le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
I mBéal an Phobail
Leaving Ardglass…………..Céadchló…2008
by
William King…………………….12.50 Euro
Úrscéal Spéisiúil
.
Seo an tríú húrscéal ó pheann an údair eaglasta seo. Insítear dúinn ar chlúdach cúil an leabhair, gur rugadh an t-údar seo, William King, i gCiarraí, gur dhein sé a chuid staidéir i gColáiste na hOllscoile, Áth Cliath agus i gColáiste na Croise Naofa, i gCluain Life. Tá sé ina shagart pobail i nDroim Chonrach faoi láthair. Péire úrscéal mór-ráchairte i gcló uaidh, cheana féin, agus ní call a rá go mbeidh an-ráchairt ar an úrscéal seo freisin, amach anseo. Is iad cúrsaí creidimh, agus cúrsaí eaglasta, príomhábhair an úrscéil seo, agus dár ndóigh, cé eile ach sagart, a thuigfeadh ina iomláine, saol agus saothair, caimiléireacht agus camastaíl, dáiríreacht agus ionraiceas, lucht caite éide na n-eaglaiseach, cé eile, ach sagart, nó nach ndeirtí i gcónaí go dtuigfeadh Tadhg Taidhgín lá ar bith den bhliain. Sea, dár ndóigh, agus d’fhéadfadh an té a fuair oiliúint an tsagairt, buille faoi thuairim a thabhairt fúthu, freisin!
Tom Galvin
Ach le filleadh ar an leabhar spéisiúil seo. Is é Tom Galvin an príomhcharactar sa scéal, agus is trína shúile-sean a fheiceann muid an saol, mar a léirítear dúinn é, san úrscéal seo. Tosaíonn an t-údar ag deireadh an scéil, geall leis, d’fhéadfá a rá. Breathnaigh mar a chuireann sé é sa chéad chaibidil…
‘Time to ring the bell,’ I remind the sacristan as I settle the green chasuble over my shoulders.
In the mirror beside the vesting bench, I can see him grip his walking stick and shuffle to the back door of the church, his shadow stretches out over the ancient flagstones. ‘For whom the bell tolls, Monsignor.’
adeir sé…
Sin an Monsignor Tom Galvin ag labhairt lena shacraisteoir, in eaglais Pharáiste Chill a’ Dúin, roimh an Aifrinn, maidin amháin.
Iardhearcadh
Tá an Monsignor Tom ina shagart pobail sa pharáiste sin anois, dá dheoin fhéin, bíodh go raibh súil aige fhéin, agus ag roinnt mhaith eile freisin, lá dá raibh, go gcaithfeadh sé mitéar an easpaig, in áit bhairéad an tsagairt phobail, sár a leagfaí na hordóga air. Ach nach ‘in é an saol agat! Rugadh ár bpríomhcharachtar in Ardglass, i gCiarraí. Ní raibh móran fáltais ag a mhuintir, ach d’imigh deartháir leis go Londain, áit ar chnuasaigh sé fhortún, agus ar ball, nuair a bhí a chuid meánscolaíochta críochnaithe ag Tom, chuir an deartháir sin, M.J. fios air, agus chuir i mbun oibre thall i Londain é, agus é ag súil, go mbainfeadh Tom Céim Ollscoile amach, ar ball, agus go raghadh an bheirt acu i bpáirtíocht mar Chonraitheoirí Foirgníochta thall. Chuaigh Tom i mbun oibre, agus ba ghearr go bhfaca sé chomh cleasach, agus chomh cam, is a bhí gnó na Tógála thall. B’iomaí cuairt a thug sé ar an Halla Rince, an Galtymore, agus d’admhódh sé fhéin gur thaitin na céapair sin uilig leis. Fuair sé chuile dheis le saol Shasana a bhlaiseadh ina iomláine, rud a dhein, ach ar deireadh thiar, bhí air rogha a dhéanamh, nó bhí dhá rogha ar an bpláta roimhe amach. D’fhéadfadh sé céim a bhaint amach agus dul i bpáirtíocht lena dheartháir, nó d’fhéadfadh sé dul le sagartóireacht.
Chuaigh sé le Sagartóireacht
Chuaigh sé le sagartóireacht, agus d’éirigh thar barr leis i mbun na ceirde sin. Oirníodh ina shagart é, agus chaith blianta thall sa Róimh ag cur an chloch phréacháin ar a chuid léinn.
Ní gá a rá gur sciob sé an chraobh leis, thall ansin. Deineadh Monsignor de, agus bhíothas cinnte go mbainfeadh sé céim ard amach sa saol eaglasta.
Ar ball, tháinig sé abhaile go hÉirinn, agus níor dhein sé dearmad riamh ar a ndúirt an sagart óg leis sa Róimh. Bhuail sé forrán ar Tom, agus mar aguisín leis an bhforrán sin, scaoil sé an rún seo leis…
‘never forget, Tom, that when a man is sent to Rome to study, his bishop has him in mind for higher things. We’re the Coldstream Guards. None of us here are pack animals. We’d be wasted in a parish or on the missions’….That’s for the pass B.A. men’
Bhain Tom s’againne níos mó ná an Pass B.A. amach, nó tar éis dó trí bliana a chaitheamh ag Propaganda Fide, bhain sé a Dhochtúireacht amach sa Diacht.
An Bachall tuillte aige
Chaith sé blianta ina dhiaidh sin ag cabhrú leis an Easpag Boylan in obair a dheoise siúd. I ndáiríre, bhí gnó an Easpaig sin á dhéanamh aige, agus sin go críochnúil, nó bhí a fhios ag fia is ag fiolar go raibh dúil ag an Easpag céanna sa mbraoinín. Tuigeadh i bhfad agus i ngearr go mbeadh an Monsignor Tom ina chomharba ar an Easpag Boylan, ar ball. Ach bhí sagairt eile sa dheoise chéanna sin, agus ar bhealach amháin, nó ar bhealach eile, d’éirigh le duine acu an bhearna a bhaint den Monsignor ar deireadh thiar, agus fágadh Tom bocht mar thánaiste ag an bhfear céanna sin.
Fís an Mhitéir caillte
Níor éirigh leis, áfach, an t-iomaire sin a threabhadh díreach, agus i ndeireadh na dála, d’iarr sé ar an Easpag nua sin, paráiste iargúlta a thabhairt dó. Rinne an tEaspag rud air, agus sin mar a thosaíonn an scéal seo agus an Monsignor Tom i mbun oibre, mar shagart pobail, i gCill a’ Dúin, agus fís an mhitéir caillte aige, faoi mar a chaill sé gus agus gaisce laethe a óige.
An-scéal, an-stíl, an-insint. B’fhéidir gur mhaith leat triail a bhaint as?
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Lá na Reifreann
Peadar Bairéad
Ceist na Reifreann faoi chaibidil
Thíos i dTeach Ósta an Smugairle Róin sea bhíomar bailithe an oíche faoi dheireadh, le ceist na Reifreann atá eagraithe ag an Rialtas s’againne a scrúdú, agus le tuairimí a thabhairt, agus le tábhacht agus dáiríreacht na hócáide a dheimhniú. Bhí,dhá cheist le scaoileadh. Céard faoi’n gcéad cheist, sé sin, ar chóir cead a thabhairt do chathróir ar bith, a bhfuil bliain is fiche sroichte aige, nó aici, bheith ina iarrthóir i dtoghcháin uachtaránachta feasta? Bhí rud eicínt le rá ag roinnt mhaith daoine faoin mholadh seo, ach, tríd is tríd, bhí an cruinniú sásta nár ró-mhaith an t-ábhar Reifrinn é sin, nó dár leo, bheadh gá le ciall, cleachtadh, agus eagna, ag duine ar bith a chuirfí faoi úim an phoist náisiúnta pholaitíochta sin, agus ní raibh siad sásta glacadh leis an moladh, go bhféadfadh sé comhairleoirí déanta, aibí, a bheith thart air, lena stiúradh fan bhóthar a leasa, ach sa chás sin, tuige nár thoigh na vótóirí na comhairleoirí glice sin mar uachtaráin? Gan dabht ar domhan, d’fhéadfadh duine anseo is ansiúd bheith sách eolgaiseach, agus aibí, ag an aois sin, le gnóthaí an phoist sin a choimhlíonadh go seoigh, ach níor chóir dul sa tseans go mbeadh na cáilíochtaí sin ag chuile dhuine den aois sin, agus dá bharr sin, b’fhearr gan dul sa tseans i gceist chomh tromchúiseach, tábhachtach sin. Ní gá a rá go raibh duine anseo is ansiúd nár aontaigh leis an gcinneadh sin, nó dár leosan, ba shaoránaigh iomlána iad, agus nár chóir go mbeadh muid sásta glacadh leo mar iarrthóirí, agus é a fhágáil faoi na vótóirí iad a thoghadh, nó diúltú dóibh?
Cead Pósta
Ansin thug an cruinniú faoin dara ábhar. Ar chóir ceart pósta a bhronnadh ar chuile shaoránach, cuma ar mhná nó fir iad. Ní chuirfí gnéas sa mheá feasta mar cháilíocht pósta. Dá nglacfaí leis an moladh – “Féadfaidh beirt, gan beann ar a ngnéas, conradh pósta a dhéanamh de réir dlí.” – sa Reifreann, bheadh cead pósta ag beirt shaoránach ar bith, bíodh siad fireann nó baineann, nó fireann agus baineann. Tá a lán le rá sa Bhunreacht faoi áit an Teaghlaigh, admhaithe ag an Stát, mar “bhuíon-aonad príomha bunaidh don chomhdhaonnacht de réir nádúir, agus gur foras morálta é ag a bhfuil cearta doshannta dochloíte is ársa agus is airde ná aon reacht daonna”. Braitheann idir Stát agus Náisiún ar an aonad bunaidh céanna sin le pobal comhdhaonnach a chur ar fáil dóibh agus glactar leis, go mbraitheann sin uilig ar fhoras an phósta. Anois, ní dhéantar aon sainmhíniú ar phósadh sa Bhunreacht céanna sin, ach is amhlaidh a ghlac cúirteanna na tíre, agus an pobal, leis an ngnáth chiall a bhaintí, agus a bhaintear as an bhfocal sin, sé sin, gur conradh idir fhear agus bean a bhí agus atá i gceist sa Bhunreacht.
Athrú ar bhunchiall?
Ar an dtaobh eile den scéal, tuigtear go bhféadfadh an pobal, trí Reifreann, an bhunchiall sin a athrú, ionas go bhféadfadh beirt shaoránach ar bith an conradh sin a dhéanamh, chomh fada is a déantar é taobh istigh de theorainneacha an dlí. Ní dóigh liom, go bhféadfaí a rá, gur glacadh le socrú ar bith, d’aon ghuth, ach, nuair a chuireann tú chuile shórt san áireamh, go háirithe aois na gcainteoirí, ní haon ionadh go raibh a lán le rá ag lucht, NÍL, ach ba é tuairim roinnt eile, go raibh gá le tuilleadh ama, leis an gceist seo a chíoradh go cúramach, agus gur chóir freisin, go dtabharfaí cead, agus deis, do chuile shaoránach teacht ar a bhreith fhéin, gan chur isteach, gan mhealltóireacht, gan bhullaíocht, ach go mbeadh deis aige éisteacht a thabhairt don dá thaobh, agus ansin, go mbeadh deis aige teacht ar a shocrú fhéin. Ba chóir don dá thaobh na cleasa cliste, díospóireachta, a leagan ar leataobh agus deis a thabhairt do na vótóirí teacht ar chomhairle, bunaithe ar a dtuiscint fhéin ar an gceist.
Ach, ar chraiceann do chluaise ná dearmad dul chuig an mboth vótála le do ghuth a chaitheamh Lá na Reifreann, – an dara lá fichead de Bhealtaine 2015. – Sin é dualgas an tsaoránaigh.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Comhairle don Aos Óg
Chuir sé roimhe freisin, aos óg na tíre seo a mhisniú, agus iarann sé orthu caradas a shnadhmadh le hÍosa, agus gan ligint do pheacaí na dtreoraithe eaglasta úd, iad a chur amú. D’fhéadfadh siad a bheith cinnte nach dtréigfeadh Íosa go brách na breithe iad. Mar sin, coinnigí súil airsean, agus déanaigí bladhaire an chreidimh a chaomhnú in bhur gcroí, adeir se leo. Beidh mé ag súil go gcabhróidh bhur ndíograis le hatógáil na hEaglaise Caitlicí in bhur dtír dhúchais, amach anseo.
Iompaíonn sé a aire freisin, ar shagairt agus ar dhaoine eaglasta na tíre seo, a d’fhan dílis dá ngairm, agus bíodh gur náirigh peacaí chuid dá gcomhshagairt iad, agus bíodh freisin, go leagann daoine áirithe an milleán orthusan i bpeacaí a mbráithre, níor chóir go gcaillfeadh siad a misneach, nó go gceapfadh siad, go bhfuil siad tréigthe, ach ba mhaith leis fhéin a chur in iúl dóibh, go bhfuil meas aigeasan ar a n-iarrachtaí, agus molann sé dóibh ród na cráifeachta, agus an chreidimh, a leanúint, agus a ndílseacht don Máistir, agus dá n-eaglais a léiriú do chách, rud a chruthóidh a ndóchas i ngeallúintí an tSoiscéil.
Comhairle do na hEaspaig
Díríonn an Pápa an tóirse ansin, ar a chomhEaspaig, a bhráithre sa Chreideamh, agus bíodh go bhfeictear dó, gur theip ar roinnt áirithe díobh i ndualgaisí a n-oifige, agus nár lean siad dlí na hEaglaise fhéin agus iad ag déileáil le líomhaintí i gcás na mí-úsáide a tugadh ar dhaoine óga, ag an am gcéanna, tuigeann sé chomh casta, crosta, is atá cúiseanna dá leithéid, ach sin ráite, tuigtear dó, gur deineadh dearmaid, ar chúis iad don ísliú céime a d’fhulaing an Eaglais i measc daoine, i dtír na hÉireann, agus dá bharr sin, tuigtear dó, go gcaithfear féachaint chuige go leagfar amach rialacha ciallmhara, córa, éifeachtacha, le déileáil le mí-úsáid dá leithéid sa todhchaí. Ba chóir do na heaspaig deashampla a thabhairt dá sagairt, éisteacht leo, agus iad a mhisniú agus a spreagadh, i ré dhorcha seo a n-éadóchais, agus ba chóir freisin, tine an chreidimh a adhaint athuair ina gcroí.
Ina chomhairle do Phobal Dé in Éirinn, molann sé dóibh aird faoi leith a thabhairt do mhúineadh an aosa óig, trí deis a thabhairt dóibh tarraingt as tobar an chreidimh. agus as foinsí eile a n-oidhreachta. Cinnte, caithfear déileáil le coireanna a lae inné, agus ceart agus cóir a chur i réim arís sna cúrsaí sin, ach ní leor sin, dár leis, nó caithfear fís nua, bunaithe ar cheachtanna agus ar phrionsabail an tSoiscéil, a fhionnadh, agus a leagaint os comhair phobal Dé, fís a fheidhmeoidh mar thóirse, le sinn, agus leis na glúnta a thiocfaidh inár ndiaidh, a mhealladh fan ród na fírinne, ród a threoroidh sinn go Dún daingean an Tiarna, ag deireadh ár n-oilithreachta.
Dlúthpháirtíocht
Insíonn sé dúinn ansin, go dtuigtear dó, chomh dian is atá na cúrsaí seo uilig ar Phobal Dé na tíre seo, agus dá bharr sin, teastaíonn uaidh, a dhlúthpháirtíocht linn a chur in iúl dúinn, agus is dá bharr sin a sheol sé an Tréadlitir seo chugainn, le sinn a mhisniú, agus a spreagadh, agus le moladh dúinn inspioraid a tharraingt as tobar ár n-oidhreachta, sa chaoi go leanfaimis bóthar na dílseachta, agus na cráifeachta, sna laethe atá romhainn amach. Agus le sin a chinntiú, ba mhaith leis roinnt áirithe cleachtaí a mholadh dúinn, leis an gcreideamh a neartú feasta inár gcroí.
Iarann sé ar fhíréin na tíre seo, cibé aithrí a dhéanann siad chuile Aoine, ó Cháisc na bliana seo, go Cáisc na bliana seo chugainn, a thiomnú do Dhia, ag súil go mbronnfadh sé a thrócaire agus grásta an Spioraid Naoimh anuas go fial ar an Eaglais Chaitliceach sa tír seo. Iarann sé orainn freisin, paidreacha, trosadh, léamh na Scrioptúir, agus dea-oibreacha na trócaire, a dhéanamh, agus a ofráil do Dhia, le grásta an tslánaithe agus athnuachan na hEaglaise Caitlicí abhus, a iarraidh air. Molann sé do na fíréin freisin, aird faoi leith a dhíriú feasta ar Shacraimint na hAithrí agus d’adhradh na Naomhshacraiminte, agus go ndéanfaí a leithéid i ngach Deoise, i ngach Mainistir, agus i ngach Cliarscoil, ó cheann ceann na tíre seo.
Cuairteanna Aspalda
Lena chois sin uilig, tá socruithe déanta aige, Cuairt Aspaldha a thabhairt ar dheoisí áirithe, ar mhainistreacha, ar Chomhthionóil Eaglasta, agus ar Chliarscoileanna. Déanfar na socruithe chuige sin, ar ball, agus agus fógrófar na socruithe sin, amach anseo. Molann sé freisin, go n-eagrófaí Misean, d’easpaig, do shagairt, agus d’oird rialta, agus go roghnófaí seanmóruithe oilte agus lucht stiúrtha chúrsai spioradálta, le dul i mbun na hoibre sin, agus go ndéanfaidís dualgaisí a ngairme agus a n-oifige a scrúdu, sa tslí go dtiocfaidís arís ar fréamhacha a gcreidimh in Íosa Críost, agus go n-ólfaidís a sáith as fíorthobar an uisce spioradálta a chuireann a nEaglais ar fáil dóibh
Díoltas nó Maithiúnas?
Cuireann sé críoch lena Thréadlitir le paidir speisialta, a chum sé fhéin don Eaglais in Éirinn, agus chuir sé an tír, agus an Eaglais, faoi choimirce na Maighdine Muire, agus mar chomhartha dá chúram athartha, dá chomhchríostaithe abhus, bronnann sé a Bheannacht Aspaldha orainn uilig, mar chomhartha nirt agus síochána sa Tiarna.
Leis an bpíosa seo a thabhairt chun críche, ba chóir a lua arís, go bhfuil dualgas orainn uilig, mar eaglais, féachaint chuige, go ndéanfar leorghníomh leo siúd a gortaíodh i ré úd na mí-úsáide, agus go bhféachfar chuige, nach dtarlóidh a leithéid arís inár measc, ach caithfear a thuiscint, nach mbeidh deireadh go deo leis an ré uafásach, céasta, achrannadch seo, go dtí go gceanglófar síocháin idir bhaill éagsúla na hEaglaise Caitlicí in Éirinn, eatarthu siúd a gortaíodh agus an chuid eile de Phobal Dé, sa chaoi go dtuigfí, i ndeireadh na dála, nach díoltas atá ag teastáil ach maithiúnas, agus ní chneasóidh ár gcréachta go dtí go dtarlóidh sin. Nára fada uainn an lá sin.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Fíorú Físe
.
Peadar Bairéad
The Alchemist…………… le……………… Paulo Coelho……………
.
Tóir ar a Shaothar
Seo leabhar beag ar tháinig mé trasna air, ar na mallaibh, agus bíodh nár aistríodh go Béarla go dtí an bhliain 1992, chuaigh sé i bhfeidhm chomh mór sin orm, gur cheap mé gur chóir dom píosa beag a scríobh faoi. Brasaíleach fir isea an t-údar, agus ní bréag ar bith a rá, go bhfuil sé ar scríbhneoirí móra an domhain, le roinnt mhaith blianta anois. Tá tóir ar a shaothar, ó cheann ceann na cruinne, agus tá na milliúin leabhar dá chuid díolta cheana féin. Tá Paulo molta agus mise i mo thost.
Bhuel! cuirtear an príomhcharactar in aithne dhúinn i dtús an scéil, agus aoire ba ea é. Seo mar a chuireann an t-údar é:-
“The boy’s name was Santiago. Dusk was falling as the boy arrived with his herd at the abandoned church. The roof had fallen long ago, and an enormous sycamore had grown on the spot where the sacristy had once stood.”
An tAoire
B’as Andalusia na Spáinne don aoire seo, agus chaith sé a laethe ag taisteal ó áit go háit, ar thóir féir agus uisce dá thréad. Bhí léann ar an ngasúr seo, nó chaith sé seal i gCliarscoil, go dtí go raibh sé sé bliana déag d’aois, nó theastaigh óna thuismitheoirí go ndéanfaí sagart de, ach má sea, níorbh é sin a theastaigh ón ngasúr seo, agus d’éirigh sé as an tsagartóireacht, agus chuaigh le haoireacht caorach. Ach má dhein fhéin, níor shásaigh an tslí bheatha sin é, ach oiread. Bhíodh brionglóidí aige go minic, faoi seo, agus faoi siúd, ach mar sin fhéin, ní raibh ar a chumas aon scil a bhaint as na brionglóidí céanna sin, ach bhí a fhios aige, go raibh giofógach mná ina cónaí i Tarifa, agus tuigeadh dó, go raibh ar a cumas siúd, brionglóidí a thuiscint agus a mhíniú. Mar sin, chuaigh sé chuici. Rinne an bhean seo iarracht ar a bhois a léamh, ach mhínigh an gasúr di, nárbh é sin a bhí uaidh, ach míniú a fháil ar a bhrionglóidí. D’inis sé di faoin mbrionglóid a bhí aige, dhá oíche as a chéile. Bhí sé i bpáirc lena thréad, tháinig páiste isteach, agus thosaigh ag súgradh leis na caoirigh. Ar ball, tháinig an páiste chuige, agus rug greim ar a dhá láimh, agus dúirt leis dul chuig Pirimidí na hÉigipte mar a bhfaigheadh sé ciste i dtalamh, agus ansin, sula raibh deis ag an bpáiste tuilleadh treoracha a thabhairt dó, dhúisigh sé fhéin, chuile bhabhta. Dúirt an bhean leis, go dtarlódh amhlaidh, dá leanadh sé treoracha an pháiste, agus nach mbainfeadh sí fhéin táille ar bith de, as sin a insint dó, ach go gcaithfeadh sé filleadh, agus deachú an chiste a thabhairt di, dá n-éireodh leis sin a fháil. Mhionnaigh an t-aoire go ndéanfadh sé amhlaidh, agus d’imigh leis. Ar ball, casadh fear feasa air, ar rí é, i ndáiríre, agus d’inis seisean an scéal céanna dó, ach ghearr seisean táille air, as an eolas sin a thabhairt dó.
Ar thóir a dháin
I ndeireadh na dála, dhíol an t-aoire a thréad, agus lena luach, thug sé an Aifric air fhéin, áit ar chaith sé seal i mbun an ghnó seo, agus seal i mbun an ghnó úd eile, ach feadh an achair go léir, bhí sé ag iarraidh a fháil amach, céard a bhí i ndán dó, agus céard a bhí a chroí fhéin istigh ag rá leis. D’éirigh go breá leis, mar dhíoltóir gloineacha, i siopa an chnoic, agus shaothraigh sé fortún beag dó fhéin, ach ar deireadh, d’imigh sé ón ionad sin, agus thug a bhóthar air fhéin arís. Ar ball, shroich sé tamhnach sa bhfásach, agus chaith seal ansin. Casadh Ailceimiceoir air, agus snadhmadh caradas eatarthu, agus sa tamhnach sin freisin, casadh cailín álainn muslamach air, dárb ainm di Fatima, agus thiteadar i ngrá le chéile, ach bhí a dhán fós le coimhlíonadh ag an aoire, agus d’imigh sé fhéin agus an tAilceimiceoir ar thóir na bPirimidí, bíodh go raibh sé ina chogadh dearg idir threibheanna an ghainimhligh, ag an am. D’fhág an tAilceimiceoir an t-aoire, nuair a bhíodar gar go maith do na Pirimidí, agus ón bpointe sin, bhí Santiago leis fhéin, agus tar éis roinnt eachtraí, shroich sé dumhach ard, agus óna barr, fuair sé radharc ar na Pirimidí. Bhain áilleacht na bPirimidí céanna sin an anáil de, agus tuigeadh dó go raibh sé tagtha go dtí an t-ionad ina raibh an ciste folaithe. Thosaigh air ag tochailt, ach sin a raibh aige dá bharr. Ar ball, tháinig saighdiúirí air, agus tharraing amach é, as an bpoll a bhí tochailte aige, agus tar éis é a cheistiú ar feadh tamaill, d’inis ár n-aoire dóibh, faoina raibh á lorg aige.
Fís le fíorú
Gháir ceannaire na saighdiúirí, agus dúirt go raibh brionglóid dá leithéid aige fhéin, bliain roimhe sin, ach gur foilsíodh dósan, go bhfaigheadh sé ciste faoi thalamh, dá raghadh sé go hAndalusia, agus dul chuig fothrach eaglaise ansin, a raibh seiceamar ag fás aníos tríd an áit a raibh éardamh na heaglaise sin, fadó. “Agus ar thug tú aird ar do bhrionglóid?” arsa an t-aoire. “Ag magadh fúm atá tú!” arsan saighdiúir.
Ní gá dhom críoch an scéil sin a insint duit, ach déarfaidh mé an méid seo leat, gur bhain mé fhéin an-taitneamh agus an-phléisiúr as an scéal, nó bhí soinneantacht, agus macántacht aoibhinn neamhghnách, ag baint leis an scéal, tríd síos. B’fhéidir gur mhaith leat fhéin é a léamh? Ní bheidh a chathú ort má dhéanann. Geallaimse dhuit é!
.
.
.
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Gaeilge 
English