Cúpla Ceist orm!

Cúpla Ceist orm!

Tá togra a bhí idir lámha agam curtha i gcrích faoi dheireadh, agus tá mo shuíomh www.mickgb.com beo anois. Ar dtús, chuir mé an suíomh le chéile chun mo cholúin sheachtainiúla don ‘Kilkenny People’ a chur ar líne, ionas go mbeadh siad go léir ar fáil go héasca ar líne.

Suíomh dátheangach atá ann, agus leagan Gaeilge agus Béarla ar fáil le gach alt scríofa agam le cúpla bliain anuas. Tá fuaimrian ar fáil, ag úsáid intleacht shaorga (AI) chun an téacs Gaeilge a léamh amach. Agus tá teanglann.ie ar fáil freisin, ionas gur féidir leat brú ar fhocal chun a bhrí a fháil amach, díreach ar an leathanach atá á léamh agat. Chuir mé mo cholúin go léir i gcartlann ar an suíomh, mar tá beagnach trí chéad dóibh scríofa agam suas go dtí seo. Rith sé liom go mbeinn in ann scríbhinní m’athar a uaslódáil freisin, agus líon mé cartlann eile le 805 colún uaidh.

Is léiriú é seo ar cad is féidir le duine amháin a dhéanamh as a stuaim féin chun cabhrú le hathbheochan na teanga.

Bhí mé i dteagmháil le www.peig.ie maidir le mo shuíomh, agus chuir siad cúpla ceist orm. D’fhoilsigh siad na ceisteanna agus mo fhreagraí i gcolún ar a suíomh, agus seo a leanas an colún céanna.

.

A person wearing a hat Description automatically generated

Cúpla Ceist le Micheál Bairéad

Is scríbhneoir agus colúnaí é Mícheál Bairéad a bhunaigh suíomh gréasáin dhátheangach mar chartlann dá scríbhinní, mickgb.com. Chuireamar cúpla cheist air faoina shuíomh gréasáin agus a chúlra mar scríbhneoir.

Inis dúinn píosa fút féin.

Micheál Bairéad is ainm dom agus is Éireannach mé atá i mo chónaí sna Stáit Aontaithe le blianta fada. Cé gur rugadh i gContae Mhaigh Eo mé, d’fhás mé aníos i mBaile Átha Cliath agus i gCill Chainnigh. Caithim cuid mhaith ama in Éirinn, agus is aoibhinn liom freastal ar thumchúrsaí Gaeilge gach seans a bhíonn agam. Tar éis dom éirí as mo phost mar innealtóir leictreonach agus ríomhaireachta, bhí mé in ann mo chuid Gaeilge a athbheochan.

Cathain ar thosaigh tú ag scríobh?

Colúnaí seachtainiúil ab ea m’athair ar feadh 40 bliain, ag scríobh don pháipéar áitiúil darb ainm ‘Kilkenny People’. De réir mar a d’éirigh m’athair níos sine thosaigh mé ag cabhrú leis. Roimh i bhfad bhí sé mar m’eagarthóir, agus mé féin mar an scríbhneoir. Chuaigh m’athair ar shlí na fírinne ag deireadh 2019, ach lean mé ar aghaidh leis an gcolún, atá á scríobh agam fós.

Cad a spreag thú chun an suíomh mickgb.com a bhunú?

Cé go bhfuil suíomh ag an bpáipéar ar an idirlíon, ní raibh mo cholún ar fáil ann. D’iarr mé ar fhoireann an pháipéir mo cholún a chur ar fáil, ach ní raibh ach cúpla ceann le feiceáil ar an suíomh, agus ní raibh sé éasca iad a aimsiú. Chomh maith leis sin, bhí suim ag Gaeilgeoirí i gCill Chainnigh a bheith in ann mo cholúin a fháil ar líne.

Is chuige na cúiseanna sin go díreach a chinn mé mo shuíomh féin a chur le chéile. Rith sé liom go mbeadh buntáistí eile ag baint leis sin freisin. Bheinn in ann bailiúchán mo scríbhinní a stóráil ar líne. Agus bheinn in ann bailiúchán scríbhinní m’athair a stóráil ar an suíomh freisin, mar bhí go leor scríofa aige a bhí agam ar mo ríomhaire. Dhear agus d’fhorbair mé suíomh idirlín d’eagraíocht neamhbhrabúis nuair a chuaigh mé ar scor ar dtús, agus mar sin bhí an teicneolaíocht ag baint le suíomh gréasáin ar eolas agam. Thug mé faoin obair agus roimh i bhfad bhí mo shuíomh faoi lán seoil. Rinne mé leasuithe agus athruithe tar éis sin.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Cad é an dúshlán ba mhó a bhí romhat agus an tionscadal faoi bhun agat?

Is é an dúshlán is mó atá agam anois ná mo shuíomh a fhógairt go poiblí, chun úsáid na teanga a chur chun cinn, agus chun cabhrú le daoine atá ag foghlaim ná ag feabhsú a gcuid Gaeilge.

Dúirt tú go raibh d’athair, Peadar Bairéad, ina scríbhneoir freisin. Inis dúinn píosa faoi agus faoina scríbhneoireacht.

Rugadh Peadar Bairéad in Iorras in iarthuaisceart Chontae Maigh Eo agus bhí cónaí air i gCill Chainnigh sula bhfuair sé bás sa bhliain 2019.

Múinteoir Ghaeilge, agus scríbhneoir prós agus filíochta ab ea Peadar Bairéad. Foilsíodh ceithre chnuasach filíochta (Duilleoga Fómhair, Cleití na hAislinge, Fataí Rómhair agus An Fómhar Deireanach) leis, chomh maith lena dhírbheathaisnéis (Doirse Dé). Bhí sciar maith dá chuid filíochta ar chúrsaí scoile agus léinn. Foilsíodh scríbhinní Pheadair i go leor irisí: Feasta, Comhar, An Sagart, An Timire, Anois, agus Scéala Éireann san áireamh. Colúnaí seachtainiúil ab ea é sa Kilkenny People freisin, ó 1979 – 2018. Tá 805 dá cholúin ar fáil ar mo shuíomh.

Chun scríbhinní Micheál agus Peadar a léamh, breathnaigh ar mickgb.com.

Tá súil agam go mbainfidh tú féin sult as mo shuíomh, agus go gcuirfidh tú daoine eile ar an eolas faoi!

.

.

Nicholas Winton!

Nicholas Winton!

Tá dlúthchara againn darb ainm Debbie. Sa bhliain 1939, ba máthair Marianne Schorsch ach cúig bliana déag d’aois nuair a cuireadh ar bord traenach speisialta (kindertransport) í agus í i mbaol báis ó na Naitsithe. Ba é Sasanach darb ainm Nicholas Winton a d’eagraigh an turas éalaithe do Marianne agus na céadta páistí eile, chun iad a shábháil ó na Naitsithe. Cé go bhfuil Marianne ar shlí na fírinne anois, bhí aithne ag mo bhean chéile agus mé féin ar an mbean shéimh sin le blianta anuas.

Cuireadh speisialta

An tseachtain seo caite, thug Debbie cuireadh dúinn dul chuig an bpictiúrlann agus an scannán ‘One Life’ a fheiceáil le chéile, scannán faoi Nicholas Winton agus an ‘kindertransport’. Ghlacamar leis an gcuireadh gan smaoineamh, agus chuaigh an scannán i bhfeidhm go mór orainn.

One Life

Baincéir agus daonchara ba é an Nicholas Winton, a rugadh i Londain i 1909. Ba de shliocht Giúdach é, agus tháinig a thuismitheoirí féin ar imirce go Sasana ón nGearmáin ag tús an fichiú haois.

Ag tús an scannáin, feiceann tú Winton (Anthony Hopkins) sa bhliain 1987, mar sheanfhear. Tá sé ag iarraidh fáil réidh leis an tranglam ina oifig bhaile. Tá cás leathair sa chófra ach l aon fhonn air é a oscailt. Táimid fiosrach ina thaobh, nuair a scuabtar siar muid go tobann go Prág i 1939. Feicimid Winton óg ann (Johnny Flynn) agus anchaoi na bpáistí sa chathair ag bogadh a chroí, ionas go ndéanann sé cinneadh cuidiú leo. Tá dream beag Sasanach i bPrág cheana féin, ag iarraidh cabhair a thabhairt do theifigh pholaitiúla éalú go Sasana. Cuireann Winton ina luí orthu cabhair a thabhairt dó, agus síorthroid in éadan an mhaorlathais a ann. onn orthu páipéarachas le cur i gcríoch agus víosaí a fháil do na páistí. Ansin, bíonn taistil le heagrú, agus teaghlaigh óstacha a fháil dóibh. Agus ar ndóigh, bíonn orthu airgead a bhailiú chun íoc as gach rud. Déanann Winton agus an fhoireann i bPrág gaisce. Ach ní hamháin iadsan! onn máthair Winton (Helena Bonham Carter) gníomhach freisin agus ní thógannníl mar fhreagra ó na hoifigigh a bhfuil an chumhacht acu na próisis a ghiorrú! Tá béim láidir ar Winton agus na páistí, agus mar sin níl léiriú mór ar chruálacht an réimis Naitsíoch, ach go hindíreach, nuair a fheiceann tú na Naitsithe ag fáil réidh leis an naoú traein a d’eagraigh Winton. Níor éirigh leis an traein imeacht, mar chuir na Naitsithe deireadh leis sin. Mhothaigh Winton ciontach as sin an chuid is mó dá shaol, mar bhí a fhios aige gur cailleadh formhór na bpáistí.

Ag léim ar aghaidh caoga bliain, feiceann tú Winton mar sheanfhear arís. Go dtí sin, níor labhair Winton faoina pháirt i dtarrtháil na leanaí.l a fhios ag a bhean chéile Grete faoi, go dtí go bhfeiceann an seanleabhar sa chás leathair. sé líonta le grianghraif, litreacha ó na teaghlaigh agus ainmneacha na bpáistí. Tógann sí an leabhar do Elisabeth Maxwell, taighdeoir Uileloscadh, agus bean chéile Robert Maxwell. Nuair a chloiseann Robert faoi Winton, foilsíonn sé alt ina nuachtán Sunday People, a bhfuil an clár speisialta That’s Life mar thoradh air. Tógann na meáin “Britain’s Schindler” ar Winton, ag tagairt don fhear gnó Gearmánach Oskar Schindler, a shábháil 1,200 Giúdach ón Uileloscadh.

In eagrán suntasach de 1988 de chlár teilifíse an BBC That’s Life, suíonn Winton sa lucht féachana nuair a thosaíonn an t-óstach teilifíse, Esther Rantzen, ag caint faoina tharrtháil ar leanaí Seiceacha i 1939. Agus an ceamara ag brú os cionn an lucht féachana, tosaíonn aíonna ag seasamh suas – is iad seo cuid de na leanaí (aosta anois) ar tharrtháil Winton iad. Is é seo an chéad uair a fheiceann siad Winton le caoga bliain anuas. Faoi dheireadh, tuigeann Winton an tábhacht ag baint leis a déanta aige. Faoi dheireadh freisin, bíonn sé in ann déileáil leis an gciontacht agus leis an mbrón a d’iompair sé le caoga bliain anuas faoin naoú traein.

Onóracha

Fuair Nicholas Winton litir bhuíochais ó Ezer Weizman, nach maireann, iar-uachtarán Stát Iosrael. Rinneadh saoránach oinigh de Phrág de freisin. Sa bhliain 2002, rinne an Bhanríon Eilís II ridire de Winton as a chuid seirbhísí don chine daonna. D’ainmnigh Rialtas na Breataine é mar Laoch Uileloscadh na Breataine i 2010. Tá dealbh tiomnaithe dó taobh amuigh de phríomhstáisiún traenach Phrág a nochtadh i 2009. Ar deireadh, bhronn Poblacht na Seice Ord an Leoin Bháin ar Winton i 2014 as a tharrtháil ar na leanaí Seiceacha.  

An Traein Winton

Ar 1 Meán Fómhair 2009 thóg traein speisialta an bhunbhealaigh kindertransport. Chuaigh Winton, in éineacht le marthanóirí agus a dteaghlaigh ar an turas céanna agus a rinne siad seachtó bliain roimhe seo i 1939. Bhí Marianne agus Debbie ar an traein seo agus bócáid an-speisialta dóibh í. Is cuimhin le Debbie an ócáid sin, a thug tuiscint nua di faoi cad a tharla. Thuig sí rud eile freisin: Fiú i nduibheagán an éadóchais, níl deireadh caillte fós. Is í féin cruthúnas beo beathach ar sin!

.

.

Saint gan Staonadh

Saint gan Staonadh

 

Tá rud éigin inár nádúr a shantaíonn an chumhacht. Níl an ráiteas sin fíor i gcás gach duine, ach i gcás daoine áirithe níl aon dabht ach go bhfuil sé fíor. Feicimid an feiniméan seo go soiléir i réimse na polaitíochta, an reiligiúin agus an ghnó, go háirithe ina gceannairí. Lig dom cúpla shampla a lua, agus tuigfidh tú cad atá á rá agam.

Réimse na Polaitíochta

Anseo, i Meiriceá mar a bhfuil cónaí orm an chuid is mó den bhliain, bhí Donald Trump mar uachtarán againn. Tá sé ag iarraidh an post a fháil ar ais ó Biden agus ní bheadh a fhios ag aon duine cad a tharlóidh sa toghchán uachtaránachta ag deireadh na bliana seo. Seans maith go mbeidh an bua aige, ar an drochuair. Ciníoch agus biogóid is ea é, agus níl cás ná náire air faoi – a mhalairt ar fad, tá sé bródúil as. a fhios ag madraí an bhaile faoin iliomad coireanna curtha ina leith, agus é sa chúirt gach re lá! In ainneoin gach drochrud atá déanta ag Trump, slua mór lucht leanúna aige. Tá siad dílis dó, is cuma cad a dhéanann sé. I measc a lucht leanúna, tá go leor bhunúsaithe Críostaí, cé gur mar a chéile leis ceart nó mícheart. Mar a chonaiceamar cheana, ghríosaigh Trump a lucht leanúna chun ionsaí a dhéanamh ar an gCaipeatól, nuair a chaill sé an toghchán uachtaránachta. Tá sé mar aidhm ag Trump a bheith ina dheachtóir, cosúil le duine dá chuid laochra, Vladimir Putin – eiseamláir uafásach d’aon duine. Ach ina dhiaidh sin is uile, fanann a lucht leanúna dílis dó.

Réimse an Reiligiúin

nach bhfuil aon easpa sna reiligiúin eagraithe de dhaoine a bhfuil an-tóir acu ar an gcumhacht, tá cúrsaí i bhfad níos measa sna cultais reiligiúnach. Agus as na cultais reiligiúnach sin, bheadh sé deacair ceannaire níos measa ná Warren Jeffs a shamhlú.  Fáidh féincheaptha is é Jeffs i seict bhunchreidmheach san Eaglais Naoimh na Laethanta Deireanacha (FLDS), seict a chleachtann polagamas. Tháinig clú agus cáil ar Jeffs sna 90idí nuair a bhí sé ag barr liosta an FBI de dhaoine is mó a bhí ag teastáil uathu. Gabhadh é i 2011 agus fuarthas ciontach é i mí-iompar tromchúiseach. Rinne sé ionsaí gnéis ar bheirt chailíní a bhí sna déaga agus ar phós sé iad. Mhaigh sé gur brídeacha spioradálta a bhí iontu. Chuala an giúiré go raibh thart ar 78 bean chéile ag Jeffs, lena n-áirítear 12 a phós sé nuair a bhí siad 16 bliana d’aois, agus 12 a phós sé 15 bliana d’aois nó níos óige.

Gearradh príosún saoil ar Jeff. Sa bhliain 2007, rinne iarracht é féin a chrochadh ina chillín príosúin in Utah. Nuair a chuaigh sé ar stailc ocrais i bpríosún in Arizona i 2009, agus tugadh cothú dó in éadan a thola. sé fós sa phríosún i Texas faoi láthair, gan aon seans aige a bheith scaoilte amach go dtí 2038 ar a luaithe. Dúirt mac Jeffs, fear darb ainm Jeffson: “Agus muid ach inár bpáistí dúisíodh muid ag a cúig gach maidin chun an bricfeasta a ullmhú agus chun glanadh suas ina dhiaidh sin. Ansin, cuireadh amach muid ag obair ar an bhfeirm an lá ar fad. Ní raibh aon cheol, aon idirlíon, aon teilifís, aon scannáin, aon rud den chineál sin. Chruthaigh m’athair ár dtimpeallacht, agus ní rabhamar in ann dul in aghaidh a thola riamh. Bhí smacht aige fiú ar an gcaoi a bhfacamar an domhan lasmuigh, i ngach bealach.”  

Bhí thart ar 10,000 leantóir ag Warren Jeffs tráth a phianbhreithe, lonnaithe i mbaile iargúlta ar theorainn Utah-Arizona, áit ina bhfuil a lucht leanúna fós ina gcónaí agus ag cleachtadh a gcreidimh.

Réimse an Ghnó

Stiúir Bernie Madoff an scéim Ponzi is mó riamh, agus rinne sé calaois $65 billiún ar a chuid cliant, thar thréimhse fiche bliain. Mhaigh sé gur thuill sé brabús de 11% gach bliain gan teip dá gcliaint, bliain i ndiaidh bliana, ón am a thosaigh sé a chomhlacht infheistíochta. Bhí sé rómhaith le bheith fíor! Níor infheistigh sé airgead a gcliant ar chor ar bith, agus nuair a tharraing cliaint airgead as a gcuntais, úsáideadh stór airgid a bhí ag Madoff chun iad a íoc. Bhí fadhb mhór aige i 2008, nuair a thit an stocmhargadh as a chéile. Bhí go leor daoine ag iarraidh airgead a tharraingt amach agus ní raibh go leor cliaint nua ag teacht isteach. Rith an scéim as airgead, agus bhí a chosa nite ansin. Mhínigh sé dá bheirt mhac, fostaithe i gcomhlacht a n-athair, faoin gcaimiléireacht agus an tsáinn ina raibh siad. Rinne a mhic teagmháil leis a dlíodóirí gan mhoill, agus gabhadh a n-athair an mhaidin dár gcionn. Gearradh téarma príosúin céad bliain is caoga ar Bernie Madoff. Fuair sé bás sa phríosún i 2021 agus é dhá bhliain is ceithre fichid d’aois. Mhaigh a bheirt mhac agus a bhean chéile nach raibh a fhios acu cad a bhí á dhéanamh ag Bernie Madoff. Ciontaíodh oifigigh eile sa chomhlacht freisin agus gearradh téarmaí príosúin orthu. Scrios Madoff saolta go leor daoine; a theaghlach, a chomhghleacaithe agus a chliaint san áireamh. Ní raibh aiféala dá laghad ar Bernie Madoff faoi na coireanna uafásacha a rinne sé.  Bhí Madoff chomh saibhir lena bhfaca tú riamh– roimh an chaimiléireacht. Tá sé deacair a thuiscint mar sin, cén fáth a raibh sé ullamh gach rud a íobairt ar sheans níos mó airgid a fháil go mídhleathach, agus cén fáth gur chreid an méid sin daoine go raibh Madoff in ann míorúiltí infheistíochta a dhéanamh, bliain i ndiaidh bliana!

Conclúid

Tá sé ríshoiléir gur saghas ailse intinne í an tsaint neamhshrianta, agus tá/bhí an galar go dona ag na daoine thuasluaite. Déanann daoine mar sin an-dochar, ní hamháin dóibh féin, ach do go leor daoine thart timpeall orthu, agus don tsochaí i gcoitinne. Tá daoine mar seo in ann go leor daoine eile a chur faoina ngeasa, ionas go ndéanann siad gach rud a iarrtar orthu – fiú amháin má tá sin ag dul glan in aghaidh a gcuid prionsabal féin. Cé chomh deacair is atá sé na ceannairí thuasluaite a thuiscint, tá sé níos deacra fós a luchtanna leanúna a thuiscint.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

Scéal Pete Teti

Scéal Pete Teti

Iriseoir agus scríbhneoir den chéad scoth is é Steve Lopez le fada an lá. Thosaigh sé ag obair mar cholúnaí don ‘LA Times’ sa bhliain 2001. Tá gradaim iriseoireachta náisiúnta buaite aige, chomh maith le duais don neamhfhicsean cruthaitheach.  Scríobh Steve leabhar nuair a bhí sé i ndeireadh a sheascaidí, dár dteideal: “Independence Day: What I Learned About Retirement from Some Who’ve Done It and Some Who Never Will.” Lean sé féin ag obair páirtaimseartha mar cholúnaí seachtainiúil don ‘LA Times’ ansin, post a bhfuil fós aige, agus é ina sheachtóidí anois.  Thosaigh sé colún nua ag an am dar teideal ‘The Golden State’ agus is colún é go heisiach faoi sheanóirí, rud nach bhfaca mé in aon nuachtán eile, agus ní go minic sna meáin eile, ach an oiread. Is aoibhinn liom a cholún, agus léim é gach seachtain, gan teip. Foghlaimím go leor rudaí suntasacha agus tábhachtacha ann, agus is foinse inspioráide dom é freisin, gan dabht ar bith. Chuaigh colún amháin a scríobh Steve le déanaí go mór i gcion orm. Seo achoimre an scéal sin.

Scéal Teti

Tá Pete Teti ar an mbóthar ceart más iad gluaiseacht agus géinte maithe bunús an tsaoil fhada.  Cé go bhfuil cónaí ar Pete i gcathair Los Angeles, tá sé in aice le Griffith Park, páirc iontach atá beagnach trí huaire níos mó ná Páirc an Fhionnuisce i mBaile Átha Cliath. Baineann Pete lántairbhe as, mar téann sé ar shiúlóid i nGriffith Park gach re lá.   Casann Pete lena chairde in aice le ‘Griffith Observatory’ agus siúlann an dream beag suas go barr ‘Mt. Hollywood’, agus ar ais.an tsiúlóid timpeall 4 ciliméadar ar fhad, agus is gá dul suas (agus ansin teacht anuas) 150 méadar in airde. Babhta traenála atá i gceist, is cuma d’aois, agus bogann Pete ar aghaidh ar an gcosán ar luas mear. Tógann sé sos beag ar an tslí agus suíonn sé ar feadh tamaillín ar bhinse páirce atá ainmnithe ina onóir! Seinneann sé an t-orgán béil le linn a shosa bhig, roimh leanúint ar aghaidh ag siúl.  Níos faide anonn, síneann cathair mhór na nAingeal amach ó na sléibhte go dtí an tAigéan Ciúin.

“Fágann siad a bhfadhbanna go léir sa chathair,” arsa Teti, ag bogadh gan stró chomh héasca le fear i bhfad níos óige.  Beannaíonn sé do dhaoine go minic, mar tá aithne aige ag go leor de na siúlóirí sa pháirc. Stopann Pete arís tamaillín, agus seinneannport eile ar a orgán béil. Ceapann fear darb ainm Jay Miller, atá 20 bliain níos óige ná Pete, go bhfuil Pete ar tí teacht anuas, ach níl an ceart aige.  Ar aghaidh le Pete suas ardú géar i dtreo mullach an tsléibhe, agus a chomrádaithe á leanúint.

Dar le fear eile ar an tsiúlóid, Tom McGovern, b’fhéidir nach bhfuil Pete ag siúl chomh tapa anois agus a bhí sé blianta ó shin, nuair a chasadar le chéile ar dtús. “Dá aois, bogann Pete ar luas lasrach!” arsa Tom. “Luas maith d’aon duine é sin, is cuma cén aois iad, i ndáiríre.”

Chas Nancy agus Mark Kristol le Pete le linn na pandéime, agus iad go léir ag siúl sa pháirc.  D’fhorbair caidreamh faoi leith eatarthu de réir a chéile, agus iad ag casadh le chéile go minic. “Is rud iontach é casadh le Pete suas anseo, mar tá gean ar leith aige ar an sliabh agus tá sé in aon sruth leis a thimpeallacht nádúrtha,” dar le Nancy.  “Tearmann ó ghleo agus ruaille buaille na cathrach atá i gceist san áit seo, leis an bhfear iontach seo.

Thosaigh Pete ag siúl suas Mt. Hollywood níos mó ná fiche bliain ó shin, nuair a thug sé faoi deara go raibh sé ag titim chun feola.   Fear tanaí is ea é sa lá atá inniu ann, atá i mbarr a mhaitheasa, ní hamháin go fisiciúil ach go hintleachtúil freisin. Níor stad sé ag foghlaim riamh, fiú nuair a d’éirigh sé as a phost mar mhúinteoir tar éis 50 bliain sa ról sin.  Dúirt a chara, Jay, go bhfuil dhá veidhlín déanta at Pete, gur ealaíontóir é, go bhfuil beochan á chruthú aige faoi láthair, agus go bhfuil sé i gcónaí ag foghlaim fisice, ceimice agus matamaitice. Nuair a chas Steve Lopez le Pete sa bhaile, thaispeáin Pete gazebo a thóg sé, déanta le gloine daite, agus tíleanna a leag sé sa phaitió cúil. Tá stiúideo ag Pete sa teach, ag cur thar maoil le leabhair, ríomhairí agus pictiúir theibí uaidh.

Ar a lá breithe is déanaí, chas sé lena chairde in aice leis a bhinse, a bhfuil an tíolacadh seo scríofa dó: “Pete Teti: Orgán béil, siúlóir díograiseach, ealaíontóir, múinteoir agus saighdiúir de chuid an Dara Cogadh Domhanda.”   Ansin, chuaigh an dream éagsúil sin ar shiúlóid ceiliúrtha suas Mt. Hollywood, faoi cheannaireacht Pete Teti, agus aois a chéid sroichte aige!  Nach ardeiseamláir é Pete, agus é ag tabhairt ceannaireachta dúinn go léir lena dhea-shampla!

.

.

Athbhliain faoi mhaise daoibh!

Athbhliain faoi mhaise daoibh!

Tá sé de nós againn sa cholún seo slán a fhágáil ar an mbliain atá ar tí báis agus fáilte a chur roimh an Athbhliain atá le tíocht! Chomhlíon m’athair an dualgas sollúnta sin le blianta fada nuair a bhí sé beo, agus cheap mé mar sin go mbeadh sé oiriúnach colún dá chuid a athfhoilsiú ina chuimhne ag an am machnaimh speisialta seo.  Seo mar a scríobh sé.   

Nollaig eile imithe uainn isteach trí shúil dhroichead an ama. Agus bíodh gur tráth ceiliúrtha agus spraoi é, tá súil agam, ag an am gcéanna, gur chaith sibh súil uaibh siar thar na blianta atá caite againn, go nuige seo, ag taisteal linn ar oilithreacht mhór achrannach na beatha. Is tráth freisin é le cuimhneamh ar na cairde a cailleadh, fan na slí. Ach, ní chuige sin amháin atá mé, an babhta seo, ach mo shúil romham agam ar an mbliain atá ag síneadh romhainn amach anois, agus í ag fanacht ar thairseach an tí, réidh le bualadh isteach chugainn, agus guím an tseanghuí arís oraibh, uair amháin eile. “Athbhliain faoi shéan is faoi mhaise dhaoibh uilig, agus gura seacht fearr a bheas chuile dhuine againn, bliain ó inniu.” Anois, agus muid ag seasamh ar bhruach na hathbhliana, nár chóir dúinn, i dtosach báire, slán a fhágáil leis an tseanbhliain agus í anois ag saothrú an bháis, lei fhéin, agus í ag snámhaíl lei, ar a ceithre bhonn, isteach i leabhair na staire. Céard is féidir linn a rá fúithi, sul a n-imí sí uainn? Ní féidir linn dul thar fóir á moladh, ach bíodh nárbh í an bhliain ab fhearr a casadh inár líon, ag an am gcéanna, níorbh í ba mheasa! Is fíor nach raibh cúrsaí polaitíochta anseo agus thar lear thar mholadh beirte le linn saolré na bliana atá ar leaba a báis anois, ach ag an am gcéanna nár chóir dúinn a bheith buíoch, beannachach, go bhfuil muid beo fós, agus muid ag treabhadh linn go rábach i ngort guaireach na beatha.

in Athbhliana

Bhíodh sé de nós agamsa, thar na blianta atá caite, rúin athbhliana a dhéanamh, thart ar an am seo, chuile bhliain, agus mé ag ligint orm, go raibh fúm bheith im naomh ar thalamh san athbhliain! Ar éirigh liom beart de réir mo bhriathair a dhéanamh? Ag rámhaillí atá tú! Níor éirigh muis! Nó bhíodh na rúin chéanna briste basctha agam gan mórán achair. Nílim ag moladh anois go gcuirfí deireadh le déanamh na rún céanna sin, nó is maith ann iad, do dhaoine áirithe, sé sin, do dhaoine a dteastaíonn uathu siúl feasta i dtreo eile ar fad, agus sa chás sin, go hiondúil, éiríonn le fear déanta na rún sin a leas a dhéanamh. Agus arís, nílimse ag maíomh nach bhfuil fúm fhéin cúrsaí ar bith a athrú, teacht na hathbhliana seo. Níl, muis! Mar, déanta na fírinne, tá socraithe agam in intinn leanúint liom ag scríobh na bpíosaí seo, don Kilkenny People, chomh fada is atá Eagarthóir oilte an tsárnuachtáin seo sásta spás a chur ar fáil dom, agus cuir le sin, go bhfuil mé meáite anois ar labhairt amach níos dána agus níos fórsúla ná mar a dhein mé, go nuige seo. Tá socraithe agam freisin, súil ghéar a choinneáil ar chúrsaí na teanga, agus ar chúrsaí polaitíochta, frí chéile, sa bhliain atá romhainn amach.

Cuimhní ar fán

Ní call dom a rá, go dtéann mo chuimhní ag fánaíocht leo, siar thar na blianta atá imithe uainn isteach trí shúil dhroichead an ama, an tráth seo bliana, siar freisin, ar na nósanna a bhíodh againn le linn domsa bheith ag éirí aníos in Iorras na nIontas, sea agus cuimhním freisin, ar na daoine a raibh aithne agam orthu agus atá anois imithe leo ar Shlí na Fírinne. Leaba i measc na Naomh go raibh acu go léir. Agus ó tharla gur chaith mo Dhaid agus a chompánaigh seal ag sclábhaíocht leo in Albain, thugadar leo abhaile go hÉirinn nósanna Albanacha ar nós na “First Footers”, faoi mar a thugtaí ar an gcéad duine a thiocfadh thar do thairseach isteach, Lá Coille. Sea, agus scéalta an “Haggis” freisin. Minic a shiúl mé leo, ina scéalta, trí shráideanna na “Gorabals” faoi mar a thugaidís ar an dúthaigh cathrach sin i gcathair Ghlascú. Ach leor sin don turas seo. Níl le déanamh agamsa anois ach, Athbhliain faoi shéan is faoi mhaise a ghuí oraibh uilig, agus go mbeirimid beo ar an am seo arís.

.

.

.

I dTeagmháil le Liam arís!

I dTeagmháil le Liam arís!

Caithfidh mé a admháil nach raibh mé i dteagmháil go minic le miar-chomhghleacaithe, go háirithe tar éis tús na pandéime COVID-19. Mar a tharla, rinne ceann dóibh, mo chara mór darb ainm Liam, teagmháil liomsa an tseachtain seo caite.  

Sheol teachtaireacht chugam ar Facebook Messenger gan choinne, agus chuir sé ar eolas mé ar an toirt gur scaoileadh chun bealaigh é ó Qualcomm, tar éis breis is tríocha bliain ag obair sa chomhlacht. Innealtóir agus stiúrthóir sinsearach den chéad scoth is é Liam. Dúirt a bhainisteoir leis gur cuireadh a chéad togra eile ar ceal agus dá bhrí sin go raibh a phost curtha ar ceal freisin. Fuair a bhainisteoir, leasuachtarán innealtóireachta bata agus bóthar freisin, chomh maith le roinnt mhaith de na hinnealtóirí ag obair ar an togra céanna. Nár chruálach íorónta é go bhfuair Liam ríomhphost an tseachtain roimhe sin ó rannóg na n-acmhainní daonna, ag gabháil buíochas ar leith leis as a thríocha bliain de sheirbhís dhíograiseach don chomhlacht? Nach fíoramaideach don chomhlacht é sin a dhéanamh le lámh amháin agus ansin é a chaitheamh an doras amach leis an lámh eile díreach tar éis sin? Tá cúrsaí níos measa fós, mar bhí Liam thar a bheith dílis do Qualcomm, bliain i ndiaidh bliana.  Fuair Liam bocht amach de thapaigean nach raibh i bhfocail a chomhlacht ach bréaga agus béalghrá, ar an drochuair.   Liam bocht hamháin in ísle brí ach i bponc ceart freisin, mar caithfidh sé post eile a fháil gan mhoill agus ní bheidh sé sin éasca, ar chor ar bith. Déantar leithcheal ar bhonn aoise ar oibrithe san earnáil ardteicneolaíochta an t-am go léir, agus tá Liam 55 bliain d’aois anois. Ní amháin go mbeidh sé deacair dó post nua a fháil, ach fiú má fhaigheann sé post, beidh sé deacair dó an tuarastal agus na coinníollacha oibre céanna a fháil, gan dabht.  Ceapaim féin gur rud mí-eiticiúil é do chomhlacht caitheamh le hoibrithe sa tslí sin. Cé go bhfuil dlíthe i bhfeidhm i gCalifornia chun oibrithe os cionn 40 bliain d’aois a chosaint, tagann comhlachtaí i dtír ar lúb ar lár ar na rialacha. Sa chás seo, agus an comhlacht ag iarraidh ciorraithe géara a chur i bhfeidhm, cuireadh tograí áirithe costasacha ar ceal, tograí nach bhfuil lárnach i straitéis an chomhlachta.  Faigheann an comhlacht poist eile do roinnt mhaith oibreoirí, ach níl sé chomh héasca an lucht ceannais a bhogadh, mar níl mórán ról mar sin le fáil. haon chomhtharlú é go scaoiltear chun bealaigh na hoibrithe is sinsearaí -iadsan a shaothraíonn an pá is airde. Sa tslí sin, tá comhlachtaí in ann baill den lucht ardioncaim atá os cionn 40 bliain d’aois a scaoileadh chun bealaigh gan aon dlí a bhriseadh. Chonaic mé a leithéid nuair a bhí me ag obair, agus uaireanta chonaic mé na tograí céanna ag aiséirí le foireann nua tar éis tamaillín.   

 Duine Prionsabálta!

 Bhuaileamar le chéile, Liam, mé féin agus ár gcéilí, le haghaidh dinnéir díreach tar éis dom labhairt leis ar an bhfón.  Bhí sé deacair fós do Liam a ghlacadh lenar tharla gan choinne. Ach bhí sé ag lorg oibre go díograiseach sa cheantar, agus ag dul i dteagmháil le hiar-chomhghleacaithe eile a bhí ag obair i gcomhlachtaí eile. Bhí sé tar éis cúpla agallamh a dhéanamh agus bhí sé dóchasach go ndearna sé go maith i gceann amháin dóibh.  Dúirt Liam go raibh sé an-bhuíoch dom am a chaitheamh leis ar an bhfón, ag tabhairt comhairle dó. Uaireanta, ní bhíonn a fhios agat féin cé chomh tábhachtach is atá sé caint le chéile, go háirithe nuair a tharlaíonn rudaí mar seo. Cén saghas comhairle iontach a thug mé dó? Is é an rud ba thábhachtaí a rinne mé, ná a bheith ag éisteacht le comhbhá agam leis – sin an méid. Tá caidreamh láidir eadrainn agus tá muinín iomlán aige ionam, agus a mhalairt. Thit sé amach nach raibh Liam sásta ina phost le trí bliana anuas ach in ainneoin sin, lean sé ag obair mar bhí sé dílis don chomhlacht, agus bhí sé ag iarraidh na daoine a bhí ag obair dó a chosaint, mar chonaic sé rioscaí ag méadú ar fhíor na spéire. Níor ghéill ar a phrionsabail, fiú amháin nuair a bhí a shlí mhaireachtála féin i mbaol. Bun agus barr an scéil ná go bhfuil meas an domhain agam ar Liam, agus is trua mhór é nár chaith Qualcomm go measúil leis tar éis dó a shaol a chaitheamh ina sheirbhís, ag obair go dian agus go tairbheach dóibh an t-am go léir. Mo náire thú, Qualcomm!

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

           

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

gaGaeilge