le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
.
Little did I think, just over a week ago, that I should now be standing here, before this congregation in the church of Kilmore Erris, to say a few words beside the coffin of our dear sister Julia. Julia and I go back a long way, back to second decade of the last century, back to a world totally different from the world we all now live in today, and my very first memory of Julia is of her teaching me my Catechism, as we minded cows, out in the fields, back in the village of Drum. Yes, I still know the answers I learned at her knee on that beautiful evening so long ago. Who made the world? God made the World. ……………..Who is God?
And so it went. Julia was a great sister to have,and a great friend too, and apart from an odd squabble as children, always caused by me, a cross word never passed between us.
I went off to train for the priesthood as a young gasur of fourteen, and so was lost to the family from then on, a family I missed terribly during my years away at College.
In the Forties, Julia married Jim Handley of Binghamstown, and from then on, Julia became absorbed in the busy routine of her home and of Binghamstown Post Office. She raised a very fine family, and hard work was no stranger to her. But during all that time, Julia remained a welcoming sister whenever I called in on her. During her many years in Binghamstown, many of you good people got to know her also, and I feel sure that you found her to be a great person, a true Erriswoman, and a comitted Christian.
But the Lord has seen fit to call his servant Julia home, and so her tears have now been wiped away, her pain and suffering ended, She has passed across to the that other world, where she will meet up with all those friends who have gone before us on the way of truth, and from now on she is with the Lord.
Julia was a Christian woman, and for a Christian, death is not the end, it is rather a birth into a new, better, and eternal life. It is true that we are sad today, as we miss a dear sister and friend, but on the other hand, we rejoice that Julia, as St. Paul puts it, has fought the good fight, has finished the course, and has kept the faith.
Let us go forth from this holy place then, with raised heads and with a lighter step, as we thank the Lord for having given us the gift of Julia. For now, we have surely gained an advocate on the other side.another soul to plead our case with the Lord. Ta, mar adearfa, cara sa chuirt againn feasta. So, may her soul and the souls of all the departed…….rest in peace…..amen.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Gray Mountain..by..John Grisham
(This week we consider another novel by John Grisham)
Úrscéal Úr
Ócáid spesialta domsa i gcónaí is ea foilsiú úrscéil úir ón sár-úrscéalaí sin, John Grisham, agus ní gá dhom a rá nach é seo a chéad iarracht sa ghort sin, nó is é seo an t-ochtú úrscéal fichead a shil óna pheann líofa, go nuige seo. Ní gá dhom iad uilig a lua anseo nó ba liosta le háireamh iad, ach b’fhéidir nárbh aon dochar é cupla ceann a roghnú mar shamplaí dá shaothar sa ‘genre’ seo. Nach maith is cuimhin linn uilig ‘The Last Juror’, ‘Calico Joe’, agus ‘Sycamore Row? gan ach trí cinn acu a ainmniú anseo, nó ba chorraitheach, lán teannais, inchreidte, chuile ceann acu sin, agus nárbh é an scéal céanna é i gcás a shaothar uilig, geall leis. Chuaigh an Grishamach le dlí ó thús agus a rian sin ar a shaothar ar fad, beagnach, nó bhunaigh sé a scéalta ar cheisteanna, ar fhadhbanna, agus ar chastachtaí an dlí chéanna sin, agus ní taise don scéal seo é.
Cúlú Eacnamaíochta
Is í Samantha Kofer, ar fho-bhall tríú bliain, i Scully and Pershing, an Comhlacht Dlí ba mho i gcathair Nua Eabhraic í i dtús an scéil seo, mar a raibh sí ag obair céad uair sa tseachtain, ar theacht isteach de $180,000 in aghaidh na bliana, ach, tar éis chliseadh ‘Lehman Brothers’ sa bhliain 2008, lig a Comhlacht roinnt mhaith dá fhoireann chun siúil, agus dá bharr sin, fágadh Samantha gan todhchaí, gan teacht isteach, gan dóchas, ach moladh di bliain a chaitheamh ag obair ‘pro bono’ agus ansin d’dhéadfadh sí teacht ar ais chun an Chomhlachta arís, agus dá dtiocfadh feabhas ar chúrsaí, bheadh post ansin di, ar an leibhéal a bhí sroichte aice roimh bancbhriseadh ‘Lehmans’. D’fhág sí an Chathair ina diaidh, agus chuaigh sí chun oibre i Brady, Virginia, mar a ndeachaigh sí chun oibre, ‘pro bono’, le ‘Mountain Legal Aid’, sa mbaile sin. Ba í Mattie Wyatt a bhí i mbun an Chomhlachta sin, agus ba é an príomh ghnó a bhí idir lámha acu nó ag cabhrú le muintir Apalachia teacht i dtír ansin, ainneoin amplacht agus leithleas na gComhlachtaí Ollmhóra Mianadóireachta, a bhí ag milleadh agus ag scrios na dúiche sin, ina niarrachtaí do-stoptha le gual a thochailt as cnoic agus as sléibhte na tíre áille sin. Bhí nia ag Mattie Wyatt, arb ainm dó Donovan Gray, dlíodóir, arbh é mian a chroí é lamh in uachtar a fháil ar na Comhlachtaí Mianadóireachta úd, agus tharla go raibh cás tógtha aige, ag an am sin, in aghaidh Chomhlacht áirithe Mianadóireachta, agus é ag lorg breithiúnas de thrí mhilliún Dolar ina gcoinne toisc go raibh siad ciontach, dár leis, i mbás bheirt ghasúr nuair a thuairt mullán mór cloiche ar a leantóir tráth raibh an bheirt sin ina gcodladh ann. Ba dheargnamhaid ag na Comhlachtaí Mianadóireachta é, ach, i ndeireadh na feide, cailleadh i dtimpist eitilte an Donovan céanna sin, agus dár ndóigh, ba é a cheap a lán nó gurbh iad lucht na mianach guail ba chúis leis an timpist chéanna sin.
Fadhb le réiteach
Luigh Samantha isteach ar an obair i ‘Mountain Legal Aid Clinic’, agus thit i ngrá leis an dúiche agus le pobail na tíre sin, agus ar deireadh thiar, bhí fadhb le réiteach aici, cé acu a roghnódh sí? Fanacht i mBrady, Virginia. nó dul ar ais chuig a post le ‘Scully and Pershing’.
Cé acu roghnódh sí i ndeireadh na dála. Bhuel, níl fúmsa an scéal ar fad a thabhairt duit, sa phíosa seo, ach má theastaíonn uait fios fátha gach scéil a fháil faoi dhán Samantha Kofer, níl le déanamh agat ach greim a fháil ar an leabhar breá, corraitheach, toirtiúil, seo, agus é a léamh ó thús deireadh. Tá mé ag ceapadh, go mbainfidh tú taitneamh agus toit as, nó bíodh nár cheap mé fhéin gurb é seo an leabhar ab fhearr uaidh fós, ag an am gcéanna, bhain mé an-sásamh agus taitneamh as leagan amach, as stil, as diograis agus díocas an údair ina ionsaí ar léirscrios agus éigniú na gComhlachtaí móra Mianadóireachta ar áilleacht dhúlra Apalachia, agus ar a lucht tacaíochta, idir dhlíodóirí, lorgairí, agus bhreithimh, in éineacht leo.
An-léamh, an-leabhar, agus an-saothar. Súil agam go mbainfidh tú an-taitneamh as.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
M i l l t e a g a n “E u r o” !
**************************
.
Amuigh ag siúl a bhí mé, an tráthnóna cheana, “gan aire agam ar raon mo shiúl”, nuair a thug mé faoi deara, go raibh mé ag gabháil thar dhoras mo sheanchara, Séimí cóir an Droichid. Bhí fhios agam ar an dtoirt, go gcaithfinn buaileadh isteach chuige, nó mharódh sé mé, dá gcloisfeadh sé gur ghabh mé thar a dhoras gan bualadh isteach ar chuairt chuige. I ndáiríre, ní raibh aon ró-fhonn cuartaíochta orm, ag an am, ach ba mhaith a thuig mé fhéin, nach raghadh mo Shéimí breá thar mo dhoras-sa, dá dtarlódh sna bólaí sin é, gan cos a chur thar thairseach mo thí-se isteach. Mar sin, isteach liom. Chnag mé go múinte ar a dhoras, agus d’fhan ansin ag éisteacht tamall. Ba ghearr a raibh orm fanacht nó gur chuala na céimeanna ag teacht im threo. Osclaíodh an doras, agus nocht Séimí os mo chomhair amach.
“Bhuel, do chéad fáilte, ach nach tú an strainséar sa limistéar seo? Buail romhat isteach, go ndéanfaidh muid ár gcomhrá, ar ár suaimhneas.”
Go raibh céad maith agat” arsa mé fhéin, á fhreagairt, agus lean mé isteach chun na cistine é. Bhí an lá fuar go maith amuigh, nó nach raibh muid i Meán an Fhómhair cheana féin, agus feasta, bheadh duine ag súil le gaimh fuachta a bheith ag teacht ar an aimsir, go háirithe, um thráthnóna, agus le moiche na maidine. Bhuel, bhí tine bhreá faoi lán-tseol ar an teallach ag fáiltiú romham, agus ba ghearr go raibh gloine bhreá fuisce leagtha os mo chomhair ag mo sheanchara.
“Seo braoinín beag le cúl a chur ar an bhfuacht,” ar seisean, “nó feictear domsa, go bhfuil gaimh ar an aimsir na tráthnóntaí seo.”
“Tá mé an-bhuíoch díot, a Shéimí, ach ní raibh gá ar bith leis an bhfuisce. Mar déanta na fírinne, ní raibh fúm ach seasamh sa doras, nó níor mhaith liom gabháil thar do dhoras, gan beannú dhuit;”
“Níl ann ach lán an mhéaracáin, Faoi thuairim do shláinte. Caith siar é.”
“Sláinte an bhradáin ort, croí folláin agus gob fliuch” arsa mé fhéin, agus mé ag baint smailce as mo ghloine fuisce. Leag mé mo ghloine uaim agus ansin, arsa mé fhéin le Séimí,
“Aon scéal nua agat,” arsa mise.
“Dheamhan scéal ar bith, muis, ach an scéal atá i mbéal an phobail, na laethe seo”
“Agus cén scéal é fhéin?
“Scéal an diabhal Euro sin, cad eile,” arsa mo Shéimí breá.
“Agus céard tá déanta ag an “Euro” bocht anois,” arsa mise, agus mé ag iarraidh scéal a mhealladh as Séimí bocht na mire.
“Céard tá déanta aige, an ea? Bhuel, níl déanta aige ach go bhfuil an tírín bocht seo ‘gainne uilig, loite, millte, robáilte, aige. Bí ag caint ar ionradh na nDanar, nó ar theacht na Normannach! níor dhada iad, taobh leis an scrios seo atá déanta orainn ag an diabhal seo Euro.”
“Ach, cén dochar seo uilig atá déanta orainn, ag an mbonn beag neamhurchóideach seo, an “Euro” bocht seo, a bhfuil glactha leis anois i measc náisiún uilig an Aontais Eorpaigh, geall leis ?”
“Cén dochar atá déanta aige, an ea? Tá seo, go bhfuil muid uilig robáilte, scriosta, ag na praghasanna arda a lean teacht an “Euro” go hÉirinn.”
“Ach, nach mbíodh praghasanna á n-ardú, i gcónaí, agus conas a d’fhéadfadh duine ar bith an milleán uilig a leagan ar an “Euro” bocht?”
“Go bhfóire Dia ar do chiall, nó cá raibh tusa aimsir na céille? Nach bhfuil fhios ag madraí an bhaile fhéin, go raibh lucht gnó, agus lucht gairme uilig, agus a dteanga bheag amuigh acu, ag fanacht ar an ndeis a thabharfadh teacht an “Euro” dóibh, le dallamullóg a chur ar an gcosmhuintir, sára dtiocfadh siad isteach ar an airgeadra nua, dallamullóg a chuirfeadh ar a gcumas, iad a robáil glan, i lár an lae ghil fhéin, agus saibhreas a dhéanamh dóibh fhéin, san idirlinn sin.”
“Ach nár gheall an Rialtas s’againne dúinn uilig, nach ligfí don lucht gnó, ná d’éinne eile, ach oiread, aon chneámhaireacht dá leithéid a chur i ngníomh, agus an pobal ag trasnú, ó chóras airgeadais amháin go córas eile, sé sin, ón bPunt go dtí an ‘Euro’.”
“Gheall, cinnte, ach cé chreidfeadh Rialtas i gcás dá leithéid, nuair nár reachtáil siad dlithe, a thabharfadh fiacla dá bhfocla. Gheall siad seo, agus gheall siad siúd, ach ar dhein siad faic, fad is a bhíothas dár robáil? Níor dhein. Faic na ngrásta!. Is amhlaidh a sheas siad ar an gclaí, agus a lámh thar a súile acu, ar eagla go bhfeicfeadh siad tada. Sea, agus fágadh muidinne ansin, cosúil le turasóirí i dtír iasachta, ag iarraidh scil eicínt a bhaint as an gcineál airgead reatha a bhí in úsáid acu sa tír iasachta sin, ach iad dall, amach is amuigh, ar luach an airgid sin.”
“Ach a Shéimí, nach deacair a chreidiúint, go ndéanfadh an lucht gnó, ná éinne eile ach oiread, beart gránna dá leithéid, ar a muintir fhéin, nó i ndáiríre, is beag idir ghoid, agus an cineál ruda atá i gceist agatsa sa mhéid sin?”
Is deacair, gan dabht, agus tagaim leat sa mhéid sin, ach ag an am gcéanna, tá an cruthú agat ansin os comhair do dhá shúl amach. Is féidir leat comparáid a dhéanamh idir na praghasanna a bhí i bhfeidhm sular tháinig an “Euro” isteach, agus praghasanna an lae inniu, agus feicfidh tú fhéin, go bhfuil sé soiléir, gur tháinig ardú do-chosanta, do-mhaite, orthu, san idirlinn.”
“Ach nár dhúirt an Rialtas nach dtabharfaí cead do dhuine ar bith a leithéid de rud a dhéanamh.”
“Bí cinnte gur dhúirt, ach nach bhfuil a fhios ag an lá fhéin gurb iomaí rud a gheallann Rialtais dúinn nach gcoimhlíontar riamh. Smaoinigh ar na geallúintí, a bhí ag eitilt timpeall chomh flúirseach le míoltóga lá fómhair, le linn an fheachtas toghchánaíochta. Ar coimhlíonadh a mbunús sin? An rabhthas dáiríreach nuair a rinneadh na geallúintí céanna sin? Ag Dia amháin atá a fhios sin, agus is beag seans go scéithfidh seisean orthu! Is é deireadh an scéil é, ar aon nós, nó gur deineadh feannadh an phoic ar an gcosmhuintir, le linn an athraithe ó airgeadra amháin go dtí an ceann eile, nó ón bPunt go dtí an ‘Euro’.”
“Ach, nár chóir a mhilleán sin a leagan orthu siúd, a líon a bpócaí agus a sparáin, nuair nach raibh aire an phobail dírithe orthu. Níor chóir an milleán uilig a leagan ar an ‘Euro’ bocht.”
“Caithfidh mé a admháil, go bhfuil cuid eicínt den cheart agat sa mhéid sin, ach ag an am gcéanna, ba é an diabhal Euro sin a thug an deis dóibh buntáiste a bhreith orainn uilig.”
“Ach cé hiad go díreach a líon a bpócaí sa tslí sin?”
“Bhuel, táid ann adeir liom, gurb iad an lucht leigis a chuir tús leis an bhfeannadh, nó chuaigh a dtáillí siúd in airde, go gairid i ndiaidh don Euro teacht i bhfeidhm mar airgeadra san Aontas Eorpach. Anois, b’fhéidir go raibh socraithe acu na táillí céanna sin a ardú ag an bpointe sin, cuma ann nó as don Euro, ach níl dabht ar domhan, gur rí-olc an t-am é le harduithe dá leithéid a chur i bhfeidhm, nó ní raibh aird an phhobail dírithe ar tháillí, ag an am, ach iad go dtí na cluasa, ag iarraidh dul i gcleachtadh ar an airgeadra nua. Sea, agus i ndáiríre, níor bhreathnaigh bunús na ndaoine ar an “Euro” mar airgead ceart, in aon chor, is amhlaidh a bhreathnaíonn roinnt mhaith air fós mar airgead Mhonoply, nó mar a bhreathnófá ar an bPeseta, fadó, nó ar an Lire, agus tú ar saoire sna limistéir airgeadra úd. Nach minic a fheicim seandaoine, ach go háirithe, sna siopaí, agus iad ag tabhairt mám airgid don bhfreastalaí, le luach na n-earraí a bhaint as, in ionad díol astu, mar a dhéanadh siad, nuair ba phuint agus pingneacha a bhí mar airgead againn. Le fírinne, ní fhéachann roinnt mhaith daoine fós ar an “Euro” mar airgead ceart, sea, agus rachaidh mé níos fuide leis an scéal, agus déarfaidh mé seo, gur fuath le roinnt mhaith daoine an “Euro” céanna sin, nó tuigtear dóibh, gurb é an “Euro” is cúis leis an dtrioblóid go léir. Tá a fhios againne nach ar an “Euro” bocht atá an locht ar fad, ach ar na daoine a bhain leas as an bhfaill a thug an “Euro” dóibh an chosmhuintir a lomadh dall.”
“Ach, an raibh éinne eile sásta úsáid a bhaint as an athrú airgeadra sin, lena bpócaí a líonadh le pingneacha na cosmhuintire?”
“Is féidir leat a bheith cinnte go raibh, agus roinnt mhaith díobh freisin. Bhí siad ag fanacht ansin sa bhfear fada, ag faire na faille, agus chomh luath agus a fuaireadar an deis, dheineadar an beart, agus bí cinnte, gur muidinne a bhí thíos leis. Cé eile a bhain leas as an ócáid lena bpócaí a líonadh, an ea? Bhuel, bhí lucht na nOllmhargaí, agus fiú nár bhain na hÚdaráis Áitiúla leas as freisin, lena dtáillí páirceála, agus a leithéid, a ardú. Sea, agus lucht bailithe bruscair freisin, agus níl muid críochnaithe fós, nó inniu, rinne an BSL ráiteas a eisiúint, á dhearbhú, go raibh fúthusan a bpraghasanna a ardú freisin, agus cé íocfaidh an chuid is mó den ardú céanna seo? An chosmhuintir, cé eile? Ní bheifeá ag súil go leagfaí an t-ualach trom seo ar an lucht gnó? “
“Ach an bhfuil leigheas ar an scéal seo?”
“Diabhal leigheas ar bith, déarfainn, mura bhfuil an Rialtas sásta dul siar ar na harduithe uilig a tharla, ó theacht i bhfeidhm don Euro, agus iachall a chur ar éinne a bhain leas as an ócáid, ar mhaithe leis fhéin, nó ar mhaithe lena ghnó, aisíoc a dhéanamh ann. An dtarlóidh a leithéid? Ag magadh fúm atá tú! Cén toradh a bheidh ar an obair seo go léir? Bhuel, tá mé cinnte go mbeidh toradh amháin air, sár i bhfad, agus sin go mbeidh oibrithe na tíre seo ag iarraidh arduithe pá a fháil, mar chúiteamh sna harduithe céanna sin. Agus níos measa fós, tá daoine áirithe ag iarraidh an chosmhuintir a shaghdadh i gcoinne Chonradh Nice, bíodh nach bhfuil baint dá laghad ag scéal seo an “Euro” le Conradh Nice.”
“A Shéimí, a chara, tá sé thar am agamsa bheith ag bogadh, nó beifear ag súil liom sa bhaile, thart faoin am seo. Tá mé thar a bheith buíoch díot as an bhfáilte a chuir tú romham, agus as an gcóir a chuir tú orm, agus geallaimse dhuit é, go n-íocfaidh mé an comhar leat, amach anseo. Beidh mé ag bogadh liom abhaile anois. Slán go fóill.”
“Slán leat,” arsa mo Shéimí breá, agus cineál aiféala air, cheap mé, toisc gur chuir mé clabhsúr ar a chuid cainte, agus é faoi lán tseol, mar adéarfá, ach tá mé cinnte, go mbeidh lá eile ag an bPaorach.
.
*****************
Peadar Bairéad.
*****************
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
Ní lia duine ná tuairim.
Sea, agus ní lia tír ná nós! B’in iad nathanna cainte a tháinig anuas le huacht chugainn ón dream a d’imigh romhainn, agus nach acu a bhí an chiall agus an tuiscint ar chúrsaí an tsaoil chasta, do-thuigthe, seo. Agus nárbh é comhartha na céille agus na heagna, chuile lá riamh, glacadh le fírinne na nathanna céanna sin.
Céard a chuir ag tochrais ar an gceirtlín sin mé an tseachtain seo? adéarfadh duine, b’fhéidir. Bheul! an gcreidfeá gur ag éisteacht le clár teilifíse a bhí mé, ag an am, nuair a chuaigh fírinne na nathanna céanna sin go smior na gcnémh ionnam. Inniu sa Dáil, a bhí idir chamáin ag an gClár céanna sin, agus cuairt Mhuintir Obama ar an tír seo, a bhí á plé ar an gClár sin.
I mBéal gach éinne
Níorbh aon rud nua é sin, nó bhí an dream céanna sin i mbéal gach éinne, ag an am, dream amháin á moladh go hard na spéire, dream eile ag cur a gcuairt i gcomparáid le cuairt na gCinnéadach, leathchéad bliain ó shoin anois. Bhí mé réidh leis an gcnaipe a chasadh chuig stáisiún eicínt eile, nuair a phléasc cainteoir mná an tost ómósach lena hionsaí binibeach ar mhuintir na tíre seo, agus an chaoi a raibh siad ag lútáil go lústrach leo. Caithfidh mé a admháil, gur bhain a cuid cainte stangadh asam,nó chuaigh sí níos fuide ná sin leis an scéal nuair a d’ionsaigh sí Uachtarán na Stát Aontaithe freisin ag maíomh go raibh sé ag dul thar fóir, go minic, lena eachtraí polaitíochta, agus míleata, i dtíortha eachtrannacha.
Litir ó Mheiriceá
Mhothaigh mé i dtosach faoi mar a bhuailfí buille feille orm fhéin, nó smaoinigh mé ar an gcúnamh, agus ar an gcabhair, a fuair muid mar chine ó Mheiriceá, le sinsearacht. Nár mhinic a choinnigh siad an dé ionainn lena dtacaíocht, agus leis ‘an litir ó Mheiriceá’ a d’iompar mám dolar ó ghaolta a bhí ar imirce san Stáit. Smaoinigh mé freisin, gur bheag duine sa Dáil s’againne a d’aontódh go huile is go hiomlán le caint lasánta na mná céanna sin, agus ní gá dhom a rá, go gcuirfeadh caint dá leithéid déistean croí orm fhéin, agus go gcuirfinn go láidir ina choinne, seacht lá na seachtaine; ach ba ag an bpointe sin a rith na sean-nathanna sin, a luaigh mé thuas, liom. Ní lia duine ná tuairim agus má tá fírinne ar bith folaithe sa seanfhocal sin, nár chóir go mbeadh duine bheith ag súi,l go mbeadh dearcadh dá leithéid ag roinnt áirithe daoine. Sea, agus nach cuid den chiall, agus den eagna é, a bheith sásta éisteacht go cúramach, creidiúnach, le dearcadh an duine eile, agus a bheith sásta misneach an chainteora a mholadh, agus a mhóradh. Ní deirim anois go bhfuil dualgas ar bith orainn glacadh leis na tuairimi sin, ach is é is lú is gann dúinn a dhéanamh, ná éisteacht leo, iad a chur sa mheá, agus ár mbreith fhéin a thabhairt orthu, ar ball, agus gan ligint do na tuairimí sin ár meas ar an gcainteoir a laghdú dá mbarr.
Inniu sa Dáil
B’in an chiall a bhain mé fhéin as an gClár Teilifíse céanna sin faoi ‘Inniu sa Dáil.’
Céard fútsa? Cé’n tionchar a bhí ag an óráid sin ortsa? Tá aithne agam fhéin ar dhaoine áirithe agus ní raibh ar a gcumas cur suas leis an gcineál sin cainte, olc, maith, nó dona, ach, i gcás dá leithéid, nach maith an leigheas ar an scéal é, smaoineamh ar na seannathanna a luaigh mé thuas, nó tá blas agus boladh na céille, agus na heagna, orthu fós.
Sea, ní lia duine ná tuairim, agus ní lia tír ná nós.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
O i s t e a n s ó i r .
.
Tráth glacaimse Comaoineach Naofa,
Is nuair a shuím sa teampall, liom fhéin,
Ní ghnáthdhuine mise a thuilleadh,
Ach oisteansóir soilseach faoi réim.
.
Nuair a luchtaítear m’oisteansoir liosta
Leis an Ahlainn ghlan, ríoga, bhán,
Sea déantar ór buí dem’ luaidhe,
Is scalann go drilseach, gan cháim.
.
Is umhlaíonn aingil go béasach,
Is canann cór foirfe na Naomh,
Nuair a thagann mo Dhia ar chuairt chugam,
Suíonn an Chúirt Diaga i m’ chroí.
.
Ní mhaireann an mhíoruilt i bhfad, ámh,
Nó tá fairsinge m’anama ró-chung
Le Cúirt Dé, na Naomh, is na n-Aingeal,
A choinneáil faoim’ dhíonsa go buan.
.
Ach fillfidh Sé arís chugam amárach,
Is blaisfeadsa bia na Naomh,
Nuair a thiocfaidh mo Dhia ar chuairt chugam,
Beathófar m’anamsa go fial.
.
Is fanfaidh liom cuimhne na cuairte,
Is mé sna greama le stró is le buairt,
Is cuimhneod ar Sholas na Soilse,
Nuair a thiocfaidh mo Thiarna ar chuairt.
.
*************************
.
.
Gaeilge 
English