, dá ndeoin fhéin, nó ní thuigfidís siúd an saol amuigh, saol gan rialacha, gan smacht, gan orduithe.
Bhí an Coirnéal ag fanacht le Teachtaireacht a thabharfadh ordú dó an Daingean a dhúnadh, ach nuair a tháinig an Teachtaireacht, i ndeireadh na dála, a mhalairt ar fad de scéal a fuair sé, dúradh leis, go rabhthas, “ar ordú an Impire”, leis an áit a dheisiú agus a athchóiriú arís, faoi mar a bhíodh, agus go rabhthas le dhá reisimint a lonnú ann feasta. Ní raibh eolas ró-leathan ag an gCaróg ar chúrsaí an tsaoil, nó ba sa Daingean a rugadh agus a tógadh í, ach ina ainneoin sin, thug sí corr-gheábh isteadh i ngort an ghrá, bíodh nár ró-rómánsúil, nó ró-thorrthúil, iad na geábhanna céanna sin.
Sna scéalta eile gheobhaidh tú cur síos ar shaol difriúil, nó tá an t-údar ag iarraidh an Ghaeilge a aclú, agus a lúbadh, sa chaoi go mbeadh ar a cumas, feasta, deighleáil le saol an Domhan Thíos, ‘Down Under’, mar adéarfá, agus nach ionmholta é an chuspóir chéanna sin. Anois, caithfidh mé a admháil go raibh orm roinnt de na scéalta a léamh cupla uair, nó trí, le hadhmad eicínt a bhaint astu. Ach b’fhiú an tairbhe an trioblóid ar deireadh thiar.
‘Slánú’
Breathnaímis ar cheann eile de na gearrscéalta atá le fáil sa leabhar seo.
Tógaimis an chéad scéal, ‘Slánú’, agus anseo arís tá tagairt do dhaoine atá fágtha i bhforas, nó in institiúd oifigiúil eicínt. Is é an príomhcharachtar fhéin a insíonn a scéal dúinn. Tugann ‘an Ceannaire’ cuairt air lá….
“Bhuail an Ceannaire isteach ar a choiscéim.
Scaradh na gcompánach, a dúirt sé go croíúil.
B’fhíor dó. Sinn ag imeacht de réir a chéile. Daoine á n-aistriú, daoine á scor:….”
“An bhfuil mórán fágtha anseo? a dúirt an Ceannaire.
Triúr, arsa mise. Martinu, Singh agus Blood.”
Ón méid sin, tuigtear dúinn go suíonn an t-údar a scéal i dtír iasachta, sa Domhan Thíos.
Ón bpointe sin, agus de réir a chéile, tugtar le fios dúinn go bhfuil easpa eicínt ar aigne an scéalaí. Glaoch fóin óna iníon agus faigheann sé amach gurb é Dearbhla is ainm di, agus go bhfuil sí i Queensland faoi láthair, agus í ar a bealach chuige. Seal ansin san Il Gelsomino, teach ósta, le deoch a fháil. Buaileann Gouros bleid air, fear nach bhfaca sé le fiche blian, fear a bhfuil feo na haoise ag teacht air. Cur síos ar na seanlaethe. Chuaigh abhaile. Brionglóid aige. Cailín chuige sa bhrionglóid sin, duine dá chlann fhéin, ach ansin deineadh brus de chuile shórt. Mearbhall intinne air. Faigheann muid amach go bhfuil triocha bliain caite aige san institiúd sin, rud a fhágann nach aon sicín lae é ag an am sin. Casann sé le Gouros arís san ‘Il Gelsomino’. Iad cairdiúil. Deochanna. É ag titim ar gcúl ina chuid oibre, dár leis an gCeannaire. Ní mó ná sásta a bhí sé lena bhfaca sé sa scathán! agus de réir a chéile, feicimid é ag cúbadh chuige ón bpobal. É ag fáiltiú roimh a iníon, ach ansin arís, san ‘Il Gelsomino’, agus é ag ól. Dúradh leis go raibh a sheanchara Gouros básaithe leis na blianta. De réir a chéile éiríonn leis an údar é a chur i dtuiscint dúinn, gur duine ann fhéin é an scéalai sa scéal seo, ‘Slánú,’ a bhfuil teipthe air fanacht i dteangmháil leis an saol réadach. Féach mar a chuireann sé tús leis an gcaibidil deiridh:-
“Tá na laethanta ag imeacht agus féasóg go com orm. Léim leabhair na Síne agus gearraim na roscrainn. ….”
Tá na scéalta eile uilig spéisiúil, an dosaen eile acu, ach bíonn ar an léitheoir a chion fhéin a dhéanamh le taitneamh iomlán a bhaint astu.
Más spéis leat an gearrscéal, agus a fhorbairt, tá mé ag ceapadh, go mbainfidh tú taitneamh nach beag as an mbailiúchán seo le Colin Ryan.
Gaeilge 
English