Léamh Filíochta

Léamh Filíochta

D’fhreastail mé ar rang filíochta le déanaí ar bhain mé a lán taitneamh as. Bhí orainn ár ndánta a léamh amach sa rang, agus ansin bhí deis ag na mic léinn eile aiseolas a roinnt leis an údar. Sa tslí sin, bhíomar go léir ag foghlaim in dhá bhealach go príomha. Sa chéad dul síos, chualamar na dánta a bhí cumtha ag daoine eile sa rang, rud a bhí an-suimiúil. Sa dara dul síos, fuaireamar aiseolas faoinár ndánta féin, agus leis an eolas sin, bhíomar in ann na dánta a fheabhsú. Ag deireadh an chúrsa, bhí léamh filíochta oscailte eagraithe dúinn, a raibh fáilte roimh chách freastal air. Léigh mé trí dhán as Béarla ag an ócáid, agus léigh mé réamhrá roimh gach ceann dóibh, chun iad a chur i gcomhthéacs. Tá leagan Béarla agus leagan Ghaeilge agam de dhá dhán, mar baineann siad le hÉirinn. Tá an ceann eile (an tríú cheann) as Béarla amháin. Seo iad na trí réamhrá agus na dánta ag baint leo, aistrithe go Gaeilge (ach amháin an tríú dhán féin).

 

  1. Tionchar cumhachtach ár dtuismitheoirí orainn.

Bíonn an-tionchar ag ár dtuismitheoirí orainn inár luathbhlianta. Níor thuig mé é sin i gceart go dtí le déanaí. Seo ach sampla amháin den tionchar sin. Bhíodh m’athair ag scríobh agus mo mháthair ag léamh aon seans a bhíodh acu, gach lá, agus mé ag fás aníos. Is aoibhinn liom go mór an scríbhneoireacht agus an léitheoireacht i rith mo shaoil féin agus tá siad an-tábhachtach dom. Gach seans a bhíonn ann, bím ag scríobh nó ag léamh. Tuigim go maith anois nach aon timpiste é sin ach tharla sé mar iarmhairt ar an timpeallacht bhaile a bhí agam, a bhuí le mo thuismitheoirí. Is comhartha ómóis dóibh é an dán seo.

Scríobhaim
Daid ag cnagadh ar a shean-Olivetti,
A eochairbhuillí mar bhuillí croí ár n-óige.
Gach ciúnas agus boladh Tippex
mar shioncóipiú sa cheol cúlra-
ceol deasghnátha an tsaoil.

Sna sosanna gearra ina lá fada –
físeanna leabharlann-spreagtha ag Mam,
faoi dhomhan nís cineálta, nís gile.

Ón ithir thorthúil chruthaitheach seo,
D’fhás peann i mo lámha óga díograiseacha.
Bhínn ag scríobh, ag scríobh, ag scríobh,
go dtí gur lean foirm feidhm,
agus sa deireadh thiar thall –
nochtadh an scríbhneoir ionam.

I Write
Tapping away on his old Olivetti,
Dad’s keystrokes were the heartbeat of our childhood,
with silences and Tippex smells
syncopating the background music
of our mundane life rituals.

Mum fed the short breaks in her long day
with library-fueled visions
of a kinder, grander world.

From this fertile, dream-fed soil
sprouted a pen in my eager young hands.
I wrote and wrote and wrote until
form followed function
and parchment revealed
the writer inside.

  1. Áilleacht an nádúir agus an chultúir i gceantar Ghleann Cholm Cille.

De réir traidisiúin, thóg Colm Cille eaglais i nGleann Cholm Cille sa 6ú haois. Tá an gleann seo i bhfad i gcéin in iarthuaisceart na hÉireann i gContae Dhún na nGall. Tá an gleann síos le fána, trí thírdhreach réchnocach, go dtí an tAigéan Atlantach. Ansin, síneann an cósta garbh ó thuaidh agus ó dheas. Ó thuaidh, ag Sliabh Liag, tá aillte mara 2,000 troigh ar airde. Tá Gleann Cholm Cille sa Ghaeltacht, agus cloistear ár dteanga dhúchais á labhairt ann go hiondúil. Mar sin, tá an ceantar tumtha i gcultúr traidisiúnta na hÉireann. Mothaím féin gur meascán iontach den tírdhreach agus den chultúr é an gleann speisialta seo. Is ómós agus ar bhealach paidir é an dán don ghleann pictiúrtha agus stairiúil seo. Léiríonn an dán an radharc agus a thionchar orm nuair a chonaic mé an gleann den chéad uair ar lá álainn sa samhradh, agus muid ag dul isteach ag barr an ghleanna agus ag tiomáint síos an go dtí an cósta.

Gleann Cholm Cille
Glasghoirt cuilteáilte úra ag cur thar maoil,
loig is mullaigh scuabtha síos dorchla caol,
ag sleamhnú trí chraos an ghleanna go mín,
stróicthe as a chéile gan rabhadh ag an Muirlín.
Talamh Naofa ina néal-lámha faoi dheireadh,
Spíonta, géilleann sí go do ghaineamh geal na mara.

Glencolmcille

Fresh green-fielded quiltwork spills,
pleats and folds tumbling down hills,
glides through glistening, gulleted glen,
riven by meanders of the river Murlin.
Cloud-swaddled, spangled sainted land,
Exhausted, yields to the silver sand.

 

  1. Na hiarmhairtí pianmhara leanúnacha a bhaineann le hathrú aeráide.

Is é atá i gceist leis an “éifeacht na bhféileacán” ná cur síos ar na hiarmhairtí móra is féidir tarlú de bharr athruithe beaga. Is é Edward Lorenz a d’aimsigh an éifeacht nuair a bhí sé i mbun taighde ar an gcóras aimsire. Baineann an éifeacht le hábhair níos leithne freisin, athrú aeráide san áireamh. Sa chás sin, leagann sé béim ar na rioscaí a ghlacaimid agus fiú athruithe beaga á ndéanamh againn ar an gcóras aeráide. Tagann imirce na mbleachtfhéiliceán go dtí mo cheantar i San Diego ó Santa Cruz gach bliain. An bhliain seo caite, chonaic mé go raibh bleachtfhéiliceán amháin ag streachailt go neamhbhalbh le fanacht san aer.  Go híorónta agus go tragóideach, bíonn drochthionchar ag “éifeacht na bhféileacán” ar na créatúir chéanna a bhfuil an éifeacht ainmnithe ina ndiaidh. Déanta na fírinne, ní dhearna an féileacán rud ar bith orainn, ach is é a mhalairt atá fíor, mar is é an cine daonna a bhíonn ag déanamh dochar don fhéileacán. Thug sé seo go léir meafar dom, ina bhfuil an féileacán mar lionsa. Tríd an lionsa seo, is féidir linn a fheiceáil ní hamháin ár nasc pearsanta agus mothúchánach leis an domhan, a bhfuil aithne agus grá againn air, ach fírinne a chaillteanais, atá tosaithe cheana féin. Agus caillteanas é sin nach dtarlaíonn go léir ag an am céanna, ach diaidh ar ndiaidh, féileacán ar fhéileacán – ar a laghad ar dtús.

Butterfly Elegy
The nectar-fueled monarch migration
flutters south in shimmering clouds
from Santa Cruz to San Diego
to ancestral breeding grounds.

There, molten clouds of monarchs
drift on failing wings,
no haven to receive them,
no milkweed to nourish their young.

A single monarch spirals down
in quickening, tightening arcs,
its frail and tattered body —
more proof of what’s being lost.

Seirbhís Chuimhneacháin

Seirbhís Chuimhneacháin

Fulaingíonn tuismitheoirí go huafásach nuair a fhaigheann páiste dá gcuidsean bás. Ní thagann siad as go brách. Chaill mo chara, Micheál, a pháiste fásta le déanaí. Ní fhaca mé Micheál ag an ionad aclaíochta ar feadh míosa nó dhó. Ní raibh a fhios agam cén fáth, ach cheap mé go raibh sé ar a laethanta saoire. Ar an drochuair, ní raibh.

Sheol cara Mhichíl téacs chugam an tseachtain seo caite, agus nasc ann do scéala báis. Bhí mearbhall orm, ar dtús, mar níor thuig mé cén fáth a bhfaighinn an fógra sin. Ansin, chonaic mé gurb é Micheál athair an duine óg a bhásaigh. Ach ní hé sin ach tús an scéil.

Cuireadh don tseirbhís chuimhneacháin

Go minic, ní bhíonn sochraid mhór nuair a fhaigheann daoine bás i gCalifornia. Ach, mí nó dhó ina dhiaidh, bíonn seirbhís chuimhneacháin dóibh. Freastalaíonn teaghlach agus cairde ar an gceiliúradh saoil seo, agus de ghnáth bíonn bia agus deochanna ar fáil ann. Fuair mé cuireadh don tseirbhís trí théacs eile, agus sheol mé freagra go mbeadh mo bhean chéile agus mé féin i láthair. Ar an Satharn, chuireamar éadaí foirmeálta orainn don ócáid, agus thiomáineamar go dtí ionad na seirbhíse – galfchúrsa. Chuamar ann agus threoraigh comhartha muid chuig an mbálseomra. Bhí bord díreach laistigh de dhoras an bhálseomra, a raibh scáileán ann ag taispeáint grianghraf ó shaol Áine ann, agus cuimhneacháin eile ar an mbord freisin. Ní raibh sí ach 22 bliain slánaithe aici nuair a fuair sí bás.

Bhí Micheál, Máire agus Pádraicín in aici leis an mbord, agus chuir siad fáilte roimh gach duine ag teacht isteach. Tá tuismitheoirí Áine- Micheál agus Máire, colscartha le blianta beag anuas, agus is í Padraicín a pháirtí faoi láthair. Threoraigh ball foirne muid chuig ár suíocháin ansin. Bhí bileog ar gach suíochán dúinn, le grianghraf fir (Liam) ar an leathanach tosaigh agus grianghraf mná (Áine) ar an leathanach cúl, agus clár ar na leathanaigh láir.

Duine transincneach fireann go baineann ba í Áine. Rinneadh máinliacht athraithe inscne uirthi cúpla bliain ó shin nuair a bhí sí 20 bliain d’aois. D’fhás sí aníos mar bhuachaill darb ainm Liam.

Bhí roinnt mhaith daoine luaite ar an gclár: Micheál ar dtús, deirfiúr Áine, cairde Áine, a huncail agus a haintín, Padraicín agus Máire ag an deireadh.

Ceiliúradh saol Áine/Liam

Ghabh Micheál buíochas orainn go léir as a bheith ann. Thug sé sin tacaíocht agus sólás dó agus dá theaghlach, a dúirt sé. Bhí cuimhní geala aige faoi Áine agus an caidreamh eatarthu, agus bhris Micheál síos ag gol ó am go ham le linn a óráide, mar bhí sé an-deacair dó a bheith suas ar an ardán, ag caint faoina pháiste mar sin. Dúirt sé go raibh sé deacair dó féin, dá iar-pháirtí, agus dá pháirtí glacadh leis nuair a d’inis Liam (ag an am) cad a bhí ar intinn aige. Ach ghlacadar leis, agus thugadar a dtacaíocht go hiomlán dó. Nuair a bhí Liam athruithe go Áine, d’admhaigh Micheál nach bhfaca sé a pháiste chomh sásta sin riamh cheana. Ní raibh sí ina cónaí sa bhaile ag an am, ach théadh sí ann go minic, mar ní raibh an ollscoil a d’fhreastal sí uirthi rófhada ó bhaile. Dúirt Micheál ansin nach bhfuil cúrsaí éasca i Meiriceá faoi láthair, ach go háirithe más transinscneach nó inimirceach thú. Díríonn an rialtas ionsaithe de gach saghas ar dhaoine leochaileacha mar sin, a dúirt sé. Bhí na deora liomsa agus le gach duine ag éisteacht leis, mar is scéal thar a bheith tragóideach é seo.

Tháinig deirfiúr Áine, Emma, suas ar an ardán ansin. D’inis sí scéalta grinn dúinn, mar gan dabht ba charachtar é Liam, agus iad ag fás aníos le chéile. Bhí diabhlaíocht ina chuid grinn. Nuair a bhíodh duine ar thaobh an bhóthair ag deisiú poll sa roth, d’osclaíodh Liam a fhuinneog agus ligeadh sé béic uafáis ar an duine bocht, ag rá nach raibh cead acu a bheith pairceáilte ansin. Dúirt Emma go raibh Liam an-chliste freisin, agus go raibh sé éasca dó eolaíocht agus matamaitic a fhoghlaim. Chláraigh sé ar chúrsa innealtóireacht san ollscoil gan fadhb ar bith, mar fuair sé torthaí iontacha sna scrúduithe iontrála.

Mhol gach duine eile Liam/Áine go hard, idir theaghlach agus chairde, agus bhí go leor scéalta le hinsint acu. Ag an deireadh, tháinig máthair Liam/Áine suas, agus d’inis sí scéal nó dhó freisin. Ansin, d’aithris sí dán le Robert Burns. Bhain na haithisc ó chroí cuid mhór asainn go léir ó thaobh na mothúchán de. Bhí gach duine spíonta ag an deireadh.

Bhí bia agus deochanna ar fáil tar éis sin. Bhí formhór na daoine a bhí linn ag ár mbord – cairde Mhichíl ón ionad aclaíochta muid go léir – ag imeacht. Mar sin, d’imíomar abhaile freisin, mar ní raibh aithne againn ar aon duine eile, ach amháin Micheál, agus bhí sé an-ghnóthach cheana féin.

Conclúid

Tá an ráta iarracht féinmharaithe i measc daoine trasinscne ar fud an domhain idir 32% agus 50%. Is iad na príomhfhachtóirí riosca a mbíonn tionchar acu ar iompar féinmharaithe i measc daoine trasinscne ná íospartacht inscnebhunaithe, idirdhealú, bulaíocht, foréigean, diúltú ón teaghlach, ó chairde agus ón bpobal; ciapadh ó pháirtí pearsanta, ó bhaill teaghlaigh, ó na póilíní, ón bpobal agus ón rialtas, agus idirdhealú agus drochíde sa chóras cúram sláinte.

Ní bheidh a fhios againn go deo cad iad na fachtóirí go léir a raibh tionchar mór acu ar Áine, ach is dócha go raibh an timpeallacht chultúrtha agus pholaitiúil mar chúpla ceann dóibh. Ar aon nós, is cúis mhór bhróin dá teaghlach, dá cairde agus dúinn go léir, gur cailleadh Áine de thoradh féinmharaithe i mbláth a maitheasa  – suaimhneas síoraí dá hanam.

Ag freastal ar rang filíochta!

Ag freastal ar rang filíochta!

Saol uaigneach é saol an scríbhneora, agus tú i mbun méarchláir! Is gá iarracht a dhéanamh briseadh saor ó am go ham agus a bheith i dteagmháil le daoine eile. Tá sé ag teacht chun solais níos soiléire le déanaí cé chomh tábhachtach is atá caidreamh sóisialta dúinn. Má bhíonn saol sóisialta bríomhar agat, gach seans go mbeidh níos lú struis ort, go mbeidh sláinte níos fearr agat, agus go mairfidh tú saol níos faide dá bharr sin. Bhíomar go léir scoite amach ón gcuid eile den phobal i ré na paindéime COVID-19, mar ní raibh an dara rogha againn. De ghnáth, ní rud maith é sin, ach bhí sé deacair go leor an nós sin a bhriseadh go ceann tamall fada ina dhiaidh na paindéime, agus a bheith ag meascadh le daoine arís. Táim fós ag aimsiú deiseanna caint agus comhrá a bheith agam le daoine éagsúla.

Mar sin, nuair a léigh mé faoi rang filíochta a bheadh ar siúl i mo cheantar, músclaíodh mo spéis. Seo an blurba a léigh mé:

“Uaireanta mothaíonn an scríbhneoireacht mar iarracht uaigneach, ach is féidir le grúpa léitheoireachta agus critice idir thacaíocht agus aiseolas a thabhairt duit, a chuirfidh le d’fhéinmhuinín agus a thabharfaidh léargas nua duit ar do chuid scríbhneoireachta. Tosaíonn an rang le grinnléamh ar dhánta scríofa ag filí comhaimseartha, chun smaointe nua a chothú. Ansin, roinnfimid míreanna dár n-iarrachtaí féin, agus beidh deis ag daoine a dtuairimí a chur in iúl don údar.”

Cé go raibh mé neirbhíseach go leor faoi, chláraigh mé don rang. Scríobh mé dán roimh ré chun é a roinnt sa rang.

Bhí mé ábhairín déanach don chéad rang, mar ní raibh sé éasca spás páirceála a fháil. Bhí na scríbhneoirí eile agus Anna, an múinteoir, ina suí timpeall boird. Tharraing mé isteach cathaoir, agus shuigh mé síos.

Ansin, chuireamar ar fad sinn féin in aithne le chéile. Thug mé faoi deara go rabhamar go léir, seachas Anna, faoin tuairim chéanna aoise. Bhí sise deich mbliana níos óige, ar a laghad. Bhí aithne ag formhór na ndaoine ar a chéile cheana féin, mar d’fhreastalaíodar ar ranganna eile le hAnna. Níor thóg sé mórán ama domsa a thuiscint go raibh sí thar barr mar mhúinteoir agus éascaitheoir. Ar an gcéad dul síos, bean chroíúil, chairdiúil a bhí inti, a bhí breá ábalta bheith ag comhrá.

Ar dtús, dháil sí cúpla dán comhaimseartha ar an rang, agus léigh duine againn ceann acu os ard. Ansin léigh duine eile ceann eile. Ina dhiaidh sin, chuir sí ceisteanna éagsúla orainn maidir le gach dán. Mar shampla:
“Cad é bhur meas faoin dán?”
“Cad atá á rá ag an bhfile, in bhur dtuairim?”
“Cad iad na gnéithe is fearr libh, agus cén fáth?”

Bhí plé agus díospóireacht an-bhríomhar againn faoi na dánta, agus bhí sé an-suimiúil dom éisteacht le tuairimí na ndaoine eile, Anna san áireamh. Bhí orm mo chuid smaointe féin a chur le chéile agus a chur in iúl don rang freisin. Ní raibh na dánta léite agam cheana féin, agus d’aimsigh mé aoibhneas filíochta comhaimseartha nua. D’fhoghlaim mé faoi fhilí nár léigh mé a ndánta riamh cheana – Derek Sheffield, Sharon Olds agus Mike Saye san áireamh. Chuaigh a ndánta go mór i gcion orm agus bhí glaine ar leith ag baint lena n-íomhánna. Bhí mothúcháin éagsúla curtha in iúl go láidir ina ndánta freisin, agus bhí na filí in ann é sin go léir a dhéanamh ar bheagán focal. Sin draíocht na filíochta – rud atá iontach spreagúil.

Tús maith leath na hoibre, mar a deir an seanfhocal, agus sa chás seo b’fhíor é. Sa dara cuid den rang, tháinig an bhéim orainnse, na scoláirí. Ceann ar cheann, léamar amach ár ndánta féin, agus d’éisteamar le haiseolas an ranga fúthu. Roimh an rang, cheap mé go mbeadh náire orm mo dhán a léamh os ard do dhaoine nach raibh aithne agam orthu, agus chun tarcaisne a chur i gceann na héagóra sin, éisteacht leo ag déanamh critice ar mo shaothar luachmhar.

Ach ní mar a shíltear a bhítear. Bhí Anna an-mhaith mar éascaitheoir, agus rinne sí cinnte go raibh aon chomhrá faoi dhánta na scoláirí ag dul sa treo ceart. Mhol sí cad a bhí scríofa againn, ach bhí sí in ann ár n-aird a tharraingt ar lochtanna agus fadhbanna, gan olc a chur orainn. Thug sí dea-shampla dúinn go léir conas ab fhéidir linn critic a dhéanamh i slí dhearfach, agus rinneamar mar an gcéanna. Chothaigh Anna atmaisféar sábháilte sa rang, agus bhíomar in ann a bheith oscailte lena chéile.

Léigh mé mo dhán amach, agus fuair mé aiseolas an-úsáideach ar fad. Bunaithe ar sin, d’athscríobh mé an dán, agus bhí mé an-sásta leis ansin. Gan dabht, táim ag baint tairbhe iontach as an rang seo, agus tá áthas orm gur sháraigh mé mo dhrogall faoin rang. Má bhíonn seans agat dul amach, casadh le daoine eile, agus rudaí a dhéanamh le chéile agus a roinnt le chéile, ná bí buartha faoi, ná smaoinigh faoi – déan é!

I spiorad na hoscailteachta sin, críochnóidh mé leis an dán sin a scríobh agus a d’athscríobh mé. Bain sult as!

Scríobhaim

Daid ag cnagadh ar a shean-Olivetti,
A eochairbhuillí mar bhuillí croí ár n-óige.
Gach ciúnas agus boladh Tippex
mar shioncóipiú sa cheol cúlra—
Ceol deasghnátha an tsaoil.

Sna sosanna gearra ina lá fada –
físeanna leabharlann-spreagtha ag Mam,
faoi dhomhan níos cineálta, níos gile.

Ón ithir thorthúil chruthaitheach seo,
D’fhás peann i mo lámha óga díograiseacha.
Bhínn ag scríobh, ag scríobh, ag scríobh,
go dtí gur lean foirm feidhm,
agus sa deireadh thiar thall –
nochtadh an scríbhneoir ionam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ceacht Giotáir agus Féinchomhlíonadh!

Ceacht Giotáir agus Féinchomhlíonadh!

Ceacht Giotáir

Le linn na paindéime COVID-19, thosaigh mé ag foghlaim an ghiotáir ar líne. Ní ranganna beo a bhí i gceist, ach ranganna réamhthaifeadtha ar líne. Thaitin siad go mór liom, agus rinne mé staidéar agus cleachtadh go díograiseach ar feadh cúpla bliain. Ansin, rith sé liom go raibh mé beagnach críochnaithe leis an gcúrsa, agus nach raibh a fhios agam cad a dhéanfainn ansin chun níos mó a fhoghlaim. Sheol mé r-phost chuig múinteoir an ranga, an Dochtúir McAllister, ag lorg a chomhairle ar an ábhar. Ba é an rud a dúirt sé ná go mbeadh sé i mo cheantar i gceann cúpla seachtain, agus go mbeadh sé sásta casadh liom agus rang a bheith againn le chéile. Cé go raibh mé neirbhíseach faoi, ghlac mé leis an moladh sin. Cúpla seachtain ina dhiaidh sin, chasamar le chéile agus thosaíomar an rang.

Cheap mé go raibh gach seans go mbeimid ag seinm amhráin le chéile arís is arís eile, go dtí go mbeinn in ann é a sheinm go han-mhaith. Ach ní hé sin a tharla, ar chor ar bith. Níor iarr sé orm amhrán a sheinm ach cúpla uair, agus é ag seinm giotár rithime mar thionlacan. Ansin, stadamar agus seo mar dúirt sé liom:

“Tá tú in ann amhráin a fhoghlaim agus a sheinm, agus mar sin ní gá dúinn am a chaitheamh sa tslí sin. Tá sé in am duit teicnicí a fhoghlaim, ionas go mbeidh sé níos éasca duit feabhsú agus an chéad leibhéal eile a bhaint amach.” Ansin, thaispeáin sé dom nach raibh mo lámh chlé sa treoshuíomh ceart ar an gclár stiallóg, ach bhí sé claonta. Bhí an ceart aige, agus cé go raibh sé éasca dó é sin a fheiceáil, níor thug mé é sin faoi deara roimhe sin.

“Tá do mhatáin rótheann, a Mhichíl, agus is rud deacair saoráid stíle a bheith agat gan matáin ligthe a bheith agat. Mar sin is túisce scíste ná seinm!” arsa an Dochtúir McAllister.

Léargas

Tharraing sé sin m’aird ar an toirt, mar bhí mo bhean chéile tar éis an ruda chéanna a rá liom le déanaí. Bhíomar tar éis cúpla seachtain a chaitheamh ar thuras bus – rud a raibh mé neirbhíseach faoi roimh ré, toisc go dtagann tinneas taistil orm éasca go leor. Ar an dea-uair, ní raibh mórán faidhbe agam leis an tráth seo. Ach thug mo bhean chéile rud faoi deara nuair a bhí an bus ag luascadh anonn is anall. “Bíonn tú ag troid in aghaidh gluaiseachta an bhus, agus tú ar tinneall in ionad scaoileadh leis go réchúiseach. Tá matáin teannta agat ní hamháin ar an mbus, ach an t-am go léir, agus ní rud maith é sin. Caithfidh tú rud éigin a dhéanamh faoi sin!” a dúirt sí.

Bhí an bheirt acu -mo bhean chéile agus mo mhúinteoir giotáir ag rá go soiléir go raibh fadhb agam leis an strus, ach cad faoin spéir a d’fhéadfainn a dhéanamh faoi?

Moladh

D’iarr mé ar ChatGPT (Intleacht Shaorga) cad é an bealach is fearr dom teannas fisiciúil agus strus meabhrach a mhaolú, agus seo an freagra a fuair mé ar ais (agus atá curtha in eagar agam):

An bealach is fearr duit chun teannas fisiciúil agus strus meabhrach a mhaolú ná anáil dhomhain chomhtháite le gluaiseacht a dhéanamh – mar shampla, ióga, tai chi, nó siúlóid aireach (mindful walking).

  • Cén fáth? Comhcheanglaítear gluaiseacht réidh le hanáil rialaithe – rud a scaoileann teannas na matán agus a laghdaíonn leibhéil struis san intinn.
  • Conas é a dhéanamh? Roghnaigh gníomhaíocht a thugann rithim nádúrtha d’análú agus do ghluaiseacht – rud a chuirfidh ar do chumas do chorp agus d’intinn a nascadh le chéile i staid scíthe agus cothromaíochta.

Dá mbeadh ort ceann amháin a roghnú, is é siúlóid aireach an rogha is simplí agus is éifeachtaí.

Seanfhear Craiceáilte

Lá amháin, nuair a bhí an t-infheisteoir cáiliúil Marc Andreessen, ag tiomáint i Palo Alto i Silicon Valley, ba bheag nár bhuail sé seanfhear craiceáilte a bhí ag trasnú an bhóthair. Ag amharc siar air, thug sé faoi deara an geansaí muineál turtair agus jíons gorma a bhí á chaitheamh ag an bhfear. “A Chríost na bhflaitheas, ba bheag nár bhuail mé Steve Jobs!” arsa Andreessen leis féin. Bhí an ceart aige. Bhí Jobs ag siúl gar dá chomhlacht Apple. Bhí clú agus cáil air sa cheantar maidir leis na siúlóidí fada a thógfadh sé. Chreid sé go raibh buntáistí móra ag baint leo – chun aclaíocht agus machnamh a dhéanamh, chun fadhbanna a réiteach, agus fiú chun cruinnithe gnó a bheith aige. Bhí an ceart aige agus aontaíonn na saineolaithe go bhfuil na buntáistí sin ag baint le siúlóidí.

Tá súil agam nach smaoineoidh tú gur fear craiceáilte mé, agus mé amuigh ag siúl gach lá cosúil le Steve Jobs, nó Forrest Gump! Ach in ainneoin an riosca sin, leanfaidh mé ar aghaidh leis na siúlóidí céanna, mar tá siad an déanamh maitheas dom cheana féin, gan dabht. Faigheann na siúlóidí réidh le strus fisiciúil agus intinne, agus má tá strus d’aon saghas ort féin, cuir ort do chuid bróga agus téigh ar shiúlóid!

 

 

 

 

 

 

Fibriliú Atriach – cuid 2!

Fibriliú Atriach – cuid 2!

Bhí mé chomh cróga le leon suas go dtí an lá roimh an obráid. Ach bhuail fírinne an scéil mé ansin, agus thuig mé den chéad uair gur obráid chroí a bhí i gceist. Thuig mé na focail níos luaithe ach níor thuig mé iad go pearsanta agus ag baint liom féin. Bheadh an obráid sin éasca do dhuine eile, ach anois thuig mé i gceart nach duine eile a bhí i gceist. B’fhéidir go bhfaighinn bás a dúirt mé liom féin. Ná bí amaideach, a dúirt guth eile i mo cheann. Is mionobráid atá i gceist, agus beidh mé ar ais abhaile tráthnóna amárach. Maith go leor, arsa an guth eile, má théann gach rud gan fadhb, ach b’fhéidir go mbeadh fadhb, agus cad a tharlódh ansin? Bhí an guth eile réidh leis. Tá tú chomh sábháilte le bille bainc, a mhic! Déanann Dochtúir Gibson an obráid ceannann céanna lá i ndiaidh lae, agus ní raibh fadhb mhór ag a othair riamh. Agus rud eile, d’inis sé duit faoin teicníc mháinliachta nua níos sábháilte fós atá á cleachtadh aige faoi láthair. Bíonn an obráid níos gairide, agus bíonn daoine ar ais ar a seanléim níos tapúla freisin. Tuigim arsa an chéad ghuth, ach nach féidir liom aon riosca a sheachaint agus leanúint ar aghaidh le mo réim cógas? Ach tá rioscaí ag baint leis an treo sin freisin. Tá do fibriliú atriach ag éirí níos measa le himeacht ama, agus is riocht a chiorraíonn do shaol é cheana féin. Ní hamháin sin, ach is dóichí ná a mhalairt nach mbeidh an dara rogha agat ach an obráid a fháil sna blianta tá amach romhainn. Sa chás sin seans maith nach n-éireodh chomh maith leis an obráid nuair a bheadh an galar níos measa ort.

 

Tuigim cad atá á rá agat a ghuth chiallmhar, agus cé go bhfuil mé fós buartha faoi, is é an rud ceart ach an obráid a fháil gan mhoill.

Leis sin chuaigh mé a chodladh agus ar maidin d’ullmhaigh mé chun dul isteach san ospidéal. Bhí lá troscaidh agam roimh an obráid de bharr go mbeinn ag dul faoi ainéistéiseach ginearálta.

Dúradh liom teacht isteach ag a haon déag a chlog. Tar éis leathuair sa seomra feithimh tógadh isteach sa seomra réamhrobráide. Chuir mé orm fallaing mháinliachta, agus ansin bhí orm fanacht. Bhí mo bhean chéile liom agus bhíomar in ann caint agus comhrá le chéile. Ar an drochuair, áfach, bhí cúpla cás deacair ag an máinlia a chuir moill ar m’obráid. Lá fada a bhí ann, agus ag a cúig a chlog tháinig an máinlia agus dúirt sé go raibh brón air go raibh moill ar mo chás, agus go mbeadh sé chun an obráid a dhéanamh ar aon nós, agus go bhfanfainn san ospidéal thar oíche. Bhí mo bhean chéile in ann dul abhaile mar sin, agus chuirfeadh an máinlia glaoch uirthi tar éis na hobráide.

Bhí mé stiúgtha leis an ocras agus spalptha leis an tart, ach ní raibh mé in ann bia nó deoch a bheith agam. Tar éis tamaill, chuir an ainéistéiseolaí é féin in aithne dom, agus chuir sé cúpla cheist orm chun cinntiú go raibh gach rud i gceart. D’inis sé dom faoin bpróiseas maidir leis an ainéistéiseach, agus go n-ionsáfaí tiúb i mo scornach chun cuidiú le m’análú le linn na hobráide.

Faoi dheireadh, timpeall a seacht a chlog san oíche, tógadh isteach mé san obrádlann agus ansin ar an mbord obráide. Bhí meaisíní móra ar gach taobh agus múr scáileán ag léiriú tomhas agus íomhánna de gach saghas. Bhí lucht leighis sa seomra freisin, agus bhí siad go léir an-ghnóthach ag déanamh tascanna éagsúla. Chuir duine amháin braiteoirí ar m’ucht agus ar mo dhroim. Ansin, cuireadh i mo luí mé. Bhí an ainéistéiseolaí suite ar mo chúl. Ní raibh an máinlia ann fós.

An chéad rud eile, bhí mé ar air sa seomra réamhobráide, agus i mo dhúiseacht. Dúirt altra liom go ndeachaigh gach rud go maith, agus go raibh mo chroí sa rithim cheart anois – rud a chonaic mé ar scáileáin in aice mo leaba. Tugadh go foirgneamh eile mé ar thralaí, agus isteach i seomra deas a raibh radharc deas uaidh de chathair San Diego. Bhí orm fanacht i mo luí ar feadh ceithre huaire, chun a chinntiú nach mbeadh aon fhadhb le m’artaire féimearach ag cur fola. Thug altra uisce agus bia dom (brioscaí). D’ith mé gach rud a bhí ann agus d’ól mé go leor uisce. Ní raibh mé in ann dul a chodladh de dheasca pian bheag a bhí orm i m’ucht. Thug an t-altra cógas dom chun mo phian a mhaolú, agus roimh i bhfad bhí mé in ann codladh.

Go moch ar maidin, d’ordaigh mé bricfeasta mór, agus d’alp mé siar é gan mhoill. Ansin, sheol mé téacs chuig mo bhean chéile, agus ansin chuir mé scairt gutháin uirthi. Bhí sí an-sásta scéal a fháil uaim, agus dúirt sí gur chuir an máinlia scairt uirthi tar éis na hobráide, ag rá go raibh sé sásta leis an obráid, agus go raibh mise ag téarnamh.

Tháinig mo bhean chéile go dtí an t-ospidéal, agus faoin am lón bhíomar seiceálaithe amach agus ar ár slí abhaile. Bhí ordaithe iarobráide faighte agam, agus ba é an príomhordú ná é a ghlacadh go réidh ar feadh seachtaine – gan aon aclaíocht a dhéanamh seachas siúl, agus gan aon rud trom a thógáil. Lean mé na treoracha gan aon cheist, agus ní raibh aon fhadhb agam. Thosaigh mé ar ghnáthimeachtaí an tsaoil ansin, aclaíocht san áireamh. Ní raibh fadhb ar bith agam ach a mhalairt ar fad. Bhraith mé níos fearr ná riamh, agus bhí mé in ann gach rud agus níos mó a dhéanamh tar éis na hobráide ná mar a bhí roimhe. Tá sé ag druidim le dhá mhí ón obráid agus é seo á scríobh agam, agus tá mé ag dul ó neart go neart ó thaobh fuinnimh de. Má bhíonn aon neamhrialtacht i rithim do chroí, mholfainn duit dul go dtí an dochtúir gan mhoill. Agus má bhíonn fibriliú ort, bí cinnte ceist a chur ar an speisialtóir maidir le heisidiú. D’fhéadfadh an obráid sin do shaol a athrú go radacach agus do shláinte a thabhairt ar ais duit. Agus ná bí buartha faoi, is fiú an tairbhe an trioblóid, gan dabht ar bith!

 

 

 

 

 

 

 

 

Fibriliú Atriach – cuid 2!

Fibriliú Atriach – cuid 1!

Nóiméad amháin, mhothaigh mé go maith. Ansin, gan aon rabhadh, bhí sé amhail is gur rug lámh láidir greim docht ar mo chroí agus thosaigh á chroitheadh agus á fháisceadh go fiáin. Bhí fadhb mhór agam! Chuamar go dtí Ospidéal Ginearálta Naomh Lúcás i gCill Chainnigh gan mhoill, mo bhean chéile ag tiomáint. Bhí go leor daoine eile ag feitheamh sa rannóg éigeandála, agus gach saghas ruda mícheart leo. Thóg sé ceithre huaire sula bhfaca mé an dochtúir agus bhí mo chroí socraithe síos faoin am sin. Bhí ardbhrú fola orm an chéad uair a sheiceáil an dochtúir mo bhrú fola, ach nuair a sheiceáil sé arís é, bhí sé ag an ngnáthleibhéal. Dúirt mé go raibh mé faoi strus, mar fuair m’athair bás le déanaí, agus ní raibh sé éasca dom déileáil leis sin. Dúirt an dochtúir liom gurb í sin an fhadhb, agus go raibh sé tábhachtach dom cleachtaí análaithe a dhéanamh gach lá, agus go gcuideodh sé liom strus an tsaoil a dhíbirt. Sin an méid!  Abhaile linn arís!

Dar liomsa, bhí an scéal gan réiteach fós, mar ní raibh a fhios agam cad a bhí mícheart liom. Rinne mé mar a mhol an dochtúir, rud a dhéanaim fós gach lá. Bhí go maith agus ní raibh go holc! Thángamar ar ais go California an tseachtain ina dhiaidh sin, agus leanamar ar aghaidh lenár ngnáthchúraimí. Thug sé muinín gan bhonn dom ar feadh tamaill, agus bhí mé ag ceapadh go raibh an ceart ag an dochtúir agus gur strus amháin a bhí ann. Ba ar éigean a bhí sé ligthe i ndearmad agam nuair a tharla sé arís. Bhí mé in ann dul go dtí mo dhochtúir an lá céanna, agus thóg sé leictreacardagram (ECG). Dúirt sé go raibh buille croí ag teacht róluath ó am go ham ach nach raibh fadhb leis sin. Chuaigh mé abhaile, ach níor mhothaigh mé i gceart. Rinne mé coinne eile le mo dhochtúir, agus thóg sé leictreacardagram eile. “Ó!’’ a dúirt sé. “Gabh mo leithscéal nach bhfaca mé é seo an uair dheireanach, ach tá fibriliú atriach ort nó ‘A-Fib’!”

“Sin a cheap mé, a dhochtúir!” arsa mise. “Tá fibriliú atriach i mo theaghlach agus ní haon ionadh go bhfuil sé orm anois.” Cuireadh ar aghaidh mé chuig cairdeolaí ansin. Rinne an cairdeolaí gach saghas teastais ar mo chroí – ECG, íomhá athshondais mhaighnéadach (MRI), macallagram (Béarla: echocardiogram) agus tástáil strus ar meaisín reatha. Bhí A-Fib orm fós, agus d’ordaigh an cairdeolaí cógas chun stop a chur leis an neamhrialtacht i rithim mo chroí. Thóg sé níos mó ná seachtain, ach faoi dheireadh chuaigh rithim mo chroí ar ais go rithim chuais, nó rithim rialta. Ansin, rinne an dochtúir amach oideas do chúpla cógas, antaithéachtach (Béarla: anticoagulant) san áireamh. Dúirt sé go raibh riosca i bhfad níos airde stróc a fháil ag daoine a raibh A-Fib orthu.

Lean mé ar aghaidh mar sin ar feadh cúpla bliain, nuair a tharla eipeasóid A-Fib arís. Rinne an dochtúir amach oideas do chógas, agus nuair a thóg mé é stad sé an A-Fib. Dúirt sé liom an cógas sin a thabhairt aon uair a bheadh A-Fib orm. Ar dtús, ní raibh ach eipeasóid A-Fib orm ach cúpla uair sa bhliain. Ach de réir a chéile, tharla an A-Fib níos minice. Cé go raibh mé in ann stad a chur leis, ní raibh sé go deas a bheith in A-Fib. Bhraith mé míchompordach agus imníoch aon uair a bhíodh A-Fib orm, agus thóg sé trí nó ceithre huaire don chógas stad a chur leis.

Faoi dheireadh, dúirt an cairdeolaí go raibh sé in am dom casadh leis an leictrifiseolaí (Béarla: electrophysiologist). Is speisialtóir é leictrifiseolaí, le saineolas aige nó aici faoin gcóras leictreach sa chroí. Rialaíonn an córas sin ráta bhuille croí chomh maith le crapadh agus ligean matán an croí. Nuair a bhíonn A-Fib ort, bíonn fadhb leis an gciorcad leictreach sa chroí, ionas nach mbuaileann do chroí go rialta mar is gnáth. Mar sin, ní oibríonn an croí chomh maith agus ba cheart dó a dhéanamh, ó thaobh imshruthú na fola de. Bíonn gearranáil agus tuirse ort dá bhrí sin, chomh maith leis an míchompord san ucht.

Chonaic mé an leictrifiseolaí gan mhoill, agus rinne sé athbhreithniú ar thorthaí na tástála a bhí déanta agam leis an gcairdeolaí. Fear macánta, deisbhéalach is é Dochtúir Gibson, agus dúirt sé gur féidir liom leanúint ar aghaidh leis an gcógas, más mian liom. Ach dúirt sé go raibh rogha eile agam freisin, is é sin eisídiú (‘ablation’ as Béarla) a fháil. Mhínigh sé dom ansin cad a bhí i gceist leis an ngnáthamh leighis sin. Bheinn faoi ainéistéiseach ginearálta le linn na hobráide. Chuirfí cataitéar isteach san artaire féimearach, agus ansin suas an artaire agus isteach i mo chroí. D’úsáidfí bíoga fuinnimh leichtrigh (Béarla: pulses of elecrical energy) chun an fíochán galrach (Béarla: diseased tissue) sa chóras leictreach an chroí a mharú. Bheadh seans maith ansin go mbeadh an A-Fib imithe go hiomlán nó ar feadh tamaill mhaith ar a laghad. “Tá an t-eolas agat anois, agus caithfidh tusa an cinneadh a dhéanamh!” arsa an Dochtúir Gibson liom. “Níl aon deifir ort – smaoinigh air, agus tar ar ais dom le do chinneadh ansin.” Ní raibh orm machnamh a dhéanamh. “Má tá seans maith agam fáil réidh leis an ngalar sin, fiú ar feadh tamaill, b’fhiú an tairbhe an trioblóid. Cé chomh luath agus is féidir an obráid a dhéanamh?” arsa mise.

..

gaGaeilge