le Peadar agus Micheál Bairéad

.

Peadar anseo…..

“Bfhédir nárbh eol dhuit go raibh mé in Ospidéal, i mBaile Átha Cliath, ar feadh scathaimh mhaith, le déanaí, agus gur tháinig mo mhac Micheál i gcabhair orm, sa tréimhse sin, trí féachaint chuige go mbeadh an Colún seo le léamh ag ár léitheoirí, chuile sheachtain san idirlinn, agus ansin, d’iarr mé air leanúint leis sa bhfiontar sin. Thoiligh sé chuige sin, agus tá súil agam to dtaitneoidh toradh ár saothair libh feasta. Deir Micheál fhéin gur cuma cá bhfuil cónaí air, nó go raibh súil aige go mbeadh ar a chumas cabhrú liom sa ghnó seo.”

Deir mo leath-bhádóir,Micheál, freisin………..

“Sa lá atá inniu ann, leis an idirlíon, níl sé neamhchoitianta a bheith i do chónaí in áit amháin agus ag obair in áit eile.  Cuma cá bhfuil mé ag cur fúm ag an am, tá súil agam go dtabharfaidh mé léargas difriúil go dtí an bord, agus mar sin sílim go mbeidh dearcadh úrnua sa cholún féin.  

De bhrí go bhfuil Gaeilge níos laige agamsa agus cé go bhfuil orm mo chion féin a dhéanamh, seans go mbeidh leibhéal na Gaeilge níos ísle, ar dtús, ar aon nós.

Dhá scór bliain!

Seo rud dochreite:  Tá an t-alt spéisiúil seo “I mBéal an Phobail” thart ar dhaichead bliain d’aois anois!  Thosaigh Peadar á scríobh tar éis chuairt an Phápa Eoin Pól, a Dó, sa bhliain 1979! Bhí ar Pheadar clóscríobhán láimhe a úsáid, agus bhí air cruachóip a fhagáil isteach ag oifig an Kilkenny People ansin! ‘chuile sheachtain,  Ní raibh an fón póca cumtha fós! Agus sa bhliain 1979, bhuaigh foireann iománaíochta Chill Chainnigh ar Ghaillimh.  Nach mór an difríocht idir inné agus inniu, a chairde!  Agus tríd na hathruithe go léir a tharla, mór agus beag, lean Peadar ar aghaidh ag scríobh!

Le linn a thréimhse mar colúnaí, thug Peadar cúntas dúinn ar na heachtraí a bhí ar siúl ina shaol fhéin, sa phobal áitiúil, agus go deimhin, ar fud an domhain mhóir.   Ach ná déan dearmad ar an rud is tábhachtaí, b’fhéidir! Ba i nGaeilge a scríobhadh gach alt díobh sin! Caithfimid ómós a thabhairt do Pheadar agus freisin don “Kilkenny People” as an tseirbhís riachtanach seo a chur ar fháil dá lucht léite.”

Tá sé in am!

“Dúirt Peadar liom le déanaí go mb’fhéidir go bhfuil sé in am aige tarraingt siar beagán!  D’aontaigh mé leis agus dúirt mé go bhfuil sos beag tuillte aige anois, tar éis daichead bliain!  Phléamar an t-ábhar sin ar feadh píosa, agus d’fhoghlaim mé go raibh imní air nach mbeidh dóthain Gaeilge sa pháipéar in éagmais a cholún seachtaine.  Bhí an ceart aige, nach raibh? Príomhpháirt dár bhféiniúlacht náisiúnta agus dár gcultúr uathúil is ea an Ghaeilge – nach ea? Agus mar sin, tá sé an-tábhactach í a shábháil, ní amháin dúinn féin, ach do shliocht ár sleachta!  Gach uair a úsaidtear an Ghaeilge, cabhraíonn sé leis an gcúis seo, agus mar sin, tá sé riachtanach an colún seo a choimeád beo! Ach an féidir le Peadar tarraingt siar beagán, agus ag an am gcéanna, don cholún dul ar aghaidh? Múineann gá seift, mar a déarfá, agus bhí smaoineamh againn conas an ceann sprice sin a bhaint amach!

Ar aghaidh linn!

Agus cad é an smaoineamh é sin?  Sin í an cheist ?  Bhuel, i bhfocal amháin – comhoibriú!  Nach bhfuil sé sin sofheicthe?

Tá cabhróir ag teastáil ó Pheadar, le comhoibriú leis ar a cholún.  Laghdódh an socrú sin an brú ar Peadar féin, agus bheadh sé in ann a intinn a leagan ar na rudaí is fearr leis.   Mar sin agus sa tslí sin, cheapamar go mbeadh an dá thrá á fhreastal againn! Shocraíomar triail a bhaint as an moladh sin ar aon chaoi.”

Cabhróir!

“Maith go leor!  Ach cá bhfuil an cabhróir sin?  Má tá ceann agat, a Pheadair, caithfidh tú é, nó í, a cur in aithne dúinn!  Sin atá á rá againn, nach ea?”

“Bhuel, beidh mo mhac Micheál ag cabhrú liom, agus is dócha go bhfuil sé in ann é féin a cur in aithne daoibh!  Cá bhfuil tú, a Mhichíl?”

“Táim anseo.  Is mise an mac is sine sa chlann.  Rugadh mé i gContae Muigheo, agus tógadh mé i mBaile Átha Cliath go dtí go raibh mé naoi mbliana d’aois, agus i gCill Chainnigh tar éis sin.  D’fhreastail mé ar scoil náisiúnta Bhráithre de la Salle, agus ar Choláiste Chiaráin. Bhí m’athair ag obair sa scoil chéanna sin. Tar éis sin, d’fhreastail mé ar an Ollscoil i mBaile Átha Cliath ag déanamh staidéir ar Eolaíocht agus ar Innealtóireacht Leictreach.  Ansin, bhí mé ag obair i mBaile Átha Cliath ar feadh cúig bliana, agus ina dhiaidh sin chuaigh mé thar tír amach go Meiriceá. Bhí mé ag obair i gCalifornia ar feadh breis agus deich mbliana fichead, nuair a d’éirigh mé as an jab trí bliana ó shin. Anois, caithim an chuid is mó den Samhradh in Éirinn, i gCill Chainnigh, agus an cuid eile den bhliain i San Diego, i gCalifornia Theas.

Tá súil ag an mbeirt againn go leanfaidh sibh ar aghaidh linn má tá tú i do léitheoir cheana féin.  Má tá tú i do léitheoir nua, céad Fáilte romhat, agus tá súil againn gur bhain tú sult as an gcolún nua seo, agus go bhfanfaidh tú linn feasta.”

Gura fad buan sibh uilig!

ó

Na Bairéadaigh.

.

Níos mó ná dhá bhliain déag ó shin chuireamar ár dteach suas ar an suíomh Intervac-homeexchange.com den chéad uair. Bhí an tseirbhís sin á úsáid le fada ag deirfiúr mo mhná céile, a mhol go hard é. Seirbhís mhalartú tithe atá i gceist agus bíonn daoine ar fud na cruinne á úsáid. Uair amháin, chuaigh mo bhean chéile Sinéad, agus mé féin go dtí an Fhrainc ar ár laethanta saoire lena deirfiúr Máire agus a clann ar mhalartú tithe. Bhí teach iontach againn i lár na tíre agus go leor spás againn taobh istigh agus amuigh. Bhí sé i bhfad níos fearr teach a bheith againn ná óstán mar bhíomar in ann ár mbeilte a chócaireacht, ár n-éadaigh a ní agus socrú síos amhail is a bhíomar sa bhaile.

Tar éis ár n-eispéiris dhearfaigh shíneamar féin suas le hIntervac gan mhoill.  Níor thóg sé ach tamall beag go dtí go bhfuaireamar teachtaireacht ó dhaoine a raibh teach in Éirinn á lorg acu de mhalairt a n-árasán ar oileán Havaí. Ní fhéadfaimis é sin a chreidiúint agus ní gá dom a rá nach raibh aon drogall orainn an deis iontach sin a thapú.

Carraig Seabhac

Doody is é sloinne an fhir agus rianaigh sé a fhréamhacha gaoil ar ais go Contae Phort Láirge. Mar sin bhí sé ag lorg tí sa cheantar. Bheadh Carraig Seabhac oiriúnach dó chun a thaighde a dhéanamh. Rinneamar an margadh agus roinneamar eolas faoinár dtithe le chéile. Ní rabhamar féin i gCarraig Seabhac nuair a chuaigh Louie agus a bhean chéile thall agus chaith siad trí seachtaine ann. Bhí am iontach acu agus bhí Louie in ann a lán a fhoghlaim faoina shinsir Éireannaigh.

Haváí

Níos déanaí sa bhliain chuamar go dtí oileán mór Havaí le haghaidh ár laethanta saoire. Bhí Louie agus Dolly ag fanacht linn san árasán agus chuir siad fáilte mhór romhainn. Bhí ‘lei’ an duine acu dúinn mar is nós a dhéanamh i Havaí. Is é atá i gceist ná bláthfhleasc a thugtar do chuairteoirí go Haváí mar fháilte rompu.

Daoine séimh, cineálta is ea Louie agus Dolly, agus cúlraí suimiúla ag an mbeirt acu. Is as Cleveland, Ohio í Dolly agus ó Bhostún Massachusetts é Louie. Chas siad le chéile mar mhic léinn sna seascaidí in Ollscoil Haváí. Fuair an bheirt acu scoláireacht a bhí ar fáil ag an am ó rialtas Mheiriceá chun staidéar a dhéanamh faoin gCianoirthear. Cultúr na Seapáine a bhí á staidéar ag Dolly agus cultúr na Síne a bhí á staidéar ag Louie. D’fhás cairdeas eatarthu mar bhí go leor i bpáirt acu, ach tar éis dóibh céim mháistreachta a bhaint amach, chuaigh siad a mbealach féin. Bhí gairm bheatha iontach ag an mbeirt acu. Tar éis di céim dochtúra a bhaint amach, fuair Dolly post don Stát sa lárionad cultúr agus ealaíon i Honolulu (ar oileán Oahu), agus tar éis tamall fada bhog sí go Hilo (ar oileán Havaí) le post nua mar stiúrthóir iarsmalann Lyman ó 2001 go dtí 2013. Bhí Dolly an-ghníomhach (agus tá fós) mar bhall den Pháirtí Daonlathach Havaí le fada an lá.  Múinteoir staire agus Fraincise ba é Louie sa mheánscoil, post a bhí aige le 30 bliain. Nuair a chuaigh sé ar scor, thosaigh sé agus múinteoir eile ag scríobh leabhair faoi Dhúchasaigh Meiriceánach agus go háirithe faoin treibh darb ainm Cahuilla.  Díríonn an leabhar ar eispéireas uafásach mhuintir Cahuilla faoi údaráis na Spáinne, Mheicsiceo agus Mheiriceá sa 19ú haois, nuair a tháinig laghdú ar líon na Cahuilla, ar díbríodh formhór dóibh óna dtír dhúchais. Fuair an leabhar sin duais ó chumann staire Mheiriceá mar aitheantas ar an obair a rinne na húdair chun stair áitiúil a chaomhnú agus a léirmhíniú. Nuair a fuair bean chéile Louie – a raibh airtríteas réamatóideach go dona uirthi – bás tamall ina dhiaidh iad a bheith ar scor, bhí ar Louie tús nua a dhéanamh.

Tús Nua

Chuaigh Louie i dteagmháil le Dolly agus roimh i bhfad bhog sé go Hilo, Havaí. Tar éis tamaill ag siúl amach le chéile, phósadar, agus tá siad le chéile anois ar feadh timpeall fiche bliain anois. Thosaigh Louie ag scríobh úrscéal ficsin stairiúil faoi ainm cleite, agus d’fhoilsigh sé cúpla leabhar. Rinne Dolly an eagarthóireacht dó.  Ba bhreá leo taisteal agus nuair a bhí siad níos óige, chaith siad roinnt mhaith ama ag taisteal chun na hÁise. Chaith Dolly am sa tSeapáin, agus tá Seapáinis aici. Chaith Louie am sa tSín agus sa Téaváin, agus tá Mandarin aige chomh maith le Fraincis agus Rúisis. Ní haon ionadh é, mar sin, gur shocraíodar taisteal a dhéanamh le chéile go dtí na hÁise agus an tAontas Eorpach. Bhí árasán ag Dolly i Havaí cheana féin, agus cheannaigh Dolly agus Louie teach i Hilo nuair a phósadar.  Nuair a tháinig siad ar an suíomh Intervac-homeexchange.com, rith sé leo ar an toirt go mbeidís in ann an t-árasán a úsáid chun malartú tithe a dhéanamh. Agus sin an tslí ar chasamar leo sa chéad áit. Bhíomar i Havaí ar feadh seachtaine an uair sin, i 2012, agus chuamar ar ais i 2018 ar feadh seachtaine eile.

Ar ais ar an Oileán Mór!

Bhí fonn orainn dul go dtí an t-oileán mór arís le déanaí. Bhíomar i dteagmháil le Dolly agus Louie ar ríomhphost ó am go ham, agus sheol mé ríomhphost chucu ar an gcaolseans go mbeimid in ann an t-árasán a fháil ar cíos ar feadh coicíse. Fuair mé freagra uathu ag rá nach raibh an t-árasán ag fáil ar cíos, ach go raibh smaoineamh eile acu agus b’fhéidir go mbeadh sé níos éasca caint le chéile ar an bhfón. Chuireamar glaoch fóin orthu agus dúirt siad go raibh fonn orthu cuairt eile a thabhairt go hÉirinn an bhliain seo chugainn, cé nach raibh siad cinnte faoi, fós. Ar aon nós, rinneamar malartú tithe le chéile ar an tuiscint go mbeidís in ann ár dteach a úsáid an bhliain seo chugainn. Ní raibh aon fhadhb againn leis an socrú sin. Chaitheamar am ceart le Dolly agus Louie, ag insint scéalta agus ag ligean ár scíth le chéile.

Mholfainn seirbhís Intervac nó a leithéid go hard, agus ní bheadh a fhios agat ach go ndéanfaidh tú cairde nua freisin, mar a tharla dúinn!  

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.