I gCuimhne Gay Byrne

(Peadar Bairéad) 

Ba bheag nár baineadh as ár seasamh sinn, ar an Luan, an ceathrú lá de Shamhain nuair a chualamar go raibh Gay Byrne básaithe. Is fíor go raibh seal fada caite aige tinn, ag an am gcéanna nuair a tháinig an bás, ní raibh muid ag súil leis chomh luath sin, ach mar a deir an seanfhocal …’Galar fada ní abrann síoraí bréag’. Agus ní bréag ar bith a rá go raibh croí an náisiúin faoi dhraíocht ag an Gay céanna sin, a chomhartha sin, an slua ollmhór a tháinig ar an bhfód leis an gcré a roinnt lena laoch galánta. Cuir leo sin na mílte, agus na mílte, a chaith bunús an lae sin, faoi gheasa ag na searmanais a léiríodh ar an Teilifís  anseo in Éirinn, agus i dtíortha iasachta freisin, ach leor sin den chaint agus fágaimis slán lenár laoch, agus guímis áit ag bord an Tiarna go raibh aige, anois agus i dtólamh. Seo thíos cúpla véarsa, mar iarracht ar ár mbrón a chur i bhfoirm dána.

I gCuimhne Gay Byrne

Codail go sámh a chara, tá an greann arís le dúiseacht,

Níl éinne suas anois le croí ár náisiúin a mhúscailt,

Nuair a thiocfaidh do chom-mhaith ar fhód ghlas Inse Fáil,

Cuimhneofar ort fhéin Gay, is do mhiongháire caoin gan smál.

Fear nár spreag an bhuairt, nó an t-anró riamh,

Ach fíor dá ainm, an mheidhir is an  cion gan chlaon

Feasta nuair a smaoineoimid ar spraoi is ar ghreann gan ghruaim,

Cuimhneoimid gan teip, ar Gay is a gháire caoin faoi ghuaim.

.

.

  .