le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
GRADAM TUILLTE
Peadar Bairéad
(This week we consider some heroes who became famous, even though that fame was granted rather than sought!)
Cáil a bronnadh
Nach ait mar a théann an corrdhuine fánach i bhfeidhm ar dhuine? agus nach aite fós, chomh beag duine dá leithéid a bhuaileann umat feadh do shaoil? Smaoiníonn duine ar an Mháthair Treasa, An Pápa Eoin Pól a Dó, Seán Gearaltach Ó Cinnéide, Gandhi, agus roinnt eile ar an dtéad chéanna sin. Tá roinnt bheag dá leithéid ann, gan dabht. Bhí Nelson Mandela ar cheann de na laochra a sheas amach thar chách ina aois fhéin, agus ansin tá laochra freisin, a sheas amach mar fhathaigh ina bpobal fhéin, daoine ar nós Napoleon, Dónal Ó Conaill, agus daoine dá leithéid ó cheann ceann na cruinne. Ach im’ thuairimse, tá fear eile a sheasann amach thar dhaoine eile, san aois seo ‘gainne, agus sin fear a shíolraigh ó phór Éireannach, agus fear ar ghlacamar go fonnmhar leis mar dhuine dínn fhéin, tráth raibh sé ina Uachtarán ar Stáit Aontathe Mheiriceá, fear a d’oibrigh go dúthrachtach ar son phobail a thíre, bíodh go mba Uachtarán go bhfreasúra é, agus sin an tUasal Barack Obama, fear a bhí ina Uachtarán ar na Stáit go dtí an fichiú la dEanair 2017. Tháinig an laoch seo isteach ar ardán an tsaoil mhóir, i ndáiríre, thart ar ocht mbliana ó shoin, nuair a toghadh ina Uachtarán é, tar éis bliana a chaitheamh ag toghchánaíocht ó cheann ceann Aontas ollmhór Mheiriceá. D’éirigh leis a chur ina luí ar Dhaonlathaigh Mheiriceá go mba iarrthóir intofa é, ar chóir dóibh a roghnú mar iarrthóir don phost ardchéimneach sin. I rith an fheachtais sin, léirigh sé dá Pháirtí, go mba óráidí éifeachtach, inchreidte, é agus d’éirigh leis pobail ilchineálach an Aontais chéanna sin a chur faoi gheasa, lena mhana…’Yes! We can’. Sea, agus chruthaigh sé ‘go bhféadfaidís’, bíodh go mba láidir, do-bhogtha, é an freasúra a bhí le sárú aige. Ba dhuine é, a thuig teorainneacha a phoist, airde a ghradaim, agus a fhreagracht as an gcumhacht a bronnadh air, agus d’fheidhmigh sé go dílis, taobh istigh de na teorainneacha céanna sin.
Céard fúinn fhéin?
Ach céard faoi Oileán seo na Naomh is na nOllamh? An raibh saoránach ar bith dár gcuid, ar bronnadh cáil dá leithéid air, nó uirthi? Táid ann adéarfadh nach raibh, ach nuair a shuíonn duine síos agus nuair a dhéanann sé a mharana, tuigtear dó go bhfuil roinnt áirithe den aicme céanna sin againne chomh maith le náisiúin eile an tsaoil mhóir.
Ach cé hiad na saoránaigh seo, a bhfuil cáil dá leithéid tuillte acu?
Bhuel! céard faoi na saoránaigh éagsúla a chuaigh ar deoraíocht uainn, ar mhaithe le síocháin, nó creideamh, nó daonnacht, a bhronnadh ar thír, nó ar phobal, nó ar chine, fiú, ar theastaigh a leithéidí sin go géar uathu? Sea, agus céard faoi na polaiteoirí díograiseacha, dáiríreacha, macánta, a chaitheann a laethe ag obair go cruaidh ar mhaithe leo siúd a thogh mar Theachtaí iad. Agus nach bhfuil cáil dá leithéid tuillte freisin ag na Státseirhisigh úd a chaitheann a ndúthtacht agus a laethe ag iarraidh gnó an Stáit s’againne a chur chun cinn.
Beirt ar chomhchéim
Cinnte tá, ach ba é an rud a chuir ag tochrais ar an gceirtlín seo mé, nó an cháil agus an clú a bronnadh le déanaí ar ‘Ken Whittaker’, an Státseirbhíseach úd a chaith a dhúthracht, agus a laethe, ag cur gnó an Stáit seo chun cinn, ar mhaithe le saol níos fearr, agus níos compórdaí, a chur ar fáil dá shaoránaigh, agus ar deireadh thiar thall, agus é tar éis céad bliain a chaitheamh inár measc, bhronn an náisiún s’againne clú agus cáil, -nár lorg sé,- air. Dá mbeadh onóir faoi leith ag ár Stát le bronnadh ar a leithéid, bheadh sin tuillte ag ‘Ken Whittaker’, sár-shaoránach Éireannach. Má bhreathnaíonn muid go fuarchúiseach ar chúrsaí, mar sin, feicfear dúinn go bhfuil an bheirt úd, Barack Obama, agus Ken Whittaker ar chomhchéim mar shaoránaigh a chaith a ndúthracht ar mhaithe lena bpobail. Agus sé ár nguí, mar sin, go seolfaidh Dia tuilleadh den aicme sin chugainn sna blianta atá romhainn amach, agus go gcúití Sé a saothar dóibh.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Cár imigh an Sioc?
Peadar Bairéad
.
(This week we consider life, as it is lived, in our Republic)
.
Sea! agus cá bhfuil an sneachta a bhí ann anuraidh? nó cár imigh an sioc? Sin iad na ceisteanna a chuireadh an tseandream orthu fhéin fadó, nuair a thugaidís faoi deara, go raibh an saol athraithe ó bhonn, agus nuair a thuigfidís gur tháinig an t-athrú sin aniar aduaidh orthu. Ar bhealach, nach é an dála céanna againne é? Bhain an tír s’againne a saoirse amach i dtús fhichidí na haoise seo caite, agus ansin, tar éis blianta fada a chaitheamh ag iarraidh ár mbealach fhéin a dhéanamh i dtreo phoblacht ár bhfíse, tháinig muid chuig ionad, ina raibh saol an mhadaidh bháin ag bunús ár ndaonra, agus muid ag druidim i dtreo ré órga ina mbeadh ganntan agus anro, bochtaineacht agus gorta, díbeartha go deo as Oileán seo na Naomh is na nOllamh. Ní gá dhom a rá, nach mar sin a tharla, nó faoi mar a dhúiseodh duine as támhnéal codlata, chonacthas dúinn nach raibh faoi dhúshraith ár bhfíse ach gaineamh séidte, agus go mba chosúil le tigh cartaí an teach seo a thóg Seáinín. Dhúisíomar maidin, agus chonacamar go raibh deireadh leis an mustar go léir, agus go raibh leá chúr na habhann tagtha ar an saibhreas a bhí in ainm a bheith carntha againn. Arbh aon ionadh gur chuireamar an cheist sin orainn fhéin?…Cár imigh an sioc? Cár imigh an saibhreas uilig a bhí carntha suas againn ar pháipéar? Sea, chuaigh leá chúr na habhann air, gan aon agó.
Neamhbhuaine an tsaoil
Bhail, thóg mé eagrán den nuachtán cáiliúil sin, an Kilkenny People, chugam, ar an Aoine, an 28ú Bealtaine, na bliana 2010, féachaint ar chabhair ar bith dom i bhfuascailt na faidhbe sin é, spléachadh a fháil ar chinnlínte chéad leathanaigh an eagráin sin. Ní call dom a insint duit, gur chuir ar léigh mé ansin ionadh agus alltacht orm, nó ba ghearr gur cuireadh ar mo shúile dhom é, go raibh sneachta na bliana anuraidh imithe gan filleadh. In alt le Mary Cody agus le Laura Keys, tugadh le fios dúinn, gur thug deichniúr faoi lámh a chur ina mbás fhéin, an deireadh seachtaine roimhe sin, agus ba dhrugaí a liostáileadh mar phríomhchúis dá ngníomh i mbunús na gcás sin. Ba é tuairim na saineolaithe freisin, go raibh baint ag na staitisticí sin uilig leis an gcúlú eacnamaíochta, agus moladh do na hÚdaráis Sláinte aird faoi leith a dhíriú ar na tarlúintí sin.
Sceanadh
Ar an gcéad leathanach sin den eagrán céanna, bhí scéal le Seán Keane, le léamh, faoi bheirt a thuirling de charr i lár Chathair Chill Chainnigh, agus a thug fogha faoi fhear óg, a sháigh é, agus a d’fhág ansin i mbéala báis é. Tuigtear go raibh drugaí taobh thiar den scliúchas sin freisin. Thugadar beirt an carr orthu fhéin ansin, agus as go brách leo, ach, is cosúil áfach, gur tharla easaontas éigin eatarthu, ar ball, agus gur éirigh siad chun a chéile, rud a d’fhág gur gabhadh iad, agus gur cuireadh comhad fúthu ar aghaidh chun an DPP.
Scéal eile le Seán Keane ar an gcéad leathanach sin freisin, faoi throideanna báis nó beatha, idir ainmhithe fiáine agus madraí. Eagraítear na troidenna céanna sin, anseo i gContae Chill Chainnigh, agus tagann slua daoine chun an láthair, le spórt a bhaint as an ndrochíde seo a thugtar ar na créatúir fhiáine sin. Sea, agus seans go mbíonn corr-gheall á chur freisin ar thoradh na dtroideanna sin. Deirtear go bhfuil sé deacair go maith, deireadh a chur leis an mí-iompar seo, bíodh go bhfuil dlithe reachtaithe ina choinne.
A Methadone Clinic
Tá scéal amháin eile ar chéad leathanach an eagráin sin, den People, agus is dócha gur deascéal é seo, murab ionann is na scéalta eile. Píosa le Laura Keys atá i gceist anseo, agus scéal faoi bhunú “Methadone Clinic” atá idir chamáin ag Laura.
Bhuel, sin agat pictiúr den saol a léirítear dúinn, ar chéad leathanach an Kilkenny People, dár dáta, an 28ú Bealtaine, 2010.
Cár imigh an Fhís ?
An bhfuil cúrsaí imithe ó smacht orainn? An bhfuil sé ró-dhéanach leis an dtaoide seo a chur ó dhoras? Nó, an féidir linn dul i mbun oibre anois, le dul ar thóir na físe úd, a spreag lucht an Éirí Amach, tarraingt ar chéad bliain ó shoin? Fúibhse atá sé, agus níor chaill fear an mhisnigh riamh é!
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Cloch ar a Charn
Peadar Bairéad
Mothóimid uainn é
Tháinig mé fhéin go Cill Chainnigh a chéaduair tar éis dom a bheith ceaptha mar mhúinteoir i gColáiste Chiaráin, sa bhliain 1966, agus b’in mar a tharla gur chuir mé aithne i dtosach ar an Athair Tommy Maher, faoi mar a bhí sé an tráth sin, agus bíodh gur chuir mé suim agus dhá shuim, sna cluichí náisiúnta roimhe sin, b’fhada ó chamáin agus ó shliotair a rugadh agus a tógadh mé fhéin in Iorras thiar, ach ba ghearr i gColáiste Chiaráin mé go raibh mé faoi gheasa ag scil agus ag luas na hiománaíochta, agus bíodh go raibh orm tosú arís i mbun mo cheirde, agus cé go raibh orm aithne a chur ar idir mhúinteoirí agus dhaltaí, ní fhéadfainn éaló ó dhraíocht, nó ó gheasa an chamáin, a bhí le mothú chuile áit thart orm, ag an am.
Ceapadh an tAthair Tommy mar mhúinteoir sa Choláiste, sa bhliain 1953, tar éis dó seal a chaitheamh ag obair in Ard-deoise Átha Cliath tar éis a oirnithe, sa bhliain 1948, ach chomh maith le sin, ba é a d’adhain tine an ghrá don iomáint imeasc daonra an Choláiste ag an am gcéanna. Dá chomhartha sin, d’éirigh le foireann iomána an Choláiste Corn an Chrócaigh a bhuachan, sa bhliain 1957, agus arís sa bhliain 1959. D’éirigh leo freisin é a bhuachan roinnt blianta eile idir sin agus an bhliain 1983, nuair a d’fhág draoi an chamáin fhéin an Coláiste le post nua mar shagart paráiste a ghlacadh i Muileann a’ Bhata. Ní gá a lua anseo, an bhaint a bhí aige le Foireann Sinsir Chill Chainnigh, mar ar fheidhmigh sé mar thraenálaí foirne ar feadh bliain is fiche, nó tá fhios ag madraí an bhaile fhéin, – gan cait an bhaile a lua in aon chor,- faoina éachtaí sa ghort céanna sin.
Dualgas Ghiolla na mBróg
Bhí ard-mheas ar an Athair Tommy mar mhúinteoir matamaitice, mar déan, agus mar uachtarán i gColáiste Chiaráin, ach dá éagmais sin ar fad, níor dhuine ardnósach é in aon chor, agus le linn a shaorama, chuile sheans go bhfeicfeá é i mbun poistíneachta eicínt. Is cuimhin liom ócáid amháin, tar éis dom a bheith ceaptha mar Leas–ardmháistir, gur chuir mé ceist air faoi dhualgaisí a phoist. Ba é adúirt sé nó rud ar bith a fhágfai gan déanamh, a dhéanamh. Ba ansin a thuig mé meon agus cleachtadh an uachtaráin fhéin, sé sin, gnó ar bith a fágadh gan déanamh, a dhéanamh. B’in é dualgas an ‘Boots’ i dTeach Aíochta! Ní raibh éirí in airde ar bith ag baint le Tommy, faoi mar a thugtaí air coitianta, nó ba dhuine umhal, cráifeach, comharsanúil é chuile lá riamh. Mothóimid uilig uainn é sna bólaí seo, mar dhuine, mar chríostaí umhal, mar iománaí oilte, cliste, agus mar Chill-Chainneach dílis, agus ar deireadh thiar, mar shagart cráifeach, ar bronnadh an teideal measa úd, Monsignor, air. Mairfidh a chuimhne lá is fuide anonn; a mhiongháire ciúin, cuthaileach; a ghaelachas; a thuiscint ar scileanna agus ar ealaíona na hiománaíochta; agus níos iontaí fós, a fhlaithiúlacht i múineadh, agus i roinnt, na scileanna céanna sin orthu siúd ar suim leo forbairt agus saothrú na slite ab fhearr le caighdeán na himeartha a chur chun tosaigh.
Chomh fada is a bhain sé liom fhéin, ba dhuine cairdiúil, carthannach, comharsanúil, é an tAthair Tommy, fear a raibh meas agus omós tuillte go maith aige, i gcéin is i gcóngar, trína dhúthracht, trína dháiríreacht, agus trína dhílseacht.
Áit ag bord an Tiarna go raibh agat a Mhonsignor, anois agus feasta.
****************************
Caoineadh an Mhonsignor
.
An Monsignor uasal ‘nois sínte,
Is ní fheicfear a leithéid go luath,
Nó thuig sé cluiche Chúchulainn,
Is mhúin sé a chleasa dá ghlúin.
.
Súil seabhaic a shúil ar an sliotar
Ag eitilt ó chamáin go cúl,
An t-imreoir lán scil’ agus glicis
Ag fáil bua ar a chéile, gan dua.
.
B’eisean a lúbfadh a chamáin,
Le sliotar a sheoladh go cruinn,
Ach rinneadh sagart den imreoir,
is fágadh Páirc a’ Bháire gan Laoch.
.
Ár slán leat a Athair na míne,
Nár laga an Rí thú go deo.
Solas na soilse dod’ anam,
Anois agus choíche faoi shó.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Craobh na hÉireann sa Pheil 2013
Peadar Bairéad
Iomarbhá lucht leanúna…….
Thíos i dTeach Ósta an Smugairle Róin ‘sea bhíomar, an oíche faoi dheireadh, mé fhéin, Séimí a’ Droichid, agus Mártan Shéamais, agus tar éis dúinn tamall a chaitheamh ag moladh na haimsire, rud nach dtarlaíonn go ró-mhinic! rinne mo bheirt leath-bhádóir comhbhrón liom fhéin as díomua Mhaigh Eo i gCraobh na hÉireann sa Pheil, rud a tharlaíonn go ró-mhinic, faraoir géar! dár liomsa.
“Tharlaíonn níos measa ná sin ar toinn”, arsa mé fhéin, ag gabháil buíochais leo, agus ”go maire na hÁthcliathaigh a nuacht, nó ba iad a bhuaigh Craobh na hÉireann sa Pheil, don bhliain reatha seo 2013.”
“Céard a tharla in aon chor d’fhoireann Mhaigh Eo, foireann a chruthaigh chomh sciliúil, cleachtaithe, sin sa pheil, le cupla bliain anuas anois?” arsa Mártan Shéamais. Nár bhuaigh siad rompu agus ina ndiaidh go dtí sin i mbliana?
“Bhail”, arsa Séimí a’ Droichid, níor deineadh iad a robáil sa Chraobhchluiche sin, cé go gceapfainn fhéin go raibh moltóir an lae úd, ag taobhú leo.”
Sa Chéad Leath
“Fan ort nóiméad anois” arsa Mártan Shéamais, “Nach bhfaca chuile dhuine an chaoi ar imir foireann Mhaigh Eo sa chéad leath den chluiche sin. B’iad a sciob an chraobh imeartha leo, sa leath sin, agus léirigh Clár na Scór sin freisin, ach ba scéal eile ar fad é sa dara leath. D’athraigh na hÁthcliathaigh a stíl imeartha, agus d’éirigh leo stop a chur le rás Mhaigh Eo, trí mhódhanna imeartha Rugbaí a úsáid le stop a chur le himreoirí Mhaigh Eo teacht i raon scórála dá mbáire.”
Caithfidh gur ar chluiche eile ar fad ar a bhí tusa ag faire” a Mhártain, arsa Séimí a’ Droichid, “nó nár léir don dall fhéin go raibh an moltóir ar thaobh Mhaigh Eo, sa dara leath sin, agus é ar a dhícheall le deiseanna scórála a chur ar fáil dóibh, chuile bhabhta. Modhanna Rugbaí! adeir tú! Ní féidir gur i ndáiríre atá tú? Chaill Maigh Eo an cluiche sin toisc nach raibh ar a gcumas coinneáil suas le gaiscigh Átha Cliath. Nár thug chuile dhuine faoi deara, go raibh cic saor i ndiaidh chic saor á thabhairt ag an moltóir d’fhoireann Mhaigh Eo, le deiseanna scórála a thabhairt dóibh.”
Deiseanna Scórála
“Go dtuga Dia ciall dhuit, a Shéimí na mbréag! nó déarfainn gur chóir dhuit smaoineamh ar chuairt a thabhairt, gan aon ró-mhoill, ar na ‘Specsavers’ úd a mbíonn chuile dhuine ag caint fúthu, na laethe seo! Aontaím leat áfach, gur thug an moltóir cic saor i ndiaidh chic saor d’fhoireann Mhaigh Eo, ach thug sé na ciceanna saora sin dóibh, toisc go raibh na hÁthchliathaigh ag déanamh calaois i ndiaidh calaoise orthu, le stop a chur lena rás, lena scileanna, agus lena ndúthracht imeartha. Theip orthu scóráil toisc gur deineadh bunús na gcalaoisí sin ró-fhada amach ón gcúl len iad a iompó ina scóranna.”
“Fan oraibh anois nóiméad amháin” arsa mise, agus mé ag cur isteach orthu beirt agus a gcuid argóna.”Tá an cluiche sin thart, níor maraíodh éinne sa chluiche sin, agus, chomh luath is a bhí an cluiche thart, bhí sé thart, agus bíodh gur Maigh Eoach mise, glacaim go huile le breitheanna an mholtóra. ‘Fair Play’ do na hÁthcliathaigh. Rinneadar an beart ar an lá spriocailte, agus go maire siad a mbua, ach, faoi mar adúirt leantóirí na Mí liomsa, dhá bhliain is seasca ó shoin, ar an Long Stand i bPáirc an Chrócaigh, tá mé ag súil go dtabharfaidh siad aire na haire don Chorn, idir seo agus Meán Fómhair na bliana seo chugainn, nó beidh foireann eicínt eile chucu ansin, leis an gCorn sin a thabhairt abhaile leosan.”
Bhail, chuir sin an gobán im’ bheirt chara. agus b’in críoch leis an argóint agus d’fhág mo bheirt leathbhadóir slán agam go gairid ina dhiaidh sin……….
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Dá mbeinnse ’mo sheasamh i gceartlár mo dhaoine….4
(Saoire Thiar Thart)
Tréad Cuimhní
Tar éis dúinn spórt agus taitneamh a bhaint as na laethe a chaitheamar thiar, i ndeireadh na dála, tháinig an lá le slán a fhágail ag an ‘Manor Hotel Ballina’, agus le filleadh abhaile athuair. Ní gá a rá, go raibh an dúiche thoir ag glaoch abhaile orainn, agus caithfear a rá, go raibh fonn ar chuile dhuine againn an glaoch sin a fhreagairt, ach ag an am gcéanna, ní hionann sin is a rá, nach mbeadh cumha orainn uilig, i ndiaidh an Iarthair Fhiáin. Ní dhéanfadh muid dearmad go luath ar a bhfacamar, nó ar ar chualamar, le linn na laethe breátha a chaitheamar thiar. Cé dhéanfadh dearmad ar an lá breá, gréine úd a chaitheamar thart ar Lissadell, i gContae suaimhneach Shligigh, nó ar an lá iontach sin a chaitheamar ag guairdeall thart in Iorras na nIontas, agus muid ag baint taitneamh as a raibh le feiceáil againn thiar ansin i ndúiche mo mhuintire, – an talamh, an tír, na farraigí fiáine thart ar chosta na Leithinse, agus na hoileáin draíochta úd ina luí mar bhraisléad thart ar chósta na dúiche áille sin. Ach, mar adeir an seanfhocal, ‘Más fada an lá, tiocfaidh an tráthnóna’ agus ba é an scéal céanna againne anois é, agus chaithfeadh muid filleadh ar ár ndúiche fhéin, ar deireadh thiar.
Soir a chuamar
Bhíomar inár suí go breá luath an mhaidin deiridh sin, agus tar éis dúinn chuile ullmhúchán a dhéanamh don turas fada soir, chaitheamar bricfeasta ríoga, i mBialann fial, flaithiúil, an Manor Hotel, mar ar roinneadh gan dochma, gan ghorta orainn, fad a bhíomar ag cur fúinn faoi dhíon fáilteach an Ostáin nua-aoisigh, sin. Bhailíomar ár gcip is ár meanaithe, agus go haiféileach, agus go brónach, líonamar isteach sa charr arís. Fad is a bhíomar ansin ar ár marana, dúirt duine eicínt nárbh olc an smaoineamh é cuairt a thabhairt ar an ‘Beleek Castle Hotel’, amuigh ar imeall an bhaile,, roimh dhul abhaile dúinn. Níor chuir einne i gcoinne na comhairle sin agus bíodh gur chaith mé fhéin seacht mbliana i mo mhúinteoir i gColáiste Mhuireadhaigh, i mBéal an Atha, i gcaogaidí na haoise seo caite, caithfidh mé a admháil, nár thug mé cuairt riamh ar an ionad stairiúil sin, nó thart ar an am sin, ba Ospidéal é an Caisleán céanna sin in iarrachtaí na tíre seo an lámh in uachtar a fháil ar an Eitinn.
D’fhágamar an Manor Hotel Ballina inár ndiaidh, agus thugamar aghaidh ar an Belleek Castle Hotel, ar imeall an bhaile sin. Tá Belleek Castle Hotel píosa amach ón mbaile mór fhéin, ach i ndeireadh na dála, fuairemar radharc ar an bhfoirgneamh stairiúil fhéin, agus ba bheag nár bhain sé radharc na súl dínn, nó sheas sé ansin go ríoga, státúil, agus faichí áille, glan-bhearrtha, os a chomhair amach, agus timpeall air. Níor leasainm ar bith caisleán ríoga a bhaisteadh air. Tógadh an caisleán úd Bhelleek idir 1825 agus 1831, agus tógadh é ar shuíomh mhainistreach mheánaoiseach, ceann de na ceithre mhainistir a suíodh ar bhruach thiar na Muaidhe, fadó. Ba é Sir Arthur Francis Knox-Gore, a shocraigh ar a fhoirgneamh a thógáil ar an suíomh sin, agus thaitin a chuma meánaoiseach le daoine, sa ré sin. Mhair muintir Knox-Gore sa Mhanor House sin go dtí daichaidí na haoise seo caite.
Deisiú agus athnuachan
Bhí drochbhail ar an gCaisleán faoin mbliain 1961 nuair a fuair Marshall Doran, mairnealach trádála, seilbh ar an áit, agus chaith sé seal á athnuachan, agus á dheisiú, go dtí gur oscail sé mar Óstán é, sa bhliain 1970, agus is é mac Marshall atá i mbun an Chaisleáin, faoi láthair, le cabhair ó Ms. Maya Nikolaeva. Bhí an-spéis ag Marshall fhéin i gcúrsaí mara, ach go hairithe, agus tá a chuma sin fós le léamh ar fheisteas agus ar throscán an Chaisleáin, agus chomh maith le sin, ba bhailitheoir airm agus seandachtaí é, sa chaoi gur iarsmalann neamhghnách é Belleek Castle, sa lá atá inniu fhéin ann. Chaithemar seal ag guairdeall timpeall, agus ag tabhairt chuile shórt faoi deara, ach i ndeireadh na dála, tuigeadh dúinn, go raibh sé in am againn an bóthar abhaile a bhuaileadh, agus d’fhágamar slán ag ‘Belleek Castle Hotel’ ar bhruacha maorga na Muaidhe, agus le Béal an Átha freisin, ach gheallamar filleadh ar an áit arís, an bhliain seo chugainn, má fhágann Dia an tsláinte againn, agus, mar adeireadh lucht scéalaíochta fadó, ní haitristear ár n-imeachtaí gur bhuaileamar ceann ar scríbe i má mhéith Mha Nuat.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Déanfaidh an Cúlu Eacnamaíochta reatha seo maitheas don Tír.
.
Tugann muid faoi deara freisin, agus an Cúlú Eacnamaíochta seo ag réabadh tríd an tír ina loscadh sléibhe, go bhfuil praghas an Pheitril imithe tríd an díon, cheana féin. Anois, mar adeir an seanfhocal… an rud is measa le duine ná a bhás, ní fheadar sé nach é lár a leasa é…Mar an gceanna le ardú praghas seo an Pheitril, mar cuirfidh an ganntanas seo srian leis an bhfás ollmhór atá tagtha ar uimhir na ngluaisteán ar ár mbóithre, agus dá bharr sin, ní bheidh an tír seo ag caitheamh an oiread céanna airgid ag ceannacht gluaisteán, agus tharlóidh sé freisin, nach mbeidh an oiread céanna á chaitheamh againn ag ceannacht peitril, agus dá bharr sin, in ionad na milliúin, agus na milliúin, a chaitheamh ag íoc as na hearraí sin, fanfaidh an t-airgead sin anseo in Éirinn agus spreagfar ár muintir fhéin le tionscail nua a bhunú anseo sa tír s’againne, sea, agus cuirfidh sé iachall orainn freisin, teacht i dtír ar uimhir níos lú gluaisteán, rud a thabharfaidh deis dúinn ár gcóras iompair a fheabhsú, agus ár mbóithre a chur in oiriúint do thrácht na haoise nua seo.
Fadhb ollmhór i sláinte an náisiúin seo isea an raimhre, nó an bheathaíocht, agus sa lá atá inniu ann, caitear na milliúin Euro in aghaidh na bliana, ag iarraidh leigheas a fháil ar an ngalar contúirteach seo. Ach céard is cúis leis an ngalar seo? Is é a thuigann gach éinne, nó gurb é an fhlúirse bia, atá le fáil gan stró, ag daoine, is cúis leis. Bhuel! cuirfidh an Cúlú Eacnamaíochta reatha seo srian ar an méid beatha a bheidh le fáil ag daoine, agus cuirfidh sin smacht ar an mbeathaíocht seo, atá ag éirí chomh coitianta sin i measc daoine, na laethe seo. Sea, agus ní bréag ar bith a rá, go mbeidh ár muintir i bhfad níos sláintiúla dá bharr.
Toradh eile a bheidh ar an gCúlú seo nó, ní bheidh an oiread céanna airgid ag daoine, le caitheamh ar bhréagáin do pháistí, agus bíodh gur maith linn uilig na daoine beaga sin a mhilleadh le bréagáin, ag an am gcéanna, ní dhéanfaidh ganntanas bréagán dochar ar bith dóibh, nó in áit na mbréagan, beidh ar ár bpáistí ansin dul i muinín a samhlaíochta fhéin, agus rudaí a chumadh, is a cheapadh, a chuirfidh caitheamh aimsire saor, cliste, ar fáil dóibh.
Feictear, mar sin, nach é deireadh an tsaoil é an Cúlú Eacnamaíochta reatha seo, atá le tabhairt faoi deara sa tír seo, i láthair na huaire seo, agus ní hé sin amháin é, ach cuirfidh sé iachall orainn, bealaí úra a cheapadh lena mhíbhuntáistí a chur ar gcúl, agus bealaí eile a cheapadh, le sinn a thabhairt slán, amach as an ngéirchéim seo ina bhfuilimid sáinnithe i láthair na huaire seo. Sea, mair a chapaill is gheobhair féar, agus nach fíor an ráiteas sin, má mhaireann an capall sách fada! Ach i gcás an duine, nach cuma nó asal duine gan seift, agus bíonn na seifteanna ann ach smaoineamh orthu. Bhuel, sin an cleas! Má éiríonn linn a bheith seifteach, tiocfaidh muid slán as an gCúlú Eacnamaíochta reatha seo.
………………………Críoch…………………………
.
.
.
Gaeilge 
English