le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
The Moment
le
Douglas Kennedy
.
Peadar Bairéad
Seo an deichiú húrscéal ó pheann líofa an údair cháiliúil Mheiriceánaigh seo de bhunadh Mhanhattan, agus údar a chaitheann a laethe, ag babhtail idir Londain, Páras, Berlín, agus Maine na Stát Aontaithe. Tá cáil idirnáisiúnta bainte amach cheana féin aige, mar úrscéalaí, agus mar údar leabhair taistil. Tá a shaothar aistrithe go breis is scór teangacha iasachta, agus áirítear “The Pursuit of Happiness”, agus “Leaving the World” ar leabhair mhór-ráchairte an lae inniu.
Ach i dtaobh an leabhair shuimiúil, inchreidte, corraitheach, seo, is dócha go bhféadfá a rá, gurb é Thomas Nesbitt a phríomhcharactar, cé go bhfuil áit faoi leith ag Petra Dussmann sa scéal freisin. Seo mar a chuireann an t-údar tús leis an scéal iontach seo :-
“I was served with divorce papers this morning. I’ve had better starts to the day. And though I knew they were coming, the actual moment when they landed in my hand still threw me. Because their arrival announced: This is the beginning of the end.”
D’fhéadfainn smaoineamh ar thús níos measa! B’in deireadh lena phósadh le Jan, ach le fírinne, ní raibh a chroí riamh sa phósadh céanna sin, nó ina bhean Jan, ach oiread. Iníon amháin, Candace, a bhí orthu, agus ba ise grá geal a chroí. Ansin, tar éis dó seal a chaitheamh ina chónaí leis fhéin, i Maine sna Stáit Aontaithe, fuair sé litir, lá amháin a chuir cor eile ina chinniúint. Ó chathair Bherlín a tháinig an litir sin, agus ba é ainm an té a sheol chuige é nó, Dussmann, Petra Dussmann. Ba bheag nár bhain an litir sin radharc na súl de, nó, ba í an Dussmann chéanna a mheall agus a mhill é, i laethe a óige. Mar sin, bhain an litir sin an clár de umar na gcuimhní dó, agus scaoil amach, ar fud na bhfud, chuimhní iomadúla faoi laethe a óige, cuimhní a bhí curtha faoin bhfód aige le fada.
Litir ó Bherlín
Thóg an litir sin, a tháinig chuige ó Bherlín, siar siar thar dhroichead na mblianta é, siar go dtí an t-am nuair nach raibh laethe a óige caite ar fad aige fós, agus é tagtha go cathair Bherlín sa bhliain 1984, le bail eicínt a chur ar leabhar a bhí ar na bocáin aige, leabhar faoi Bherlín, chathair an Bhalla, cathair a bhí roinnte ina dhá chuid ag Balla an fhuatha, Balla a choinnigh an t-Iarthar agus an t-Oirthear scartha óna chéile. Bhí socraithe aige bliain a chaitheamh i mbun an ghnó sin, agus dár ndóigh bhí leabhar amháin i gcló aige cheana, leabhar faoin Éigipt.
“Over the next half-hour I sketched out how I wanted to spend a year living in the city, and write a book that would be very much a fiction that happened….twelve months in that Westerrn island floating within the Eastern bloc.”
B’in an tionscnamh a bhí leagtha amach aige dó fhéin. Bhí go maith, ach i rith na bliana sin, chuir a dhán a ladar isteach ina scéal agus thit sé i ngrá le Petra Dussmann, bean a ruaigeadh as an nGearmáin Thoir, sea, agus bí ag caint ar ghrá! Bhí an bheirt acu sáite go dtí na cluasa in abhainn an ghrá, ach nach annamh a bhíonn an grá céanna saor ó bhuairt, is ó chrá croí, agus ba é an dalá chéanna sin ag an bpéire seo é. Nuair a tharla idir dháil agus pósadh iad, scaoileadh rún Phetra le Thomas, agus bhí an rún céanna sin chomh fealltach, do-chreidte, gur chuir Thomas an ruaig ar Phetra, agus b’in deireadh leis an gceangal ceana a bhí idir an mbeirt seo, a raibh socruithe pósta fiú, déanta acu cheana féin.
D’imigh na blianta, agus anois, tar éis breis is scór de bhlianta a bheith caite acu scartha go hiomlán óna chéile, agus Thomas ar ais sna Stáit, é pósta le Jan, agus iníon amháin orthu, agus iadsan colscartha óna chéile freisin, faoi mar a chonaic muid i dtus an ailt seo. tagann an litir seo tríd an bpost, chuig Thomas, ó mhac Phetra Dussman, litir ina raibh dialann Phetra, dialann a d’fhág sí mar uacht ag Thomas….Céard a bhí le léamh aige sa dialann sin, an ea? Bhuel, caithfidh tú é sin a fháil amach dhuit fhéin tríd an leabhar iontach lán-teannais, seo a léamh.
Leabhar neamhghnách, corraitheach, inchreidte. Tiocfaidh sé idir thú fhéin is codladh na hoíche!
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Dán
Mearbhall na mblianta dom chrá,
Fiúntas mo laethe sa mheá,
Cuimhní ag filleadh go fras
Ó laethe le fada ’tá thart.
.
Bearnaí sna cuimhní aniar
As farraigí fiaine thall,
Grianghrafanna m’óige doiléir,
Dátaí is uimhreacha dall.
.
Cnámha ag feidhmiú gan locht,
Pianta dom sheachaint gach lá
Trí fhaoiseamh a bhronnadh go docht,
In úll, i ndroim, is in alt.
.
Ach fanann mo phearsa mar bhí
Táim dall ar phian is ar chrá,
Is nuair a smaoinímse ar laethe a bhí
Ní chuimhním ar phian nó ar pháis.
.
Ní fheonn na blianta ár mbláth,
Nó ní mheathann siad úll ná alt,
Mar fanann an spiorad aclaí
Sa té úd nár gheill riamh dá dhán.
.
Ná caillimis misneach ariamh,
Cé chránn síorphianta an corp,
Mar fanann an t-anam mar a bhí
Nuair a luasc idir úll agus alt.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
“A Good American”
.
(This week we take a look at..………………………….………….
‘A Good American’…..by…..Alex George…..€17.35)
.
Meiriceánach Maith
Rugadh Alex George i Sasana, agus tar éis dó roinnt blianta a chaitheamh mar dhlíodóir, thug sé na Stáit Aontaithe air fhéin, sa bhliain 2003, áit a bhfuil Comhlacht Dlí dá chuid fhéin aige anois i gColumbia, Missouri. Scéal faoi dheoraíocht agus faoi dheoraithe atá le hinsint ag an údar san úrscéal corraitheach, uilíoch, seo. Ní deoraithe ón tír seo ‘gainne atá i gceist sa scéal seo, ach deoraithe ón nGearmáin, ach i ndáiríre, is scéal é faoi dheoraithe ó thír ar bith, a shocraíonn ar dhul i bhfad ó bhaile, le saol sona, sásta, a chur ar fáil dóibh fhéin is dá sliocht. Féach mar a chuireann an t-údar seo tús lena scéal…..
“Always, there was music.
It was music – Puccini, to be precise – that first drew my grandparents into each other’s orbit, more than a hundred years ago.”
I Hanover na Gearmáine a tharla. Henriette Furst ab ainm don tseanmháthair sin, ach Jette a thugtaí uirthi de ghnáth. Bhí sí ard, téagartha, agus í ag siúl lei go rábach trí Gharraí na Cathrach, nuair a chuala sí guth breá firinn as taobh thiar de thor deas dealfa. Chuir sí suim sa ghuth agus, ar ball, sa té ar leis an guth taitneamhach sin.
“The voice that had halted Jette’s afternoon walk belonged to my grandfather, Frederick Meisenheimer. In fact, her intuition had been exactly right: he was singing just for her.
Thit an bheirt i ngrá, ach bhí ceataí sa scéal áfach, nó ní raibh máthair Frederick sásta le rogha a mic, agus ar ball, agus dá bharr sin, thug an lánúin óg Meiriceá orthu fhéin agus gan focal Béarla ag ceachtar acu! Ar Nua Eabhrac a thugadar aghaidh ar dtús, ach ar bhealach amháin nó ar bhealach eile, nó trí dheargthimpiste fiú, ba i mbaile Beatrice, i Missouri, a chríochnaigh siad. Bhí Jette ag iompar, agus rugadh mac dóibh sa mbaile sin. Ó tharla go raibh an gasúr cineál lag, mhol an dochtúir dóibh gan bogadh as Beatrice, go fóill beag, nó bhí baol ann, go gcaillfí an páiste, dá ndéanfaidís.
An “Knick-Nack”
Bhí go maith, agus ba é deireadh an scéil é nó gur thug an dochtúir céanna sin post do Frederick mar bhainisteoir ar a Theach Ósta, an “Nick- Nack”, ó tharla go mba leis-sean an Knick-Nack céanna sin. Sin mar a tharla gur shocraigh Frederick agus a bhean síos i mbaile Beatrice, i Missouri. Bhí an dochtúir sásta freisin, teach dá chuid a ligean ar chíos leo. Chuir Frederick, a bhean, agus a gclann fúthu sa mbaile sin Beatrice feasta. D’oibrigh Frederick fhéin go dian dícheallach ina phost nua, agus d’éirigh leis slí bheatha sásúil a bhaint amach doibh ansin. Ar ball, áfach, agus an chéad chogadh mór faoi lán-tseol, liostáil Frederick in Arm Mheiriceá, agus tar éis dó traenáil a dhéanamh don ghnó sin, bhain sé fhéin is a chomplacht an Eoraip amach, nó theastaigh uaidh an chomhairle úd a tugadh dó, tamall roimhe sin…bheith ina “Good American”…a leanúint.
Bás Saighdiúrtha
Bhuel, agus an cogadh beagnach críochnaithe, maraíodh Frederick bocht le piléar naoscaire. Ba dhian a chuaigh an chaill sin i bhfeidhm ar mhuintir Mheisinheimer.
D’fhan an chlann áfach, i mBeatrice, Missouri, agus trí chuile dhícheall a dhéanamh, d’éirigh leo teacht i dtír ina mbaile nua. D’fhás agus d’fhorbair an chlann, agus clann a gclainne, agus gan dabht ar domhan, ba mhaith an rogha a dhein Frederick agus Jette, nuair a shocraigh siad ar chur fúthu sa mbaile sin Beatrice, Missouri. Má theastaíonn uait stair agus eachtraí na nGearmáineach Meiriceánach sin a leanúint, agus a thuiscint, mholfainnse dhuit an leabhar iontach seo a fháil agus a léamh….An-leabhar….an-scéal….an-chur-chuige.
.
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
Á i l l e a c h t a n t S a o i l s e o . (Réamhrá).
.
**************************
I lár an Aonaigh!
Tarraingt ar chúig bliana fichead ó shoin anois, i bhFómhar na bliana 1979, iarradh orm, léacht a thabhairt, i mBéarla, do sheisiún de Dhaonscoil Osraí, i gCill Chainnigh. “An Piarsach agus a chuid Scríbhinní” an teideal a tugadh dom mar théama don léacht chéanna sin. Ní call dom a rá, gur ghlac mé leis an gcuireadh caoin sin, bíodh nach mbíodh aon ró-fhonn ar dhaoine, ar chúiseanna áirithe, labhairt faoi chúrsaí náisiúnacha, ag an am. Ar an oíche spriocáilte, i dTeach Ósta an Newpark, rinne mé mo dhícheall, mo thuairimí fhéin ar an ábhar sin, a nochtú don lucht éisteachta a bhí i láthair don ócáid sin.
Bhuel, ó tharla go bhfuil cúig bliana fichead imithe, ó oíche na léachta sin, agus ó tharla freisin, go bhfuil athruithe ollmhóra tagtha ar an tír seo, agus ar a dearcadh ar an bPiarsach fhéin is ar a shaothar, san idirlinn, tuigeadh dom, nárbh olc an smaoineamh é, sraith altanna a bhunú timpeall ábhar na léachta sin, agus an tsraith sin a leagan os bhúr gcomhair amach, anseo i lár an aonaigh.
Mór idir Inné agus Inniu!
.
Tá mé cinnte, go bhfuil daoine amuigh ansin inniu, a déarfadh, gur chóir dom cos a bhuaileadh ar an ábhar céanna seo, agus gur den chiall é, b’fhéidir, faoin am seo, ceirín den dearmad a chur leis an bhfear sin, agus lena shaothar freisin, toisc go bhfuil diúltaithe ag náisiún na hÉireann don bhfear agus dá fhís. Ní chreidfinn fhéin, tríd is tríd, gur mar sin atá, agus fiú má sea fhéin, caithfidh mé a admháil go mba gheall le naomh é an Piarsach, i measc an phobail, agus mise ag fás aníos, agus mar sin, bheadh sé deacair agamsa a chreidiúint, go mbeadh pobal uilig na tíre seo iompaithe i gcoinne an fhir sin, in achar chúig bliana fichead. Sea, agus féach nach mbíonn drugall ar bith ar chiníocha eile onóir agus ómós a thabhairt dóibh siúd a chaith a ndúthracht agus, níos mó, b’fhéidir, ag iarraidh saoirse a bhaint amach dá bpobail. Mar sin, déanfaidh mé mo dhícheall, tuairimí bunaithe ar ábhar na léachta a thug mé i mBéarla, in Óstán an Newpark, cúig bliana fichead ó shoin, a leagan os bhur gcomhair amach, anseo i lár an aonaigh.
An Fónbhreith úd.
.
Rud eile a spreag chun pinn mé, i gcás na sraithe altanna seo, nó píosa a léigh mé, sa Sunday Independent, roinnt seachtainí ó shoin anois. Ba é a spreag an iriseoir leis an alt úd a scríobh, nó cineál pobalbhreithe, – nó b’fheidir gur chóir dom “fónbhreith” a bhaisteadh air, toisc go raibh ar na vótóirí glaoch isteach ar an bhfón, lena nguth a chaitheamh! Iarradh orthu, laoch eicínt a roghnú lena dhealbh a chur in áit na honóra, i Sráid athnuaite Uí Chonaill. Ba é toradh na fónbreithe sin, nó gur mhol thart ar 36% díobh siúd a ghlaoigh isteach, go mbronnfaí an onóir sin ar Phádraig Mac Piarais. Ba é Bono an té ba ghaire dhó sa bhfónbhreith chéanna sin, agus ní bhfuair seisean ach thart ar 8% de na guthanna a caitheadh, ar an ócáid. Bhuel, ní mó ná sásta leis an mbreith sin a bhí ár n-iriseoir, nó tuigeadh don iriseoir céanna sin, go mba náisiúntóir buile é an Piarsach céanna sin. Féach mar a cuireadh san alt sin é…
“Had Pearse lived on, he would undoubtedly have been exposed as the blood-lusting fanatic that he was; it was Britain’s mistake to allow him to avoid that fate, and Ireland suffered for it.”
B’fhéidir nach n-aontóinnse leis an mbreith sin, nó leis an dearcadh sin, olc, maith, nó dona, ach ag an am gcéanna nach maith ann é? Nó cuireann sé iachall orainn uilig athchuairt a thabhairt ar an gcuid sin de stair ár dtíre, agus clú agus cáil ár laochra a chur sa mheá, athuair, féachaint ar bhuail an stair agus staraithe bob millteach na bolscaireachta orainn. Chuir sé iachall ormsa, dul siar chuig ar scríobh mé cúig bliana fichead ó shoin, féachaint ar dhein mé chuile iarracht, ag an am, féachaint isteach i gcroí na fírinne. Bhuel, tar éis dom é sin a léamh athuair, déarfainn gur bhunaigh mé mo sheasamh ar scríbhinní an Phiarsaigh fhéin, agus ar a raibh le rá ag daoine eile faoi. B’fhéidir nach scríobhfainn an léacht chéanna sa lá atá inniu ann, ach tá mé cinnte, nach nglacfainn ach oiread, le dearcadh an iriseora úd. Ní fhéadfainn teacht leis an dtuairim seo, mar shampla…..
“it is time we accepted that Sinn Fein/IRA are right in one of their arguments: they are the inheritors of the traditions and lusts of Patrick Pearse:
blind hatred, irrational nationalism merging effortlessly into fascism, blood and more blood”
Ni bheinn fhéin cinnte go bhféadfá an dearcadh sin a bhunú ar scríbhinní, ar óráidí, nó ar iompar an Phiarsaigh fhéin. Ach fágfaidh mé an bhreith sin faoi’n léitheoir.
Arbh fhiú an Tairbhe an Trioblóid?
.
Is cinnte nach dtiocfadh an tuairim sin leis an dearcadh a bhí coitianta i measc na cosmhuintire agus mise ag fás aníos, breis mhaith is trí scór bliain ó shoin anois, ach is cinnte freisin, go bhfuil athrú ollmhór tagtha ar dhearcadh na cosmhuintire céanna sin ar náisiúntacht, agus ar shaoirse, san idirlinn. Arbh fhiú an tairbhe an trioblóid? a d’fhiafródh siad díot. Mar sin, is fiú dúinn alt an iriseora seo a chur sa mheá, féachaint céard is fiú é mar bhreith mhacánta, mheáite, dáiríreach, ar dhearcadh, ar fhealsúnacht, agus ar oidhreacht, an Phiarsaigh, dÉirinn ár linne.
Bí liom nuair a bheidh a chuid filíochta á scrúdú, agus á meá againn sa chéad ghála eild den tsraith seo.
.
*****************
Peadar Bairéad.
*****************
.
.
.
le Peter Barrett | 2017/04/04 | Gan Chatagóir
A r n a M i s i n 1 8 .
**************************
An Mháirt, an 26ú Lúnasa, 2003.
.
…….That visit to Julien…….
Ó tharla nach raibh ach roinnt bheag laethanta d’ár saoire fágtha, shocraíomar ar maidin, go raghadh muid ar thuras aeraíochta (an outing) go dtí an baile is áille, sa taobh sin tíre ar fad.
Cén baile é sin, an ea?
Julien, i measc na gcnoc, gan dabht ar domhan, agus cé go bhfuil an baile álainn sin tamall maith ó Encinitas, ag an am gcéanna, b’fhiú go mór fada an toradh an saothar. Bhí an lá go breá, brothallach, agus é iarraichtín beag ró-the, b’fhéidir; ach bhí fhios againn go maith, go mbeadh sé deas, fionnuar, nuair a shroichfheadh muid Julein, nó tá an baile sin píosa maith os cionn leibhéal na farraige. Stopamar tamall ag Ramona, le greim lóin a chaitheamh ansin, nó ní raibh deifir dá laghad orainn, ach muid amuigh ansin, le lá faoin dtor a chaitheamh sa dúiche álainn sin. Bhíomar i Julien roinnt babhtai cheana, agus caithfidh mé a rá, gur thaitin chuile chuairt ar an mbaile álainn seo níos fearr linn ná an chuairt roimhe sin, agus cheapamar nárbh eisceacht ar bith a bheadh sa lá áirithe seo.
…….Survival of a Mining Town……
D’fhás an baile seo, Julien, a chéaduair, nuair a fritheadh ór sa limistéar seo, agus baineadh úsáid as freisin, mar stáisiún, sa chóras taistil, agus poist. Nuair a chuaigh an t-ór i ndísc, ar ball, cheapfá nach mbeadh fágtha i Julien ach “Ghost town” faoi mar a tharla do roinnt mhaith bailte eile i gCalafoirnia, nuair a baineadh an t-ór uilig as a mianraí, ach bhí an t-ádh ar Julien, nó bhí talamh torthúil timpeall ar an mbaile seo, agus é an-oiriúnach do thorthaí, agus do bheostoc, do chapaill, ach go háirithe, agus nuair a bhí deireadh an óir bainte acu, d’iompaigh muintir an bhaile ar fheirmeoireacht, agus sa tslí sin, bhí ar a gcumas a mbaile a choinneáil sa tsiúl. Anois, de réir mar a chuaigh cúrsaí eacnamaíochta chun tosaigh, agus de réir mar a rinne bailte eile cuma nua-aoiseach a chur ar a sráideanna agus ar a bhfoirgintí, níor lean muintir Julien iad síos an casán sin, ach is amhlaidh a choinnigh siadsan a mbaile, díreach mar a bhí, agus níor lig siad do na hOllstóir mhóra spág a leagan ar shráideanna naofa a mbaile, ach oiread. D’éirigh leo, dár ndóigh, na seanfhoirgintí a athchóiriú, agus a mhaisiú, sa tslí, nárbh éasca baile chomh slachtmhar, chomh néata, chomh fáilteach leis, a fháil, áit ar bith sa Stát ollmhór sin Chalafóirnia.
…….Beautiful Countryside…….
Nuair a bhí ár lón caite againn i Ramona, agus ár scíth ligthe againn, d’ardaíomar ár seolta arís, agus thugamar an bóthar go Julien orainn fhéin. B’álainn an tír trínar ghabhamar. Sléibhte arda, garbha, clochacha, ag éirí go bagarthach (threateningly), ar ’chaon taobh dínn i dtosach, ach de réir mar a chuamar chun tosaigh, scuab an sléibhte leo, píosa siar uainn, agus ina n-áit, bhí páircaeanna breátha, crannacha, le feieeáil againn, ar gach taobh den bhóthar. Diaidh ar ndiaidh, thugamar faoi deara, go raibh saothar an duine ar an dtírdhreach le tabhairt faoi deara, agus é ag dul i méad, le chuile mhíle dár thaisteal muid, d’fhéadfá a rá. Ulloird (orchards) anseo, tréad breé bó ag iníor leo go sásta, san áit úd eile, agus eachra ag spraoi leo fhéin, sa ghraí eachrach thall. Agus cé nach mbíonn mórán den ghlaise le feiceáil i bpáirceanna timpeall Chalafóirnia, go háirithe an tráth seo bliana, bhí na páirceanna seo, ar ár mbealach go Julien, chomh glas leis na páirceanna a d’fheicfeá anseo in Éirinn, an tráth sin bliana.
Bhí muid chomh tógtha sin le háilleaht an radharcra, nár mhothaíomar go raibh muid ag druidim isteach i Julien. Bhíomar ag díriú ar lár an bhaile, nó bhí socruithe againn áit pháirceála a fháil, agus ansin, tamall a chaitheamh ag guairdeall timpeall, ag siopadóireacht, ag breathnú ar na foirgintí áille, agus ar deireadh thiar, bhí fúinn, buaileadh isteach i bproinnteach áirithe, le cupán tae agus píosa de thoirtín breá úll a fháil, roimh thosú ar an mbóthar abhaile.
…….Sudden Weather Change……
Taobh istigh de chupla soicind, áfach, dhorchaigh, agus dhubhaigh an spéir os ár gcionn, agus díreach chomh tapaidh, bhuail cupla sprais ollmhóra fearthainne gaothscáth agus díon an ghluaisteáin, sa chaoi gur cheapamar gur cioth cloch a thit ón spéir anuas orainn. Ba scanrúil, amach is amuigh, an tarlúint é. Mo mhac fhéin, Micheál, a bhí i mbun na tiomána, agus ó tharla go bhfuil cónaí airsean sa chuid sin de Chalafóirnia, thuig sé láithreach baol na hócáide. Níor dhein sé iarracht ar bith stopadh i Julien, ach, as ag brách leis, amach as an mbaile, chomh tiubh géar is a d’fhéadfadh sé. Bóthar a 79, a thug sé air fhéin. Ní raibh muid ach iompaithe síos an bóthar sin, agus muid ag iarraidh éaló as Julien amach, nuair a bhí ina chlagar (downpour), agus é ag stealladh sceana gréasaí ar lom a dhíchill. Bhí sé deacair tada a fheiceáil, bhí an tuile ag titim chomh tiubh orainn, faoin am sin. Ba ghearr go raibh orainn ár luas a ísliú, nó bhí sé ag éirí níos deacra, agus níos deacra fós, tada a fheiceáil tríd an ngleáradh báistí, agus chomh maith le sin, bhí an t-uisce, faoin am seo, ag sileadh leis, trasna an bhóthair, romhainn amach, agus é sin ag dul i ndoimhne, de réir a chéile, agus leis an scéal sin a dhéanamh níos measa fós, bhí clábar buí, agus chuile chineál bruscair, á n-iompar trasna an bhóthair, romhainn amach, ag an dtuile chéanna sin. Ansin, thángamar go casadh sa bhóthar sin, agus ag an bpointe sin, bhí sé deacair bóthar a aithint thar pháirc, ach bhí an t-ádh orainn, agus roghnaíomar an bealach ceart amach as an gcoirnéal cinniúnach sin.
…….Narrow Escape ! …….
B’in an pointe ab ísle ar an mbóthar sin, agus uaidh sin amach, bíodh nárbh éasca an cleas é fanacht ar an mbóthar fós, ag an am gcéanna, ní raibh cúrsaí ag dul in olcas, nó ní raibh an t-uisce, nó ana clábar, nó an burscar, ag fanacht ar an mbóthar, ach iad ag sileadh uaidh isteach i pé cineál díogacha a bhí acu fan thaobh an bhóthair. Bhí linn. Tar éis dúinn thart ar dheich míle eile a chur dínn, stop an gleáradh, agus ghlan an spéir, agus bhí an stoirm thart. D’éirigh linn teacht slán ó cheann de na tuilte sléibhe ba mheasa sa taobh sin tíre le mám blianta anuas, Ach geallaimse dhuit é, gur baineadh scanradh ár n-anama asainne, agus tá mé ag ceapadh, go bhfuil deireadh dínne feicthe ag Julien feasta, nó níl dabht ar domhan ach gur contúirteach, baolach, an áit é, go háirithe do strainséirí! Sea, agus cuimhnigh freisin chomh baolach is a bhí an tír chéanna sin, thart ar Julien, le linn na dtinte ollmhóra foraoise, a chráigh Calafóirnia, in eireaball na bliana seo caite.
Ar ár mbealach ar ais, thaistil muid an bóthar sin, go dtí gur tháinig muid chomh fada le Saorbhealach a 8, agus ansin, chasamar ar dheis, agus leanamar orainn isteach go San Diego, mar ar iompaigh muid ar dheis arís, agus suas linn ansin, ar ár sáimhín só ar Saorbhealach a 5, saorbhealach a thug slán abhaile go Cardiff by the Sea sinn.
Ní call dom a rá, go raibh ábhar cainte againn an oíche sin, agus go ceann roinnt laethanta ina dhiaidh sin freisin. Ach fágfaidh mé ansin é mar scéal, an babhta seo.
****************
Peadar Bairéad.
****************
.
Gaeilge 
English