I mBéal an Phobail

Peadar Bairéad

Ciall Cheannaithe

Chuir mé fhein agus mo sheanchara Séimí an Droichid scéal ár seanóirí i mBéal an Phobail, anseo os bhur gcomhair, tamall gearr ó shin, agus sa chomhrá eadrainn, cáineadh an Rialtas s’againne, as a n-easba céille, i ndréachtadh Bhuiséad na bliana 2009. Ba é an príomhrud a bhí i gceist againn san alt sin, nó an éagóir a bhíothas á dhéanamh orthu siúd, a raibh na trí scór is a deich sroichte acu, nó bhí socraithe ag an Rialtas a gceart siúd chun an Chárta Leighis a chealú, agus feasta, ní thabharfaí an Cárta céanna sin do sheanóir ar bith, ach amháin dóibh siúd, a n-éireodh leo a chruthú, trí fhiosrú maoine, go raibh siad i dteideal an Chárta chéanna sin. Chealófaí feasta, an ceart don Chárta Leighis, a tugadh go neamhchoinníollach, sa bhliain 2001 do chuile shaoránach, ar shroichint na haoise sin, trí scór is a deich, dó. B’in a bhí a rá againn san alt sin faoi’n mBuiséad, agus moladh ann freisin, go gcaithfí dul siar ar an socrú sin, agus a gceart fhéin a thabhairt feasta do sheanóirí na tíre seo.

Athsmaoineamh

Bhí go maith, ach baineadh stangadh ceart as an Rialtas s’againne, agus tar éis dóibh seal a chaitheamh ar a marana, shocraíodar ar chúlú roinnt ón seasamh a ghlac siad sa mBuiséad, agus tháinig siad ar athrú intinne, sa mhéid go raibh siad sásta anois na teorainneacha ioncaim, a nglacfaí leo, dóibh siúd a raibh an Cárta ó cheart acu, cheana féin, bhí siad sásta anois na teorainneacha sin a ardú, ionas go gcoinneodh thart ar 95% díobh siúd a raibh na Cártaí Leighis acu cheana féin, go gcoinneoidís siúd a gCártaí. Ba é a shocraigh siad nó go gcoinneodh na daoine sin a gCártaí, dá mbeadh a dteacht isteach faoi bhun, 36,400 Euro in aghaidh na bliana, i gcas duine singil, agus 72,800 Euro do lánúin phósta.

Is dócha go gcaithfí a rá, go raibh na coinníollacha sin fial go maith, ach ag an am gcéanna, chaithfeá a rá freisin, go raibh ceart cealaithe orthu siúd a raibh na trí scór is a deich sroichte acu, agus feasta, bheadh ar dhuine scrúdú maoine a sheasamh, lena cheart don Chárta Leighis a chruthú.

Nuair a chuirtear chuile shórt san áireamh, is dócha go mbeadh ar dhuine a admháil gur chruthaigh an Rialtas, go raibh ar a gcumas, a seolta a athrú, de réir na gaoithe, agus gur léirigh siad freisin, go raibh siad réidh le dearcadh na ndaoine a chur san áireamh, go háirithe nuair a léiríodh sin go neamhbhalbh dóibh.

Ach, Táid ann adeir….

Ach, ag an am gceanna, tá mé cinnte freisin, nach mbeidh chuile dhuine sásta le socrú úd an Rialtais, agus go mbeidh daoine ann a dteastódh an t-iomlán uathu. Is é dearcadh na ndaoine sin, nó, nach ceart an ceart a bhronntar a aistarraingt, agus go mba cheart don Rialtas glacadh leis an gceart sin i gcás na ndaoine úd, a raibh an Carta acu cheana féin, agus ansin go mba cheart, sa scrúdú maoine, a chuirfi ar dhaoine ar shroichint na tri scor is a deich doibh feasta, go mba choir glacadh le huasioncam de 50,000 Euró don duine singil, agus 100,000 Euró i gcás lánúin phósta.

Ach, nuair is cruaidh don chailleach, caithfidh sí rith, agus sa chás seo, nuair atá ár Rialtas i bponc, agus easba airgid ag cur as dóibh go tréan, sílim go gcaithfidh muid uilig ár gcion fhéin a dhéanamh le Long an Stáit s’againne a sheoladh amach as gaoth ghuairneáin an mheatha eacnamaíochta, ina bhfuil muid sáinnithe i láthair na huaire seo.

Séimí sásta

Bhí mé i dteangmháil le mo sheanchara, Séimi an Droichid, anois díreach, agus bíodh go bhfuil sé clamhsánach go maith faoin socrú seo, ag an am gcéanna, tagann sé liomsa sa mhéid go bhfeictear dó, nach bhféadfadh an Rialtas dul mórán níos faide leis an bhféile, agus cúrsaí faoi mar atá, i láthair na huaire seo. Sea, agus fágfaidh mé an focal deiridh ag mo sheanchara, Séimí na buile! agus é ag iarraidh fadhb seo na gCártaí Leighis a scaoileadh. “Is dócha” ar seisean, “ go gcaithfidh muid bheith buíoch, beannachtach, go bhfuil Rialtas againn, sa tír seo, atá sásta Cothrom na Féinne a thabhairt do lucht na ribí liatha.”