le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
I m B é a l a n P h o b a i l .
.
(Ar na Misin…..20 .) ……..Final instalment…….
Bhuel, déarfainn go bhfuil an t-am tagtha anois, le críoch a chur leis an tsraith aistí seo faoi na laethe saoire a chaitheamar i gCalafóirnia, i Lúnasa na bliana seo caite, 2003. Go háirithe, ó tharla nach raibh fágtha againn, ag an bpointe sin, ach cupla lá eile, le toit a bhaint as aeráid álainn na dúiche beannaithe sin.
Ar an gCéadaoin, an 27ú Lúnasa, 2003
Shhocraíomar ar seal a chaitheamh amuigh ar ghalfchúrsa, le taitneamh a bhaint as an gcluiche sin a imirt in aimsir bhrothallach an Stáit seo, agus go háirithe, ó tharla go raibh coinne déanta dúinn ar an “Oceanside Municipal Golf Course”, tuigeadh dúinn, nach raibh an dara rogha againn, ach bheith i láthair ansin, ag an am spriocáilte (at the appointed time). Bhíomar ar an bhfód in am, agus ó tharla go raibh chuile shórt in ord is in eagar againne, níor cuireadh moill ar bith orainn, agus ba ghearr go raibh muid amuigh ar an gcúrsa, agus muid ag pleancadh liathróidí amuigh ansin, faoi mar a bheadh Dia á rá linn! Ceathrar againn a bhí i bhfochair a chéile, mé fhéin is mo mhac, agus beirt eile, Haváíoch (Hawiian) is a mhac siúd, a bhí ag imirt linn, agus ní call dom a rá, gur bhaineamar taitneamh agus craic as an ócáid. B’álainn an lá é, agus bhí an Cúrsa mar a d’iarrfhadh do bhéal fhéin é a bheith.
……..Strict Control……..
Bhí “Maor an Chúrsa” (The Ambassador) ag tiomáint timpeall, feadh an ama go léir, agus súil ghéar á choinneáil aige ar na himreoirí, agus ba é an chloch ba mhó ar a phaidrín siúd, nó nach gcuirfeadh imreoir ar bith moill ar imreoirí eile. Dá ndéanfadh, chuirfeadh seisean iachall airsean, nó ar a fhoireann, chuirfeadh sé iachall orthu, dul chun tosaigh, agus teacht suas leis na himreoirí a bhí rompu amach. Mura gceartódh sin an scéal, bhuel, ansin thabharfadh sé bata agus bóthar do na himreoirí malla sin! Ba é an mana (motto) a bhí acu nó ….
“Slow Play Affects Everyone.
Please Cooperate for the Enjoyment of All.”
Bheadh sé deacair locht a fháil ar an gCúrsa fhéin, nó ba shoiléir go dtugaidís togha na haire dó, lá i ndiaidh lae, agus ó cheann ceann na bliana.
I ndiaidh an chluiche sin, thugamar an baile orainn fhéin, agus bhíomar sa bhaile roimh a seacht, nó titeann an dorchadas luath go leor sa tír seo, ach shocraíomar go n-imreoimis cluiche eile ansin, dá mbeadh an deis againn, roimh dheireadh na seachtaine sin.
……..A Visit to SEAWORLD…….
Ar an lá dár gcionn, ar an Déardaoin an 28ú Lúnasa, shocraíomar ar chuairt a thabhairt ar “Seaworld”. Rud a dheineamar. Thíos i San Diego atá an t-ionad céanna sin suite, agus bí ag caint ar “mór”! Nó ní mór atá sé, ach ollmhór, agus ní call dom a rá, go dtógfadh sé lá iomlán ort, leis an áit uilig a fheiceáil. Ní raibh beartaithe againne an oiread sin ama a chaitheamh i mbun an ghnó sin, nó i ndáiríre, ní raibh uainn, ach an áit a fheiceáil, agus blas an ionaid a fháil, sa chaoi go dtuigfeadh muid feasta, céard a bhí le feiceáil, agus le clos, thíos ansin. Níor fhágamar an baile go dtí thart ar a dó san iarnóin, agus shroicheamar “Seaworld”, taobh istigh d’uair a chloig, déarfainn. Tar éis dúinn an carr a pháirceáil, agus ticéid a fháil, isteach linn. Ba é an chéad rud a dheineamar nó greim lóin a fháil dúinn fhéin, agus bhaineamar sásamh an an ngreim céanna sin, agus muid ag breathnú ar na sluaite ag brostú tharainn, chuile dhuine agus fuadar dá chuid fhéin faoi. Chaith muid seal ansin ag guairdeall timpeall, agus muid ag tabhairt chuile shórt faoi deara, agus ansin, de thaisme, tháinig muid ar scuaine daoine (queue) agus iad ag fanacht ar dhul isteach chuig seó, a bhí le láithriú ansin, i gcionn cupla nóiméad.
……..Sea-Lions and Otters …….
Mór-Rónta (sea-lions) agus Madraí Uisce (otters) a bheadh ag aisteoireacht dúinn sa seó seo. Ní gá a rá go raibh roinnt daoine freisin ar an bhfód, le horduithe a thabhairt do na hainmhithe céanna sin. Bhí roinnt suíochán chun tosaigh, agus thugamar faoi deara nach raibh aon ró-fhonn ar dhaoine fásta suí iontusan, ach bhí na daoine óga ag baint na sál dá chéile, ag iarraidh suíochán a fháil sa steallchrios, nó sa “splash zone” sin. Ar ball, cuireadh tús leis an seó sin, agus caithfidh mé a rá, gur bhaineamar sásamh agus taitneamh as na beithigh chéanna sin i mbun a gcuid cleas, agus i ndáiríre, bhí sé deacair a chreidiúint, go bhféadfaí cleasa chomh casta sin a mhúineadh dóibh.
…….Jet Copter Simulator ……
Ar ball, chuamar isteach i mboth, a bhí leagtha amach mar chábán héalacaptair, agus nuair a bhí chuile dhuine suite, agus na soilse múchta, thosaigh an seó seo. Chuaigh an héalacaptar “ar eite”, mar dhea, agus thabharfá do leabhar breac fhéin, go raibh tú istigh san héalacaptar sin, agus tú ag eitilt leat os cionn an Artaigh fhiáin, agus cheapfá, go bhféadfá do mhéar a leagan ar na rónta, agus na béir bhána, a bhí le feiceáil go flúirseach, sa taobh sin tíre. Ar ball, “thuirlingíomar”, agus ina dhiaidh sin, bhí deis againn siúl trí hallaí agus trí phóirsí oighreata, mar a raibh deis againn, saol fiáin aisteach an Artaigh, a thabhairt faoi deara, ar ár sáimhín só.
Ina dhiaidh sin, chuaigh mo mhac, is mo gharmhac, ar thuras báid, síos na “Shipwreck Rapids” mar a thugtar orthu, agus an bád ag casadh, agus ag lúbaireacht, le sruth, agus uisce á stealladh isteach orthu ó chuile thaobh. D’fhanamarna slán sábháilte ar an mbruach, agus muid ag éisteacht le béicíl na ndaoine óga agus screadaíl na ndaoine fásta, de réir mar a scuabadh, ar luas, le sruth iad, síos, síos le fána an tsrutha, agus iad ag síorchasadh, feadh an aistir.
………”Shamu” the Great !……..
Chuamar timpeall ansin le radharc a fháil ar an Míol Mór Mara (whale) cáiliúil sin, Shamu fhéin agus a chairde, mar a raibh siad ag snámh agus ag déanamh a gcuid cleas, amuigh ansin i linn speisialta dá gcuid fhéin. Ní call dom a rá, go gcuirfeadh na beithigh allta sin áthas agus alltacht, in eineacht, ort, nó bíodh go bhfuil siad chomh trom ollmhór sin, ag an am gcéanna, nach gasta mar a sciúrdann siad timpeall na linne sin, agus thabharfá an leabhar, gur thuig siad go rí-mhaith, go raibh muidinne á dtabhairt faoi deara, nó anois is arís, tar éis doibh seal a chaiteamh ag snámh timpeall go réidh, ciúin, chuirfeadh siad an croí trasna ionat, nuair a léimidís go tobann as an linn, agus nuair a chasaidís timpeall, le lán a dhá súil a bhaint asainne. Sea, gan dabht ar domhan, is álainn, sciobtha, slíoctha, sleamhain, na beithigh iad na míolta móra mara céanna sin. Féach mar a chuirtear síos ar Shamu sa bhilleog phoiblíochta…….
And no trip to SeaWorld is complete without meeting Shamu, the most powerful and graceful underwater wonder. Sit in the Splash Zone for an even better (and wetter) view.
Ina dhiaidh sin, chuamar timpeall, agus muid ag iarraidh an oiread agus ab fhéidir linn d’iontaisí Seaworld a fheiceáil, le linn ár gcuairte ar an ionad sár-iontach sin, a mbíonn na sluaite ina mílte ag plódú isteach ann, chuile lá den bhliain.
Faoin am sin áfach, bhí an déanaí ag teacht, agus tuirse ag teacht orainne, agus tar éis dúinn cupán caifé agus borróg a chaitheamh ansin, i gceann de na bialanna, thugamar an bóthar abhaile orainn fhéin.
Agus le sin, cuirfidh muid críoch leis an tsraith seo aistí faoi Mhisin Chalafóirnia.
Súil agam, gur bhain sibh taitneamh as an oilithreacht a dhéanamh in éineacht linn.
*****************
Peadar Bairéad
*****************
.
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
I mBéal an Phobail
Peadar Bairéad
.
Ábhar Clamhsáin
“Conas a éiríonn leat ábhar don alt seo, I mBéal an Phobail, a sholáthar, chuile sheachtain?”
B’in mar a chuir ár seanchara, Séimí an Droichid, tús lena chomhrá liom, an oíche cheana, thíos i dTeach Ósta, an Smugairle Róin, mar a raibh an bheirt againn ag suí ar ár sáimhín só, agus é d’aidhm againn, fadhbanna móra an tsaoil seo a scaoileadh, fad is a bhíomar ag cur cúil ar thart trom an teasbaigh, a tharla inár measc, an lá céanna sin.
“Bhail, a Shéimí,” arsa mé fhéin, “ní bhíonn deacracht ar bith sa mhéid sin, de ghnáth, nó is amhlaidh a bhíonn an iomarca ábhar ansin ag iarraidh fáil isteach sa cholún seo, ó sheachtain go seachtain, ach caithfidh mé a admháil, nach mbíonn sé chomh héasca sin píosa sásúil a chur i dtoll a chéile, na laethe seo, i gcomparáid leis an chaoi a mbíodh sé blianta ó shoin. Cúrsaí aoise is ciontach le sin, ní foláir!”
“Tóg an colún atá le scríobh agat, an tseachtain seo, mar shampla. Cad iad na hábhair atá ag dó na geirbe agat, faoin am seo, ábhair ar mhaith leat píosa a scríobh fúthu in I mBéal an Phobail anois?”
“Ní call dom a rá, go gcuirfinn cúrsaí an Reifrinn sa chéad áit, an tseachtain seo, nó is ábhar é seo atá fós i mbéal an phobail, agus fiú cait na cathrach seo ag cabaireacht faoi fós.”
“Sea, ach conas a thabharfá faoi alt a scríobh faoi na cúrsaí sin?”
“Éasca go maith! Nó, sa chéad áit, raghainn siar ar na hargóintí a leag na dreamanna éagsúla os comhair na vótóirí agus iad ag iarraidh vótaí a mhealladh uathu dá gcúis fhéin. Sa chéad áit bhí polasaí an dreama a bhí ag iarraIdh TÁ a mhealladh uathu. Ba iad Fine Gael, Páirtí an Lucht Oibre, agus Fianna Fáil, a bhí páirteach sa bhuíon sin, agus rinneadarsan iarracht mhaith, a cheap mé, an scéal a leagan go macánta os comhair an phobail. Tar éis dóibh an scéal a mhíniú dóibh, i dtosach, ansin thugadar liosta de na torthaí a leanfadh dá vótáilfeadh siad TÁ, agus chomh maith le sin, liostáil siad torthaí an vota, NÍL, chomh maith.”
“Agus an raibh na vótóirí sásta leis an méid sin. Is dócha go raibh, nó vótáil a mbunús faoi mar a d’iarr siad orthu a dhéanamh, ach ní raibh an dream a bhí i bhfábhar an NÍL sásta leis an sceal sin, olc, maith, nó dona, mar dár leosan, ní raibh ar siúl ag an lucht TÁ ach iad ag iarraidh an pobal a scanrú trí seo siúd a bhagairt orthu, da vótáilfeadh siad NÍL, faoi mar a dhéanfá le páiste.”
“Ach, cé bhí i bhfábhar an NÍL an babhta seo?”
“Bhí Sinn Féin agus roinnt Neamhspleáigh agus Teachtaí a thuig go raibh siad ar an Eite Chlé de leagan amach polaitíochtra na tíre seo.”
“Agus céard faoi na vótóirí, ma sea?”
“Nuair a tháinig an crú ar an tairne, ghlac an móramh le hargóintí an lucht TÁ, agus ritheadh an Reifreann.”
“ Céard eile atá ag dó na geirbe agat, an tseachtain seo, má sea?”
Níl dabht ar domhan, ach go bhfuil oiriúnacht bhaill na Dála dá bpost ag teacht idir roinnt mhaith saoránach agus codladh na hoíche, na laethe seo. Ar cheart go mbeadh chuile shaoránach inghlactha mar iarrthóir don phost sin? nó an bhfuil teorainn ar bith le hinghlacthacht iarrthóirí don phost céanna sin?”
“Agus, an gceapfá fhéin gur mar sin atá?”
Go teoiriciúil, ba chóir go mbeadh a cheart ag chuile shaoránach, nach gcuireann an Bunreacht bac ina bhealach, a fhéin a chur i láthair an phobail mar iarrthóir le bheith ina Theachta Dála dóibh, agus nár chóir ansin, an scéal a fhágáil faoi na vótóirí an vóta a bhronnadh air, dá gceapfaidís-sean go mba dhuine cuí é don phost tábhachtach sin. Dár ndóigh, bheifí ag súil go ndéanfadh na vótóirí a ndualgas, mar shaoránaigh, a choimhlíonadh go coinsiasach.”
“Go Teoiriciúil” adúirt tú, “ach braitheann sin ar chiall agus ar choinsias na vótóirí, céard a tharlódh, mar sin, dá dtoghfaí iarrthóir nach raibh oiriúnach, nó céard a tharlódh do Theachta tofa, dá mbrisfeadh sé geasa a cheirde mar pholaiteoir, nó dá ligfí cat as an mála faoi, a thabharfadh le fios go raibh dlíthe briste aige, sul ar toghadh é?”
“B’fhéidir gur chóir dom freagra na gceisteanna sin a fhágáil do lá eicínt eile, agus san idirlinn, b’fhéidir go n-inseodh na léitheoirí fhéin dom, céard a cheapfadh siadsan faoin scéal céanna sin? Conas a scaoilfeadh siadsan an fhadhb.”
Cuirfidh muid an diospóireacht ar ath-ló, mar sin. Idir an dá linn, bígí sibhse ag cur an scéil seo tríd an gcriathar daoibh fhéin.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Malachy, a chara,
Ar eagla nár chuir mé an píosa seo dhuit cheana………
Beir Bua
ó
Peadar Bairéad
*******************************
.
An Duais don Dathúil ?
.
Níl dabht ar domhan ach gur thóg Chluichí Oilimpeacha Beijing croí agus meanman an tsaoil mhóir, níos luaithe i mbliain seo 2008, nó ní hamháin gur deineadh na Cluichí céanna sin a reachtáil go cruinn, cúramach, sásúil, ach d’éirigh leis na Sínigh, ag an am gcéanna, clú agus cáil a thuilleadh dóibh fhéin ó cheann ceann na cruinne, lena scileanna, lena gcumas, agus lena leithleachas. Cé dhéanfadh dearmad ar an tsearmanas taibhsiúil, sciliúil, do-bhuailte, a láithrigh siad, ar ócáid oscailte na gCluichí? Sea, agus cá bhfágfá an tsearmanas a leag siad os ár gcomhair mar chúl-chlúdach ar leabhar do-dhearmadta a mbaiste mar chumhacht do-sháraithe na haoise seo? Agus sin uilig, gan trácht a dhéanamh in aon chor, don chathair neamhaí a thóg siad le seoid na gcluichí a leabú inti, gona bhfaichí, gona locha, gona seastán fiú, a raibh cuma nide air, le deis a thabhairt don lucht féachana radharc an fhiolair a fháil ar lúithirní an domhain ag glacadh páirte, go cróga, misniúil, i gcluichí, i gcomhlanna, agus i gcoimhlintí, agus iad uilig ag iarraidh dul níos mire, níos airde, nó níos sia, ná mar a deineadh riamh, go nuige seo.
Leatrom ?
Bhí go maith, is ní raibh go holc, mar adeireadh an tseandream fadó, agus bhain daonra an domhain mhóir an-taitneamh as an spléachadh sin a fuair siad ar an saol, mar a chaitear é, i gcríocha ollmhóra na Síne. Níor fágadh fuíoll molta ar an dtír, nó ar a muintir, ach nuair a bhí chuile shórt faoi mar a d’iarrfadh do bhéal fhéin é a bheith, chuala an saol mór an scéal faoin bhfógraíocht úd a deineadh agus girseach óg ag glacadh páirte ann, ach toisc nach raibh sí dóighiúil go leor, caitheadh ar leataobh í, agus ina háit, bhain an lucht fógraíochta leas as girseach óg eile, girseach ar bhronn a máthair baistí sí, bua na dathúlachta uirthi. Nuair a leath an scéal sin i measc daoine, ba é an toradh a bhí air nó déistean a mhúscailt i gcroí daoine, toisc gur deineadh leatrom dá leithéid ar an ngirseach bhocht úd, agus gan tada déanta as an mbealach aici. Tuigeadh dóibh, nach raibh sé ceart, cóir, nó feiliúnach, beart dá leithéid a dhéanamh, agus go raibh náire shaolta tuillte an na Sínigh as a leithéid a dhéanamh… Fobún orthu! más fíor a hinsíodh dúinn sna meáin.
Ná déan mar a dhéanaim………
Ach ansin, nuair a chuirtear an bhreith sin faoin tóirse, feictear dúinn nár dhein na Sínigh ach an rud a dhéantar chuile lá, anseo in Oileán na Naomh is na nOllamh!
Ag magadh atá mé, an ea?
Geallaimse dhuit nach ea! Mar nuair a bhreathnaíonn tú ar an teilifís, agus nuair a dhíríonn tú tóirse na fiosrachta ar aighthe na ndaoine a phioctar, le teacht ar an scáileán os comhair daoine, le nuacht a léamh, le réamhaisnéis na haimsire a chur i láthair, le cláracha a láithriú, nó fiú le páirt a ghlacadh i gcomórtas talainne, nó i dtionscnamh ar bith dá leithéid, feicfidh tú, gan aon ró-stró, go mbaintear úsáid as cleas úd na Síneach, agus go bpioctar an té a bhfuil bua na dathúlachta ag roinnt leis, nó lei. Anois, níl dabht ar domhan, ach go mbaineann daoine pléisiúr as bheith ag breathnú ar dhaoine dathúla, bíodh siad fireann nó baineann, ach ar an morgóir, is ar áilleacht ban a bhíonn ár n-aire dírithe.
“De gustibus……”
Anois, nuair a théann sé go croí an ábhair, cé déarfadh go bhfuil an duine seo dathúil, nó an duine úd eile míofar? “De gustibus non est disputandum”, faoi mar adeireadh na Rómhánaigh fadó! Nó nach bhfuil a áilleacht fhéin ag chuile dhuine daonna? Ar an ábhar sin, nach bhfuil sé de cheart ag chuile dhuine, a scathaimhín fhéin faoin ngréin a éileamh? Sé sin, má tá an talann, agus na scileanna cuí aige. Ná bíodh againn feasta, mar sin, mar shlat tomhais ach cumas an iarrthóra ach a ábaltacht ar ghnóthaí an phoist a choimhlíonadh. Má leantar an treoir sin, seans go mbeidh deis againn feasta, chuile chineál duine a fheiceáil ar ár scáileáin, nó bíodh go bhfuil sé éasca ar na súile breathnú ar dhuine dóighiúil, ní hionann sin is a rá, nár chóir go mbeadh a dheis fhéin ag chuile dhuine –bíodh sé dóighiúil nó bíodh sé míofar – teacht os ár gcomhair ar an scáileán sí. Ní hionann dathúlacht agus ábaltacht, nó ní hionann míofaireacht agus éagumas.
.
Peadar Bairéad
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
I mBéal an Phobail
(This week I mBéal an Phobail tries to look into the future)
Peadar Bairéad
An Ród seo romhainn!
Is dócha gurb é bua diamhair an daonnaí nó gur féidir leis aghaidh a thabhairt ar a dhán, nó, ar an ród atá roimhe amach, ar choinníoll go leanfadh cúrsaí sa todhchaí, faoi mar atá i láthair na huaire seo, agus ní taise dúinne é. Mar sin, ní haon ionadh go ndéanaimse fhéin iarracht, corruair, ar dhul ar mo chliatha fís, le scil a bhaint as tarlúintí an lae inniu, le tuairim eicínt a chaitheamh faoi threo bhád an Stáit s’againne ar mhuir mhór leathan na todhchaí. Ní gá dhom a rá, go bhfuil ár ndóthain mhór de chomharthaí comhaimseartha le léamh againn, i saol agus i stair ár bpobail, le buille faoi thuairim a thabhairt ar a bhfuil romhainn amach, sna laethe atá le teacht.
Breathnaigh, i dtosach báire, ar an iaróg a tógadh, ar na mallaibh, faoi Thuarascáil Chluana. Táid ann adéarfadh, go mbeadh sé i bhfad níos fearr, agus níos ciallmhaire, b’fhéidir, dúinn, doras na hiaróige sin a fhágáil dúnta, nó déarfaidís sin, go bhfuil an Rialtas s’againne agus an Vatacáin, ar chomhtharraingt sna cúrsaí seo, nó dár leosan beirt, is í cosaint na hóige an chloch is mó ar a bpaidrín acu. Agus nach bhfuil a fhios ag an saol, gurbh é cogadh na mbó maol atá a fhearadh acu sa chás seo, nó níor éirigh go seoigh le ceachtar acu a ndualgaisí sa reimse sin, i leith na h-óige, a choimhlíonadh go héifeachtach, nó go suntasach.
Buailim Sciath!
Ar an dtaobh eile den scéal, tá daoine ann freisin, a déarfadh, nach bhfuil sa chogadh céanna sin ach buailim sciath, le buntáiste a thabhairt don Rialtas agus iad ar thóir an ceann is fearr a fháil ar chumhacht na hEaglaise i gcúrsaí oideachais, agus a leithéid. Ach, bíodh sin fíor, nó ná bíodh, seans go ndeachaigh an Taoiseach s’againne beagáinín thar fóir ina óráid ionsaíoch os comhair na Dála, nó ba chosúla le hionsaí chonspóideach polaitíochta í ná le casaoid dáiríreach dioplomáideach chuig cumhacht a raibh caidreamh dioplomáideach againn lei. Ach, ní haon mhaith bheith ag caoineadh agus an anachain déanta, is é an cúrsa is ciallmhaire againn anois nó dul i gcomhar leis an Vatacáin, le rialacha dochta a dhréachtadh, ar mhaithe le haos óg na tíre seo a chosaint ar ionsaithe, agus ar mhí-úsáid ghnéasach, feasta. Sa tslí sin, beifear in ann an tua a fhágáil ar leataobh, agus cead fáis a thabhairt do ghas na síochána eatarthu, as seo amach. Ní haon mhaith bheith ag argóint gurbh ionann is trasnaíocht gan údarás, rud ar bith níos lú ná comhoibriú iomlán, nó nach ionann a leithéid is a bheith ag iarraidh damhsa ar bharr snáthaide. Comhoibriú is fearr a fhóireas orainn uilig sa chás seo, mar tá ár ndóthain le déanamh againn faoi láthair agus gan bheith ag fearadh chogadh na mbó maol, sa chás seo. Ar an dtaobh eile den scéal seo ar fad, ba mhaith liom aird a dhíriú ar an gclaonadh chun oilc atá ag fás is ag forbairt go buacach, inár measc, le scathamh anuas. Anois, ní haon rud nua é lucht an aindlí a bheith ag obair is ag saothrú dóibh fhéin in ár measc, agus ní hiad na heaglaisigh atá idir chamáin agam sa chás seo. Ní hiad in aon chor, ach na coirpigh “ghairmiúla”, agus na dronganna úd, a thagann i dtír ar allas dhaoine eile. Níl le déanamh againn ach súil a chaitheamh ar ár nuachtáin, le fios fátha an scéal seo a thuiscint agus a bhlaiseadh. Tá dronganna coirpeach ag cur fúthu in ár measc anseo, dronganna a cheapann go bhfuil chuile cheart acu poblacht dá gcuid fhéin a bhunú, ar mhaithe leo fhéin. Tuigtear dóibh go bhfuil siad beag beann ar dhlíthe is ar rialtas na tíre seo. Tógann siad a bhfuil uathu, agus go bhfóire Dia ar an té a thagann sa mbealach orthu. Is dóigh gur léigh tú fhéin cuntais sna nuachtáin, le déanaí, faoi choirpigh a théann i mbun a ngnó le sceana agus casúir, nó le ceapoird agus gunnaí gráin, agus ní haon mhaith bheith ag argóint le duine armtha sa dóigh sin, nó luíonn sé le réasún, gur ciallmhaire i bhfad é géilleadh i gcás dá leithéid. Sin cogadh a d’fhéadfadh an Stát a fhearadh ar mhaithe lena shaoránaigh.
Poblacht ár Leasa
Anois an t-am lenár bPoblacht fhéin a bhunú abhus, Poblacht ina mbeidh saoirse, agus chuile cheart dleathach ag an saoránach, a chuirfeadh ar a chumas, a shaol is a laethe a chaitheamh go síochánta, sásta. Poblacht ina mbeidh pobal comharsanúil ag maireachtáil go síochánta, macánta, i bhfochair a chéile. Poblacht ina mbeidh dúil ag chuile dhuine i leas an phobail, agus i leas chuile shaoránaigh, a bhfuil saorántacht bainte amach aige sa Phoblacht Nua s’againne. Anois an t-am le Poblacht dá leithéid a bhunú, ach ag breathnú ar chúrsaí thart orainn faoi láthair, ní dóigh liom go bhféadfadh éinne bheith ró-dhochasach go bhfuil muid ar bhruach ré órga dá leithéid, sa ghearrthéarma. Ach, nár inmholta an cuspóir dúinn é mar phobal, ár n-aire a dhíriú ar Phoblacht dá leithéid a bhunú inár measc? Céard a cheapann tú fhéin atá i ndán dúinn, mar chine, sa todhchaí?
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Ar Bhás Mhichíl Muldowney, treabhadóir
.
Gura sámh do shuaimhneas, a chara na gcarad,
I Reilg Bhaile Fhuilc, mar a luíonn do chairde,
Gan ghaoth gan bháisteach do do chrá-sa feasta,
Ach grásta Dé dod’ chosaint ar anfa.
.
Mothóimid uainn thú, a threabhadóir ríoga,
In Earrach na bliana, is na céachtaí á líomhadh,
Ach guímis Flaitheas Dé ort, anois agus choíche,
Is solas na soilse ar feadh na síoraíochta.
Gaeilge 
English